Ουέλινγκτον Ολίμπικ - μια άγνωστη Ελληνική ιστορία

Ο ελληνισμός ανθεί σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη και αυτό δεν συνιστά ούτε υπερβολή, ούτε ιδεοληψία για την τόνωση του εθνικού μας φρονήματος. Είναι η πραγματικότητα. Ποιός, άλλωστε, θα μπορούσε να φανταστεί πως στη μακρινή Νέα Ζηλανδία υπάρχουν συμπατριώτες μας, που διατηρούν κυριολεκτικά αναλλοίωτο το ελληνικό στοιχείο μέσω ενός ποδοσφαιρικού σωματείου;

Η Ουέλινγκτον Ολίμπικ, αποτελεί, από τα σπάργανά της μέχρι σήμερα, τον συνδετικό κρίκο, των περίπου 4.500 Ελλήνων που ζουν στην πρωτεύουσα της Νέας Ζηλανδίας, με τη γενέθλια γη. Ιδρύθηκε το 1953, περίοδο που παρατηρήθηκε και το μεγαλύτερο κύμα μετανάστευσης στη χώρα της Ωκεανίας, ως Απόλλων, ενώ το 1958 μετονομάστηκε σε Christian Youth FC. Από το 1983 έγινε γνωστή με τη σημερινή της ονομασία και έμβλημά της έναν λαμπαδηδρόμο, περιστοιχισμένο από κλαδιά ελιάς. Το χρώμα στη φανέλα της ομάδας είναι γαλανόλευκο, το παρατσούκλι της είναι οι Έλληνες (τι άλλο θα μπορούσε), ενώ γήπεδό της είναι το "Νιούτον Παρκ", χωρητικότητας 4.000 θεατών.

Μολονότι η Ολίμπικ παραμένει ημιεπαγγελματικός σύλλογος, κάνει συνεχώς βήματα προόδου. Αγωνίζεται ήδη στη δεύτερη κατηγορία, στην οποία κατέκτησε μάλιστα πέρσι τον τίτλο, ωστόσο τα δεδομένα των διοργανώσεων διαφέρουν σε σύγκριση με τα συνηθισμένα, καθώς δεν υπάρχει σύστημα υποβιβασμού - προβιβασμού, στην ASB Premiership (πρώτη κατηγορία).

Στο παλμαρέ της έχει ακόμα το "Chatham Cup" του 2009, ενώ γι αυτό της το επίτευγμα ανακηρύχθηκε ως ομάδα της χρονιάς, παραλαμβάνοντας το βραβείο "Wellington Sportsperson of the Year 2010".

Πρόεδρός της είναι ο Τζορτζ Νεονάκης, ενώ από το δυναμικό της έχουν περάσει σημαντικοί παίκτες, όπως ο ρέκορντμαν συμμετοχών και τερμάτων Χάρι Κοτσαπάς (338 εμφανίσεις, 126 γκολ), ο Ραφ Ντε Γκρεγκόριο και οι διεθνείς στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, Σάιμον Έλιοτ, Τζέρεμι Κρίστι και φυσικά ο Λέο Μπέρτος, ο οποίος ξεχώρισε με τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις και έχει πολυετή θητεία στα αγγλικά γήπεδα.

Οι στόχοι της Ουέλινγκτον Ολίμπικ δεν περιορίζονται στις γραμμές του αγωνιστικού χώρου. Δεν αποσκοπεί στην κατάκτηση τροπαίων ή την καταξίωσή της, αλλά στη μεταλαμπάδευση της ελληνικών ηθών και παραδόσεων στις επόμενες γενιές, σε συνδυασμό με τη στήριξη του του τόπου που μένουν, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα με την βοήθεια που προσφέρθηκε στους σεισμόπληκτους, μετά το καταστροφικό χτύπημα του εγκέλαδου στη Νέα Ζηλανδία τον Φεβρουάριο.

Πόλο συσπείρωσης των ομογενών αποτελεί μέχρι και τις μέρες μας η Ελληνική Ορθόδοξη Μητρόπολη του Ουέλινγκτον. Τόπος συγκέντρωσης, στον οποίο το μυστήριο της Θείας Λειτουργίας τελείται ακόμα με τον πατροπαράδοτο τρόπο, γεγονός που επισημαίνει και ο αιδεσιμότατος Κωνσταντίνος Σιδηρόπουλος: "Δεν θα αλλάξουμε ποτέ τα στοιχεία του πολιτισμού μας, βάζοντας μέσα κιθάρες, πιάνο ή οτιδήποτε άλλο. Επιμένουμε να σεβόμαστε την παράδοση".

Η ταυτότητα της χώρας μας αποτυπώνεται ακόμα και στα εστιατόρια που συναντώνται στην πρωτεύουσα. "Δεν πρόκειται να αλλάξουμε ποτέ το ελληνικό μενού", τονίζει ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας "Μιριμάρ", Νώντας Χατζηλάμπρου, ενώ το σπουδαιότερο μήνυμα έρχεται από την πλευρά του ισχυρού άνδρα της Ολίμπικ, Τζορτζ Νεονάκη: "Για όσο καιρό υπάρχει ελληνικό αίμα που ρέει στις φλέβες μας, θα υπάρχει και ένα κλαμπ που ονομάζεται Ολίμπικ. Και ευτυχώς θα υπάρχουν πάντα Έλληνες γύρω του για να το στηρίζουν".

H ταυτότητα

Όνομα : Wellington Olympic AFC Έτος ίδρυσης: 1953 Γήπεδο: Newton Park

Read more »

Η μοναδικότητα των αρχαίων Γόμφων

Ενδιαφέροντα στοιχεία από τον κ. Λεωνίδα Χατζηαγγελάκη, προϊστάμενο της ΛΔ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων-Ολοκληρώνεται η μελέτη για το ΕΣΠΑ

Του Αποστόλη Ζώη
Μοτό: Οι αρχαίοι Γόμφοι φαίνεται ότι αποτελούσαν κέντρο άσκησης της λιθοξοϊκής τέχνης
Οι αρχαίοι Γόμφοι βρίσκονται στη θέση "Επισκοπή" Μουζακίου. Μαζί με την Τρίκκη, την Πέλιννα και τη Μητρόπολη αποτέλεσαν την τετράδα της Εστιαιώτιδας. Η πόλη ιδρύθηκε τον 4ο π.Χ. αιώνα από συνοικισμό κωμών σε "θεατροειδή" χώρο ενός μακρόστενου υψώματος που σήμερα ορίζει τα όρια των Νομών Καρδίτσας και Τρικάλων. Έλεγχε τις δύο εισόδους από τη θεσσαλική πεδιάδα προς την αρχαία Αμβρακία (Άρτα) και την χώρα των Αθαμάνων. Ο Πάμισος ποταμός φαίνεται πως όριζε την αρχαία πόλη στα ΝΑ. Πρόκειται για στοιχεία του κ. Λεωνίδα Χατζηαγγελάκη, προϊστάμενο της ΛΔ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων. Να σημειώσουμε ότι ολοκληρώνεται η μελέτη από την παραπάνω διεύθυνση, για να κατατεθεί στο ΕΣΠΑ, ώστε να προχωρήσει η ανάδειξη του χώρου.
Ενίσχυσε
Ο Φίλιππος Β΄, βασιλιάς της Μακεδονίας, σύμφωνα με τον ίδιο, ενίσχυσε το κτίσιμο της νέας πόλης. Έκοψε νομίσματα με την επιγραφή "Φιλιπποπολιτών" και για μικρό χρονικό διάστημα η πόλη έφερε το όνομα "Φίλιπποι ή Φιλιππόπολις". Μετά το 330 π.Χ. η πόλη εμφανίζεται με το παλιό της όνομα Γόμφοι. Οι Γόμφοι έκοψαν δικά τους νομίσματα, τα οποία φέρουν τις επιγραφές ΓΟΜΦΕΩΝ –ΓΟΜΦΙΤΟΥΝ. Στις παραστάσεις διακρίνεται ο Ζευς - Παλάμνιος ή Ακραίος. Στους αρχαίους Γόμφους λάτρευαν και τον Διόνυσο Κάρπιο, που υποδήλωνε την καλλιέργεια της αμπέλου.
Επειδή οι αρχαίοι Γόμφοι έλεγχαν, σύμφωνα με τον ίδιο, την διάβαση προς την Αθαμανία και την Ήπειρο, αρκετές φορές υπέστησαν πολιορκίες και καταστροφές. Έτσι το 198 π.Χ. κατέλαβε την πόλη ο Αμύνανδρος, βασιλιάς των Αθαμάνων, με τη βοήθεια των Ρωμαίων, στη συνέχεια το 191 - 185 π.Χ. ο Φίλιππος Ε΄ της Μακεδονίας και αργότερα, το 48 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας στον εμφύλιο πόλεμο με τον Πομπήιο.
Από τις φιλολογικές πηγές και τα ανασκαφικά στοιχεία διαπιστώνεται ότι η πόλη των Γόμφων υπήρχε τον 6ο μ. Χ. αι., οπότε ανακαινίστηκε το τείχος της από τον Ιουστινιανό.
Ήδη από τη δεκαετία του 1960 έχει ερευνηθεί τμήμα του τείχους από τον Δ.Ρ. Θεοχάρη και τον Α. Λιάγκουρα.
Κατά τη διάρκεια της έρευνας καθαρίστηκε η εξωτερική παρειά του τείχους, αποκαλύφθηκε τμήμα μεγάλου δημόσιου κτιρίου, τμήμα μεγάλης οικίας των Ρωμαϊκών χρόνων, καθώς και τάφοι του νότιου νεκροταφείου της αρχαίας πόλης.

Περιγραφή

Η αρχαία πόλη δημιουργήθηκε στο εσωτερικό πλάτωμα σειράς χαμηλών λόφων. Ήταν οχυρωμένη με ισχυρό τείχος που δε διακρίνεται στην πεδιάδα.
Διατηρείται όμως στους λόφους που περιβάλλουν την πόλη και ακολουθούν την κορυφογραμμή τους με κατεύθυνση από ΝΑ προς ΒΔ. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από πωρόλιθο στο κάτω τμήμα και στην ανωδομή από πλιθιά. Κατά διαστήματα ενισχύονταν με πύργους. Αρχιτεκτονικά υλικά του τείχους χρησιμοποιήθηκαν σε οικοδομήματα τόσο στα αρχαία, όσο και στα νεότερα χρόνια.
Μέσα στην αρχαία πόλη έχουν αποκαλυφτεί τμήματα δύο μεγάλων δημόσιων κτιρίων (13,50 Χ 8,50 μ.και12,50 Χ 12,50 μ αντίστοιχα), κτίριο με βαθμιδωτή κρηπίδα, μεγάλο τμήμα οικίας, βάσεις αναθηματικών στηλών, καθώς και τμήμα δρόμου κατασκευασμένου από σκληρό, πατημένο χώμα, χαλίκια και μικρά κομμάτια κεραμίδων.

Ευρήματα
Στα ευρήματα συγκαταλέγονται μία ημίεργη προτομή αυτοκρατορικών χρόνων από ντόπιο ασβεστόλιθο, σπόνδυλοι κιόνων, τμήματα πήλινων και γυάλινων αγγείων, κεραμίδες στέγης και νομίσματα από διάφορες ελληνικές πόλεις.
Οι αρχιτεκτονικές αυτές κατασκευές χρονολογούνται στους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους, ενώ βάθρο γέφυρας που βρέθηκε στο Δημοτικό Διαμέρισμα Γελάνθης χρονολογείται στα ύστερα ρωμαϊκά χρόνια.
Οι αρχαίοι Γόμφοι φαίνεται ότι αποτελούσαν κέντρο άσκησης της λιθοξοϊκής τέχνης. Ανασκαφικά δεδομένα στον αρχαιολογικό χώρο όπως σπόνδυλοι κιόνων, ενεπίγραφη πλίνθος με ονόματα Γομφέων μαρμαροτεχνιτών, ημίεργη προτομή, επιτύμβιες στήλες και μαρμάρινή λάρνακα, ενισχύουν την άποψη αυτή. Στο εργαστήριο των Γόμφων αποδίδεται, όπως αναφέρει ο αρχαιολόγος, και η ανάγλυφη επιτύμβια στήλη του «Εχένικου» από την περιοχή των Καλογήρων.
Τάφοι
Όπως ο ίδιος στη συνέχεια τονίζει, στην κοίτη του Πάμισου ποταμού -κτηματικές περιφέρειες Μουζακίου, Μαυρομματίου «θέση Κρύα Βρύση», Γελάνθης «θέση Γεροπλάτανος» και Παλαιομονάστηρου- έχουν ερευνηθεί αρκετοί τάφοι της ελληνιστικής και ρωμαϊκής περιόδου, καθώς και ταφικός τύμβος στη θέση «Λογγαράκος». Διάφορα αρχιτεκτονικά μέλη και στήλες έχουν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή των τάφων.
Εκτός από την πρακτική του ενταφιασμού σε κιβωτιόσχημους τάφους ή σε πήλινες και μαρμάρινες λάρνακες, έχουν διαπιστωθεί πυρές και εγχυτρισμοί. Χαρακτηριστική είναι η μαρμάρινη λάρνακα "νεοαττικού" τύπου με παράσταση "αρπαγής Κόρης" στην εμπρόσθια κύρια πλευρά. Στην πίσω όψη παριστάνεται αετός από τα φτερά του οποίου εκφύονται φυτικοί πλοχμοί που απολήγουν στις γωνίες σε κεφαλές βοών. Τις στενές πλευρές κοσμούν λεοντοκεφαλές και φυτικοί πλοχμοί.
Στο εσωτερικό των τάφων τέλος παρατηρήθηκαν γυάλινα και πήλινα αγγεία, κυρίως ατρακτοειδή ληκύθια, καθώς και νομίσματα ως προσφορές στο νεκρό.


Η ΕΡΕΥΝΑ  

Read more »

Το σπήλαιο των Πετραλώνων

Το σπήλαιο Πετραλώνων βρίσκεται περίπου 1 χιλιόμετρο από το χωριό Πετράλωνα του νομού Χαλκιδικής της Μακεδονίας. Το σπήλαιο είναι ανοικτό για το κοινό από το 1979.


Αρχαιολογία

Το σπήλαιο έγινε γνωστό για τα παλαιοντολογικά και παλαιοανθρωπολογικά του ευρήματα ήδη από το 1960, μετά την τυχαία ανακάλυψη σε αυτό από τον κάτοικο των Πετραλώνων Χ. Σαρρηγιανίδη, του περίφημου απολιθωμένου ανθρώπινου κρανίου. Η αξία του ευρήματος και η μοναδικότητά του έδωσαν αφορμή σε μια σειρά εργασιών, μέσα και έξω από το σπήλαιο. Το 1968 και την περίοδο 1974-1988 διενεργήθηκαν ανασκαφές στο σπήλαιο από τον (παλαιο)ανθρωπολόγο Άρη Πουλιανό.


Στις δημοσιεύσεις του Πουλιανού για το σπήλαιο γίνεται λόγος για λίθινα και οστέινα εργαλεία, ο προσωρινός όμως χαρακτήρας των δημοσιευμάτων δεν μας δίνει μια σαφή εικόνα τους. Τα ευρήματα οπωσδήποτε είναι σπουδαιότατα και αποτελούν τις πρώτες μαρτυρίες κατοίκησης του ελληνικού γεωγραφικού χώρου.


Από ανθρωπολογικής άποψης το απολιθωμένο κρανίο είναι σπουδαιότατο εύρημα, όμως δεν υπάρχει ομοφωνία των ειδικών για την χρονολόγησή του ή ακόμα χειρότερα για την αξιολόγησή του. Οι κύριες απόψεις αποκλίνουν σημαντικά και το κρανίο θεωρείται ως ανήκον σε άνθρωπο που έζησε περίπου 700.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την μία και περίπου 200.000 χρόνια πριν από σήμερα κατά την άλλη.



Δυστυχώς δεν διαφαίνεται κάποιος συμβιβασμός ούτε προδιαγράφεται κάποια προσέγγιση μεταξύ των ειδικών και το εύρημα παραμένει ανεκμετάλλευτο ανθρωπολογικά και αρχαιολογικά. Είναι επιτακτική η ανάγκη να δοθεί μια αξιόπιστη απάντηση για την αξιολόγηση των σημαντικότατων ευρημάτων του σπηλαίου των Πετραλώνων.

petralona 1

Το κρανίο petralona

Ανακαλύφθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου, 1960 στο Λόφο Κατσίκα Πετραλώνων, από τον Χρήστο Σαρηγιαννίδη (εφημ. «Μακεδονία» 18-9-1960), μέσα στο ασβεστολιθικό σπήλαιο και κολλημένο σε ένα σταλαγμίτη 23 εκ. πάνω από το έδαφος.

Το Petralona 1 είναι ιδιαίτερα μεταβατικό στη μορφολογία του -τόσο πολύ, ώστε ορισμένοι πιστεύουν πως αντιπροσωπεύει μια ενδιάμεση κατάσταση ανάμεσα στον Homo neandertalensis και τον πιο αρχέγονο πρόγονό του. Στην πραγματικότητα μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά και με άλλα απολιθώματα Νεάντερταλ, αλλά υπάρχουν επίσης και χαρακτηριστικά πολύ πρωτόγονα. Στη γενική του εμφάνιση το Petralona 1 έχει το πρόσωπο ενός Νεάντερταλ αλλά το κρανίο ενός αρχαϊκότερου τύπου. Αρχικά, το Petralona 1 ταξινομήθηκε ως Homo neandertalensis, αλλά αργότερα επαναπροσδιορίστηκε ως Homo erectus. Σήμερα, όμως, οι περισσότεροι ερευνητές ότι ανήκει στο είδος των απολιθωμάτων που βρέθηκαν στην Αταπουέρκα και άλλα σημεία στην Ευρώπη - Homo heidelbergensis.


Αρχικά, το Petralona 1 χρονολογήθηκε στο βάθος των 70.000 χρόνων, μια ημερομηνία που αντιστοιχεί στα πιο πρόσφατα υπολείμματα Νεάντερταλ. Σύγχρονες χρονολογήσεις απέδωσαν το χρονικό βάθος των 700.000 χρόνων. Η πιο πρόσφατη, βασισμένη σε τεχνικές αντήχησης ηλεκτρονίου σε συνδυασμό με ραδιοχρονολόγηση και στρωματογραφικά δεδομένα, αποδίδει το ελάχιστο χρονικό βάθος των 200,000 χρόνων. Ωστόσο, η μορφολογία του κρανίου υποδεικνύει με μεγαλύτερη ακρίβεια στο χρονικό βάθος των 300.000 ή 400.000 χρόνων.

Read more »

Προτεινόμενο για το ΝΟΜΠΕΛ Λογοτεχνίας 2011 το νέο βιβλίο του Παύλου Πισσάνου

Με την Ακαδημαϊκή υποστήριξη του «ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ» στο οποίο προεδρεύει ο Ακαδημαϊκός κ. Ευάγγελος Μουτσόπουλος, ο Παύλος Πισσάνος, προτάθηκε ως υποψήφιος για το βραβείο ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2011 με το τελευταίο του βιβλίο «ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΖΩΗ».

Η Ακαδημία για το Νόμπελ Λογοτεχνίας στην Στοκχόλμη θα δεχθεί μεγάλο αριθμό από υποψηφιότητες από όλα τα κράτη του κόσμου.

Η αρχική επιλογή θα γίνει τον Απρίλιο, η επόμενη τον Μάιο και τον Δεκέμβριο του 2011, θα ορισθεί ο πρώτος νικητής στην Λογοτεχνία. Η Ακαδημία θα εξετάσει και τις γενικότερες συγγραφικές και λογοτεχνικές δραστηριότητες των υποψηφίων. Στην περίπτωση αυτή, το πλούσιο βιογραφικό του Παύλου Πισσάνου περιλαμβάνει 90 περίπου βιβλία και σενάρια Αρχαιολογικά, Ιστορικά, Θρησκειολογικά και Φιλοσοφικά, 250 δοκίμια, άρθρα και συγγράμματα φιλοσοφικά, πολιτικά και κοινωνικά, 110 εκπομπές στην Ελληνική τηλεόραση, περισσότερες από 150 διαλέξεις Ακαδημαϊκού χαρακτήρα, οργάνωση 6 Παγκοσμίων Συνεδρίων και περίπου 50 ντοκιμαντέρ εκπαιδευτικών, αρχαιολογικών και ιστορικών θεμάτων που προβάλλονται στην Διεθνή Τηλεόραση, των οποίων παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος είναι ο ίδιος.

Ένα μεγάλο μέρος από το έργο του Παύλου Πισσάνου εστάλλει στην Ακαδημία της Στοκχόλμης για να ελεγχθεί από τις Αρμόδιες Επιτροπές κρίσεως.

Εν τω μεταξύ, στις προσθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων σ’ ολόκληρη την Ελλάδα, έκανε την εμφάνισή του το νέο πολυτελές βιβλίο, το εξώφυλλο του οποίου κοσμεί ένα απίστευτα εντυπωσιακό φράκταλ.


Με πρόθεση να κηρύξει “ανένδοτο πόλεμο” εναντίον του Επιστημονικού κατεστημένου, ο συγγραφεύς καλύπτει με απόλυτη επιστημονική και φιλοσοφική τεκμηρίωση την υπόθεση των χαμένων κειμένων του Αριστοτέλη για το «Ακίνητον κινούν» και το «αεί Θείν» τα οποία συγκροτούσαν, την σήμερα προδομένη θεωρία του Αιθέρα.

Το έτος 1887 δύο Αμερικανοί επιστήμονες, ο Albert Michelson και Edward Morley, πραγματοποίησαν ένα πείραμα και «απέδειξαν» ότι ο Αιθήρ δεν υπάρχει στον κοσμοχώρο, διαδραματίζοντας το ρόλο «Πεδίου Σταθερού Υποβάθρου» πάνω στο οποίο πατά και μεταδίδεται το φως. Ο Αϊνστάιν, υποστήριξε με την σειρά του την μη ύπαρξη του Αιθέρα και έκτοτε το απαύγασμα της Αρχαίας Ελληνικής σκέψης, ο Αιθήρ, που αποτελούσε το πρωτογενές υλικό της οργάνωσης και γέννησης της Δημιουργίας, μπήκε στο χρονοντούλαπο της κατευθυνόμενης Επιστήμης.

Ο Παύλος Πισσάνος ανέσυρε από τη σκόνη και τις αράχνες των οργανωμένων συμφερόντων την θεωρία του Αιθέρα και με την βοήθεια κορυφαίων Ελλήνων Επιστημονικών Συμβούλων, απέρριψε στο βιβλίο του, με τεκμηριωμένα στοιχεία, το πείραμα των ΜΜ (Michelson και Morley) αναλύοντας την δράση της διττής φύσεως, του Αιθέρα, της Κινητής και Ακινήτου, στην Επίγεια και την Επουράνια Ζωή.

Εδώ, πρέπει να τονισθεί ότι, εφόσον η σύγχρονη επιστημονική κοινότητα αποδεχθεί την νέα θεωρία υπάρξεως του Αιθέρα, θα ανατραπούν πολλές απόψεις, θέσεις και κανόνες για τις έννοιες του Χώρου και του Χρόνου, της Βαρύτητας, της Απροσδιοριστίας και της διάδοσης του Φωτός και γενικότερα των Νόμων και των Κανόνων που διέπουν την κβαντική Φυσική, την Κοσμολογία και την Κοσμογονία.

Δεκαπέντε ακαδημαϊκοί και επιστήμονες από την Ελλάδα, την Ευρώπη και την Αμερική, προλογίζουν το βιβλίο του Παύλου Πισσάνου, ΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ενώ ήδη η Αγγλική του έκδοση είναι έτοιμη να κυκλοφορήσει σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες του κόσμου

Η επίσημη σελίδα του Π.Πισσάνου.

Read more »

Τα δρακόσπιτα της Εύβοιας

Στην Εύβοια μεταξύ Καρύστου και Στύρων, υπάρχουν 25 εντυπωσιακά κτίσματα του 6ου αιώνος τα Δρακόσπιτα. Είναι κατασκευασμένα από τεράστιους λίθους, χωρίς θεμέλια και παράθυρα. Κανείς δεν μπορεί να πει μέχρι σήμερα αν είναι κατοικίες θεών ή ανθρώπων, ταφικά κτίρια ή ναοί! Επειδή είναι όλα κτισμένα κοντά σε λατομεία εικάζεται ότι πιθανώτατα πρόκειται για ναούς αφιερωμένους στους θεούς ή στον ήρωα Ηρακλή, που προσωποποιούσε την δύναμη.

Κανείς δεν γνωρίζει ποιοί κατασκεύασαν τα δρακόσπιτα! Ίσως να ήταν οι Δρύοπες (αρχαίοι κάτοικοι της Καρύστου), ή οι Κάρες! Μπορεί και να μη γίνει ποτέ γνωστή η ταυτότητα του κατασκευαστή τους! Τα κτίσματα είναι σκορπισμένα στον χώρο, ογκώδη και ιδιόμορφα! Ο αριστοτεχνικός τρόπος σύνδεσης των τετραγωνισμένων ογκόλιθων είναι μια πραγματική αρχιτεκτονική πρόκληση. Η μοναδικότητα των δρακόσπιτων οδηγεί στο συμπέρασμα, πως οι ντόπιοι είχαν φοβερές ικανότητες στην κατεργασία της πέτρας και πολύ καλές γνώσεις αρχιτεκτονικής.

Η στέγη των δρακόσπιτων, είναι φτιαγμένη με το λεγόμενο εκφορικό σύστημα (βαθμιδωτή κατασκευή). Μεγάλες βαρειές πλάκες σχιστόλιθου συγκλίνουν σε στρώσεις από δύο αντικρινούς τοίχους, και κάθε στρώση εξέχει λίγο περισσότερο από την αμέσως κατώτερή της, έτσι ώστε να η δημιουργηθεί μία πυραμιδωτή στέγη. Φαίνεται εύκολο! Εάν όμως δεν υπολογιστεί καλά το βάρος των πλακών, η σκεπή θα καταρρεύσει! Για ν’ αποφύγουν την κατάρρευση οι κατασκευαστές των δρακόσπιτων χρησιμοποιούσαν μεγάλους ογκόλιθους σαν αντίβαρα πάνω από τις πλάκες! Όλα τα δρακόσπιτα είναι κτισμένα πάνω σε βράχους.

Το σπουδαιότερο και ποιο εντυπωσιακό από τα δρακόσπιτα είναι κατασκευασμένο στη κορυφή της Όχης, στο ψηλώτερο σημείο του βουνού. Είναι φτιαγμένο από μεγάλους ογκόλιθους, που πάρθηκαν από τον γύρω χώρο κι έχουν πελεκηθεί και ταιριαστεί ο ένας με τον άλλον, χωρίς να χρησιμοποιηθεί κανενός είδους συνδετικό υλικό! Το πάχος των τοίχων του είναι περίπου 1,50 μέτρα και το εσωτερικό του 5×10 μέτρα. Η είσοδός του είναι χαρακτηριστική τρίλιθη είσοδος σε σχήμα Π, από μεγάλες κολώνες. Η πλάκα πάνω από την είσοδο ζυγίζει περίπου 10 τόνους!!

Δρακόσπιτο της Όχης

Το 1959 ο καθηγητής της αρχιτεκτονικής σχολής της Θεσσαλονίκης, Νίκος Μουτσόπουλος, ερευνώντας τα δρακόσπιτα, βρήκε σ’ αυτό της Όχης αγγεία, όστρακα κι άλλα αντικείμενα που βρίσκονται σήμερα στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρύστου. Η άποψη του καθηγητού είναι πως πρόκειται περί Δρυοπικού ναού που έχει χτιστεί πριν από το 700 π.Χ.. Άλλοι αρχαιολόγοι υποστηρίζουν ότι έχει κατασκευαστεί πριν από τον Τρωϊκό πόλεμο. Κάποιος ξένος αρχαιολόγος, έχει εκφράσει την άποψη ότι ίσως είναι το αρχαιότερο κτίσμα της Ευρώπης!

Οι δράκοι είναι μυθικές μορφές, της παγκόσμιας Μυθολογίας, που παίρνουν διάφορες μορφές κι έχουν μεγάλες φυσικές και πνευματικές δυνάμεις! Σε πολλές περιπτώσεις είναι φύλακες μεγάλων θησαυρών και των μυστικών του θανάτου και της αθανασίας. Ετσι και στην λαϊκή παράδοση της Εύβοιας εχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας, πολλές ιστορίες, για δράκους που ζούσαν στα πέτρινα πανάρχαια σπίτια ή σπηλιές.

Το μυστήριο των δρακόσπιτων δεν έχει λυθεί! Ήταν οι Δρύοπες, οι Κάρες ή οι δράκοι οι δημιουργοί τους; Ήταν ναοί αφιερωμένοι στους Έλληνες θεούς ή κατοικίες δράκων; Θα μάθουμε ποτέ άραγε;

Read more »

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ

Πικέρμι Αττικής

Είναι ίσως το πιο γνωστό στοιχειωμένο
σπίτι. Απο την αρχαιότητα ήταν γνωστή τοπο-
θεσία όπου λάμβαναν χώρο παράδοξα φαινόμενα.
Σε αυτήν, το 18ο και το 19ο αιώνα, άνθρωποι
χάνονταν, ενώ υπήρχαν συχνές εμφανίσεις ξωτι-
κών και νεραϊδών. Το συγκε-
κριμένο σπίτι, τώρα, χτίστηκε το 1910 απο τον
Περικλή Καλλέργη, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού
δολοφόνησε τη γυναίκα του. Στην Κατοχή χρησι-
μοποιήθηκε απο τον ιταλικό στρατό ως τοπικό
φρουραρχείο και στα υπόγειά του γίνονταν
βασανιστήρια απο τους στρατιώτες. Οι μετέπει-
τα ένοικοι του σπιτιού έμεναν σε αυτό μόνο
μικρά χρονικά διαστήματα, ενώ εδώ και αρκετά
χρόνια, άγνωστοι σκάβουν το υπόγειο λόγω δια-
φόρων φημών περί κρυμμένου θησαυρού.
Οι μάρτυρες των περίεργων φαινομένων είναι
πολλοί και μεταξύ αυτών και ο τραγουδιστής
Γιώργος Γερολυμάτος (και δεν λέω οτι επειδή
είναι γνωστός θα είναι κι αξιόπιστος μάρτυρας
απλά τον αναφέρω) μαζί με άλλα έντεκα άτομα:
Ενα βράδυ που είχαν επισκεφτεί το σπίτι (μου
κάνει μεγάλη εντύπωση! Τί ήθελαν εκεί, αφού
το σπίτι είναι ακατοίκητο εδώ και χρόνια; Και
δεν το λέω υπονοώντας κάτι το "πονηρό", αλλά
κάτι πολύ πιο "μυστηριακό"!), άκουγαν για αρκε-
τή ώρα έναν παράξενο ήχο σαν σύρσιμο και ένα
ουρλιαχτό που ακολουθούσε.
Το σπίτι, εκτός των άλλων, έχει και άλλες ιδιαι-
τερότητες λόγω της περίεργης αρχιτεκτονικής του.
Μερικές από αυτές είναι η έλλειψη αυλής, η πρόσο-
ψή του (που απεικονίζει έναν ακτινωτό ήλιο) και
ο προσανατολισμός του (όμοιος με αυτόν των εκκλη-
σιών). Αποτελέσματα ερευνών που έγιναν στο παρελθόν
έδειξαν αλλαγή, χωρίς εμφανή εξωτερική αιτία, στον
ιονισμό της ατμόσφαιρας γύρω στα 30-50 μέτρα γύρω
από το σπίτι. Συγκεκριμένα σημεία του σπιτιού,
όπως το βορειοανατολικό παράθυρο, εμφάνισαν υπερ-
βολικές διακυμάνσεις, που οι εντάσεις τους ποικίλλαν
απο την ανατολή ως τη δύση του ηλίου.

Βίλα Καζούλη

Στην λεωφόρο Κηφισίας υπάρχει η Βίλα Καζούλη,
που τώρα βρίσκεται σε διαδικασία αναπαλαίωσης.
Είναι ένα κτίριο (άνω των) 90 ετών που το 1952
εγκαταλείφθηκε από τους ιδιοκτήτες του και που
στο παρελθόν γνώρισε μέρες δόξας και φιλοξένησε
πολλούς επώνυμους, όπως τον βασιλέα Γιώργιο ή
τον Φαρούκ. Ομως η βίλα γνώρισε και μαύρες ημέ-
ρες επί Κατοχής, όταν επιτάχθηκε από τους Γερμα-
νούς και στεγάστηκε εκεί το φρουραρχείο των Ες-
Ες. Στα υπόγειά της βασανίστηκαν απάνθρωπα, εκα-
τοντάδες παλικάρια, αγωνιστές της Αντίστασης,
όπου άφησαν και την τελευταία τους πνοή. Μετά την
αποχώρηση των κατακτητών, το κτίριο συνδέθηκε με
ένα σωρό φοβερές ιστορίες. Πολλοί ήταν οι κάτοι-
κοι της περιοχής που ισχυρίζονταν οτι άκουγαν τα
ουρλιαχτά και τα κλάματα των θυμάτων και έβλεπαν
τα φαντάσματά τους να κυκλοφορούν τις νύχτες και
να ζητούν βοήθεια. Επίσης διάφορες οπτασίες και
τραγούδια έχουν στοιχειώσει το οίκημα.

Νέο Φάληρο (Σμολένσκυ 4)

 Ενα παράξενο φάντασμα "φιλοξενεί" ο πύργος
της οδού Σμολένσκυ 4 στο Ν.Φάληρο. Ενα φάντασμα
που ανήκει σε έναν άνθρωπο που μοναδική του φιλο-
δοξία ήταν να αποκτήσει ένα αξίωμα. Ο ιδιοκτήτης
του πύργου, ο έμπορος υφασμάτων Καρτάλης, παρά
τα πλούτη που είχε, ποθούσε απεγνωσμένα να αποκτή-
σει ένα τίτλο, γι'αυτό και οι φίλοι του τον αποκα-
λούσαν "κύριο Δήμαρχο" ή "κύριο Υπουργό"! Στα τελευ-
ταία του λένε πως τρελάθηκε και αφού έχασε όλη την
περιουσία του, κλείστηκε μέσα στον πύργο, όπου και
άφησε την τελευταία του πνοή (κάτω από αδιευκρίνιστες
συνθήκες). Πολλοί ισχυρίζονται οτι για χρόνια έβλεπαν
το φάντασμά του να τριγυρίζει στα δωμάτια και να
μουρμουρίζει: "Μακριά από τον πύργο! Είναι δικός μου!".

Νέο Φάληρο (Ελ.Βενιζέλου)

Το συγκεκριμένο οίκημα ήταν κατοικία του πρωθυ-
πουργού Αλ. Κορυζή, ο οποίος πέθανε κάτω από περίεργες
συνθήκες λίγο πρίν από την αναχώρηση της κυβέρνησής του
για την Κρήτη και θεωρείται στοιχειωμένο. Πιο συγκε-
κριμένα, οι οπτασίες που εμφανίζονται εκεί "αργοσβήνουν"
σιγά-σιγά.



Καλλιθέα (Χαροκόπου)

Το 1935, η πεθερά και η γυναίκα του τότε
ένοικου Αθανασόπουλου, τον σκότωσαν και τον τεμά-
χισαν και στη συνέχεια έκρυψαν το πτώμα για δυο
ημέρες στο σπίτι. Υστερα το πέταξαν στο ρέμα της Καλλι-
ρόης. Από τότε το σπίτι παρουσιάζει περίεργα φαινόμενα.

Καλλιθέα (Λασκαρίδου)
(Μια πικρή Ρομαντική ιστορία...)

Στην οδό Λασκαρίδου στην Καλλιθέα, βρίσκεται το
διώροφο κτίριο της οικογένειας της ζωγράφου Σοφίας
Λασκαρίδου. Μέσα σ'αυτό, εδώ και χρόνια κρύβεται
ένα ερωτικό δράμα που κατέληξε στο θάνατο. Η ιστορία
εκτυλίσσεται στα 1900, όταν ο ποιητής Περικλής Γιαννό-
πουλος ερωτεύτηκε παράφορα τη Σοφία. Η νεαρή ζωγρά-
φος, ενώ ήταν κι αυτή ερωτευμένη μαζί του, του έκανε
πείσματα και του φερόταν με αδιαφορία, απορρίπτοντας
την πρόταση γάμου που της είχε κάνει. Ο άτυχος νέος,
απογοητευμένος και βλέποντας τα όνειρά του να χάνονται
το ένα μετά το άλλο, έθεσε τέρμα στη ζωή του, πέφτοντας
από το άλογό του στο Σκαραμαγκά. Η κοπέλα, μή αντέχοντας
το βάρος από τον χαμό του αγαπημένου της, κλείστηκε
στον εαυτό της, σφράγισε τις πόρτες του σπιτιού της και
περιφερόταν στα δωμάτια ως το τέλος της. Μετά το θάνατό
της πολλοί ισχυρίζονταν πως αν περνούσε κανείς νύχτα
από εκεί, έβλεπε το φάντασμά της να τριγυρίζει και να
μουρμουρίζει μελαγχολικά το όνομα του αγαπημένου της..

 Αλκιβιάδου

Οι παλαιότεροι Αθηναίοι ασφαλώς θα έχουν ακούσει
την ιστορία με τον μονόχειρα και πιθανότατα να θυμού-
νται τη χαρακτηριστική φιγούρα του, που περιφερόταν
στην περιοχή της Πλ.Βάθης γύρω στα 1920. Ο μονόχειρας
με την αγριωπή όψη, ζούσε σε ένα από τα παλαιότερα
σπίτια, στον πύργο της οδού Αλκιβιάδου και αποτελούσε
φόβο και τρόμο για τους πιτσιρίκους της γειτονιάς.
Η ιστορία με τον μονόχειρα πέρασε από στόμα σε στόμα,
60 περίπου χρόνια μετά τον θάνατό του και έγινε θρύλος.
Ενας θρύλος που λέει οτι ο μονόχειρας έγινε φάντασμα
και εξακολουθεί να κόβει την ανάσα στους κατοίκους
της περιοχής και σε όσους τύχει να περάσουν νύχτα έξω
από τον πύργο της οδού Αλκιβιάδου.

Θησείο (Ηλ. Σταθμό)

Ενα χαμόσπιτο πίσω από το σταθμό του ηλεκτρικού
σταθμού στο Θησείο, κρύβει μια τραγική ιστορία. Εκεί,
γύρω στα 1935, κατοικούσε μαζί με τη μητέρα της, μια
πανέμορφη κοπέλα, η Αθανασία, που εργαζόταν μέρα-νύχτα
για να μαζέψει χρήματα για την προίκα της και να
παντρευτεί τον καλό της. Ομως, μια μέρα, η μητέρα της,
της άρπαξε τις οικονομίες της και εξαφανίστηκε με τον
εραστή της! (ναι! καλά διαβάσατε!) Η φτωχή κοπέλα,
εγκαταλειμμένη από τον αρραβωνιαστικό της (άλλο %@%@^),
μαράζωσε και έδωσε τέλος στη ζωή της. Αλλοι λένε οτι
πρώτα σκότωσε τη μητέρα της και ύστερα αυτοκτόνησε.
Οποια όμως και αν είναι η αλήθεια, στο σπιτάκι,
που χρόνια τώρα είναι έρημο, πολλοί λένε οτι τις νύχτες
ακούγεται ακόμη το γοερό κλάμα της άτυχης Αθανασίας.

Read more »