Το πολιτικό πρόσωπο ενός φιλόσοφου επαναστάτη.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη άξια από το να κανείς επανάσταση μέσα στους επαναστάτες. Αν ζούσε ο λύκος της Εφέσου έτσι θα έλεγε νομίζω.
Δυνατός στο πνεύμα, αιρετικός κι εγωιστής υπήρξε φιλόσοφος αυτοδημιούργητος , αυτοπροσδιοριζόμενος, αναρχο – αυτόνομος, θιασώτης της έρευνας της απροσδιοριστίας και υπέρμαχος της έννοιας του ανώτερου ανθρώπου.
Θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για τον το συντηρητικό «αναρχα» που έχει βαλθεί να εξηγήσει τους νόμους μιας φύσης που ενώ φαίνεται αρμονική πίσω από αυτήν δεν είναι, μη διστάζοντας να τα βάλει με ανθρώπους και θεούς, όχι χαϊδεύοντας αλλά τσακίζοντας τα σύμβολα τους, με λόγια φωτιάς και αιρετικά γραπτά.
Αν και λέγετε χαοτικός, στην βαθύτερη διδασκαλία του προκύπτει ο μεγαλύτερος πολέμιος του χάους.
Δεν υπήρξε ένας γλυκά ομιλών Σωκράτης αλλά ένας ωρυόμενος αποκαλυπτικός Σωκράτης που στην καλύτερη τσίμπαγε σαν αλογόμυγα τα καπούλια μιας κοιμισμένης κοινωνίας. Μαστίγωνε με λόγια σκληρά ένα άλογο πεινασμένο και ασθενικό που ξεχύθηκε μόλις ένιωσε ελεύθερο προς το φαΐ.. Ο Ηράκλειτος το μαστίγωνε προκειμένου να το κατευθύνει στο πνευματικό κομμάτι από το οποίο πίστευε ότι είναι στερημένο.
Υποστήριζε ότι ήταν ευκαιρία να δημιουργηθεί μια κοινωνία αξίων μέσα στην δημοκρατία και όχι μια κοινωνία δημοκρατίας μέσα από την οποία θα προέρχονται οι άξιες. Το ότι ήταν δημοκρατικός προκύπτει με την απουσία του από τον ηγεμονικό πυρήνα πριν την έναρξη της.
Το ότι ήταν πατριώτης προκύπτει από την επίθεση του στο Πυθαγόρα βρίζοντας τον ότι κομίζει στον Ελληνισμό ξενόφερτες ιδέες κυρίως Βαβυλώνιες και Αιγυπτιακές μέσω της αριθμοσοφιας και της μετεμψύχωσης.

- Δύστυχοι άνθρωποι, σα να ακούω να λέει, τίποτα δεν καταλάβατε,
είναι λάθος, δύσμοιροι, τα μέτρα σας και οι τιθέμενες ανθρώπινες αναλογίες.
- Μα, ο Πρωταγόρας είπε «χρημάτων πάντων μέτρον άνθρωπος»
- Ούτε αυτό δεν καταλάβατε ηλίθιοι. Χρήματα εμείς οι πρώτοι Έλληνες είχαμε
την γνώση. Χρή μαθών τι σημαίνει άθλιε? Αυτά τα πράγματα που πρέπει να
ξέρεις δεν σημαίνει? Εσείς χρήματα τα λέτε?
ΙΟΚΑΣΤΗ

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος στ΄)

Οι Ιδιαιτερότητες Σπάρτης και Κρήτης

Οι Σπαρτιάτισσες είχαν το δικαίωμα εγκτήσεως γης, επίσης δικαίωμα όχι μόνο της κληρονομικής διαδοχής επί του πατρικού κλήρου, αλλά και ελεύθερης εκποιήσεως, υποθηκεύσεως, μεταβιβάσεως και αυξήσεως του.

Ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι κατά τον 5^ο αιώνα το μεγαλύτερο μέρος της Σπαρτιατικής γης ανήκε σε ιδιώτες και τα 2/5 σε γυναίκες.

Η ανατροφή τους αποσκοπούσε σε ωραία και γεροδεμένα σώματα και στην φυσική υγεία. Έτσι εκπαιδεύονταν στην όρχηση ως προετοιμασία πολεμικής εκπαιδεύσεως. Η επίθεση της Σπαρτιατικής φάλαγγας έδινε την εντύπωση χορευτικού θιάσου, διεξαγόμενη με απαγγελία και άσματα, ύμνους και παιάνες.

Σε ορισμένες αθλητικές εκδηλώσεις έπαιρνε μέρος γυμνές απέναντι από μικτό κοινό. Ο Πλούταρχος που μας δίνει την πληροφορία μας διαβεβαιώνει ότι κάτι άσεμνο σε αυτό δεν υπήρξε ποτέ διότι η σεμνότητα τις συνόδευε και και η ανηθικότητα δεν υπήρχε στην συμπεριφορά τους.

Όμως η αγωγή των Σπαρτιατισσών δεν εξαντλιτω στην άθληση όπως μας βεβαιώνει ο Πλάτων στον Πρωταγόρα. «ειδισί δ΄έν ταύτοις ταις πόλεσι (Κρήτη και Σπαρτη) ού μόνον άνδρες επι παιδεύσει μέγα φρονούντες αλλά και γυναίκες».

Στην Σπαρτιατική παιδεία περιλαμβάνονταν η εκμάθηση ποιημάτων των διακεκριμένων Δωριέων θεραπόντων της ποιήσεως, του Τερπάνδρο, του Τυρταίου, του Αλκμάνος όπως και των φιλοσοφικών αποφθεγμάτων των επτά Σοφών.

Η Ελληνίδα της Κρήτης υπήρξε η ποιο χειραφετημένη γυναίκα όχι μόνο του αρχαίου κόσμου αλλά και όλων των υπολοίπων έως κα σήμερα.

Ο Εβανς στο έργο του «Το ανάκτορο του Μίνωος» σημειώνει σχετικός.

¨Η Μινωική γυναίκα δεν ανέχεται κανέναν ανατολικό περιορισμό, κανένα παρδάχ (καλύπτρα της κεφαλής και του προσώπου), ή χαρέμι, καμία ένδειξης δεν υπάρχει ότι ήταν περιορισμένη μέσα στο σπίτι της. Εργάζεται βέβαια κατ οίκον , υφαίνει, πλέκει, αλέθει και ψήνει. Εργάζεται όμως και με τους άνδρες στους αγρούς στα εργαστήρια αγγειοπλαστικής, κάθετε στις πρώτες σειρές στο θέατρο και στους αγώνες, περνά μέσα από την κρητική κοινωνία με το ύφος μεγάλης κυρίας που πλήττει με τον θαυμασμό που της δεικνύουν. Όταν το έθνος της δημιουργεί τους θεούς του, λαμβάνει συχνότερα το ιδικόν της ομοίωμα δι΄αυτούς παρά του ανδρός"

Η Κρήσσα λαμβάνει μέρος σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις παρακάθεται στα συμπόσια και στις εορτές ελεύθερος και ανέτως, συναγωνίζεται με θάρρος και επιδεξιότητα τους άνδρες στην αντιμετώπιση του ταύρου στην αρένα και επιδεικνύει την κομψότητα και την χάρη της σε κοινούς με τους άνδρες χορούς.

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος ε΄)

Δικαίωμα στην λατρευτική ζωή

Η γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα είχε το δικαίωμα ελεύθερης συμμετοχής στην κοινωνική και λατρευτική ζωή της πόλεως, δικαίωμα μυήσεως στα Μυστήρια και αναδείξεως της σε ιερατικα αξιώματα.

Το υψηλό αξίωμα της Πρωθιέρειας κατέχονταν κληρονομικώ δικαιώματι από γυναίκες που άνήκαν στα παλαιά ιερατικά γένη της Αττικής και θεράπευαν τις τρεις μεγάλες θεότητες της, την Δήμητρα (και Κόρη) την Αθηνά πολιούχο και την πατρώον Απόλλωνα.

Άλλο ιερατικό αξίωμα που απήλαυνε μεγίστου κύρους και σεβασμού παρά των Ελλήνων ήταν αυτό της «προμάντιδος» ή «προφάντιδος» το οποίο και άνηκε πλην μίας εξαιρέσεως αποκλείστηκα και μόνο σε γυναίκες.

Σε αντίθεση λοιπόν με την Χριστιανική Εκκλησία, όπου με απόφαση οικουμενικής συνόδου απαρτιζόμενης μόνο από άνδρες αρχιερείς, απαγόρευσε όχι μόνο την ιερουργία των γυναικών αλλά κατέστησε και το ιερό άβατο προς αυτές, στην «ειδωλολατρική», «φαλλοκρατικοί», και «μισόγυνον» Αρχαία Ελλάδα:

Πρώτον, ίσος αριθμός θηλέων και αρρένων θεοτήτων αποτελούσε το Πάνθεόν της,

Δεύτερον, ρητώς αποπεφασμένως και αποκλειστικώς γυναίκες μόνον προσπολοι και προφήτιδες (προμάντεις) ήσαν, απολαυνοντας το προνόμιο να ακροώνται και να ερμηνεύουν τις θεϊκές βουλήσεις και

Τρίτον, είχαν το δικαίωμα σύμφωνα με τις διατάξεις του Ιερού Δικαίου, να αναδεικνύονται σε όλα τα ιερατικά αξιώματα, από αυτό της «γεραράς» της μεγάλης ιέρειας ακόλουθης της Θυίας μέχρι αυτό της Ιεροφάντιδος των Ελευσινίων Μυστηρίων, της Υδρανού (Βαπτρίστριας – Εξολογήτριας) και της Αρχιέρειας.

Αξίζει δε εδώ να σημειωθεί ότι «ο τόπος του Άθωνος όρους είχε το άβατο για τους άνδρες», ως παραχωρηθείς υπό του Διός Αθώου (α-θωή = μόλυνση, ποινή, συνεπώς του Διός του Αμόλυντου) προς την «χρυσόθρονον αγνήν Αρτέμιδα».

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος δ΄)

Δικαίωμα στην μόρφωση.

Η Πλατωνική Ακαδημία, το Πανεπιστήμιο της Αρχαίας Ελλάδος, που η λειτουργία του διήρκεσε 1,000 χρόνια, μέχρι ότου ο φωτοσβέστης «χριστιανός» Ιουστινιανός την έκλεισε το 529 μ.χ. για να σώσει τους και τις τροφίμους από το μίασμα και την «ιερόσυλων τρέλλαν των Ελλήνων» (Ιουστινιανού κώδιξ) . Η ανθρωπότητα πλέον δεν έπρεπε να σκέπτεται!

Εδώ σπούδασαν Αθηναίες αλλά και Ελληνίδες από άλλες πόλεις της Ελλάδος. Μόνον δυο ονόματα Διεσώθησαν της Λασθένειας από την Μαντινεία της Αρκαδίας κα της Αξιοθέας από την Φλειάσια της Αργολίδος.

Στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Ασπασίας γίνονταν δεκτές κόρες των Αριστοκρατικών οικογενειών της Αθήνας, όπου συνέχιζαν τις μουσικές, ορχηστικές και ποιητικές σπουδές τους, αλλά και έπαιρναν μαθήματα φιλοσοφίας και πολιτειολογίας, περί γυναικείας χειραφετήσεως κ.λπ.

Η Μεγαρική Σχολή της οποίας ιδρυτής υπήρξε ο μέγας Ευκλείδης, εκείνος που την έκανε γνωστή ήταν ο Στίλπνων. Αυστηρός στα ήθη και δεινός στην διαλεκτική τέχνη, εκήρυσσε (όπως και όλοι οι Σοφοί της Ελλάδος), ότι το Όν είναι αγέννητο, αθάνατο και αδιαίρετο, είναι Έν, το δε ανώτατο αγαθό της ζωής είναι η πνευματική και ηθική ελευθερία. Πολλοί Έλληνες και Ελληνίδες αδιακρίτως μαθήτευσαν πλησίον του μεταξύ των οποίων και η κόρη του Νικορέτη, όπου και διακρίθηκε για την καλλιέργεια της.

Οι Ανώτατες Σχολές Ιατρικής: H νόμιμη άσκηση της Ιατρικής επιστήμης «της θείας τέχνης» όπως ο Ιπποκράτης είπε, προϋπέθετε για την δημόσια και ιδιωτική άσκηση της, παρακολούθηση των μαθημάτων στις αναγνωρισμένες και φημισμένες ιατρικές σχολές της Κνίδου της Κώ, και της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου καθώς και την επίσημη καθομολόγηση του Ιπποκρατικού Όρκου. Αυτόν και είχαν δώσει η Αθηναία Αγνοδίκη περίφημη γιατρός της εποχής που αποφοίτησε από την Σχολή της Αλεξάνδρειας. Ακολούθησαν ευάριθμες γυναίκες που έχουν καταγράφει ως ιατροί (όχι ως μαίες) πως η Ασπασία, η Δεινομάχη, οι αδερφές Ερμιόνη και Ευτυχία, οι επίσης αδερφές Ζηναίς και Φιλονίλα, η Κλεοπάτρα βοηθός και συνεργάτης του Γαληνού, κ.α.

Στο Ερευνητικό Κέντρο το Αριστοτέλη, στο «Λύκειο» οι γιατροί μπορούσαν να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές, δεδομένου ότι μαρτυρείτε η λειτουργία σ΄αυτό και Ιατρικής Σχολής, ο ίδιος δε ο Αριστοτέλης ήταν γιατρός στο επάγγελμα – θητεύσας μάλιστα ως επίσημος γιατρός του Φιλίππου του Β΄ της Μακεδονίας.

Οι Ανώτατες Σχολές Μαιευτικής. Τουλάχιστον στην Αθήνα, σύμφωνα με μαρτυρίες των ρητόρων – δικηγόρων, η άσκηση της μαιευτικής επιτρεπόταν μόνο σε γυναίκες με γνώσεις που αποκτήθηκαν σε ειδικές σχολές μαιευτικής. Ο Σωρανός ο Έφεσος που υπήτξε ο διακεκριμένος μαιευτήρ και γυναικολόγος της αρχαιότητας είχε ιδρύσει περίφημη σχολή γυναικολογίας και μαιευτικής στην οποία η πλειονότητα των σπουδαστών του ήταν γυναίκες. Μεταξύ των άλλων ζητούσε από τις μαθήτριες του και γενικές γνώσεις ιατρικής προκείμενου οι διαγνώσεις τους να είναι πλήρεις και ορθές.

Ζητούσε επίσης να είναι μειλίχιες να δείχνουν συμπόνια κατανόηση, να αποκτούν την εμπιστοσύνη των ασθενών τους, να είναι εχέμυθες διότι, όπως διακήρυσσε «ο αδόλεστος ιατρός επί νόσω νόσος» δηλαδή ο φλύαρος γιατρός γίνετε αρρώστια στην αρρώστια.

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος γ΄)

Δικαίωμα στην μόρφωση

Τα κορίτσια όπως και τα αγόρια μέχρι την ηλικία των 7 ετών τελούσαν υπό την άμεση επιμέλεια , αγωγή και διδαχή της μητέρας τους (μητροδιδασκαλία). Με την συμπλήρωση του 7^ου έτους όπως προέβλεπε ο όμως «επέμποντο εις διδασκάλους» σε ένα από τα «γραμματοδιδασκαλεία» με την συνοδεία έμπιστων οικείων.

Αργότερα κατά την νεαρή τους ηλικία, εκτός από το δικαίωμα εγκύκλιας μορφώσεως είχαν και το δικαίωμα εκμαθήσεως τέχνης.

Η γυναίκα είχε το δικαίωμα ιδίω ονόματι να ασκεί εμπορία ή τέχνη ή να συνάπτει συμβάσεις παροχής υπηρεσιών.

Όσο για την ανώτατη εκπαίδευση αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι μόλις το 1896 το Πανεπιστήμιο Αθηνών δέχτηκε την πρώτη του φοιτήτρια προξενώντας την μήνιαν των κονδυλοφόρων της εποχής.

Τι συνέβαινε όμως στην αρχαιότητα?

Η Ανώτατη Φιλοσοφική και Μαθηματική Σχολή του Πυθαγόρα, δέχονταν ευχαρίστως ως φοιτήτριες και γυναίκες. Ονομαστές υπήρξαν η Θεόκλεια, η Θεανώ, η Ασκληπιγένεια και η Περικτιόνη.

Λιγότερο γνωστές οι: Φιλτύς, Μελίσσα, Ταμύχα, Μιλλία, Θεανώ, Αβροτέλεια, Εχεκράτεια, Τυρασηνίς, Πεισιφόδη, Θεάδουσα, Βοιώ, Βαβελύκα, Κλεοσίχμα. Και δυστυχώς η σχολή αυτή έκλεισε γρήγορα μετά την πυρπόληση της κεντρικής αίθουσας της, του «Ομοκοείου».

Και ποιο υπήρξε ο Μέγας Διδάσκαλος των «ηθικών αρχών» του Πυθαγόρα? Η Θεμιστόκλεια, η Ιέρεια των Δελφών!

Στην Σχολή του Επίκουρου (ο Κήπος) σε πλήρη ισοτιμία με τους άρρενες οι γυναίκες. Δυστυχώς μόνο τριών τα ονόματα έφθασαν μέχρι εμάς. Το Λεόντιον, το Ερώτιον και η Άνθεια

Από την Σχολή των Κυνικών (Αντισθένης Διγενής) μόνον το όνομα της διακεκριμένης Ιππαρχίας έφθασε μέχρις εμάς.

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος ΄β)

Κοινωνικά δικαιώματα.

Το Αττικό δίκαιο αναγνώριζε στην γυναίκα την νομική ισοτιμία με τον άνδρα, τουλάχιστο σε κρίσιμες επιλογές του προσωπικού της βίου.

Έτσι μπορούσε να διαχειριστεί αυτοτελώς την περιουσία της και να συνδιαχειριστεί την κοινή συζυγική ζωή

Μετά από αγώνες πολλούς των ιδίων των γυναικών και την μεταβολή τόσο των κοινωνικών και οικονομικών όρων και συνθηκών τους χορηγήθηκαν διστακτικά και κατά φειδωλό τρόπο κάποια πολιτικά δικαιώματα μόλις στις αρχές του 20 αιώνος και μόνο σε ελάχιστες χώρες της Δύσεως.

Φυσικά ούτε λόγος να γίνετε για τα πολιτικά ή και απλός στοιχειώδη ατομικά δικαιώματα των γυναικών της Ασίας, αρχαίας και σύγχρονης ακόμη. Αυτή είναι η βιώσα πραγματικότητα.

Κι ώμος! Οι άσπονδοι φίλοι μας, οι ευαίσθητοι κοινωνιολόγοι και δήθεν ιστορικοί, οι μονοματοι και αόμματοι δογματικοί, οι θρησκευτικοί κοσμοθεωρητικοί ελεεινολογούν την Κλασσική Αθήνα για την οπισθοδρομικότητα της.

Κι ώμος, μακάρι να είχαν και οι γυναίκες της εποχής μας τα δικαιώματα που είχαν οι Αθηναίες γυναίκες της κλασσικής εποχής.

Ο θεσμός του γάμου

Ο σκοπός του γάμου ήταν ιερός και όχι η μέσω αυτού οικονομική αποκατάσταση ή η κοινωνική άνοδος του γαμβρού.

Ο γάμος εξ υπολογισμού ήταν αδιανόητος τουλάχιστον δια τον Σόλωνα.

Μαθαίνουμε λοιπόν από τον Πλούταρχο τι νομοθέτησε περί του γάμου.

« Την δε γ΄μων ογείλε τας φερνάς, ιμάτια τρία και σκεύη μικρού τμήματος άξια κελεύσας, έτερον δε μηδέν, επιφέρεσθαι την γαμουμένην. Ού γαρ εβούλετω μισθοφόρον ούδ΄ίννιον είναι τον γάμον, αλλ΄επί τεκνώσει και χάριτι και φιλότητι γίνεσθαι τον άνδρός και γυναικός συνοικισμόν»

( Από τους γάμους αφαίρεσε τις προίκες επιστρέφοντας μόνο τρία φορέματα και μερικά σκευή ευτελούς αξίας γιατί δεν ήθελε ο γάμος να γίνετε για επικερδής και να έχει θέση αγοραπωλησίας αλά απόκτηση τέκνων και τέρψη αλλήλων σωματικά΄’ και ψυχική)

Λέει επίσης ο Μνησίφιλος εκφράζοντας την κοινή γνώμη των Σοφών (Σόλωνος, Πιττακού, Θαλή Περίανδρου, Κλεόβουλου, Χίλωνος, Βίαντος):

«Της Αφροδίτης έργον ούκ εστί συνουσία και μόνον αλλ΄ήν εμποιούσι δια τούτων φιλοφροσύνη και πόθον και ομιλίαν ημίν συνήθειαν προς αλλήλους. Ταύτα δε έργα καλεί Σόλων ….. Έστι δε της μέν προς γυναίκας ανδρών ομοφροσύνης και φιλίας δημιουργόςη Αφροδίτη, τοις σώμασιν υφ΄ηδονής άμα συμμιγνύουσα τας ψυχάς»

(Το έργο της Αφροδίτης δεν είναι απλώς και μόνο η συνουσία. Αλλά η συμπάθεια και ο πόθος η συμβίωση και ο προς αλλήλους δεσμός γιατί αυτά είναι θεία έργα. Η Αφροδίτη λοιπόν είναι η δημιουργός της ομοφροσύνης αλλά και της αγάπης ανδρός και γυναικός διότι υπό την επήρεια της ηδονής ενώνει τις ψυχές και των δυο)

Read more »

Η αναδυόμενη αλήθεια. (μερος 'α)

Τα μυθεύματα ζουν όσο οι άνθρωποι τα αποδέχονται χωρίς να τα υποβάλουν σε έλεγχο
Επαναλαμβανόμενα μάλιστα, ακόμη και από κάποιους που θεωρούνται σοφοί ή «ειδικοί γνώστες» μεταλλάσσονται σιγά σιγά σχεδόν σε θέσφατα και θεωρούνται σαν αλήθειες αναμφισβήτητες

Μεταξύ αυτών των μυθευμάτων ο Τρωικός πόλεμος και η Τροία, οι Αγαμέμνονας και Νέστορας της Πύλου και η Ελένη και ο Μενέλαος.

Μύθος και ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα παρά την κραυγή του Πηνειού που κραυγάζει ότι γεννήθηκε όταν τα κατακλίζοντα στην Θεσσαλία νερά διέρρηξαν τα φυσικά ορεινά φράγματα και ξεχύθηκαν στην θάλασσα.

Μυθεύματα όμως πολλά λέγονται και αναμασιόνται σχετικά με την κοινωνική δομή τους θεσμούς και τα ήθη που επικρατούσαν στην αρχαία Ελλάδα προέχοντος δε στην Αθήνα που σκοπίμως μάλλον καλλιεργήθηκαν.

Έτσι λοιπόν η Αθηνά ήταν «μαύρη», ο Σωκράτης «Αφρικανός», ο Παρθενώνας έργο δούλων, ……Βεβαίως. Αυτοί διέθεταν και το νου και την γνώσιν των ανωτέρων μαθηματικών καθώς και την αισθητική αρετή.

Αυτοί πρώτοι υπήρξαν σχεδιαστές, μελετητές, αρχιτέκτονες, εργήνες. Ο Ικτίνος, Ο Μνησικλής, ο Φειδίας και κάποιοι …άλλοι, ήταν οι τραχείς υπεργολάβοι.

Ακόμα η θαμαστή σας Αθήνα ήταν μια πόλη 20,000 αργόσχολων δουλοκτητών που είχαν κάτω από το μαστίγιο τους 400,000 δούλους.

Οι άθλιοι! Πως τα κατάφερναν!

Και αυτοί όμως ακόμα οι 20,000 ήσαν ομοφυλόφιλοι, παιδομείκτες, ασελγέστατοι, πόρνοι, προαγωγοί, σωματέμποροι, μιασμένοι, μιαροί, και ειδωλολάτρες.

Συγχωρήστε τους!

Μικρόνοες, αφιλοσόφητοι, αφώτιστοι από το φως της αποκαλύψεως ήσαν …………

Και γυνεκοκαταπιεστες υπήρξαν.

Κλεισμένες ολημερίς και ολονυχτίς στους γυναικωνίτες τους τις είχαν.

Κι αν καμία φορά τις έβγαζαν έξω τις έδεναν με χαλκάδες και είχαν και ένα δούλο από πίσω που κράταγε μαστίγιο.

Όσο για τις κόρες τους αν δεν τις πετούσαν στον γυναικωνίτη όταν γεννιόντουσαν , τις εκπόρνευαν κατόπιν.

Ζώνες αγνότητας φορούσαν άραγε από τότε, ή κάποιοι άλλοι το έκαναν για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο όταν ελευθέρωναν πανηγυρικά τους «άγιους τόπους»?

Παραληρήματα θα μου πείτε. Ουρανομήκη ψεύδη. Γελοιότητες.

Κι όμως κοινές πίστεις ευρείας καταναλώσεως και μάλιστα από ……… νεοέλληνες, που τρέφονται πνευματικά με χολιγουντιανά σκουπίδια!

Όντας λοιπόν ένας από τους όχι Νεοέλληνες που αρέσκονται στα έτοιμα, φτιάχνοντας το πνευματικό φαγητό με ίδιο μυαλό και γνήσια υλικά, παρασκευάζουμε το πνευματικό έδεσμα το σχετικό με την Αρχαία Ελληνίδα.

Πηγές εφοδιασμού με γνήσια υλικά είναι

1, Τα θραύσματα της Αττικής και Σπαρτιατικής νομοθεσίας.

2, Οι κανόνες του Ιερού Νόμου της Αττικής

3, Οι ομιλούσες εικόνες αγγείων

4. Οι φθεγγόμενες επιτύμβιες στήλες

5. Οι έγκυρες πληροφορίες των Πλάτωνος, Αριστοτέλους, Ξενοφώντος, Δημοσθένους, Λυσίου και άλλων.

Read more »

Πήλινο ομοίωμα άρματος

Υλικό: Πηλός
Προέλευση: Κύπρος
Χρονολόγηση: Γύρω στο 600 π.Χ.
Διαστάσεις: Ύψος: 17,5 εκ., μήκ. πλίνθου 16 εκ., πλ. 12.5 εκ.
Χώρος έκθεσης: Αίθουσα 64, αρ. ευρ. 17376.

Φέρει έναν ηνίοχο και δύο πολεμιστές. Στηρίζεται σε πλίνθο, διάτρητη στην μπροστινή και την πίσω πλευρά, για την προσαρμογή αξόνων με τροχούς. Μπορεί να είχε χρησιμοποιηθεί ως παιχνίδι.

Μία από τις μορφές, ο ηνίοχος, τεντώνει τα χέρια μπροστά και σφίγγει στις παλάμες του τα ηνία από σχοινί ή σύρμα (δεν σώζονται). Οι άλλες δύο μορφές είναι προφανώς πολεμιστές. Το άρμα σώζει ερυθρή και μελάνη βαφή, ενώ ίχνη ερυθρής βαφής διακρίνονται και στο σώμα των αλόγων.

Μικρογραφίες αρμάτων είναι πολύ διαδεδομένες και στην Κυπριακή και τη Φοινικική τέχνη. Το συγκεκριμένο ανήκει σε έναν τύπο που τα κεφάλια των μορφών και των αλόγων είναι χυτά σε μήτρα. Τα ομοιώματα αυτά χρονολογούνται στον πρώιμο 6ο αι. π.Χ. και μπορεί να είχαν χρησιμοποιηθεί ως παιχνίδια.

Βιβλιογραφία: Καραγιώργης, Β., Αρχαία Κυπριακή Τέχνη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Ίδρυμα Α.Γ. Λεβέντη, Εκδόσεις Καπόν 2003, 90-91.

 Ε(ΘΝΙΚΟ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ)

Read more »