Η αναδυόμενη αλήθεια (μέρος ε΄)

Δικαίωμα στην λατρευτική ζωή

Η γυναίκα στην αρχαία Ελλάδα είχε το δικαίωμα ελεύθερης συμμετοχής στην κοινωνική και λατρευτική ζωή της πόλεως, δικαίωμα μυήσεως στα Μυστήρια και αναδείξεως της σε ιερατικα αξιώματα.

Το υψηλό αξίωμα της Πρωθιέρειας κατέχονταν κληρονομικώ δικαιώματι από γυναίκες που άνήκαν στα παλαιά ιερατικά γένη της Αττικής και θεράπευαν τις τρεις μεγάλες θεότητες της, την Δήμητρα (και Κόρη) την Αθηνά πολιούχο και την πατρώον Απόλλωνα.

Άλλο ιερατικό αξίωμα που απήλαυνε μεγίστου κύρους και σεβασμού παρά των Ελλήνων ήταν αυτό της «προμάντιδος» ή «προφάντιδος» το οποίο και άνηκε πλην μίας εξαιρέσεως αποκλείστηκα και μόνο σε γυναίκες.

Σε αντίθεση λοιπόν με την Χριστιανική Εκκλησία, όπου με απόφαση οικουμενικής συνόδου απαρτιζόμενης μόνο από άνδρες αρχιερείς, απαγόρευσε όχι μόνο την ιερουργία των γυναικών αλλά κατέστησε και το ιερό άβατο προς αυτές, στην «ειδωλολατρική», «φαλλοκρατικοί», και «μισόγυνον» Αρχαία Ελλάδα:

Πρώτον, ίσος αριθμός θηλέων και αρρένων θεοτήτων αποτελούσε το Πάνθεόν της,

Δεύτερον, ρητώς αποπεφασμένως και αποκλειστικώς γυναίκες μόνον προσπολοι και προφήτιδες (προμάντεις) ήσαν, απολαυνοντας το προνόμιο να ακροώνται και να ερμηνεύουν τις θεϊκές βουλήσεις και

Τρίτον, είχαν το δικαίωμα σύμφωνα με τις διατάξεις του Ιερού Δικαίου, να αναδεικνύονται σε όλα τα ιερατικά αξιώματα, από αυτό της «γεραράς» της μεγάλης ιέρειας ακόλουθης της Θυίας μέχρι αυτό της Ιεροφάντιδος των Ελευσινίων Μυστηρίων, της Υδρανού (Βαπτρίστριας – Εξολογήτριας) και της Αρχιέρειας.

Αξίζει δε εδώ να σημειωθεί ότι «ο τόπος του Άθωνος όρους είχε το άβατο για τους άνδρες», ως παραχωρηθείς υπό του Διός Αθώου (α-θωή = μόλυνση, ποινή, συνεπώς του Διός του Αμόλυντου) προς την «χρυσόθρονον αγνήν Αρτέμιδα».