Ο μέγας διανοητής Παύλος Σαντορίνης

Ο Παύλος Σαντορίνης του Ελευθερίου υπήρξε ομότιμος καθηγητής του Ε. Μ. Πολυτεχνείου και σύγχρονος Έλληνας εφευρέτης. Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1893 στην Οδησσό της Ρωσίας και απεβίωσε το 1986 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ελβετία (1905-1919) στο Πολυτεχνείο και Πανεπιστήμιο στη Ζυρίχη και στη συνέχεια αναδείχθηκε τακτικός καθηγητής και διευθυντής των εργαστηρίων της Φυσικής ΙΙ του Ε. Μ. Πολυτεχνείου. Ήταν επιστήμονας και ερευνητής πολλών περιοχών της επιστήμης και ιδιαίτερα στη Στατιστική, Υδραυλική, στην έρευνα των φυσικών πηγών ενέργειας ενώ εκτέλεσε πολλές πρωτοποριακές κατασκευές τσιμέντου (1919-1925). Έγινε διεθνώς γνωστός κατά τις παραμονές του Β΄ παγκοσμίου πολέμου για την προσπάθειά του σε πολλές επινοήσεις και κατασκευές, σημαντικότερες των οποίων ήταν:
Η επινόηση και κατασκευή του απορροφομικρομετρικού ζυγού, που θεωρήθηκε ο ευπαθέστερος ζυγός της Φυσικής. Για την επινόησή του αυτή βραβεύτηκε το 1935 από την Ακαδημία του Παρισιού.
Επινόησε και κατασκεύασε πρώτος το "ελληνικό ραντάρ", εμβέλειας 130 χλμ. και που αργότερα αποδείχθηκε ως το πρώτο εκατοστομετρικό ραντάρ του κόσμου, (1936-1939).
Επίσης το 1936 επινόησε και κατασκεύασε τον "ραδιοπυροσωλήνα", που 8 χρόνια αργότερα, το 1944 εφευρέθηκε από τους Αμερικανούς και που τον ονόμασαν τότε το "2ο μυστικό όπλο της Αμερικής".
Το 1942 εφεύρε (του αναγνωρίσθηκαν δύο πρωτοπορίες - προνόμια) τον ηλεκτρονικό εγκέφαλο "Η" ως αυτόματος πιλότος πυραύλου κατ΄ εναντίον άλλου εχθρικού. Την ίδια περίπου διάταξη της επινόησης αυτής εφεύραν οι Αμερικανοί 9 χρόνια μετά, το 1951 όπου και από τότε έχει ευρεία εφαρμογή.
Επίσης ανακάλυψε νέα φυσικά φαινόμενα στο χώρο των ηλεκτρομαγνητικών μικροκυμάτων (1936-1940).
Ακόμα υπήρξε ο πρώτος που διατύπωσε τη γενική απαγορευτική αρχή σχετικά με το κατώτατο όριο χρονικής διάρκειας ενός παρατηρητέου φυσικού φαινομένου (1958).
To 1968 διατύπωσε τη θεωρία των "πολλαπλών διαδοχικών μικροεκρήξεων του Σύμπαντος" όπου σύμφωνα με τη θεωρία αυτή το Σύμπαν δεν προήλθε από μια πρωταρχική έκρηξη του συνόλου της ύλης του Σύμπαντος, αλλά από την εμφάνιση ενός πρωταρχικού απειροστών διαστάσεων σωματιδίου (ένα είδος κβάντουμ του Σύμπαντος) που με μικρές διαδοχικές πυρηνικές εκρήξεις δημιούργησε αβίαστα για πρώτη φορά την εικόνα του Σύμπαντος όπως είναι γνωστή σήμερα. Έτσι μ΄ αυτή τη θεωρία ο Π. Σαντορίνης ανέτρεψε βασικούς νόμους της Φυσικής όπως την "Αρχή διατήρησης της ενέργειας" καθώς και το "Δεύτερο αξίωμα της θερμοδυναμικής".
Το 1974 διατύπωσε μια νέα αρχή της "Φθίνουσα εντροπίας του Σύμπαντος".
Παράλληλα με τα παραπάνω ασχολήθηκε επίσης με τη φιλοσοφική ερμηνεία βασικών θεμάτων της σύγχρονης Φυσικής. Έτσι από το 1968 κατέληξε σε μια δική του νέα θεωρία ισόνομης συγκυριαρχίας του παράγοντα "Πνεύμα" ως τον τέταρτο παράγοντα του Σύμπαντος παράλληλα με το φυσικό συνεχές "Χώρος" - "Χρόνος" - "Ύλη". Περικοπές αυτών των εργασιών του έχουν αναφερθεί επανειλημμένα και εκτενώς σε ξένα επιστημονικά περιοδικά και συγγράμματα.

Η διεθνής αναγνώριση του Παύλου Σαντορίνη αποδείχθηκε από το γεγονός ότι υπήρξε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών της Τουλούζης (1961), ενεργό μέλος της Ακαδημίας των Επιστημών της Ν. Υόρκης (1961) και εταίρος της ίδιας από το 1965. Επίσης εταίρος της Royal Society of Arts του Λονδίνου (1972) καθώς και επίτιμος Πρόεδρος του 7ου Φιλοσοφικού Συνεδρίου της Νίκαιας Γαλλίας (1969). Έλαβε πλείστα επιστημονικά Βραβεία μεταξύ των οποίων το Μετάλλιο Fermat της Ακαδημίας Επιστημών της Τουλούζης (1961), Μετάλλιο Vermeil Ερευνών και Εφευρέσεων (Παρίσι 1968), Μετάλλιο Vermeil της Προόδου (Παρίσι 1969) κ.ά. Επίσης παρασημοφορήθηκε από τρεις Βασιλείς των Ελλήνων (Γεώργιο Β΄, Παύλο και Κωνσταντίνο Β΄) με τον Ταξιάρχη Γεωργίου Α΄, του Φοίνικα κ.ά.

Ο Παύλος Σαντορίνης μιλούσε επίσης αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ιταλικά και ρωσικά και ήταν εν ζωή μόνιμος κάτοικος Αθηνών.

Read more »

Λυκούργος

Η πολιτειακή οργάνωση της Σπάρτης, αγγίζει τα όρια μιας μυθοπλασίας. Ως πρώτος νομοθέτης και θεμελιωτής του πολιτικού συστήματος, φέρεται ο Λυκούργος, ένα πρόσωπο κατά πολλούς ανύπαρκτο.Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ο Λυκούργος έζησε κατά την εποχή όπου τελέστηκε η πρώτη Ολυμπιάδα (776 π.Χ.). Κυρίαρχο γνώρισμα του νομοθετικού έργου του, είναι ότι δεν εισήγαγε πληθώρα νόμων, αλλά θεσμών, με τη λογική ότι οι νόμοι μεταβάλλονται με το πέρασμα του χρόνου ανάλογα με τις συνθήκες. Αντίθετα οι θεσμοί, οι παραδόσεις απλούστερα, ενσωματώνονται στον τρόπο ζωής των ανθρώπων και έχουν αιώνια ισχύ. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ο Λυκούργος πήρε θεϊκή εντολή για να συγγράψει τους νόμους του, συμβουλευόμενος το Μαντείο των Δελφών. Η Πυθία τον διαβεβαίωσε πως οι νόμοι του ήταν άριστοι. Σύμφωνα με την παράδοση, προτού αναχωρήσει για το ταξίδι του αυτό όρκισε τους πολίτες να συνεχίσουν να τηρούν τους νόμους του, τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει. Όταν έλαβε την επιβεβαίωση που επιθυμούσε, αποφάσισε να μην επιστρέψει ποτέ στην πόλη. Υπέβαλε τον εαυτό του σε ασιτία, και λίγο πριν πεθάνει όρκισε τους υπηρέτες του να σκορπίσουν την τέφρα του στον άνεμο. Έτσι δεν επέστρεψε ποτέ, ούτε ζωντανός ούτε νεκρός στη Σπάρτη, και οι πολίτες, πιστοί στον όρκο τους δεν άλλαξαν ποτέ τους νόμους του.

Μεγάλη Ρήτρα και  Ευνομία

Οι νόμοι του Λυκούργου, γνωστοί με το όνομα «Μεγάλη Ρήτρα»,εισήγαγαν στην πόλη της Σπάρτης τη λεγόμενη «Ευνομία», απόρροια της οποίας ήταν ο ιδιαίτερος τρόπος ζωής τους. Η τελευταία σχηματοποιεί μια μορφή δημοκρατίας, η οποία βασίζεται στην απόλυτη ισότητα ανάμεσα στους «Ομοίους»: ισότητα κοινωνική, ισότητα στα συσσίτια (άρα ισότητα πλούτου), ισότητα στα πλαίσια της οπλιτικής φάλαγγας. Βεβαίως η Σπάρτη δεν ήταν μια μορφή δημοκρατίας με την έννοια της αντίστοιχης αθηναϊκής. Ορθότερα πρόκειται για ένα μεικτό πολίτευμα, στο οποίο κυβερνά μια αριστοκρατία. Η δημοκρατία-ισότητα περιορίζεται ανάμεσα σε όσους είχαν το δικαίωμα να ονομάζονται πολίτες–οπλίτες. Στο πλευρό αυτών συνυπάρχουν η βασιλεία (δύο βασιλείς), η ολιγαρχία (γερουσία) και η τυραννία (έφοροι).

Τα δε δικαιώματα του πολίτη δεν παρέχονται απλά λόγω κληρονομικότητας: κάθε νεαρός άνδρας έπρεπε να αποδείξει εμπράκτως με το ήθος του ότι άξιζε να τα κατέχει, ολοκληρώνοντας επιτυχώς μια αυστηρή εκπαιδευτική διαδικασία, εναρμονιζόμενος παράλληλα με τον πατροπαράδοτο λιτό τρόπο ζωής των Λακώνων. Το ίδιο το γεγονός ότι τα πολιτικά δικαιώματα δεν παρέχονταν στον οποιοδήποτε τυχάρπαστο, είχε σαν στόχο να οδηγήσει το Σπαρτιάτη στην επίγνωση της σημαντικότητας των προνομίων του, αλλά και στην κατανόηση πως από αυτά πήγαζε και μια σειρά από υποχρεώσεις. Κατ' επέκταση η νομοθεσία διαμόρφωνε και την ηθική των πολιτών, η οποία εκφραζόταν ως αποστροφή στα πλούτη και τις περιττές πολυτέλειες, ως φιλοπατρία και γενναιότητα στη μάχη, καθώς και ως στρατιωτικό ήθος. Η επίδειξη δειλίας στη μάχη, θεωρούταν η χείριστη ατιμωτική πράξη, με ποινή την απώλεια του δικαιώματος διεκδίκησης αξιωμάτων, αλλά και την κοινωνική κατακραυγή. Το ενδιαφέρον των πολιτών συνέκλινε αποκλειστικά σε μια αρετή, την πολεμική, προσανατολισμός που ίσως μπορεί να ερμηνευτεί λαμβάνοντας υπόψη τη δωρική καταγωγή των Σπαρτιατών, καθώς και τον αρχαίο φόβο μπροστά στο ενδεχόμενο της επανάστασης των ειλώτων.

Οι κυριότερες μεταρρυθμίσεις του Λυκούργου ήταν:

* H σιδερένια πειθαρχία των πολιτών κι η κοινή μόρφωση των αγοριών και των κοριτσιών καθώς κι η σκληραγώγησή τους από την παιδική ηλικία.

* Η απαγόρευση της χρήσης ασημένιων και χρυσών νομισμάτων, αλλά μόνο σιδερένιων, για να είναι βαριά και να δυσκολεύουν τους Σπαρτιάτες στη μεταφορά τους.

* Η υποχρέωση της υποταγής των νεότερων στους γεροντότερους, καθώς κι άλλες σχετικές με τη διακυβέρνηση της πολιτείας.


Αυτοί οι θεσμοί στάθηκαν οι θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος.

Read more »

Αποδείξεις για τη μαθηματική κατασκευή της Ελληνικής γλώσσας.

Από τον μαθηματικό και συγγραφέα Λευτέρη Αργυρόπουλο.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μητέρα όλων των γλωσσών της γής, δηλαδή είναι η γλώσσα των γλωσσών. Σε αντίθεση με τις άλλες γλώσσες, η Ελληνική γλώσσα είναι μία υπέροχη μαθηματική δημιουργία και ως μαθηματική κατασκευή είναι κατά συνέπεια και μουσική γλώσσα. Κατά την εποχή του Πυθαγόρα, αλλά και προγενέστερα από αυτόν, οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τα σύμβολα των γραμμάτων για να συμβολίζουν τους αριθμούς. Πρέπει να αναφέρουμε ότι η Ελληνική γλώσσα αποτελείται από 28 σύμβολα και 27 αριθμητικές θέσεις. Αναλυτικά, τα 28 αυτά σύμβολα είναι τα εξής:
Α=1
Β=2
Γ=3
Δ=4
Ε=5
F=6
S΄= 6
Ζ=7
Η=8
Θ=9
Ι=10
Κ=20
Λ=30
Μ=40
Ν=50
Ξ=60
Ο=70
Π=80
Q=90
Ρ=100
Σ=200
Τ=300
Υ=400
Φ=500
Χ=600
Ψ=700
Ω=800
ΣΑΜΠΙ=900

Το σύμβολο F ονομάζεται δίγαμμα, το S΄ στίγμα, ενώ το Q ονομάζεται κόππα και το σαμπί είναι ένα π στραμμένο προς τα δεξιά κατά 45 μοίρες.


Σύμφωνα με το προηγούμενο σύστημα αριθμήσεως, κάθε λέξη έχει ένα και μόνο ένα άθροισμα, το οποίον ονομάζεται λεξάριθμος. Έτσι, ο λεξάριθμος της λέξεως ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ είναι:
ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ = 30+5+60+1+100+10+9+40+70+200 = 525. Η λέξη ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΣ είναι σύνθετη και παράγεται από τις λέξεις ΛΕΞΙΣ και ΑΡΙΘΜΟΣ, είναι δηλαδή ο αριθμός της κάθε Ελληνικής λέξεως, σύμφωνα με το Ελληνικό σύστημα αριθμήσεως.


Όταν δύο λέξεις ή προτάσεις έχουν τον ίδιο λεξάριθμο, τότε λέμε ότι έχουμε λεξαριθμική ισοψηφία ή ταυτότητα μεταξύ αυτών.


Οι περισσότεροι λεξάριθμοι κυμαίνονται μεταξύ των αριθμών 200 και 1800, ενώ γενικά οι αριθμητικές τους τιμές βρίσκονται μεταξύ του 1 και του 5000. Έτσι, είναι μικρή η πιθανότητα για δύο λέξεις να έχουν τον ίδιο λεξάριθμο και δεν μπορεί να θεωρηθεί ως σύμπτωση το γεγονός της ισοψηφίας.
Οι λέξεις ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ και ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ έχουν τον ίδιο λεξάριθμο, διότι:
ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ = 200+500+1+10+100+10+20+70+200 = 1111
ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ = 9+5+40+5+30+10+800+4+8+200 = 1111

Η ερμηνεία της προηγούμενης λεξαριθμικής ταυτότητος είναι προφανής, διότι ο ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ είναι ο ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ μαθηματικός μηχανισμός της δημιουργίας της ύλης, δεδομένου του γεγονότος ότι τα υποατομικά σωματίδια της ύλης είναι σφαιρικά, αλλά ακόμη και οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος έχουν σφαιρικό σχήμα.

Οι λέξεις ΦΩΤΟΝΙΟΝ και ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ ισοψηφούν με τον αριθμό 1850, δηλαδή
ΦΩΤΟΝΙΟΝ = ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ = 1850,
γεγονός που δηλώνει ότι η Ελληνική γλώσσα γνωρίζει ότι το ΦΩΤΟΝΙΟΝ διαδίδεται ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ εις τον τρισδιάστατον χώρον. Πράγματι, έχει αποδειχθεί ότι όχι μόνον το ΦΩΤΟΝΙΟΝ διαδίδεται ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ, αλλά επιπλέον οι κυματοειδείς καμπύλες της διαδόσεως του φωτονίου είναι ημιτονοειδείς.


Μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις του γεγονότος ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική λαμβάνεται από την λεξαριθμική εξαγωγή του αριθμού π=3,14... .
Γνωρίζουμε ότι ο αριθμός π ορίζεται σαν το πηλίκον του μήκους της περιφερείας ενός κύκλου προς τη διάμετρο αυτού. Πρέπει να τονίσουμε ότι το σύμβολον π προέρχεται από το αρχικόν γράμμα της λέξεως πηλίκον, διότι το π δεν είναι τίποτε άλλο παρά το πηλίκον του μήκους της περιφερείας του κύκλου ως προς τη διάμετρό του. Εάν σχηματίσουμε το πηλίκον των λεξαρίθμων
(ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ)/ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ, παρατηρούμε ότι αυτό ισούται με τον αριθμό 3,14 !!! με ακρίβεια τριών ψηφίων. Πράγματι έχουμε:
ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ = 338+1016+940 = 2294
ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ = 730, επομένως 2294/730=3,1424657534...!!!


΄Ομως υπάρχει και συνέχεια, η οποία δείχνει ότι η λεξαριθμική εξαγωγή του π δεν ειναι τυχαία. Η συνέχεια είναι η λεξαριθμική εξαγωγή του χρυσού αριθμού. Αυτή έχει ως εξής:
Από τα μαθηματικά γνωρίζουμε ότι Φ = (+1)/2 = 1,618... . Σχηματίζοντας το πηλίκον που δίδει τον αριθμό Φ, χρησιμοποιώντας την αρχαία Ελληνική γλώσσα λαμβάνουμε:
(Ο ΠΕΝΤΕΠΟΔΟΣ + ΕΝ)/(Η ΔΥΑΣ) = (70+864+55)/(8+605) = 989/613 = 1,61...!!!


Διαπιστώνουμε λοιπόν, ότι η Ελληνική γλώσσα γνωρίζει ακόμη και τις κυριότερες μαθηματικές σταθερές όπως το π και το φ. Όμως και το φ δεν έχει δοθεί τυχαία ως σύμβολο του χρυσού αριθμού, διότι είναι το αρχικόν γράμμα της λέξεως ΦΥΣΙΣ, η οποία έχει τον ίδιο λεξάριθμο με τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ και την φράση ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ. Είναι γεγονός ότι η ΦΥΣΙΣ, αλλά καί ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ έχουν κατασκευασθεί με βάση τον χρυσό αριθμό φ. Πράγματι:
ΑΝΘΡΩΠΟΣ = 1+50+9+100+800+80+70+200 = 1310
ΦΥΣΙΣ = 500+400+200+10+200 = 1310
ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ = 515+31+391+373 = 1310 .


Η Ελληνική γλώσσα γνωρίζει λοιπόν τη γεωμετρία της κατασκευής του ανθρώπου, αλλά και τον τρόπο της κατασκευής του. Πράγματι:
ΣΤΥΣΙΣ = ΧΥΜΟΣ = ΑΝΘΡΩΠΟΣ = ΦΥΣΙΣ = 1310, γεγονός που δηλώνει ότι ο άνθρωπος δημιουργείται από την στύση του ανδρικού οργάνου που παράγει το σπέρμα και είναι ένα ον ταυτιζόμενον με την φύσιν, διότι γεννιέται από αυτή και επιστρέφει εις αυτήν. Για το γεγονός της λεξαριθμικής ταυτίσεως της φράσεως ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ με τη λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πρέπει να πούμε ότι το πηλίκον του ύψους του ανθρώπου προς το ύψος του ομφαλού του, δίδει τον χρυσόν αριθμόν, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ΜΕΣΟΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΣ ΛΟΓΟΣ.


Στα δύο βιβλία του ο Λευτέρης Αργυρόπουλος έχει καταγράψει χιλιάδες παραδείγματα λεξαριθμικών ταυτοτήτων όπως οι προηγούμενες, δίνοντας στον αναγνώστη την ευκαιρία να κατανοήσει ότι η Ελληνική γλώσσα γνωρίζει ακόμη και τους νόμους της συμπαντικής δημιουργίας και κατά συνέπεια την αλήθεια. Πράγματι:
ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΤΙΝ = 64+565 = 629
ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ = 256+373 = 629, δηλαδή:
ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΣΤΙΝ = ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ = 629 !!!


Επίσης:
Ο ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ = ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ = 699!!!
Δια τούτον τον λόγον, ο ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ εστίν ο ΑΛΗΘΗΣ ΛΟΓΟΣ

Read more »

Πλωτίνος

(Γεγονότα που συνέβησαν στην εποχή του)

Ο Πλωτίνος γεννήθηκε στην Λυκόπολη της Αιγύπτου το 204μ.χ .Το έτος αυτό ήταν το δωδέκατο έτος της βασιλείας του Σεπτίμιου Σεβήρου . Ο Σεβήρος στέφθηκε αυτοκράτορας το 192 μ.χ μετά την δολοφονία του Κόμοδου γιου του Μάρκου Αυρήλιου ενός από του μεγαλύτερους Στωικούς φιλοσόφους και αυτοκράτορα της ρώμης . Καταπονημένος από της φροντίδες του αξιώματος του ο Μάρκος Αυρήλιος πέθανε κατά την διάρκεια μιας εκστρατείας εναντίον των φυλών του Δούναβή. Τον διαδέχτηκε ο γιος του Κόμοδος , ένας διεφθαρμένος άνθρωπος που κρατήθηκε στον θρόνο για δώδεκα χρόνια , κατά την διάρκεια των οποίων δολοφόνησε την αδελφή του και διάφορους επικριτές του και έζησε στην ακολασία με της 300 πόρνες του . Αυτή την φοβερή βασιλεία τερμάτισε η συνομωσία που εξύφανε ο αρχηγός των πραιτοριανών , η οποία κατέληξε στον στραγγαλισμό του αυτοκράτορα.

Επακολούθησε ένα κωμικοτραγικό διάλειμμα τον θρόνο ανέλαβε ο Πόπλιος 'Ελβιος Περτίναξ λέγοντας ότι δεν ήταν και τόσο ελκυστική η πρόταση . Έκανε όμως το λάθος να αποκαταστήσει τον έλεγχο πάνω στους πραιτοριανούς οι οποίοι τον δολοφόνησαν . Ο Θρόνος μπήκε σε πλειστηριασμό και τον αγόρασε ο πλούσιος συγκλητικός Δίδιος Ιουλιανός .Όταν η στρατιώτες στα σύνορα πληροφορήθηκαν τα σχετικά με τον πλειστηριασμό βγήκαν εκτός ελέγχου . Τότε ο Σεπτίμιος Σεβήρος διοικητής των λεγεώνων του Δούναβή βάδισε με τον στρατό του κατά της Ρώμης . Ο τρομοκρατημένος αυτοκράτορας επτασφράγισε της πύλες της Ρώμης και αποσύρθηκε στον κοιτώνα του όπου ένας στρατιώτης με μία κίνηση του ξίφους έθεσε τέρμα σε όλη αυτή την ιστορία . Ήταν μια εποχή καμπής για την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ο Σεπτίμιος Σεβήρος δεν είχε αυταπάτες ως το που στηριζόταν η δύναμη του και η δύναμη της αυτοκρατορίας για αυτό αύξησε την αμοιβή των στρατιωτών και το 211 μ.χ ετοιμοθάνατος την μοναδική συμβουλή που έδωσε στους γιους του ήταν: " Πλουτίστε τους στρατιώτες και περιφρονείστε τους άλλους". Παρά όλες τις στρατιωτικές του ικανότητες δεν μπόρεσε να απωθήσει τους Πάρθους ούτε και να ολοκληρώσει την υποταγή της Βρετανίας πέθανε στην μέση ενός μακροχρόνιου πολέμου με τις φυλές της Σκοτίας .

Όταν ο Πλωτίνος ήταν 28 χρόνων επισκέφθηκε την σχολή του Αμμώνιου Σακκά ενθουσιάστηκε λέγοντας ότι αυτό ήταν που έψαχνε τόσο καιρό και αφοσιώθηκε στην φιλοσοφία εκείνη την εποχή δηλ το έτος 232 μ.χ στο ανώτατο αξίωμα της Ρώμης ήταν ο Αλέξανδρος Σεβήρος ο οποίος δεν είχε καμία συγγένεια με τον Σεπτίμιου . Ο Αλέξανδρος Σεβήρος έγινε αυτοκράτορας της Ρώμης το 220 μ.χ . Ήταν μια εποχή έντονων πιέσεων στα σύνορα της Αυτοκρατορίας κυρίως από τον βορρά και την ανατολή η οποία συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του . Στην Ανατολή κάποιος ευγενής Ανδρασίρ το 230 μ.χ αφού ένωσε τους Πάρθους κάτω από την ηγεμονία του επιτέθηκε στις ρωμαϊκές επαρχίες της Μεσοποταμίας και της Συρίας. Οι Ρωμαίοι συγκρότησαν τρεις στρατιές. Στον πόλεμο εναντίον του Ανδρασίρ ο Αλέξανδρος Σεβήρος το μόνο που κέρδισε ήταν μία ανάπαυλα . Αλλά μόλις κατάφερε να κάνει ανακωχή με τους Πέρσες χρειάστηκε να σπεύσει στον βορρά όπου η Αλαμαννοί είχαν διαβεί τον Ρήνο σε αυτή την εκστρατεία έχασε την ζωή του . Τον σκότωσαν οι ίδιοι οι στρατιώτες του το 235 μ.χ . Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου Σεβήρου η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία πέρασε μισό αιώνα στρατιωτικής αναρχίας . Σε αυτό το διάστημα ανέβηκαν στον θρόνο της Ρώμης 26 αυτοκράτορες και μόνο ένας από αυτούς είχε φυσικό θάνατο . Οι περισσότεροι Επιθυμούσαν το καλό της αυτοκρατορίας αλλά εμποδιζόταν από ένα στρατό στασιαστών έτσι οι αυτοκράτορες ήταν αναγκασμένοι να παραμελούν την ασφάλεια και την ακεραιότητα της αυτοκρατορίας , προκειμένου να προφυλαχτούν οι ίδιοι από αντιπάλους , τους οποίους οι στρατιώτες ανάγκαζαν , συχνά με την βία , να διεκδικήσουν τον θρόνο . Με τέτοια κατάσταση στο εσωτερικό η αυτοκρατορία δεν είχε την δυνατότητα να αντιμετωπίσει νικηφόρα εξωτερικούς εχθρούς . Σε κάθε σημείο των συνόρων γινόταν εισβολές . Είναι εποχή που σχηματίζονται ισχυρές συμμαχίες γερμανικών φύλων με σκοπό την κατάληψη των ρωμαϊκών επαρχιών της Ευρώπης . Οι Σάξονες την ίδια εποχή λεηλατούν τα παράλια της Βρετανίας και της Γαλατίας . Την Γαλατία απειλούν στο βόρειο τμήμα οι Φράγκοι , στο κεντρικό και νότιο οι Αλαμανοί και οι Μαρκομάνοι θέτουν σε κίνδυνο τις επαρχίες του Δούναβη . Τέλος η δυναστεία των Σασσανιδών στην Περσία κατέλαβε την θέση του Παρθικού βασιλείου που είχε παρακμάσει και βρισκόταν σε αποσύνθεση εξελίσσεται για την Ρώμη απειλητικός εχθρός .

Ο Πλωτίνος μετά από 10 χρόνια μαθητείας κοντά στον Αμμώνιο Σακκά κατατάσσεται στο στρατό του Γορδιανού του Γ στην εκστρατεία κατά των Περσών το 242-243 μ.χ με σκοπό να περάσει στην Ινδία για να γνωρίσει τους Γυμνοσοφιστές . Είναι εποχή που στον θρόνο της Περσίας βρίσκεται ο Ανδρασίρ και ο Σαπώρ ο Α το 243 πεθαίνει ο Ανδρασίρ και βασιλέας των Περσών γίνεται ο Σαπώρ ο Α . Το 244 μ.χ πεθαίνει ο Γορδιανός ο Γ και τον Θρόνο της Ρώμης αναλαμβάνει ο Φίλλιπος ο Άραβας είναι και η χρονιά που ο Πλωτίνος εγκαθίσταται στη Ρώμη . Είναι 40 χρονών . Εκεί έιναι που ανοίγει την σχολή του και αρχίζει μια σειρά σεμιναρίων το 246 μ.χ στο 3ο έτος της Βασιλείας του Φίλλιπου του Άραβα έρχεται στην σχολή του Πλωτίνου ο Αμέλιος ένας από τους κύριους μαθητές του Πλωτίνου. Στην μεγαλύτερη κατάπτωση έφτασε η αυτοκρατορία κατά την εποχή του Βαλλεριανού και του γιου του Γαλλιηνού που κυβέρνησαν από το 253 έως το 268 μ.χ . Το 254 μ.χ στο πρώτο έτος της βασιλείας του Γαλλιηνού ο Πλωτίνος σε ηλικία 49-50 ετών αρχίζει το συγγραφικό του έργο . Το 260 μ.χ ο Γαλλιηνός γίνεται ο μόνος αυτοκράτορας αφού ο πατέρας του Βαλλεριανός συλλαμβάνετε από τον Σαπώρ τον Α ο οποίος είχε προσαρτήσει την Αρμενία και είχε εισβάλει με τον στρατό του στην Μεσοποταμία και στην Συρία . Ο στρατός του Βαλλεριανού αποδεκατισμένος από μια επιδημία δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει απέναντι σε αυτή την μάχη για αυτό ο αυτοκράτορας προτίμησε να εξαγοράσει τους πέρσες , ο Σαπώρ όμως ήθελε να έιναι και ο αυτοκράτορας παρών και όταν εμφανίστηκε τον συνέλαβε προδοτικά και τον κράτησε ως το τέλος της ζωής του.

Το 263 μ.χ στο 10ο έτος της βασιλείας του Γαλλιηνού έρχεται στην σχολή του Πλωτίνου ο Πορφύριος ένας από τους μεγαλύτερους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους και συντάκτης του βίου του Πλωτίνου και των έργων του .Είναι εποχή που λοιμός ξεσπά στην Ρώμη και παρά πολλοί πολίτες πεθαίνουν από αυτόν. Το 268 μ.χ στο 15ο έτος της βασιλείας του ο Γαλλιηνός πεθαίνει από το χέρι των αξιωματικών του .Ο Πλωτίνος είναι 63 ετών και είναι η ημερομηνία που ο Πλωτίνος προτείνει στον Πορφύριο να αλλάξει κλίμα μετά από ψυχολογική κατάπτωση και αυτός φεύγει για την Σικελία . Μέσα σε αυτό το διάστημα το ένστικτο της αυτοσυντήρησης ώθησε τις επαρχίες της Γαλατίας και της Συρίας να αναλάβουν οι ίδιες την υπεράσπιση τους και να οργανώσουν τις περιοχές τους ως ανεξάρτητα βασίλεια . Το 258 μ.χ ο Μάρκος Κάσσιος Λατίνιος Ποστούμος ανακηρύσσεται ηγεμόνας της Γαλατίας αλλά ένα χρόνο μετά δολοφονείται από τους ίδιους του τους στρατιώτες. Στην Συρία ο Οδέναθος ένας εκρωμαισμένος άραβας ευγενής αυτοανακηρύσσεται βασιλιάς της Παλμύρας και απωθεί τις περσικές δυνάμεις του Σαπώρ του Α το παράδειγμα του ακολούθησε αργότερα η χήρα του Ζηνοβία . Ουσιαστικά ο Γαλλιηνός στις σκοτεινές μέρες της βασιλείας του είχε ουσιαστικά τον έλεγχο ενός μόνο τμήματος της παλιάς ρωμαϊκής αυτοκρατορίας : της Ιταλίας , της Ιλλυρίας και της παραλιακής ζώνης της Αφρικής. Στην συνέχεια τον θρόνο της Ρώμης ανέλαβε ο Κλαύδιος ο ονομαζόμενος Γοτθικός που κυβέρνησε από το 268 μ.χ έως το 270 μ.χ . Το 270 μ.χ στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Κλαύδιου ο Πλωτίνος μεταβαίνει στην Καμπανία όπου και πεθαίνει σε ηλικία 66 ετών .

Read more »

Το κρανίο της Χίου

Το κρανίο της Χίου

Στην Χίο, στην περιοχή Ατσικής όπου έχει βρεθεί η Ελληνιστική νεκρόπολη, σε ανασκαφή οικοπέδου βρέθηκε κιβωτιόσχημος τάφος. Η ηλικία του τάφου προσδιορίστηκε στον 2ο αιώνα π.Χ. Ο άνδρας που είχε ταφεί σε αυτόν, είχε εμφανή σημάδια εγχείρισης στο κρανίο του. Στο αριστερό βρεγματικό οστούν υπάρχει οπή διαμέτρου 1,62 εκατοστών. Ο ανθρωπολόγος συνεργάτης της Κ' Eφορείας Προϊστορικών και Kλασικών Aρχαιοτήτων Αστέριος Αηδόνης έχει επιβεβαιώσει την μέθοδο του τρυπανισμού για την εγχείριση, όσο και την επιτυχή έκβασή της μιας και δεν υπάρχουν ενδείξεις μόλυνσης αλλά και ο 50χρονος ασθενής έζησε τουλάχιστον άλλα 5 χρόνια μετά την εγχείριση.

Το κρανίο εκτίθεται από τις 5 Σεπτεμβρίου 2003 στο αρχαιολογικό μουσείο της Χίου, επιβεβαιώνοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αναφορές του Ιπποκράτη για τρυπανισμό.

Η σύγχρονη ιατρική επανεξετάζει την ιδέα του τρυπανισμού σαν όλο και πιό ελπιδοφόρα λύση. Μετά από εγκεφαλική αιμορραγία το συσσωρευμένο αίμα πιέζει τον εγκέφαλο με τρόπο που πολλές φορές δημιουργεί εκτεταμένα ακόμα και κρίσιμα προβλήματα σε άλλα τμήματα του εγκεφάλου. Η απομάκρυνση του αιματώματος, ή έστω και η αποκατάσταση της πίεσης σε φυσιολογικά όρια ενδοκρανιακά, βοηθάει στην πολύ καλύτερη αποκατάσταση της υγείας του ασθενή μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο.

Read more »

Το σπήλαιο των Πετραλώνων

Το σπήλαιο Πετραλώνων βρίσκεται περίπου 1 χιλιόμετρο από το χωριό Πετράλωνα του νομού Χαλκιδικής της Μακεδονίας. Το σπήλαιο είναι ανοικτό για το κοινό από το 1979.


Αρχαιολογία

Το σπήλαιο έγινε γνωστό για τα παλαιοντολογικά και παλαιοανθρωπολογικά του ευρήματα ήδη από το 1960, μετά την τυχαία ανακάλυψη σε αυτό από τον κάτοικο των Πετραλώνων Χ. Σαρρηγιανίδη, του περίφημου απολιθωμένου ανθρώπινου κρανίου. Η αξία του ευρήματος και η μοναδικότητά του έδωσαν αφορμή σε μια σειρά εργασιών, μέσα και έξω από το σπήλαιο. Το 1968 και την περίοδο 1974-1988 διενεργήθηκαν ανασκαφές στο σπήλαιο από τον (παλαιο)ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό.


Στις δημοσιεύσεις του Πουλιανού για το σπήλαιο γίνεται λόγος για λίθινα και οστέινα εργαλεία, ο προσωρινός όμως χαρακτήρας των δημοσιευμάτων δεν μας δίνει μια σαφή εικόνα τους. Τα ευρήματα οπωσδήποτε είναι σπουδαιότατα και αποτελούν τις πρώτες μαρτυρίες κατοίκησης του ελληνικού γεωγραφικού χώρου.


Από ανθρωπολογικής άποψης το απολιθωμένο κρανίο είναι σπουδαιότατο εύρημα, όμως δεν υπάρχει ομοφωνία των ειδικών για την χρονολόγησή του ή ακόμα χειρότερα για την αξιολόγησή του. Οι κύριες απόψεις αποκλίνουν σημαντικά και το κρανίο θεωρείται ως ανήκον σε άνθρωπο που έζησε περίπου 700.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την μία και περίπου 200.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την άλλη.



Δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάποιος συμβιβασμός ούτε προδιαγράφεται κάποια προσέγγιση μεταξύ των ειδικών και το εύρημα παραμένει ανεκμετάλλευτο ανθρωπολογικά και αρχαιολογικά. Είναι επιτακτική η ανάγκη να δοθεί μια αξιόπιστη απάντηση για την αξιολόγηση των σημαντικότατων ευρημάτων του σπηλαίου των Πετραλώνων.

petralona 1

Το κρανίο petralona

Ανακαλύφθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου, 1960 στο Λόφο Κατσίκα Πετραλώνων, από τον Χρήστο Σαρηγιαννίδη (εφημ. «Μακεδονία» 18-9-1960), μέσα στο ασβεστολιθικό σπήλαιο και κολλημένο σε ένα σταλαγμίτη 23 εκ. πάνω από το έδαφος.

Το Petralona 1 είναι ιδιαίτερα μεταβατικό στη μορφολογία του -τόσο πολύ, ώστε ορισμένοι πιστεύουν πως αντιπροσωπεύει μια ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στον Homo neandertalensis και τον πιο αρχέγονο πρόγονό του. Στην πραγματικότητα μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά και με άλλα απολιθώματα Νεάντερταλ, αλλά υπάρχουν επίσης και χαρακτηριστικά πολύ πρωτόγονα. Στη γενική του εμφάνιση το Petralona 1 έχει το πρόσωπο ενός Νεάντερταλ αλλά το κρανίο ενός αρχαϊκότερου τύπου. Αρχικά, το Petralona 1 ταξινομήθηκε ως Homo neandertalensis, αλλά αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως Homo erectus. Σήμερα, όμως, οι περισσότεροι ερευνητές ότι ανήκει στο είδος των απολιθωμάτων που βρέθηκαν στην Αταπουέρκα και άλλα σημεία στην Ευρώπη - Homo heidelbergensis.


Αρχικά, το Petralona 1 χρονολογήθηκε στο βάθος των 70.000 χρόνων, μια ημερομηνία που αντιστοιχεί στα πιο πρόσφατα υπολείμματα Νεάντερταλ. Σύγχρονες χρονολογήσεις απέδωσαν το χρονικό βάθος των 700.000 χρόνων. Η πιο πρόσφατη, βασισμένη σε τεχνικές αντήχησης ηλεκτρονίου σε συνδυασμό με ραδιοχρονολόγηση και στρωματογραφικά δεδομένα, αποδίδει το ελάχιστο χρονικό βάθος των 200,000 χρόνων. Ωστόσο, η μορφολογία του κρανίου υποδεικνύει με μεγαλύτερη ακρίβεια στο χρονικό βάθος των 300.000 ή 400.000 χρόνων.

Read more »

Όρκος Αθηναίων εφήβων

Οι Αθηναίοι, όταν γίνονταν 18 ετών παρουσιάζονταν στην εκκλησία του δήμου στην Πνύκα, αναγράφονταν στους καταλόγους των πολιτών (ληξιαρχικόν γραμματείον), τους χορηγούνταν ένα δόρυ και μια ασπίδα, και υπηρετούσαν για δύο χρόνια στρατιώτες, αφού έδιναν τον «Όρκο των Αθηναίων εφήβων», μπροστά από το ναό της Αγλαύρου, όπως μας τον διασώζει ο Λυκούργος στον «Κατά Λεωκράτους» λόγο 77. Λέγεται μάλιστα πως ο όρκος γράφτηκε από τον ίδιο το Σόλωνα, νομοθέτη των Αθηναίων.

Κρατώντας τα όπλα που του εμπιστευόταν η Πατρίδα, ο Αθηναίος έφηβος μπροστά στο ναό της Αγραύλου έδινε τον παρακάτω όρκο

Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά,

ουδ' εγκαταλείψω τον παραστάτη αυτών, ότω αν στοιχίσω.

Αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων

και μόνος και μετά πολλών.

Την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσοις αν παραδέξωμαι.

Και ευηκοήσω των αεί κρινόντων,

και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι, και ούστινας αν άλλους το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως.

Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται, ουκ επιτρέψω,

αμυνώ δε και μόνος και μετά πολλών.

Και ιερά τα πάτρια τιμήσω.

Ίστορες θεοί τούτων

Αγραυλος, Ενιάλιος, Aρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη

Επεξήγηση

Δε θα ντροπιάσω τα όπλα μου,

ούτε θα εγκαταλείψω τον συμπολεμιστή μου

όπου κι αν ταχθώ να πολεμήσω,

θα υπερασπίζω τα ιερά και τα όσια,

και μόνος και με πολλούς,

και την πατρίδα δε θα παραδώσω μικρότερη,

αλλά μεγαλύτερη και πολεμικότερη απ' όση θα μου παραδοθεί.

Θα πιστεύω στους Θεούς

και στους ισχύοντες νόμους θα υπακούω,

και σε όσους άλλους νόμιμα θεσπισθούν.

Κι αν κάποιος αναιρέσει ή αμφισβητήσει

τους θεσμούς δεν θα το επιτρέψω,

θα τον πολεμήσω είτε μόνος είτε με όλους.

Και τις ιερές παρακαταθήκες των πατέρων θα τιμήσω.

Μάρτυρές μου οι θεοί

Αγραυλος, Ενυάλιος, Aρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη

Read more »

Ολυμπιακοί αγώνες

                                                           ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΣΗΜΑΙΑ

Σύμφωνα με πολλές γνώμες, η ιδέα της ολυμπιακής σημαίας υιοθετήθηκε από τον Pierre de Coubertin, (ιδρυτής των μοντέρνων ολυμπιακών αγώνων), το 1913 όπου κι οραματίστηκε ένα τεχνούργημα από την αρχαία Ελλάδα. Αυτό ήταν οι 5 κύκλοι το οποίο αποτελεί σήμερα διεθνώς, το πιο αναγνωρήσιμο σύμβολο απ' όλους τους λαούς. Οι πέντε κύκλοι, χρώματος μπλέ, κίτρινου, μαύρου, πράσινου και κόκκινου, συμβολίζουν και μια ήπειρο. Ο μπλε κύκλος συμβολίζει την Ευρώπη, ο κίτρινος την Ασία, ο μαύρος την Αφρική, ο πράσινος την Ωκεανία και ο κόκκινος την Αμερική. Βρίσκονται μεταξύ τους ενωμένοι και αυτό συμβολίζει την φιλία και την ειρήνη μεταξύ των λαών της γης. Η ύψωσή της ολυμπιακής σημαίας έγινε για πρώτη φορά το 1920 στην Αμβέρσα του Βελγίου κι από τότε παραδίδεται σε κάθε τελετή λήξης, στον Αρχηγό της πόλης που θα φιλοξενήσει την επόμενη ολυμπιάδα και θα την διαφυλάξει για 4 χρόνια μέχρι την στιγμή της έπαρσής της. Η ολυμπιακή σημαία υψώνεται σε ιστό κατά την τελετή έναρξης της ολυμπιάδας και υποστέλεται (κατεβαίνει), μετά από 16 ημέρες και κατά την τελετή λήξης όπου και δηλώνει και το τέλος των αγώνων.

                                                         ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ

Η τελετή ξεκινάει τρείς περίπου μήνες προτού ξεκινήσει η ολυμπιάδα, και τελείται στην αρχαία Ολυμπία, όπου η Ιέρεια, σε μια σεμνή τελετή κάτω απ' το φως του ήλιου, θα ανάψει τη δάδα μέσα απ' το κάτοπτρο, την κατάλληλη στιγμή. Από 'κεί η φλόγα θα ξεκινήσει το ταξίδι της με τους λαμπαδιοδρόμους, όπου θα αναλάβουν να την οδηγήσουν στο στάδιο της διοργανώτριας πόλης.



                                                       ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τον Ολυμπιακό ύμνο έγραψε ο μουσικός Σπύρος Σαμαράς. Το 1896 προσέθεσε τους στίχους ο Κωστής Παλαμάς. Ο Ολυμπιακός ύμνος έχει ως εξής

Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο, αγνέ πατέρα

του ωραίου, του μεγάλου και τ' αληθινού,

 κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα

στη δόξα της δικής σου γης και τ' ουρανού

στο δρόμο και στο πάλεμο και στο λιθάρι

στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή,

και με τ' αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι

και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου

σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναος

και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου

αρχαίο πνέυμα αθάνατο, κάθε λαός

                                                         ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Οι ολυμπιακοί αγώνες ξεκινούν με μια τελετή η οποία αποτελεί συνήθως ένα φαντασμαγορικό θέαμα στους θεατές και αποτελείται από διάφορα μέρη, όπως η παρέλαση των αθλητών, η ανάκρουση του ολυμπιακού ύμνου, ή έπαρση της ολυμπιακής σημαίας, αφή της ολυμπιακής δάδας με το καθιερωμένο άναμα της φλόγας και όρκοι αθλητών και κριτών.

Ένας αθλητής από τη χώρα που φιλοξενεί τους Αγώνες δηλώνει:
"Στο όνομα όλων των αθλητών υπόσχομαι ότι θα συμμετέχουμε σε αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες δείχνοντας σεβασμό και τηρώντας τους νόμους που τους κυβερνούν, στο αληθινό όνομα της αθλητοπρέπειας, για τη δόξα του αθλητισμού και την τιμή της ομάδας μας".

                                                         ΤΕΛΕΤΗ ΛΗΞΗΣ

Η τελετή λήξης ξεκινά με την είσοδο των αθλητών σε μια ομάδα και όχι κατά έθνος, γεγονός που συμβολίζει την ενότητα και τη φιλία. Ακολουθεί η τελετή της σημαίας. Ο πρόεδρος της Δ.Ο.Ε. απευθύνει χαιρετισμό και μετά δίνει την ολυμπιακή σημαία στη χώρα που θα φιλοξενίσει την επόμενη ολυμπιάδα και αναγγέλλει επίσημα τη λήξη των αγώνων. Η Ολυμπιακή φλόγα σβήνει αρμονικά και η σημαία μεταφέρεται έξω απο το στάδιο. Ακολουθεί μια μεγάλη γιορτή.

Read more »

Eντομοαπωθητικά στην αρχαιότητα

Το αιθέριο έλαιο του ευκαλύπτου θεωρείται σπουδαίο αντισηπτικό και ισχυρό αντιβιοτικό

Ο άνθρωπος δεν είχε πάντα τις καλύτερες σχέσεις με όλα τα έντομα και προσπαθούσε να τα κρατήσει όσο το δυνατόν μακριά του. Παρατηρήθηκε ότι κοντά σε κάποια δέντρα όπως ευκαλύπτους δεν υπήρχαν μύγες, κουνούπια κλπ. και τα δένδρα των ευκαλύπτων φυτεύτηκαν σε αρκετές περιοχές παρέχοντας σχετική προστασία. Ο βασιλικός επίσης έχει παρόμοιες ιδιότητες, αλλά πιο περιορισμένες λόγω μεγέθους φυσικά, και βρήκε ευρεία χρήση σαν εντομοαπωθητικό. Το ίδιο κάνει και η γαριφαλιά, ενώ το αγγούρι και ιδιαίτερα η φλούδα του απωθεί τις κατσαρίδες.

Όποτε οι αρχαίοι χρειαζόταν πρόσθετη προστασία από έντομα αρκούσε να βρέξουν την επιδερμίδα τους με ξύδι! Αν όμως το δοκιμάσετε και δεν δουλέψει και τόσο αποτελεσματικά, θυμηθείτε ότι οι αρχαίοι χρησιμοποιούσαν φυσικό ξύδι σταφυλιού και όχι τα βιομηχανικά υποκατάστατα τα οποία χρησιμοποιούμε συνήθως... Όποιος είχε την τύχη να δοκιμάσει πραγματικό ξύδι δεν ξεχνάει την τεράστια διαφορά τόσο στην οξύτητα όσο και στο άρωμα.

Read more »

Προτεινόμενο για το ΝΟΜΠΕΛ Λογοτεχνίας 2011 το νέο βιβλίο του Παύλου Πισσάνου

Με την Ακαδημαϊκή υποστήριξη του «ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» στο οποίο προεδρεύει ο Ακαδημαϊκός κ. Ευάγγελος Μουτσόπουλος, ο Παύλος Πισσάνος, προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2011 με το τελευταίο του βιβλίο «ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΖΩΗ».

Η Ακαδημία για το Νόμπελ Λογοτεχνίας στην Στοκχόλμη θα δεχθεί μεγάλο αριθμό από υποψηφιότητες από όλα τα κράτη του κόσμου.

Η αρχική επιλογή θα γίνει τον Απρίλιο, η επόμενη τον Μάιο και τον Δεκέμβριο του 2011, θα ορισθεί ο πρώτος νικητής στην Λογοτεχνία. Η Ακαδημία θα εξετάσει και τις γενικότερες συγγραφικές και λογοτεχνικές δραστηριότητες των υποψηφίων. Στην περίπτωση αυτή, το πλούσιο βιογραφικό του Παύλου Πισσάνου περιλαμβάνει 90 περίπου βιβλία και σενάρια Αρχαιολογικά, Ιστορικά, Θρησκειολογικά και Φιλοσοφικά, 250 δοκίμια, άρθρα και συγγράμματα φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά, 110 εκπομπές στην Ελληνική τηλεόραση, περισσότερες από 150 διαλέξεις Ακαδημαϊκού χαρακτήρα, οργάνωση 6 Παγκοσμίων Συνεδρίων και περίπου 50 ντοκιμαντέρ εκπαιδευτικών, αρχαιολογικών και ιστορικών θεμάτων που προβάλλονται στην Διεθνή Τηλεόραση, των οποίων παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ο ίδιος.

Ένα μεγάλο μέρος από το έργο του Παύλου Πισσάνου εστάλλει στην Ακαδημία της Στοκχόλμης για να ελεγχθεί από τις Αρμόδιες Επιτροπές κρίσεως.

Εν τω μεταξύ, στις προσθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, έκανε την εμφάνισή του το νέο πολυτελές βιβλίο, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένα απίστευτα εντυπωσιακό φράκταλ.


Με πρόθεση να κηρύξει “ανένδοτο πόλεμο” εναντίον του Επιστημονικού κατεστημένου, ο συγγραφεύς καλύπτει με απόλυτη επιστημονική και φιλοσοφική τεκμηρίωση την υπόθεση των χαμένων κειμένων του Αριστοτέλη για το «Ακίνητον κινούν» και το «αεί Θείν» τα οποία συγκροτούσαν, την σήμερα προδομένη θεωρία του Αιθέρα.

Το έτος 1887 δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο Albert Michelson και Edward Morley, πραγματοποίησαν ένα πείραμα και «απέδειξαν» ότι ο Αιθήρ δεν υπάρχει στον κοσμοχώρο, διαδραματίζοντας το ρόλο «Πεδίου Σταθερού Υποβάθρου» πάνω στο οποίο πατά και μεταδίδεται το φως. Ο Αϊνστάιν, υποστήριξε με την σειρά του την μη ύπαρξη του Αιθέρα και έκτοτε το απαύγασμα της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης, ο Αιθήρ, που αποτελούσε το πρωτογενές υλικό της οργάνωσης και γέννησης της Δημιουργίας, μπήκε στο χρονοντούλαπο της κατευθυνόμενης Επιστήμης.

Ο Παύλος Πισσάνος ανέσυρε από τη σκόνη και τις αράχνες των οργανωμένων συμφερόντων την θεωρία του Αιθέρα και με την βοήθεια κορυφαίων Ελλήνων Επιστημονικών Συμβούλων, απέρριψε στο βιβλίο του, με τεκμηριωμένα στοιχεία, το πείραμα των ΜΜ (Michelson και Morley) αναλύοντας την δράση της διττής φύσεως, του Αιθέρα, της Κινητής και Ακινήτου, στην Επίγεια και την Επουράνια Ζωή.

Εδώ, πρέπει να τονισθεί ότι, εφόσον η σύγχρονη επιστημονική κοινότητα αποδεχθεί την νέα θεωρία υπάρξεως του Αιθέρα, θα ανατραπούν πολλές απόψεις, θέσεις και κανόνες για τις έννοιες του Χώρου και του Χρόνου, της Βαρύτητας, της Απροσδιοριστίας και της διάδοσης του Φωτός και γενικότερα των Νόμων και των Κανόνων που διέπουν την κβαντική Φυσική, την Κοσμολογία και την Κοσμογονία.

Δεκαπέντε ακαδημαϊκοί και επιστήμονες από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, προλογίζουν το βιβλίο του Παύλου Πισσάνου, ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ενώ ήδη η Αγγλική του έκδοση είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες του κόσμου

Η επίσημη σελίδα του Π.Πισσάνου.

Read more »

Αρχαία Ελληνική Συνταγή

 Έπειτα από κάποια EMAIL που  πήραμε, σχετικά με την διατροφή,και και τι είχαν στο τραπέζι τους καθημερινά οι αρχαίοι Έλληνες,σε μικρά χρονικά διαστήματα θα κάνουμε αναρτήσεις σχετικά με αυτό το θέμα διότι είναι ενδιαφέρον από πολλές απόψεις και πιο πολύ μας ενδιαφέρει για την υγεία μας διότι όπως είχε πεί και ο ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ -ότι τρώμε είμαστε-...Εδώ http://irakleitos.blogspot.com/2011/01/blog-post.html μια παλιότερη ανάρτηση επί του θέματος.

ΧΟΙΡΙΝΟ ΜΕ ΠΡΑΣΑ ΚΑΙ ΚΥΔΩΝΙΑ

ΥΛΙΚΑ
2 μερίδες χοιρινό φιλέτο
2 πράσα
2 κυδώνια
Σέλινο χοντροκομμένο
1 κουταλάκι μέλι
5 κουταλιές ελαιόλαδο
1 πρέζα κόλιαντρο
1 πρέζα τριμμένα φύλλα αποξηραμμένου απήγανου
2 φύλλα δάφνης
1 πρέζα γλυκάνισο
½ ποτήτι λευκό κρασί
1 πρέζα τζίντζερ
2 κουταλιές ξύδι μπαλσάμικο
Αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι

ΕΚΤΕΛΕΣΗ
Πλένουμε και κόβουμε το κρέας σε μέτρια κομμάτια. Καθαρίζουμε, πλένουμε και ψιλοκόβουμε το πράσο. Πλένουμε καλά τα κυδώνια, τα καθαρίζουμε από τα κουκούτσια και τα κόβουμε σε χοντρές φέτες. Τσιγαρίζουμε ελαφρά το κρέας με το ελειόλαδο και το πράσο και προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά εκτός από τα κυδώνια. Προσθέτουμε σταδιακά νερό και τα αφήνουμε να μισοψηθούν επί 1 ½ ώρα. Κατόπιν ρίχνουμε τα κυδώνια (αν θέλουμε με τη φλούδα) μέσα στην κατσαρόλα και τα αφήνουμε να ψηθούν επό 30’ περίπου. Τα σερβίρουμε ζεστά, μόλις δέσει η σάλτσα.

Read more »

Το Τέλος του Εφιάλτη

 (Σύντομη περιγραφή )

Γιατί περιπολούσαν και ενέδρευαν δέκα χρόνια συνέχεια οι Σπαρτιάτες στο Καλλίδρομο; Γιατί ο Αθηνάδης δολοφόνησε τον Εφιάλτη το 469 π.Χ.; Ποιον ρόλο έπαιξε στη δολοφονία η Φοίβη, η πρώην σύζυγος του Εφιάλτη; Ποιες ήταν οι απόψεις των Σπαρτιατών για τη ζωή και τον θάνατο, την αγάπη και τον έρωτα, τον πόλεμο και την τέχνη, τη μύηση και την αλήθεια; Ποιος ο δικός τους δρόμος για τη γνώση; "Τι θα απογίνω;" είπε η Φοίβη. "Δεν έχω μέλλον, αλλά αυτό αντέχεται. Ανυπόφορο είναι που δεν έχω παρελθόν. Μπορώ να ζήσω χωρείς μέλλον, αλλά θέλω να πεθάνω γιατί το παρελθόν μου είναι μια ψευδαίσθηση. Μια οφθαλμαπάτη. Δεν έχω τίποτα δικό μου πια. Ούτε καν αναμνήσεις..."

Το ιστορικό γεγονός του θανάτου του προδότη και φυγόδικου Εφιάλτη, από κάποιον Αθηνάδη, το 469 πΧ (11 χρόνια μετά τη μάχη των Θερμοπυλών δηλαδή), καταγράφεται από τον Ηρόδοτο, που υπόσχεται πως θα επανέλθει σε μεταγενέστερο βιβλίο του για να αποκαλύψει τους λόγους και τον τρόπο του θανάτου, πράγμα όμως, που τελικά, ποτέ δεν έκανε.
Αυτό το ιστορικό γεγονός του θανάτου του Εφιάλτη και το κενό που αφήνει ο Ηρόδοτος, εκμεταλλεύεται ο Μπαλτάκος και στήνει μια καθ' όλα πιστευτή ιστορία, για το πώς ακριβώς επήλθε 11 χρόνια μετά τις Θερμοπύλες, το τέλος του ανθρώπου που προκάλεσε την τραγωδία των Θερμοπυλών.
Η ιστορία αυτή, ξεκινά από τη μάχη των Θερμοπυλών, μέσα από τα μάτια ενός οπλίτη και είναι τόσο αληθοφανής, με τόσο ζωντανές περιγραφές και λεπτομέρεια, που θα μπορούσε ενδεχομένως να ήταν και η καταγραφή των πραγματικών γεγονότων. Εξ' άλλου ο συγγραφέας, καθώς φαίνεται από τις ευχαριστίες, δεν έχει γράψει το βιβλίο του έτσι αβασάνιστα. Αντιθέτως, είχε επιστρατεύσει μια πλειάδα ανθρώπων, που τον βοήθησαν στη συγγραφή του βιβλίου, από έγκριτους ιστορικούς και ειδικούς πολέμου στην αρχαία Ελλάδα, ως καταδρομείς (ΜΥΚ). Διάβασε, έμαθε, έγραψε, διόρθωσε, ως και πορείες στα βουνά, που διαδραματίζεται η ιστορία έκανε, για να καταφέρει να μας δώσει ένα βιβλίο με τόσο αληθοφανή μυθοπλασία, που να καταφέρνει να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, ως το τέλος.

Παράλληλα όμως με την ιστορία, μέσα από συζητήσεις των ηρώων, δίδεται η οπτική της Σπάρτης για διάφορα θέματα. Επιπλέον, ως προμετωπίδα καθενός από τα 18 κεφάλαια του βιβλίου, δίδεται ένα σχετικό χωρίο από τον Πλούταρχο, τον Ξενοφώντα, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, τον Πλάτωνα κλπ, προκειμένου να διαπιστώσουμε και το ιστορικό υπόβαθρο των αναφορών που γίνονται στα εν λόγω κεφάλαια, σε κάποιους νόμους, ή συνήθειες της Σπάρτης.
Για παράδειγμα μαθαίνουμε πως:
- Οι οπλίτες καλλωπίζονται πριν τη μάχη για να μην προσβάλλουν τους χθόνιους θεούς με την ατημέλητη εμφάνισή τους σε περίπτωση θανάτου τους.
- Από τη στιγμή που παρατάσσεται ο στρατός δεν επιτρέπεται καμιά μετακίνηση γιατί θεωρείται <<αποφυγή>> της μάχης και άρα πράξη ταπεινωτική.
- Επιτρέπεται η ανταλλαγή γυναικών μεταξύ των ομοίων και γι' αυτό δεν υπάρχει μοιχεία, ή ζήλια, καθότι <<ο διπλανός μου δεν είναι άλλος. Είμαι εγώ ο ίδιος, μετά από τόσα χρόνια κοινής ζωής και δυσκολιών και τίποτα δεν μπορεί να παρεισφρήσει ανάμεσά μας>>
- Οι Σπαρτιάτισσες ήταν υπεύθυνες των οικονομικών του οίκου και κατά συνέπεια απολύτως σεβαστά πρόσωπα από τους άντρες τους, αφού η πληρωμή του συσσιτίου και συνεπώς η παραμονή των ανδρών στην κατηγορία των <<ομοίων>>, εξαρτιόταν πλήρως από την οικονομική διαχείριση που θα έκαναν οι γυναίκες τους.
- Τα νομίσματα είναι μεγάλα και σιδερένια για να αποφεύγεται ο αποθησαυρισμός
- Στην Αθήνα κυβερνούν οι πλούσιοι αφού υπάρχει μεγάλη ανισοκατανομή του πλούτου. Στη Σπάρτη όμως πράγματι <<κρατεί ο Δήμος>>, αφού όλοι διαβιούν με ισότητα και αξιοπρέπεια, ενώ για τη διακυβέρνηση του τόπου, επιλέγονται οι συνετοί και γενναίοι.

Κάποια στιγμή όμως, παραδέχεται με πίκρα ο Σπαρτιάτης πως: <<Είμαστε ναυαγοί στο χρόνο. Ναυαγοί στο παρόν. Έπρεπε να ζούμε σε πραγματικές κοινωνίες, όπως στην εποχή του Ηρακλή. Ως ομάδα, ως ένωση ανθρώπων. Είναι κοινωνική η διαβίωση στις άλλες πόλεις; Αυτοί ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον καθημερινά, σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό και προσωπικό.>>
<<Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν διεξαχθεί. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής που αργά ή γρήγορα θα εκλείψει. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε. Ποιος δέχεται χωρίς βία να ακολουθήσει έναν τέτοιο τρόπο ζωής;>>

Ένα βιβλίο που θα διαβαστεί ευχάριστα από όλους, που θα χαρούν οι φίλοι της Σπάρτης, θα γνωστοποιήσει αρκετά θέματα από τη φιλοσοφία της στους μη ειδικούς και θα προβληματίσει τους πιστούς της Αθηναϊκής δημοκρατίας, χωρίς ποτέ να γίνει κουραστικό, ή βαρετό.

Το Τέλος του Εφιάλτη
Π. Δ. Μπαλτάκος
Εκδόσεις LIBRO Σελ.321

Read more »

Aχερουσία και κάτω κόσμος

Ο θεός του κάτω κόσμου, ο θεός των νεκρών. Το βασίλειο του πεδίο
συγκέντρωσης όσων αποδημούσαν δικαίων και αδίκων. Το όνομα του Πλούτωνας
(= πλούτος = πλούσιος) του εδώθει κατ? ευφημισμό και γιατί κάτω από τη γη
βρίσκονται τα πολύτιμα μέταλλά και λίθοι. Ακόμη, ίσως γνωστότερο όνομα για τον
θεό είναι το Άδης (= Αϊδής = κρυφός, αυτός που δεν φαίνεται). Ο Άδης είναι ο
αόρατος θεός αφ? ενός επειδή βασιλεύει στο σκοτάδι, αφ? ετέρου εξαιτίας της
κυνής, ένα είδος κράνους (ή κατ? άλλους σκούφιας) που φοράει και η οποία κάνει
όποιον το φοράει αόρατο). Το κράνος αυτό είναι ένα από τα τρία δώρα των
γιγάντων στους θεούς προκειμένου να τους βοηθήσουν στην μάχη κατάληψης της
εξουσίας από τον Κρόνο. Οι γίγαντες πολέμησαν μαζί με τους θεούς ενάντια στον
Κρόνο και τους τιτάνες και ενάντια στο εκατόγχειρες στην συνέχεια. Τα άλλα δύο
τους δώρα είναι ο κεραυνός που έδωσαν στον Δία και η τρίαινα που δωρίσαν στον
Ποσειδώνα.

Ο Άδης δεν εγκαταλείπει σχεδόν ποτέ το βασίλειο του. Η μοναδική ίσως
περίπτωση που ανέβηκε στον επάνω κόσμο ήταν αυτή της αρπαγής της
Περσεφώνης, της κόρης της Θεάς Δήμητρας και μετέπειτα γυναίκας του.
Θαμπωμένος από την ομορφιά της αποφάσισε, ύστερα από την συγκατάθεση και
του Δία να ανέβει και να πάρει από τον Πάνω Κόσμο την Περσεφώνη.
Συντετριμμένη η Δήμητρα την αναζητούσε μάταια ψάχνοντας παντού. Αφού έμαθε
για τον Άδη και την αρπαγή της κόρης της ζήτησε από τον Δία την μεσολάβησή του
προκειμένου να επιστρέψει και πέτυχε να επιστρέφει για μερικούς μήνες και να
ξανακατεβαίνει στο σκοτεινό βασίλειο τους υπόλοιπους μοιράζοντας έτσι την
φροντίδα της σε ζωντανούς και νεκρούς. Αυτός ο μύθος για τους αρχαίους Έλληνες
συμβόλιζε την εναλλαγή των εποχών και ήταν ο λόγος που η γη καρποφορούσε την
άνοιξη όταν η Περσεφώνη ανέβαινε από τον Άδη και η μητέρα της Δήμητρα
χαίρονταν που την έβλεπε και χάριζε την ευφορία στους αγρούς.

Οι πύλες για τον κάτω κόσμο, σύμφωνα με τους αρχαίους καθορίζονταν από δύο
ποταμούς και δύο λίμνες. Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή του Κωκυτού ποταμού και
της λίμνης της Στυγός στην Πελοπόννησο και η δεύτερη και γνωστότερη αυτή του
Αχέροντα και της Αχερουσίας λίμνης στην Θεσπρωτία. Ιδιαίτερα για τον Αχέροντα
πίστευαν πως ήταν το ποτάμι στο οποίο ο Χάρος (ως γέρος καμπούρης βαρκάρης)
μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στον άλλο κόσμο εισπράττοντας ως εισιτήριο τον
οβολό που τοποθετούσαν στο στόμα του νεκρού. Ακόμη, από εκεί κατά τον Όμηρο
ο Οδυσσέας κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο για να συναντήσει τον μάντη Τειρεσία
φεύγοντας από το νησί της Κίρκης. Αχέρων σημαίνει λύπη, ο Αχέροντας είναι το
ποτάμι της λύπης όχι μόνο επειδή από εκεί περνούσαν οι νεκροί στον άλλο κόσμο
αλλά και επειδή αυτός έδωσε νερό στους διψασμένους Τιτάνες όταν αυτοί
πολεμούσαν με τους Θεούς, έτσι ο Δίας τον έκανε πικρό και έκτοτε θεωρείτε το
ποτάμι της Λύπης.

Συνήθως όταν σκεφτόμαστε τον Κάτω Κόσμο, τον σκεφτόμαστε ως ένα μέρος
σκοτεινό, μία φυλακή τεράστια, ένα μέρος τιμωρίας των ψυχών. Οι ψυχές όμως
κατεβαίνοντας εκεί δεν είχαν όλες την ίδια αντιμετώπιση. Οι ψυχές κρίνονταν για
την ζωή τους ως ζωντανές από τον Πλούτωνα αλλά και από τρεις κριτές, μυθικούς
ηγέτες, τον Μίνωα, τον Ραδαμάνθη και τον Αιακό και ανάλογα πήγαιναν είτε στα
Ηλύσια πεδία ή τα νησιά των Μακάρων (= Παράδεισος) αν ήταν έντιμοι, είτε στα
Τάρταρα (= κόλαση) αν δεν ήταν.

Το τραγούδι «Αχερουσία» του Σταύρου Ξαρχάκου, σε στίχους Νίκου Γκάτσου, αναφέρεται στην Αχερουσία λίμνη, που κατά τη μυθολογία μας, υπήρξε μια από τις εισόδους στον Άδη.

Σταύρου Ξαρχάκου – Νίκου Γκάτσου
Ερμηνεία: Σταμάτης Κόκοτας, 1970

Καράβια ταξιδεύουν στην Κίνα στην Ασία
κι ένα μικρό πλεούμενο για την Αχερουσία

Κόσμος το βλέπει στο γιαλό και κείνο προχωράει
χιλιάδες οι αμαρτωλοί κι ο Άδης δεν χωράει

Τρέχει παλεύει ο άνθρωπος και χάνει το μυαλό του
για το σκυλί τον κέρβερο να βρει τον οβολό του

Δόξα και πλούτη και ομορφιά και της ζωής το ψέμαόλα βουλιάζουν κάποτε στου Αχέροντα το ρέμα

Επίσης και ο Δ.Μητροπάνος στο τραγούδι Έρωτας-Αρχάγγελος αναφέρεται στο δρόμο για την Αχερουσία

Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία
χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά
βήματα γενέθλια για την αθανασία
κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά

Read more »

Τα δρακόσπιτα της Εύβοιας

Στην Εύβοια μεταξύ Καρύστου και Στύρων, υπάρχουν 25 εντυπωσιακά κτίσματα του 6ου αιώνος τα Δρακόσπιτα. Είναι κατασκευασμένα από τεράστιους λίθους, χωρίς θεμέλια και παράθυρα. Κανείς δεν μπορεί να πει μέχρι σήμερα αν είναι κατοικίες θεών ή ανθρώπων, ταφικά κτίρια ή ναοί! Επειδή είναι όλα κτισμένα κοντά σε λατομεία εικάζεται ότι πιθανώτατα πρόκειται για ναούς αφιερωμένους στους θεούς ή στον ήρωα Ηρακλή, που προσωποποιούσε την δύναμη.

Κανείς δεν γνωρίζει ποιοί κατασκεύασαν τα δρακόσπιτα! Ίσως να ήταν οι Δρύοπες (αρχαίοι κάτοικοι της Καρύστου), ή οι Κάρες! Μπορεί και να μη γίνει ποτέ γνωστή η ταυτότητα του κατασκευαστή τους! Τα κτίσματα είναι σκορπισμένα στον χώρο, ογκώδη και ιδιόμορφα! Ο αριστοτεχνικός τρόπος σύνδεσης των τετραγωνισμένων ογκόλιθων είναι μια πραγματική αρχιτεκτονική πρόκληση. Η μοναδικότητα των δρακόσπιτων οδηγεί στο συμπέρασμα, πως οι ντόπιοι είχαν φοβερές ικανότητες στην κατεργασία της πέτρας και πολύ καλές γνώσεις αρχιτεκτονικής.

Η στέγη των δρακόσπιτων, είναι φτιαγμένη με το λεγόμενο εκφορικό σύστημα (βαθμιδωτή κατασκευή). Μεγάλες βαρειές πλάκες σχιστόλιθου συγκλίνουν σε στρώσεις από δύο αντικρινούς τοίχους, και κάθε στρώση εξέχει λίγο περισσότερο από την αμέσως κατώτερή της, έτσι ώστε να η δημιουργηθεί μία πυραμιδωτή στέγη. Φαίνεται εύκολο! Εάν όμως δεν υπολογιστεί καλά το βάρος των πλακών, η σκεπή θα καταρρεύσει! Για ν’ αποφύγουν την κατάρρευση οι κατασκευαστές των δρακόσπιτων χρησιμοποιούσαν μεγάλους ογκόλιθους σαν αντίβαρα πάνω από τις πλάκες! Όλα τα δρακόσπιτα είναι κτισμένα πάνω σε βράχους.

Το σπουδαιότερο και ποιο εντυπωσιακό από τα δρακόσπιτα είναι κατασκευασμένο στη κορυφή της Όχης, στο ψηλώτερο σημείο του βουνού. Είναι φτιαγμένο από μεγάλους ογκόλιθους, που πάρθηκαν από τον γύρω χώρο κι έχουν πελεκηθεί και ταιριαστεί ο ένας με τον άλλον, χωρίς να χρησιμοποιηθεί κανενός είδους συνδετικό υλικό! Το πάχος των τοίχων του είναι περίπου 1,50 μέτρα και το εσωτερικό του 5×10 μέτρα. Η είσοδός του είναι χαρακτηριστική τρίλιθη είσοδος σε σχήμα Π, από μεγάλες κολώνες. Η πλάκα πάνω από την είσοδο ζυγίζει περίπου 10 τόνους!!

Δρακόσπιτο της Όχης

Το 1959 ο καθηγητής της αρχιτεκτονικής σχολής της Θεσσαλονίκης, Νίκος Μουτσόπουλος, ερευνώντας τα δρακόσπιτα, βρήκε σ’ αυτό της Όχης αγγεία, όστρακα κι άλλα αντικείμενα που βρίσκονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρύστου. Η άποψη του καθηγητού είναι πως πρόκειται περί Δρυοπικού ναού που έχει χτιστεί πριν από το 700 π.Χ.. Άλλοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι έχει κατασκευαστεί πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο. Κάποιος ξένος αρχαιολόγος, έχει εκφράσει την άποψη ότι ίσως είναι το αρχαιότερο κτίσμα της Ευρώπης!

Οι δράκοι είναι μυθικές μορφές, της παγκόσμιας Μυθολογίας, που παίρνουν διάφορες μορφές κι έχουν μεγάλες φυσικές και πνευματικές δυνάμεις! Σε πολλές περιπτώσεις είναι φύλακες μεγάλων θησαυρών και των μυστικών του θανάτου και της αθανασίας. Ετσι και στην λαϊκή παράδοση της Εύβοιας εχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας, πολλές ιστορίες, για δράκους που ζούσαν στα πέτρινα πανάρχαια σπίτια ή σπηλιές.

Το μυστήριο των δρακόσπιτων δεν έχει λυθεί! Ήταν οι Δρύοπες, οι Κάρες ή οι δράκοι οι δημιουργοί τους; Ήταν ναοί αφιερωμένοι στους Έλληνες θεούς ή κατοικίες δράκων; Θα μάθουμε ποτέ άραγε;

Read more »

Το αττικό ημερολόγιο

Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ή δεν έχει βρεθεί κάποιο επίσημο θρησκευτικό ημερολόγιο που να προσδιορίζει τις ημέρες των εορτών του έτους. Μόνο στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. ο Αθηναίος Νικόμαχος συνέταξε έναν κώδικα θρησκείας για την πόλη των Αθηνών. Τον κώδικα τον έγραψε βουστροφηδόν επάνω σε τοίχους που είχαν στηθεί γι' αυτό το σκοπό. Το ημερολόγιό του κατέγραφε τις ετήσιες θυσίες, τις θυσίες που γίνονταν κάθε δυο χρόνια κτλ.

Από τον κώδικα έχουν σωθεί μόνο μερικά αποσπάσματα κι από τις μοναδικές πληροφορίες που παίρνουμε απο αυτόν γίνεται φανερό το πλήθος των δεδομένων που μας λείπουν προκειμένου να έχουμε πλήρη εικόνα για τις λατρευτικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων.

Οι Αθηναίοι κάθε χρόνο όριζαν ως ένα από τα ανώτερα κρατικά αξιώματα το βασιλέα, με ρόλο να επιστατεί σε θέματα θρησκείας. Σαν δικαστής ήταν πρόεδρος του δικαστηρίου που ήταν αρμόδιο να δικάζει υποθέσεις ασέβειας. Το ιερατικό του καθήκον ήταν ο προσδιοριμός των ημερομηνιών που γίνονταν οι γιορτές.

Ο πρώτος αττικός μήνας άρχιζε με την εμφάνιση της νέας σελήνης (νουμηνία) μετά τη θερινή ισημερία, δηλαδή γύρω στις 15 Ιουλίου. Ο πρώτος μήνας (μέσα Ιουλίου - μέσα Αυγούστου) του αττικού ημερολογίου ήταν ο Εκατομβαιών που είχε πάρει το όνομά του από τα Εκατόμβαια, μία γιορτή που γινόταν προς τιμή του Απόλλωνα. Κατά τη διάρκεια του μήνα γιορτάζονταν στην Αθήνα εκτός από τα Εκατόμβαια, τα Κρόνια, τα Συνοίκια και τα Παναθήναια (με κορυφαία τη μέρα των γενεθλιών της Θεάς Αθηνάς, στις 28 του μήνα).

Ο δεύτερος μήνας (μέσα Αυγούστου - μέσα Σεπτεμβρίου) ονομαζόταν Μεταγειτνιών και είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Μεταγείτνια προς τιμή του Απόλλωνα, του θεού που παράστεκε στην αλλαγή γειτόνων. Το μήνα αυτό γίνονταν και τα Ηράκλεια στο Κυνόσαργες.

Ο τρίτος μήνας του έτους (μέσα Σεπτεμβρίου - μέσα Οκτωβρίου) ονομαζόταν Βοηδρομιών κι είχε πάρει το όνομά του από τη γιορτή Βοηδρόμια που γινόταν κι αυτός προς τιμή του Απόλλωνα. Άλλες γιορτές του μήνα ήταν τα Γενέσια, μια γιορτή της Αρτέμιδος Αγροτέρας, και τα Μυστήρια που είχαν διάρκεια πολλών ημερών

Ο τέταρτος μήνας (μέσα Οκτωβρίου - μέσα Νοεμβρίου) ονομαζόταν Πυανεψιών, από τη γιορτή Πυανέψια που γινόταν και πάλι προς τιμή του Απόλλωνα. Το μήνα αυτό γιορτάζονταν πολλές γιορτές όπως τα Προηρόσια, τα Οσχοφόρια, τα Θήσεια, τα Στήνια, τα Θεσμοφόρια, τα Χαλκεία και τα Απατούρια

Ο πέμπτος μήνας (μέσα Νοεμβρίου - μέσα Δεκεμβρίου) ονομαζόταν Μαιμακτηριών, από τη γιορτή Μαιμακτήρια που γινόταν προς τιμή του Δία, επειδή τον θεωρούσαν θεό των θυελλών (μαίμαξ = θυελλώδης). Το μήνα αυτό γίνονταν στην Αθήνα και τα Πομπαία.

Ο έκτος μήνας (μέσα Δεκεμβρίου - μέσα Ιανουαρίου), είχε το όνομα Ποσειδεών, από τα Ποσείδεα μια γιορτή προς τιμή του Ποσειδώνα. Το μήνα αυτό γίνονταν ακόμη τα Αλώα και τα Κατ' αγρούς Διονύσια.

Ο έβδομος μήνας (μέσα Ιανουαρίου - μέσα Φεβρουαρίου) ονομαζόταν Γαμηλιών, από τη γιορτή Γαμήλια, τον "ιερό γάμο" του Δία με την Ήρα. Άλλη γιορτή του μήνα ήταν τα Λήναια.

Ο όγδοος μήνας ήταν ο Ανθεστηριών (μέσα Φεβρουαρίου - μέσα Μαρτίου). Ο μήνας είχε πάρει το όνομά του από τα Ανθεστήρια που γίνονταν προς τιμή του Διονύσου. Άλλη γιορτή του μήνα ήταν τα Διάσια.

Ο ένατος μήνας (μέσα Μαρτίου - μέσα Απριλίου) ονομαζόταν Ελαφηβολιών, από τη γιορτή Ελαφηβόλια, προς τιμή της Άρτεμης. Επίσης γιορτάζονταν Ασκληπίεια, τα εν άστει Διονύσια και τα Πάνδια.

Ο δέκατος μήνας (μέσα Απριλίου - μέσα Μαΐου) ονομαζόταν Μουνιχιών από τη γιορτή Μουνίχια προς τιμή της Άρτεμης. Ο μήνας είχε ακόμη την Εορτή του Έρωτα (στις 4 του μήνα), την Πομπή προς το Δελφίνιον και τα Ολυμπιεία.

Ο ενδέκατος μήνας (μέσα Μαΐου - μέσα Ιουνίου) ονομαζόταν Θαργηλιών από τη γιορτή Θαργήλια, προς τιμή της Άρτεμης και του Απόλλωνα. Άλλες γιορτές ήταν τα Βενδίδια, τα Πλυντήρια και τα Καλλυντήρια.

Και ο δωδέκατος μήνας ονομαζόταν Σκιροφοριών από τη γιορτή Σκιροφόρια προς τιμή του Ποσειδώνα. Τον ίδιο μήνα γιορτάζονταν τα Διιπόλιεια και τα Διισωτήρια.

Στο αττικό ημερολόγιο κανένας μήνας δεν έχει πάρει το όνομά του από κάποια γιορτή της Αθηνάς μολονότι η Αθηνά ήταν η θεά της πόλης. Τα ονόματα έχουν την τάση να ευνοούν γιορτές του Απόλλωνα και της Άρτεμης.
Επίσης όλα τα ονόματα των εορτών είναι στον πληθυντικό αριθμό.


    

Read more »

Ο περιστρεφόμενος ναός του Επικουρίου Απόλλωνος

Νοτιοδυτικά της Ανδρίτσαινας σε απόσταση 14 χλμ., σε ένα επιβλητικό και άγριο ορεινό τοπίο,
σε υψόμετρο 1.130 μ., στο όρος Κωτίλι, στην τοποθεσία που στην αρχαιότητα ονομαζόταν Βάσσες (που σημαίνει μικρή κοιλάδα μέσα στα βράχια), βρίσκεται ο μεγαλοπρεπής ναός του Επικουρίου Απόλλωνα, ένας από τους μεγαλύτερους ναούς της Αρχαιότητας.

Ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνα είναι έργο του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα Ικτίνου. Κατασκευάστηκε γύρω στα 420 π.Χ. πάνω σε παλαιότερο ναό, από τους κατοίκους της Φιγάλειας προς τιμήν του Απόλλωνα σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη σωτηρία τους από λοιμό. Το επίθετο Επικούριος δόθηκε στον Απόλλωνα γύρω στο 650 π.Χ., την εποχή των πολέμων με τους Σπαρτιάτες.

Είναι δωρικός περίπτερος κτισμένος από ντόπιο ασβεστόλιθο, ενώ μαρμάρινα ήταν τα κιονόκρανα του σηκού, ορισμένα μέρη της οροφής και της στέγης και ο γλυπτός διάκοσμος. Αποτελείται από πρόναο, σηκό και οπισθόδομο, έχει προσανατολισμό από βορρά προς νότο με διαστάσεις 14,48x38,24μ. στο επίπεδο του στυλοβάτη.

Ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνα είναι το πρώτο μνημείο στην Ελλάδα που η Unesco συμπεριέλαβε (1986) στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Ο ναός αποτελεί ένα από τα καλύτερα σωζόμενα μνημεία της κλασικής αρχαιότητας. Είναι ο καλύτερα διατηρημένος ναός μετά το ναό του Ηφαίστου (Θησείο) στην Αθήνα. Κατέχει σημαντική θέση στην ιστορία της ελληνικής αρχιτεκτονικής, αφού συνδυάζει με ξεχωριστό τρόπο τα αρχαϊστικά στοιχεία, που καθόριζε η τοπική θρησκευτική παράδοση, με τις τολμηρές ανανεωτικές ιδέες του δημιουργού του.

Η στενόμακρη κάτοψη της περίστασης (Η σειρά από κίονες που περικύουν τον σηκό), όπως και ο αριθμός των κιόνων (6x15 αντί του κανονικού για την εποχή 6x13) και η διάταξή τους (μεγαλύτερα μετακιόνια διαστήματα στις στενές πλευρές) είναι αρχαϊκά χαρακτηριστικά και παραπέμπουν στον μεγάλο ναό του Απόλλωνος στους Δελφούς. Τα στοιχεία όμως αυτά "δένουν" αρμονικά με γνωρίσματα της κλασικής αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, όπως είναι η λεπτότητα των κιόνων, το χαμηλό ύψος της κρηπίδας και του θριγκού και η ευρυχωρία του προδόμου και του οπισθοδόμου. Η μεγάλη όμως καινοτομία του μνημείου έγκειται στη διαμόρφωση του εσωτερικού του.

Στο σηκό (Ο κύριος εσωτερικός χώρος στους αρχαίους ελληνικούς ναούς, αποκλειστικά αφιερωμένος για την φύλαξη του αγάλματος του θεού) υπάρχει η ιδέα της κιονοστοιχίας κατά τις τρεις πλευρές, όπως στον Παρθενώνα και το ναό του Ηφαίστου στην Αθήνα, όμως οι κίονες στις μακρές πλευρές δεν είναι ελεύθεροι. Παρουσιάζονται από τους τοίχους ως λεπτά εγκάρσια χωρίσματα, που καταλήγουν σε ιωνικούς ημικίονες με ιδιόμορφα κοινόκρανα και βάσεις. Στη στενή πλευρά του σηκού, απέναντι από την είσοδο, ο ελεύθερος κίονας έφερε το πρώτο στην ιστορία της αρχιτεκτονικής κορινθιακό κιονόκρανο.

Η κιονοστοιχία στήριζε ιωνικό θριγκό (Το μέρος των αρχαίων κτιρίων που βρίσκεται πάνω από τους κίονες), με ανάγλυφη ζωφόρο (Σπουδαίο αρχιτεκτονικό στοιχείο που προσδίδει κομψότητα στο επιστέγασμα των κτιρίων. Αποτελεί μια διακοσμητική ταινία που περιτρέχει το οικοδόμημα. Βρίσκεται συνήθως στην εξωτερική όψη του κτιρίου που μαζί με το γείσο και το επιστύλιο αποτελούν το λεγόμενο θριγκό), που περιέτρεχε εσωτερικά και τις τέσσερις πλευρές του σηκού.
Η ζωφόρος του ναού αποτελεί ένα πραγματικό αριστούργημα στο οποίο η ζωντάνια και η έκφραση των μορφών, καθώς και ο συνδυασμός της πλοκής των σκηνών, το κατατάσσουν στους καλύτερους γλυπτικούς διάκοσμους της αρχαιότητας. Την αποτελούσαν 23 πλάκες με μήκος 31 μ., εκ των οποίων οι έντεκα δυτικά εικονίζουν κενταυρομαχία και οι έντεκα ανατολικά αμαζονομαχία.
Μέσα στο ναό υπήρχε και μεγάλο (12 πόδια) χάλκινο άγαλμα του Απόλλωνα.

Το μεγαλύτερο μέρος από τις πλάκες της ζωφόρου βρίσκονται από το 1814 στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ άλλα μέρη της κοσμούν τις προθήκες του μουσείου του Λούβρου και του Μονάχου!

Σήμερα γίνονται εργασίες συντήρησης του ναού από τους επιστήμονες της Επιτροπής Επικουρίου Απόλλωνος, η οποία εποπτεύει το έργο και έχει έδρα την Αθήνα.

Read more »

Οι ειδήσεις στα… Αρχαία Ελληνικά!

Ειδήσεις στα Αρχαία Ελληνικά δημοσιεύει στην ιστοσελίδα του ο ελληνιστής καθηγητής Joan Coderch-i-Sancho.
Σκοπός του είναι να διαδώσει την αρχαιοελληνική, η οποία είναι η μητέρα των γλωσσών και η χρήση της περιλαμβάνει πλήθος νοημάτων αλλά και αποτελεί μοναδική νοητική άσκηση…
Δείτε την ιστοσελίδα του http://www.akwn.net/

Read more »

Αντέγραψε τον Ηράκλειτο ο Ευαγγελιστής Ιωάννης

Ο Ηράκλειτος αποφεύγει να χρησιμοποιεί τη λέξη «Θεός». Προτιμάει την αντίστοιχη «Λόγος», που σημαίνει «λογική».

Την ίδια λέξη χρησιμοποιεί και ο ευαγγελιστής Ιωάννης ξεκινώντας το Ευαγγέλιο του με το περίφημο «Εν αρχή ην ο Λόγος»… Ο Ηράκλειτος μέσα σε όλες τις μεταβολές, τις αλλαγές και τις αντιθέσεις της φύσης, έβλεπε την ενότητα, την ολοκλήρωση, ένα είδος «παγκόσμιας λογικής» που κατευθύνει τα πάντα. Ο «Νους του Σύμπαντος» εξουσιάζει τα πάντα και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται την κυριαρχία του… Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.), αν και σύγχρονος του Παρμενίδη, έβλεπε τα πράγματα από άλλη σκοπιά. Αυτός θεωρούσε τις αλλαγές ως το βασικότερο χαρακτηριστικό της φύσης. Κι έδειχνε
εμπιστοσύνη στις αισθήσεις του και σε όσα αυτές του έλεγαν! «Τα πάντα ρει!», δίδασκε ο Ηράκλειτος.

Όλα βρίσκονται σε κίνηση, τίποτα δεν μένει το ίδιο. Γι’ αυτό και «δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι». Μέχρι να βγούμε και να ξαναμπούμε, τόσο εμείς όσο και τα νερά του ποταμού έχουν αλλάξει! Ο κόσμος ορίζεται από συνεχείς αντιθέσεις: μέρα-νύχτα, πόλεμος-ειρήνη, πλούτος-φτώχεια, χειμώνας-καλοκαίρι. Αν δεν αρρωσταίναμε δεν θα ξέραμε τι θα πει υγεία. Αν δεν πεινούσαμε δεν θα ξέραμε τι θα πει να είμαστε χορτάτοι. Χωρίς το ασταμάτητο παιχνίδι των αντιθέσεων, ο κόσμος θα σταματούσε να υπάρχει

Read more »

Ο Κολοσσός της Ρόδου

Το έβδομο και το ομορφότερο απο τα 7 θαύματα του αρχαίου κόσμου

Ο Κολοσσός υπήρξε ένα γιγάντιο άγαλμα στημένο στο λιμάνι της Ρόδου. Κατά την αρχαιότητα οι Ρόδιοι επιδίωκαν μόνιμα να διαφυλάσσουν την ανεξαρτησία τους, να ασκούν το εμπόριο και να μη συμμετέχουν στους πολέμους των άλλων ελληνικών πόλεων. Παρόλα αυτά κατακτήθηκαν αρκετές φορές.


Ο ΘΕΟΣ ΗΛΙΟΣ
Κατά τα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα σι Ρόδιοι γιόρτασαν μια μεγάλη νίκη. Ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, αφού πολιόρκησε επί ένα χρόνο την πόλη τους, τελικά αναγκάστηκε να φύγει και να αφήσει πίσω του ένα μεγάλο μέρος από τον εξοπλισμό του. Οι Ρόδιοι αποφάσισαν να πουλήσουν τον εξοπλισμό του Δημήτριου και με τα χρήματα να στήσουν ένα υπέροχο άγαλμα προς τιμή του θεού Ήλιου που τους προστάτευε.


ΤΟ ΟΡΕΙΧΑΛΚΙΝΟ ΑΓΑΛΜΑ
Δεν γνωρίζουμε πώς ακριβώς ήταν το άγαλμα ούτε σε ποιο σημείο το έστησαν. Ξέρουμε πάντως ότι κατασκευάστηκε από ορείχαλκο και είχε ύψος 33 μέτρα. Το σχεδίασε ο Αρχιτέκτονας Χάρης και χρειάστηκε 12 ολόκληρα χρόνια για την ολοκλήρωσή του.


ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
Το ορειχάλκινο περίβλημα στερεώθηκε επάνω σε ένα σιδερένιο σκελετό. Το άγαλμα ήταν κούφιο στο εσωτερικό και καθώς προχωρούσε η κατασκευή του οι εργάτες γέμιζαν τα κενά με βαριές πέτρες προκειμένου να διασφαλίσουν τη σταθερότητά του. Ο Κολοσσός ολοκληρώθηκε γύρω στο 280 π.Χ. Για πολλούς αιώνες, οι άνθρωποι ακούγοντας για τον Κολοσσό, νόμιζαν πως στεκόταν επάνω από την είσοδο του λιμανιού της Ρόδου με τα πόδια ανοιχτά, όπως στην απέναντι ζωγραφιά. Όμως πρακτικά αυτό ήταν αδύνατο, διότι η είσοδος του λιμανιού της Ρόδου είχε πλάτος κάπου 400 μέτρα και ο Κολοσσός δεν ήταν τόσο... κολοσσιαίος! Τα κείμενα μας επιτρέπουν να υποθέσουμε ότι βρισκόταν μάλλον στο κέντρο της πόλης και κοιτούσε προς τη θάλασσα και το λιμάνι.


Η ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
Γύρω στο 226 π.Χ., δηλαδή λιγότερο από πενήντα χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του, ο Κολοσσός έπεσε. Τον συγκλόνισε ένας σεισμός και τον έκοψε από τα γόνατα. Ένας χρησμός συμβούλεψε τους Ρόδιους να μην τον ξαναστήσουν κι έτσι τον άφησαν πεσμένο στο έδαφος Παρέμεινε στη θέση αυτή για 900 χρόνια και πολλοί επισκέπτες είδαν το πεσμένο άγαλμα του θεού Ήλιου. Το 654 μ.Χ. ένας Σύρος πρίγκιπας κατέλαβε τη Ρόδο και απογύμνωσε το άγαλμα από τις ορειχάλκινες πλάκες. Λέγεται ότι τις μετέφερε στη Συρία χρησιμοποιώντας 900 καμήλες. Ο ορείχαλκος πουλήθηκε στους εμπόρους που μάλλον τον έλιωσαν και τον έκοψαν σε νομίσματα.

Read more »

Ο Όμηρος στην Αγγλική γλώσσα

Μία ἐργασία βασισμένη σὲ Μελέτη τῆς ὁμογενοῦς καθηγήτριας Ἀναστασίας Γονέου.
Μὲ τίτλο «Ἑλληνικὴ Γλώσσα – τροφὸς ὅλων τῶν γλωσσῶν », ἡ Ἀναστασία Γονέου, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρει:
«Ἡ Ὁμηρικὴ (Ἑλληνικὴ) Γλώσσα, ἀποτελεῖ τὴ βάση ἐπάνω στὴν ὁποία στηρίχτηκαν πλῆθος σύγχρονων γλωσσῶν.
Ἀκόμα κι ἂν δὲν ὑπῆρχε καμία ἄλλη ἀναφορά, ἀκόμα κι ἂν δὲν εἶχε διασωθεῖ κανένα προκατακλυσμιαῖο μνημεῖο, θὰ ἀρκοῦσε ἡ Ἑλληνικὴ Γλώσσα ὡς ἀπόδειξη τῆς ὕπαρξης στὸ παρελθόν, μίας ἐποχῆς μεγάλου πολιτισμοῦ. Στὴ γλώσσα μᾶς εἶναι ἐμφυτευμένη ὅλη ἡ γνώση ποὺ κατέκτησε ὁ ἄνθρωπος, ἕως τὴν παροῦσα στιγμή. Κάθε ἑλληνικὴ λέξη-ὅρος φέρει ἕνα βαρὺ φορτίο νόησης, φορτίο ποὺ οἱ προγενέστεροι ‘ἐξόδευσαν’, γιὰ νὰ κατακτήσουν γνωστικὰ τὴ συγκεκριμένη ἔννοια καὶνὰ τὴν ‘βαπτίσουν’ μὲ τὸ συγκεκριμένο ὄνομα-λέξη ».
Παράδειγμα:
AFTER = Ἀπὸ τὸ ὁμηρικὸ αὐτὰρ= μετά. Ὁ Ὅμηρος λέει: ”θα σᾶς διηγηθῶ τί ἔγινε αὐτᾶρ”.
AMEN = λατινικά: amen. Τὸ γνωστὸ ἀμὴν προέρχεται ἀπὸ τὸ ἀρχαιότατο ἢ μὴν = ἀληθῶς, (Ἰλιάδα Ὁμήρου β291-301), ἠμέν. Ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἠμὲν εἶναι τὸ…
ΔΕΙΤΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

σημερινὸ ἀμέ!
BANK = λατινικὰ pango ἀπὸ τὸ παγιῶ, πήγνυμι. Οἱ τράπεζες πῆραν τὴν ὀνομασία τους ἀπὸ τὰ πρῶτα ‘τραπέζια’ (πάγκους) τῆς ἀγορᾶς.
BAR = λατινικά: barra ἀπὸ τὸ μάρα = ἐργαλεῖο σιδηρουργοῦ.
BOSS = ἀπὸ τὸ πόσσις = ὁ ἀφέντης τοῦ σπιτιοῦ.
BRAVO = λατινικό, ἀπὸ τὸ βραβεῖο.
BROTHER = λατινικὰ frater ἀπὸ τὸ φράτωρ.
CARE = ἀπὸ τὸ καρέζω.
COLONIE ἀπὸ τὸ κολώνεια = ἀποικιακὴ πόλη.
DAY = Οἱ Κρητικοὶ ἔλεγαν τὴν ἡμέρα ‘διά’. Καί: εὐδιάθετος = εἶναι σὲ καλὴ μέρα.
DISASTER = ἀπὸ τὸ δυσοίωνος + ἀστὴρ
DOLLAR = ἀπὸ τὸ τάλλαρον = καλάθι ποὺ χρησίμευε ὡς μονάδα μέτρησης στὶς ἀνταλλαγές. π.χ. «δῶσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο εἶναι τὸ τάλληρο, ἀλλὰ καὶ τὸ τελλάρo!
DOUBLE = ἀπὸ τὸ διπλοὺς – διπλός.
EXIST = λατινικὰ ex+sisto ἀπὸ τὸ ἔξ+ιστημι= ἐξέχω, προέχω.
EXIT = ἀπὸ τὸ ἔξιτε = ἐξέλθετε
EYES = ἀπὸ τὸ φάεα = μάτια.
FATHER = ἀπὸ τὸ πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικὰ flos ἀπὸ τὸ φλόος.
FRAPPER = ἀπὸ τὸ φραγκικὸ hrappan ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸ (F)ραπίζω = κτυπῶ ( F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικὸ gramo ur ἀπὸ τὸ γραμμάριο. Οἱ μάγοι παρασκεύαζαν τὶς συνταγές τους μὲ συστατικὰ μετρημένα σὲ γραμμάρια καὶ ἐπειδὴ ἡ ὅλη διαδικασία ἦταν γοητευτικὴ καὶ μὲ κύρος, τὸ gramou r – glamou r, πῆρε τὴν σημερινὴ ἔννοια.
HEART, CORE = ἀπὸ τὸ κέαρ = καρδιά.
HUMOR = ἀπὸ τὸ χυμὸρ = χυμὸς (Στὴν εὐβοϊκὴ διάλεκτο, ὅπως ἀναφέρεται καὶ στὸν Κρατύλο τοῦ Πλάτωνος, τὸ τελικὸ ’ ς’ προφέρεται ὡς ‘ρ’. Π.χ. σκληρότηρ ἀντὶ σκληρότης).
I = ἀπὸ τὸ ἐγὼ ἢ ἴω, ὅπως εἶναι στὴν βοιωτικὴ διάλεκτο.
ILLUSION = ἀπὸ τὸ λίζει = παίζει.
ΙS = ἀπὸ τὸ εἷς.
KARAT = ἐκ τοῦ κεράτιον, (μικρὸ κέρας γιὰ τὴ στάθμιση βάρους).
KISS ME = ἐκ τοῦ κύσον μὲ = φίλησε μὲ (…εἶπε ὁ Ὀδυσσέας στὴν Πηνελόπη).
LORD = ἐκ τοῦ λάρς. Οἱ Πελασγικὲς Ἀκροπόλεις ὀνομάζονταν Λάρισσες καὶ ὁ διοικητὴς τοὺς λὰρς ἢ λαέρτης. Ὅπως: Λαέρτης – πατέρας τοῦ Ὀδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love ἀπὸ τὸ ’λάFω’. Τὸ δίγαμμα (F) γίνεται ‘αὖ’ καὶ ’ λάF ὢ’ σημαίνει ”θέλω πολύ”.
MARMELADE = λατινικὰ melimelum ἀπὸ τὸ μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = ἀπὸ τὸ μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus ἀπὸ τὸ μαδαρὸς= ὑγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum ἀπὸ τὸ μέγιστος.
MAYONNAISE = ἀπὸ τὴν πόλη Mayon, ποὺ πῆρε τὸ ὄνομά της ἀπὸ τὸ Μάχων = ἑλληνικὸ ὄνομα καὶ ἀδελφός του Ἀννίβα.
ME = ἀπὸ τὸ μέ.
MEDICINE = λατινικὰ :medeor ἀπὸ τὸ μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω ἐπιδέξια. Καὶ μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = ἀπὸ τὸ μῆνις.
MENTOR = ἀπὸ τὸ μέντωρ.
MINE = ἀπὸ τὸ Μινῶαι (= λιμάνια τοῦ Μίνωα, ὅπου γινόταν ἐμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητῶν λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ἐ’84,2).
MINOR = λατινικά: minor ἀπὸ τὸ μινὺς = μικρός. Στὰ ἐπίσημα γεύματα εἶχαν τὸ μινύθες γραμμάτιον, ἕνα μικρὸ κείμενο στὸ ὁποῖο ἀναγραφόταν τί περιελάμβανε τὸ γεῦμα. Παράγωγο τό… menu!
MODEL = ἀπὸ τὸ μῆδος= σχέδιο (ἡ ἴδια ρίζα μὲ τὴ μόδα (= moda).
MOKE = ἀπὸ τὸ μῶκος = αὐτὸς ποὺ χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta ἀπὸ τὸ μονία = μόνη ἐπωνυμία τῆς Θεᾶς Ἥρας: Ἠραμονία. Στὸ προαύλιο τοῦ ναοῦ τῆς Θεᾶς στὴ Ρώμη ἦταν τὸ νομισματοκοπεῖο καὶ τὰ νομίσματα ἔφεραν τὴν παράστασή της, (monetae).
MOTHER = ἀπὸ τὸ μάτηρ, μήτηρ.

Όμηρος

MOVE = ἀπὸ τὸ ὁμηρικὸ ἀμείβου = κουνήσου!
MOW = ἀπὸ τὸ ἀμάω = θερίζω.
NIGHT = ἀπὸ τὸ νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne ἐκ τοῦ ἐκ τοῦ νή: ἀρνητικὸ μόριο ( ”νέ τρώει, νὲ πίνει”), ἢ (νηπενθὴς = ἀπενθῆς, νηνεμία = ἔλλειψη ἀνέμου.
PAUSE = ἀπὸ τὸ παύση.
RESISTANCE = ἀπὸ τὸ ρὰ + ἴστημι.
RESTAURANT = ἀπὸ τὸ ρὰ + ἵσταμαι = ἔφαγα καὶ στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικὰ restauro ἀπὸ τὸ ρά+ιστημι, ὅπου τὸ ρὰ δείχνει συνάρτηση, ἀκολουθία, π.χ . ρὰ-θυμός, καὶ ἴστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικὰ serpo ἀπὸ τὸ ἕρπω (ἑρπετό). H δασεία ( ‘) προφέρεται ὡς σ = σερπετό.
SIMPLE = ἀπὸ τὸ ἁπλοὺς (ἡ λέξη δασύνεται).
SPACE = ἀπὸ τὸ σπίζω = ἐκτείνω διαρκῶς.
SPONSOR ἀπὸ τὸ σπένδω = προσφέρω (σπονδή).
TRANSFER ἀπὸ τὸ τρύω (διαπερνῶ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνῶ τὸν Ἀτλαντικό.
TURBO = ἀπὸ τὸ τύρβη = κυκλικὴ ταραχώδης κίνηση.
YES = ἀπὸ τὸ γὲ = βεβαίως.

WATER = ἀπὸ τὸ Ὕδωρ (νερό), μὲ τὸ δ νὰ μετατρέπεται σὲ τ .

Read more »