Σουηδικό ροκ συγκρότημα έβγαλε τραγούδι για την 28η Οκτωβρίου

Μάθετε περισσότερα για το Σουηδικό συγκρότημα εδώ:http://www.sabaton.net/

Read more »

Αριστοτέλης: Ένας σπουδαίος επιστήμονας

Ένας Βρετανός παραγωγός ντοκιμαντέρ που θεωρούσε τον Αριστοτέλη μεγάλο φιλόσοφο, ανακάλυψε ότι ήταν και ο ιδρυτής της επιστήμης της βιολογίας. Σκέψου, εκτιμάμε την αξία των προγόνων μας;

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος βιολόγος της ιστορίας; Πιθανόν να έλεγες ότι ασυζητητί είναι ο Δαρβίνος. Αν όχι τότε μάλλον δεν πρόσεξες όλα τα προγράμματα στις τηλεοράσεις, τα άρθρα στις εφημερίδες, τις παρουσιάσεις και τις εκθέσεις που έγιναν παγκοσμίως το 2009 για τον εορτασμό των 150 χρόνων από την δημοσίευση της μελέτης του "Η καταγωγή των ειδών".

Προσωπικά πιστεύω ότι ο Δαρβίνος υπήρξε πράγματι μεγάλος επιστήμονας. Είναι τόσο μεγάλος όσο κάθε άλλος επιστήμονας που θα συγκρινόταν μαζί του (συμπεριλαμβανομένου του Νιούτον και του Αϊνστάιν). Είναι όμως άραγε ο επιστήμονας με την μεγαλύτερη επιρροή; Δεν είμαι σίγουρος. Νομίζω ότι υπάρχει κάποιος άλλος υποψήφιος για τον τίτλο του μεγαλύτερου επιστήμονα της βιολογίας, ίσως και ολόκληρης της επιστήμης. Επειδή δεν έφερε απλά μια επιστημονική επανάσταση στην βιολογία. Την δημιούργησε.

Ο Αριστοτέλης. Ξέρεις ότι ήταν ο πατέρας της λογικής, ή ίσως ξέρεις ότι ήταν ένας πολιτικός φιλόσοφος, ή ένας θεωρητικός. Αλλά ο Αριστοτέλης πάνω από όλα ήταν ένας επιστήμονας. Σχεδόν το ένα τρίτο των γραπτών του - αυτά που έχουν διασωθεί - ασχολούνται με ζώα, τι είναι, που ζούνε, πως τρώνε, αναπνέουν, πολλαπλασιάζονται και πεθαίνουν.

Το 345 πΧ ο Αριστοτέλης πήγε το νησί της Λέσβου σε ηλικία 39 ετών, αμέσως μετά τον γάμο του με μια 18χρονη πριγκιποπούλα. Ο Αριστοτέλης συχνά επισκέπτονταν τους κόλπους του νησιού και μελετούσε οτιδήποτε ζούσε εκεί, τα ψάρια, τα σαλιγκάρια, τα οστρακόδερμα, τα χταπόδια, τα δελφίνια. Ακόμη μελετούσε τα πουλιά, τα ερπετά και τα έντομα που ζούσαν στις πλαγιές του νησιού.

Τα παρατηρούσε, τα κατηγοριοποιούσε, εξέταζε την ανατομία τους. Έπιανε κουβέντα με τους ψαράδες, τους γεωργούς, τους κυνηγούς. Η μελέτη του δεν εξηγούσε μόνο το πως δρούσαν τα ζώα, αλλά και το γιατί. Τα γραπτά του συμπεριελάμβαναν ένα βιβλίο αναλυτικής ανατομίας, ένα άλλο για την φυσιολογία, ένα για κίνηση των ζώων, ένα για την αναπαραγωγική διαδικασία, ένα για τον θάνατό τους και μια διατριβή για την ψυχή. Άνοιξε ένα αυγό κότας, παρατήρησε την καρδιά από το κοτοπουλάκι που χτυπούσε και έγραψε ακόμη ένα βιβλίο. Έκανε τους ζωντανούς οργανισμούς το κέντρο του κόσμου και της σκέψης του, και οτιδήποτε σκέφτηκε όρισε την επιστήμη της βιολογίας για τα επόμενα 2.000 χρόνια.

Όλα τους έχουν ξεχαστεί. Οι ιδρυτές της Επιστημονικής Επανάστασης κατέστρεψαν τον Αριστοτέλη. Μάλλον ήταν αναγκασμένοι να το κάνουν. Η επιρροή του είχε αρχίσει να περιορίζει την επιστήμη, εξάλλου η επιστήμη είναι η μελέτη της φύσης και όχι η μελέτη βιβλίων. Έτσι ποτέ μου δεν διδάχτηκα Αριστοτέλη. Στην πραγματικότητα τον ανακάλυψα κατά τύχη. Δέκα χρόνια πριν, καθώς είχα μπει σε ένα βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων τόμων στην παλιά Αθήνα, βρήκα μια από της διατριβές του για την ζωολογία. Όταν το διάβασα έμεινα κατάπληκτος.

Πέρσι έκανα ένα ντοκιμαντέρ για τον Δαρβίνο. Το BBC με ρώτησε τι θα ήθελα να κάνω μετά από αυτό, τους είπα ότι θέλω να κάνω ένα ντοκιμαντέρ για τον Αριστοτέλη. Έτσι και έγινε, το περασμένο καλοκαίρι ήμουν στην Αθήνα και το έκανα.

Το Radio Time, χαρακτήρισε το "Ο κόλπος του Αριστοτέλη" ως "εύγλωττο", "σαγηνευτικό" και "ηλιόλουστο". Το TimeOut δεν ήταν τόσο πεπισμένο και το χαρακτήρισε "λίγο δυσνόητο". Και τα δυό τους έχουν δίκιο. Ναι, είναι δυσνόητο, ο Αριστοτέλης ήταν πάντοτε δυσνόητος, αλλά είναι και όμορφο. Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό αφού ασχολείται με την Ελλάδα, με τα ζώα, με την επιστήμη, και τέλος με την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κατανοήσει την απέραντη ποικιλία και ομορφιά του φυσικού κόσμου, 2.300 χρόνια πριν.

Ο Armand Marie Leroi είναι καθηγητής της Εξελικτικής Βιολογία (Evolutionary Developmental Biology) του πανεπιστημίου Imperial College του Λονδίνου.

Βασισμένο σε άρθρο του Armand Marie Leroi, δημοσιευμένο στην The Sunday Times, 17 Ιανουαρίου 2010.

Read more »

Η Ελλάδα και το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας

Αν η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Κυνόδοντας» καταφέρει τελικά να περάσει στην πεντάδα των υποψηφίων για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας 2010, η επιτυχία θα είναι τεράστια για την Ελλάδα, καθώς στην ιστορία των βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Επιστημών, μόνον τέσσερις ταινίες έχουν μπει σε αυτήν την κατηγορία. Η τελευταία δε, από τις τέσσερις αυτές φορές ήταν πριν από 33 ολόκληρα χρόνια!

Η πρώτη φορά που ελληνική παραγωγή προτάθηκε ποτέ για το ξενόγλωσσο Οσκαρ ήταν το 1963, με την «Ηλέκτρα» του Μιχάλη Κακογιάννη ενώ έναν μόλις χρόνο μετά, το 1964, τα «Κόκκινα φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη, βρέθηκαν στην ίδια πεντάδα με το «8 ½» του Φεντερίκο Φελίνι που απέσπασε το βραβείο. Και πάλι μια ταινία του Γεωργιάδη, το αγροτικό δράμα «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο» διεκδίκησε το επίχρυσο αγαλματίδιο στην κατηγορία του ξενόγλωσσου Οσκαρ το 1966 ενώ το 1978 και πάλι μια ταινία του Κακογιάννη θα εκπροσωπούσε την χώρα μας στα Οσκαρ ·καμμία άλλη από την «Ιφιγένεια».

Ισως να μην είναι τυχαίο που τρεις από τις τέσσερις υποψηφιότητες στην κατηγορία του ξενόγλωσσου Οσκαρ έγιναν μέσα στην δεκαετία του '60. Ηταν η εποχή που κατά κάποιο τρόπο η Ελλάδα βρισκόταν στην μόδα αφού αμερικανικές παραγωγές με ελληνικό χαρακτήρα (και γυρίσματα στην Ελλάδα) στόλιζαν πολλές κατηγορίες των Οσκαρ. Το 1958 το «Παιδί με το δελφίνι» με την Σοφία Λόρεν ήταν υποψήφιο για το Οσκαρ μουσικής, ενώ μερικά χρόνια αργότερα ,το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν και ο «Αλέξης Ζορμπάς» του Κακογιάννη διεκδίκησαν πολλά Οσκαρ και κέρδισαν κάποια.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων ας επισημανθεί ότι η Ελλάδα δεν υπήρξε συμπαραγωγός χώρα του «Ζ» που απέσπασε το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας 1970. Η ταινία παρουσιάστηκε ως παραγωγή της Αλγερίας, όπου και γυρίστηκε με συμπαραγωγό χώρα την Γαλλία.

Την Τρίτη 25 Ιανουαρίου θα ξέρουμε αν ο «Κυνόδοντας» θα βρίσκεται ανάμεσα στις πέντε που θα διεκδικήσουν το Οσκαρ.


Προηγούμενες ελληνικές διακρίσεις στα Οσκαρ


Ηλέκτρα (1962) του Μιχάλη Κακογιάννη

Ατμοσφαιρική, ασπρόμαυρη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της ομότιτλης τραγωδίας του Ευριπίδη από τον Μιχάλη Κακογιάννη με την Ειρήνη Παπά στον ρόλο της ηρωίδας του τίτλου, τον Γιάννη Φέρτη ως Ορέστη, την Αλέκα Κατσέλη σε εκείνο της Κλυταιμνήστρας και τον Μάνο Κατράκη, παιδαγωγό. Ο Μίκης Θεοδωράκης επένδυσε μουσικά την ιστορία στην οποία η Ηλέκτρα έχοντας κάνει λευκό γάμο με έναν χωρικό (Νότης Περγιάλης), περιμένει την ευκαιρία να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα της. Μετά την προβολή της στο φεστιβάλ των Κανών η ταινία επελέγη από τα μέλη της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και Επιστημών για το ξενόγλωσσο Οσκαρ, το οποίο εν τέλει έχασε από την γαλλική ταινία «Οι Κυριακές στην πόλη Αβραί» του Σερζ Μπουργκινιόν. Οι υπόλοιπες ταινίες που συνέθεσαν την πεντάδα ήταν η ιταλική «4 μέρες στην κόλαση» του Νάνι Λόι, η βραζιλιάνικη «Keeper of promises» του Ανσέλμο Ντουάρτε και η μεξικάνικη «Tlayucan» του Κάρλος Σαράγκε


Κόκκινα Φανάρια (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη

Τέσσερις πόρνες του Πειραιά, ζουν η κάθε μια το δικό της δράμα, εξ' αιτίας της σκληρής φύσης της δουλειάς τους. Ιστορικό ελληνικό μελό και μια από τις αρτιότερες δραματικές ταινίες του ελληνικού λαϊκού σινεμά του '60. Πειστικοί διάλογοι, λιτή σκηνοθεσία, ηθοποιοί θαυμάσιοι, μουσική υπόκρουση ατμοσφαιρική (Σταύρος Ξαρχάκος). Τα «Κόκκινα φανάρια» εκπροσώπησαν την Ελλάδα στο Φεστιβάλ των Κανών 1963 (διαγωνιστικό πρόγραμμα) και έχασαν το Οσκαρ από την θρυλική, ημιαυτοβιογραφική ταινία του Φεντερίκο Φελίνι «8 ½» (Ιαπωνία). Οι υπόλοιπες ταινίες που διαγωνίστηκαν μαζί του ήταν το «Μαχαίρι στο νερό» (Πολωνία) του Ρόμαν Πολάνσκι, το «Los tarantos» (Ισπανία) του Ροβίρα Μπελέτα και «Twin sisters of Kyoto» (Ιαπωνία) του Νομπόρου Νακαμούρα.


Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965) του Βασίλη Γεωργιάδη

Δυο αδέλφια, γόνοι πλούσιου κτηματία συγκρούονται για πολιτικούς και ερωτικούς λόγους. Το σενάριο του Νίκου Φώσκολου, εμπνευσμένο από τα γεγονότα που είχαν σαν αποτέλεσμα την θεσσαλική επανάσταση του Κιλελέρ, έδωσε την ευκαιρία στον Βασίλη Γεωργιάδη να φτιάξει το πιο διασημότερο αγροτικό δράμα του ελληνικού κινηματογράφου με τον Νίκο Κούρκουλο στον ρόλο του «καλού» αδερφού, τον Γιάννη Βόγλη σε εκείνον του «κακού» και του Μάνο Κατράκη, Ανέστη Βλάχο, Σπύρο Καλογήρου και Μαίρη Χρονοπούλου επίσης στο καστ. Το 1966 όμως απεδείχθη η χρονιά της Τσεχοσλοβακίας αφού το «Μαγαζάκι της Κεντρικής Οδού» του Γιαν Καντάρ κέρδισε το ξενόγλωσσο Οσκαρ. Οι υπόλοιπες τρεις ταινίες που διεκδίκησαν το Οσκαρ ήταν το «Dear John» (Σουηδία) του Λάρς Μάγκνους Λίντγκρεν, το «Kwaidan» (Ιαπωνία) του Μασάκι Κομπαγιάσι και ο «Γάμος αλά ιταλικά» (Ιταλία) του Βιτόριο ντε Σίκα.


Ιφιγένεια (1977) του Μιχάλη Κακογιάννη

Κινηματογραφική μεταφορά της Ιφιγένειας του Ευριπίδη δια χειρός Μιχάλη Κακογιάννη με τους Τατιάνα Παπαμόσχου (Ιφιγένεια), Κώστα Καζάκο (Αγαμέμνονα), Κώστα Καρρά (Μενέλαο) και Ειρήνη Παπά (Κλυταιμνήστρα). Η τελευταία μέχρι σήμερα ελληνική ταινία που προτάθηκε για το ξενόγλωσσο Οσκαρ χάνοντας εν τέλει από την γαλλική ταινία του Μοσέ Μιζραχί «Madame Rosa» με την Σιμόν Σινιορέ στον ρόλο του τίτλου. Στην πεντάδα εκείνη την χρονιά βρέθηκε επίσης το «Σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» (Ισπανία) το κύκνειο άσμα του Λουίς Μπουνιουέλ, η «Ξεχωριστή μέρα» (Ιταλία) του Ετορε Σκόλα με τον μαρτσέλο Μαστρογιάνι και την Σοφία Λόρεεν και το ισραηλινό, πολιτικό φιλμ «Operation Thunderbolt» του Μεναχέμ Γκόλαν.

Read more »

Σβάστικα: Ένα μισητό αλλά και παρεξηγημένο σύμβολο

Η Σβάστικα είναι ίσως το πιο παρεξηγημένο σύμβολο στην ιστορία.

Όταν οι σύμμαχοι μπήκαν θριαμβευτές στο Βερολίνο, ένα απ’ τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκαν ήταν να απαγορεύσουν τη χρήση του συμβόλου της σβάστικας, την οποία ο Χίτλερ χρησιμοποίησε σαν το ιερό του σύμβολο, που οδηγούσε το λαό του και τις στρατιές του στην επικράτηση πάνω στον πλανήτη.

Πόσο «κακό» όμως είναι ένα σύμβολο; Πόσο «ναζιστική» είναι η σβάστικα; Μια πιο προσεκτική μελέτη δείχνει ότι η σβάστικα είναι απλά το «θύμα» της χρήσης της απ’ τους Ναζί, ότι δεν είναι και πολύ … ναζιστική και ότι ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται από τους ίδιους τους … «συμμάχους» που την κατάργησαν.

Η λέξη «σβάστικα» βγαίνει απ’ τη σανσκριτική Svastikah, έννοια που απεικονίζει την ειρήνη (!) και την καλή τύχη (!). Η σβάστικα αποτελεί μια μορφή του σταυρού που έχει ανακαλυφτεί απ’ τους αρχαιολόγους σε βυζαντινές κατασκευές, σε βουδιστικές επιγραφές, σε κέλτικα χειρόγραφα, σε ελληνικά νομίσματα, στους ινδιάνους της φυλής Oklahoma, ακόμα και στα τοιχώματα των μεγάλων πυραμίδων της Αιγύπτου. Με λίγη προσοχή θα το ανακαλύψετε ακόμα και στα διαζώματα του Καπιτωλίου στην Ουάσινγκτον.

Η μεγάλη – ιστορική – ειρωνεία είναι ότι συναντάται και σαν σύμβολο των αρχαίων Εβραίων, ενώ πριν την χρησιμοποιήσει ο Χίτλερ, ήταν ένα δημοφιλές σύμβολο στις Η.Π.Α. στις αρχές του 20ου αιώνα. Πολλοί αμερικανοί πιλότοι το φορούσαν σαν γούρι στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ το 1925 η Coca-Cola σε μια διαφημιστική της καμπάνια, έδινε δώρο ένα «τυχερό» ρολόι τσέπης, με σκαλισμένη πάνω του μια σβάστικα.

ΠΟΛΛΟΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΛΟ Η ΣΒΑΣΤΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΟΥ ΞΥΠΝΑ ΑΣΧΗΜΕΣ ΜΝΗΜΕΣ ΕΧΕΙ ΤΗΣ ΡΙΖΕΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΙ

Όμως ο Χίτλερ και οι Ναζί μετέτρεψαν τη σβάστικα από σύμβολο τύχης και ειρήνης σε σύμβολο μίσους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και μιας και οι μνήμες απ’ τον πόλεμο αυτό είναι φρέσκιες, αποτελεί σήμερα ίσως το πιο μισητό σύμβολο της ιστορίας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποποίησης αυτού του συμβόλου ήταν ότι ενώ είχε οριστεί σαν σύμβολο της εθνοφρουράς της Oklahoma ήδη απ’ το 1923, η αμερικανική κυβέρνηση το αντικατέστησε με το «πουλί του κεραυνού» το 1938, όταν διαπίστωσε ότι ο Χίτλερ το χρησιμοποιούσε σαν «σημαία» της ιδεολογίας του.

Τελικά, τα πράγματα είναι «καλά» ή «κακά» ή εμείς οι άνθρωποι απλά δεν ξέρουμε να τα χειριζόμαστε; Μήπως ο εγωισμός, η ματαιοδοξία και η άγνοια μας έχει ήδη λερώσει πολλά πράγματα πάνω στη Γη, τα οποία αυτά καθαυτά δεν είναι «βρώμικα»;

Read more »

ΣΙΑΤΣΟΥ

Το "Σιάτσου" είναι ιαπωνική λέξη (shi:δάκτυλο, atsu:πίεση) και σημαίνει πίεση με τα δάκτυλα. Η τεχνική αυτή της μάλαξης ή πίεσης γίνεται για χαλάρωμα, κατευνασμό πόνων μυϊκών συσπάσεων, συμπτωμάτων ασθενειών και στρες. Η εφαρμογή του Σιάτσου δεν απαιτεί βελόνες, παρά μόνο τα χέρια του θεραπευτή. Τα αποτελέσματα εξαρτώνται από τη διοχέτευση της ενέργειας που γίνεται από το θεραπευτή στο θεραπευόμενο μέσα από τις ρώγες των δακτύλων και κυρίως του αντίχειρα. Οι πιέσεις έχουν ρυθμό σταθερό. Κάθε σημείο πιέζεται 3 φορές, προκαλώντας ένα αίσθημα μεταξύ ευχαρίστησης και πόνου. Οι πιέσεις ακολουθούν μία σπειροειδή κίνηση και εξασκούνται σε ειδικά σημεία του σώματος που είναι: σημεία βελονισμού, ειδικά σημεία μυών, νεύρων, οστών, αιμοφόρων και λεμφικών αγγείων και ενδοκρινών αδένων.

Το παραδοσιακό ιαπωνικό Σιάτσου γίνεται στο πάτωμα πάνω σε στρώμα από φυτικά συστατικά. Εφαρμόζεται σε ολόκληρο το σώμα μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών. Ανάλογα με την περίπτωση του δέκτη, μπορεί να κρατήσει από 30-60 λεπτά. Το Σιάτσου έχει πολύ καλά αποτελέσματα σε περιπτώσεις στρες, μυοσκελετικούς πόνους (αυχενικό σύνδρομο, οσφυαλγία) και μυϊκές συσπάσεις (πιασίματα). Μπορεί ακόμη να εφαρμοστεί με καλά αποτελέσματα σε όλες τις περιπτώσεις όπου εφαρμόζεται ο βελονισμός (π.χ. πονοκεφάλους, νευραλγίες), αλλά και σε άλλα προβλήματα όπως απλά ψυχολογικά προβλήματα, άγχος, κόπωση, δυσπεψία, δυσκοιλιότητα. Θα πρέπει να αναφέρουμε ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει ασθένεια για να γίνει το Σιάτσου.

Σε απόλυτα υγιή άτομα μπορεί να βοηθήσει (προληπτικά) στην κυκλοφορία της ενέργειας που υπάρχει στους μεσημβρινούς του σώματός μας. Κάνοντας κάποιος για αρκετό καιρό Σιάτσου, αρχίζει να συνειδητοποιεί αυτή τη βιοενέργεια ή ηλεκτρομαγνητική ενέργεια, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι συνδέεται με την κανονική ροή των ηλεκτρικών παλμών μέσω του συμπαθητικού νευρικού συστήματος.

Τα σημεία πίεσης του Σιάτσου είναι 365 και λέγονται TSUBO. Είναι σημεία όπου συσσωρεύεται ένταση και γι' αυτό μπορεί να είναι επώδυνα κατά την πίεση. Αυτό συμβαίνει, όταν ένα από τα όργανα του σώματος δεν λειτουργεί καλά, οπότε χαλάει η ισορροπία του οργανισμού και η ενεργειακή ροή γίνεται ακανόνιστη. Τότε αρχίζουν να εμφανίζονται λιμνάζοντα σημεία όπου συσσωρεύεται η ενέργεια κατά μήκος των μεσημβρινών.

Τα αίτια που μπορούν να προκαλέσουν μπλοκαρίσματα της ενέργειας και δυσλειτουργία του σώματος (συνεπώς και ασθένεια) είναι ποικίλα: λανθασμένη διατροφή, έλλειψη άσκησης, υπερκόπωση νου και σώματος, μπλοκαρίσματα συναισθηματικά και πνευματικά κ.ά. Τα πρώτα συμπτώματα από έλλειψη σωστής ενεργειακής ροής στη σπονδυλική στήλη είναι: πονοκέφαλοι, δυσκοιλιότητα, αϋπνίες, υπολειτουργία στη χολή, στο συκώτι, νεφρά, έντερα, γεννητικά όργανα, πόνοι στα πόδια, πόνοι στον αυχένα και στα χέρια, ψυχολογικά προβλήματα.

Σκοπός του Σιάτσου, όπως και του βελονισμού, είναι η εξισορρόπηση των ενεργειών YIN-YANG μέσα στο σώμα μας που έχουν διαταραχθεί, προκαλώντας ένταση, πόνο ή λειτουργική ανωμαλία. Οι προϋποθέσεις για την επιτυχία του Σιάτσου είναι η επιθυμία να βοηθήσουμε, η συνειδητή διοχέτευση της ενέργειας, ο ήρεμος νους, η συγκέντρωση κατά την εφαρμογή των πιέσεων και μία ευαισθησία στα χέρια. Ο κατάλληλος χώρος για την εφαρμογή του Σιάτσου έχει απαλό φωτισμό, ήρεμη μουσική, ελαφριά αρώματα, θερμοκρασία γύρω στους 22 βαθμούς Κελσίου. Τέλος πρέπει να αφαιρούνται όλα τα μεταλλικά αντικείμενα και πρέπει ο θεραπευτής να συντονιστεί ψυχικά με τον θεραπευόμενο.

Μία αποτελεσματική θεραπεία Σιάτσου πρέπει να αρχίζει με την εφαρμογή πίεσης σε όλα τα πρόσθια σημεία. Ενώ όταν θεραπεύεται μία συγκεκριμένη ασθένεια, η προσοχή πρέπει να συγκεντρωθεί στα σημεία που είναι πιο κοντά στο μέρος που πονά, αλλά συχνά ωφελεί και η πίεση που εξασκείται σε μακρινά σημεία (π.χ. στα πέλματα των ποδιών για τις βλάβες των νεφρών ή στο αριστερό χέρι για την ενίσχυση της καρδιάς). Παράδειγμα θεραπείας πονοκεφάλου: Ενισχύουμε τη ροή του αίματος πιέζοντας τα σημεία του κεφαλιού, τα σημεία των κροτάφων και του λαιμού δεξιά και αριστερά. Τα σημεία αυτά βοηθούν επίσης στην εξουδετέρωση της διανοητικής κούρασης και στην αναζωογόνηση της ικανότητας συγκέντρωσης, κάνοντας πιο ευχάριστη την εργασία. Μετά απ' όλα αυτά βλέπουμε καθαρά ότι ο ανατολικός τρόπος θεραπείας διαφέρει από το σύγχρονο δυτικό τρόπο.

Όταν το Σιάτσου και ο βελονισμός χρησιμοποιούνταν ευρύτερα στην Ανατολή (κυρίως στην Κίνα), οι γιατροί πληρώνονταν από την κοινότητα όσο καιρό οι πελάτες τους ήταν υγιείς. Γι' αυτό ήταν συμφέρον του γιατρού να χρησιμοποιεί κυρίως προληπτικές θεραπείες. Επίσης οι Ανατολικοί γιατροί εξέταζαν τους πελάτες τους πιο ολοκληρωμένα, συμβουλεύοντάς τους για την προσωπική, επαγγελματική και δημόσια ζωή τους, για τη στάση και τη δίαιτά τους, δίνοντας επίσης φυσικές ιατρικές συμβουλές. Υπήρχε η αντίληψη ότι κάθε άτομο είναι σώμα, ψυχή, νους και το να δοκιμάσεις να θεραπεύσεις μόνο μία όψη αυτού του από 3 μέρη αποτελούμενου οργανισμού είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Ένας νους νευρικός θα προκαλέσει αρρώστια στο σώμα, και ένα άρρωστο δεν θα αφήσει το νου να σκεφτεί καθαρά. Έτσι το άτομο πρέπει να ληφθεί υπόψη ως σύνολο για τη θεραπεία από μια ασθένεια.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η στάση που κρατούσαν οι παραδοσιακοί γιατροί, οι γιατροί που χρησιμοποιούσαν τις εναλλακτικές θεραπείες. Οι γνώσεις αυτές αν συνδυαστούν με τις γνώσεις και τις σύγχρονες ανακαλύψεις και επιτεύγματα της Δύσης, μπορούν να προσφέρουν πολλά στην ανθρωπότητα. Κλείνοντας το θέμα θα ήθελα να τονίσω ότι είτε είμαστε άρρωστοι είτε υγιείς, οι παραπάνω γνώσεις και τεχνικές για τους εναλλακτικούς τρόπους διάγνωσης και θεραπείας, αν τους χρησιμοποιήσουμε στην πράξη, μπορούν να μας βοηθήσουν να ζήσουμε μία πιο ολοκληρωμένη και υγιή ζωή (σε όλα τα επίπεδα του ανθρώπου: σωματικό, ενεργειακό, ψυχολογικό, νοητικό). Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί κάποιος από τον πόνο με μέσα όπως τα φάρμακα ή η εγχείρηση, όταν το σώμα του έχει φτάσει σ' αυτό το βαθμό ανάγκης για θεραπεία, αλλά μπορεί ακούγοντας προσεκτικά τον εαυτό του να αποφύγει να φτάσει στο σημείο μιας τέτοιας αναγκαστικής επιλογής, γιατί κάθε άτομο έχει μέσα του την ικανότητα να είναι ο "γιατρός" του εαυτού του.

Read more »

Τι λέει ο Θουκυδίδης για το όνομα «Ελλάς»;

Ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό ντοκουμέντο του Θουκυδίδη, για το όνομα της Ελλάδος, αλλά και η αγωνία των Ελλήνων να διατηρήσουν την ελληνική γλώσσα «ως κόρην οφθαλμού», σύμφωνα με μία επιστολή, που έστειλαν το 1911 οι εν Αττική Λακεδαιμόνιοι στον τότε Πρωθυπουργό, Ελευθέριο Βενιζέλο!..

Επειδή σήμερα, απ’ ό,τι διαβάσαμε στο «Βήμα», έγινε μια επιστημονική συζήτηση στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών με τον διακεκριμένο Έλληνα φυσικό κ. Δημήτρη Νανόπουλο  και τον καταξιωμένο Έλληνα γλωσσολόγο κ. Γιώργο Μπαμπινιώτη  με θέμα «Από την Κοσμογονία στην Γλωσσογονία», όπου οι διακεκριμένοι δάσκαλοι έφεραν σε διάλογο τις επιστήμες τους και απαντούσαν σε ερωτήσεις του κοινού στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ας θυμηθούμε, με την ευκαιρία, τι σημαίνει το όνομα «Ελλάς» , που μνημονεύει ο Θουκυδίδης στην «Ιστορία» του, σε μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, αλλά και ένα ντοκουμέντο για την ελληνική γλώσσα , όπου οι εν Αθήναις Λακεδαιμόνιοι τού στέλνουν μία επιστολή για το λεγόμενο «γλωσσικό ζήτημα»!..

Τι λέει ο Θουκυδίδης για το όνομα «Ελλάς»;

Ας αρχίσουμε με το τι αναφέρει ο Θουκυδίδης στην «ιστορία» του για το όνομα «Ελλάς», σε νεοελληνική απόδοση Ελευθερίου Βενιζέλου:

«Την αδυναμίαν, άλλωστε, των παλαιών καιρών μου φαίνεται ότι αποδεικνύει και το γεγονός προ πάντων ότι πριν από τα Τρωικά τίποτε δεν επεχείρησεν από κοινού η Ελλάς. Νομίζω μάλιστα ότι το όνομα αυτό ούτε είχε δοθή ακόμη εις όλην την χώραν, ούτε καν υπήρχε προ του Έλληνος, υιού του Δευκαλίωνος, αλλά τα διάφορα φύλα, και εις μεγαλυτέραν έκτασιν το Πελασγικόν, έδιδαν το όνομά των εις τα υπ' αυτών κατοικούμενα διαμερίσματα. Αλλ' από την εποχήν που ο Έλλην και οι υιοί του απέβησαν ισχυροί εις την Φθιώτιδα, και την βοήθειάν των επεκαλούντο οι κάτοικοι των άλλων πόλεων, τα διάφορα φύλα, συνεπεία της επικοινωνίας αυτής, ωνομάζοντο ήδη επί μάλλον και μάλλον Έλληνες, μολονότι πολύς επέρασε καιρός πριν το όνομα τούτο ημπορέση να επικράτηση γενικώς. Την καλυτέραν απόδειξιν παρέχει ο Όμηρος. Διότι, μολονότι έζησε πολύ ύστερον και από τα Τρωικά, πουθενά δεν ωνόμασε με το όνομα αυτό όλους, ούτε άλλους εκτός εκείνων που ηκολούθησαν τον Αχιλλέα από την Φθιώτιδα, οι οποίοι ήσαν και οι πρώτοι Έλληνες, αλλ' αποκαλεί αυτούς εις τα ποιήματά του γενικώς Δαναούς και Αργείους και Αχαιούς. Ούτε βαρβάρους, άλλωστε, μνημονεύει διά τον λόγον, ως νομίζω, ότι ούτε οι Έλληνες είχαν ακόμη διακριθή διά κοινού αντιθέτου ονόματος. Οπωσδήποτε τα διάφορα ελληνικά φύλα, επί των οποίων το όνομα των Ελλήνων, λόγω κοινότητος της γλώσσης, εξηπλώνετο διαδοχικώς από μίαν περιφέρειαν εις άλλην, έως ότου επεξετάθη ακολούθως επί του συνόλου των, δεν έκαμαν καμμίαν κοινήν επιχείρησιν πριν από τα Τρωικά, ένεκα αδυναμίας και ελλείψεως αμοιβαίας επικοινωνίας. Άλλωστε, και την εκστρατείαν ακόμη κατά της Τροίας τότε μόνον επεχείρησαν από κοινού, όταν είχαν ήδη αποκτήσει αξιόλογον εμπειρίαν της θαλάσσης.»

Οι εν Αττική Λακεδαιμόνιοι…

Μία επιστολή-ντοκουμέντο που φέρει ημερομηνία 28 Φεβρουαρίου 1911, προς τον τότε Πρωθυπουργό, Ελευθέριο Βενιζέλο, αποδεικνύει το ιερόν πάθος των Ελλήνων για την διαφύλαξη της ελληνικής γλώσσης «ως κόρην οφθαλμού»! Η επιστολή υπογράφεται από τους Ν. Δασκαλάκη και Αθανάσιο Ματάλα και λέει επί λέξει τα εξής:

«Εν Αθήναις τη 28 Φεβρουαρίου 1911

Ο Σύνδεσμος των εν Αττική Λακεδαιμονίων

Προς τον Πρόεδρον της Κυβερνήσεως

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Εκπληρών την δοθείσαν μοι εντολήν υπό του διοικητικού συμβουλίου των εν Αττική Λακαδαιμονίων, υποβάλλω συνημμένως αντίγραφον του υπό χθεσινήν ημερομηνίαν ψηφίσματός του επί του συγκινούντος το Έθνος ολόκληρον γλωσσικού ζητήματος.
Ευελπιστών ότι ο Πρόεδρος δεν θέλει παρίδει να πράξη το καθ’ εαυτόν καθήκον κατά την γενικήν επιθυμίαν του Έθνους, διατελώ μετά σεβασμού.

Ευπειθέστατος

Ο Αιτών

 Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου (Αθ. Ματάλας) - Ο Γ. Γραμματεύς (Ν.Δασκαλάκης)»

Read more »

Το "υγρό πυρ" των Βυζαντινών

Το υγρό πυρ ήταν ένα από τα ισχυρά όπλα των Βυζαντινών και ταυτόχρονα ένα από τα κρατικά μυστικά της αυτοκρατορίας. Λίγοι γνώριζαν από ποιά υλικά κατασκευαζόταν και το μυστικό φυλασσόταν με κάθε τρόπο ώστε να μην πέσει στα χέρια των εχθρών της αυτοκρατορίας και να παραμείνει στο βυζαντινό οπλοστάσιο.

Για πρώτη φορά αναφέρεται η χρήση του “υγρού πυρ” κατά τον
7ο μ.Χ αιώνα εναντίον του αραβικού στόλου που πολιορκούσε την
Κωνσταντινούπολη περί το 673. Μέχρι και την πτώση της πόλης (1453) βοήθησε αποτελεσματικά στην άμυνα της από εχθρικούς στόλους λόγω των τεράστιων ζημιών που προκαλούσε στα ξύλινα πλοία της εποχής αλλά και στον τρόμο που έσπερνε στα μάτια των εχθρικών στρατευμάτων.

Εφευρέτης φέρεται να είναι κάποιος αρχιτέκτονας Καλλίνικος από την Ηλιούπολη της Συρία αλλά λόγω της μεγάλης μυστικότητας και αποτελεσματικότητας του ενεδήθει από τον απλό λαό με το πέπλο του μύθου και λεγόταν ότι την συνταγή για την κατασκευή του την έδωσε ένας άγγελος στον Μεγάλο Κωνσταντίνο. Τα υλικά που αποτελούσαν αυτή την εξαιρετικά καυστική ύλη ακόμη και στις μέρες μας παραμένουν σχετικά άγνωστα. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία όμως μπορούμε να πούμε πως το βασικό συστατικό του ήταν η νάφθα αναμεμειγμένη με κάποια άλλα στοιχεία όπως το πετρέλαιο, το λάδι, το θειάφι, το νίτρο, και η πίσσα. Σίγουρα όμως υπάρχουν και κάποια άλλα συστατικά που έμειναν μυστικά και μάλλον δεν θα ανακαλύψουμε ποτέ.

Για να καταλάβει κανείς το πόσο μυστική ήταν η διαδικασία παραγωγής του θα αναφέρω ότι απαγορευόταν να κατασκευαστεί οπουδήποτε και από οποιονδήποτε το υγρό πυρ και η κατασκευή του γινόταν μόνο σε επιλεγμένα σημεία κοντά στην Κωνσταντινούπολη, με βασικό αυτό στην περιοχή της Συληβρίας, και πάντα η διαδικασία παραγωγής του ήταν ανατεθειμένη σε αυτοκρατορικούς αξιωματούχους οι οποίοι έδιναν αναφορά απευθείας στον Αυτοκράτορα, χωρίς κάποια επέμβαση άλλων αξιωματούχων, και κρατούσαν επτασφράγιστο μυστικό τον τρόπο και τα υλικά της παραγωγής του “υγρού πυρ” με κίνδυνο της ίδιας τους της ζωής. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι όταν τον 10ο αιώνα οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Συληβρία τότε επικράτησε πανικός στην Βασιλεύουσα μήπως και καταφέρουν (οι Βούλγαροι) να ανακαλύψουν τον τρόπο παραγωγής του υγρού πυρ και καταστρέψουν με αυτό τον Βυζαντινό στόλο. Ευτυχώς όμως ο εκεί αξιωματούχος του αυτοκράτορα που ήταν επιφορτισμένος με την φύλαξη του μυστικού, έκανε το καθήκον του, και παρά τα βασανιστήρια που υπέστει, πήρε το μυστικό στον τάφο του.

Τα πλεονεκτήματα που έδινε στον Βυζαντινό στόλο η χρήση του “υγρού πυρ” ήταν τεράστια λόγω των πραγματικά θαυμαστών ιδιοτήτων του. Το καταπληκτικό αυτό “υγρό” αναφλεγόταν αμέσως μόλις ερχόταν σε επαφή με το νερό και έκαιγε τόσο στην επιφάνεια του όσο και λίγο κάτω από αυτή. Φανταστείτε τα πληρώματα των εχθρικών πλοίων να προσπαθούν να σβήσουν με νερό την φωτιά που προκλήθηκε από τον “υγρό πυρ” και αυτή να ανάβει περισσότερο! Πραγματικά καταπληκτικές οι ιδιότητες του λοιπόν.

Υπήρχαν πολλοί τρόποι για να εκτοξεύουν το“υγρού πυρ” ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες και τον τρόπο άμυνας ή επίθεσης που επιβαλλόταν. Ο πιό απλός ήταν στο να γεμίζουν με αυτό ειδικά πήλινα δοχεία (έχουν βρεθεί σε ανασκαφές στην Κρήτη) και να εκτοξεύονται με τα χέρια (όπως οι σημερινές χειροβομβίδες) από τον Βυζαντινό στρατό στους εχθρούς, τόσο σε επίθεση όσο και σε άμυνα. Υπήρχαν φυσικά κατασκευασμένες για αυτό το σκοπό και ειδικές μηχανές οι οποίες αναλάμβαναν την εκτόξευση μεγαλύτερης ποσότητας και σε μεγαλύτερη εμβέλεια. Οι μηχανές αυτές τοποθετούνταν στις επάλξεις των τειχών και εκτόξευαν μεγάλες ποσότητες από το υγρό πυρ στους επιτιθέμενους, αλλά συνήθως τοποθετούνταν στα ακρόπρωρα αλλά και την πρύμνη των πολεμικών πλοίων και από μεγάλη απόσταση εκτόξευαν και κατ έκαιγαν τα εχθρικά πλοία. Γνωρίζουμε ότι η μηχανή που τοποθετούνταν στα πλοία είχε σχήμα κεφαλής λιονταριού ή άλλου επιθετικού ζώου όπου από το ανοιχτό στόμα του εκτοξευόταν το φονικό υγρό μέσα από έναν ειδικό σωλήνα – εκτοξευτή.

Η χρήση του τερματίζεται, σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς, κατά τον 10ο αιώνα με την απώθηση του Ρώσικου στόλου από τους Βυζαντινούς αλλά υπάρχουν ενδείξεις ότι χρησιμοποιήθηκε και το 1204 στην προσπάθεια ανάκτησης της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους, αλλά και το 1453 στην προσπάθεια αντίστασης των Βυζαντινών κατά του Τούρκικου στρατού. Το μυστικό πέρασε στους μουσουλμάνους αλλά και τους σταυροφόρους την περίοδο των “ιερών πολέμων” και χρησιμοποιήθηκε εξίσου και από τα δύο στρατόπεδα. Με το πέρας των αιώνων όμως και την ανακάλυψη νέων και φονικότερων όπλων το “υγρό πυρ” λησμονήθηκε από όλους και ξεχάστηκε πλήρως για να περάσει στην σφαίρα της ιστορίας που εν τέλει έγινε θρύλος.

Read more »

Ανακαλύφθηκε το περιεχόμενο φαρμακευτικών χαπιών αρχαίων ελλήνων γιατρών

Αμερικανοί αρχαιοβοτανολόγοι μπόρεσαν για πρώτη φορά να μελετήσουν και να αναλύσουν το περιεχόμενο χαπιών που έφτιαχναν οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδα και τα οποία ανακαλύφθηκαν προ 20ετίας, σε ένα ναυάγιο ελληνικού πλοίου στα ανοιχτά της Τοσκάνης.

Το πλοίο από ξύλο καρυδιάς, το οποίο ναυάγησε το 130 π.Χ., μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το ναυάγιο το 1989, αλλά μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε.

Οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. "Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού", δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το New Scientist.

Η ανάλυση του DNA έγινε από τον Ρόμπερτ Φλάισερ του Εθνικού Ζωολογικού πάρκου του Σμιθσόνιαν, ο οποίος συνέκρινε τις γενετικές αλληλουχίες που βρήκε σε δύο χάπια, με τη γενετική βάση φυτών GenBank που έχουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό, μπόρεσε να εντοπίσει μέσα στα χάπια ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βαλανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι (αλφάλφα), αχίλλεια κ.α. Ακόμα εντόπισε ιβίσκο, που πιθανώς είχε εισαχθεί από την Ανατολική Ασία, την Ινδία ή την Αιθιοπία.

Σύμφωνα με τον Φλάισερ, τα περισσότερα από τα παραπάνω φυτά χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους για να θεραπεύουν τους αρρώστους. Η αχίλλεια π.χ. σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος. Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, ιατρός και βοτανολόγος (πρόδρομος των φαρμακοποιών), κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., περιέγραφε στα κείμενά του το καρότο ως πανάκεια για πολλά προβλήματα υγείας, θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι αν κανείς το έχει φάει προκαταβολικά, δεν τον βλάπτουν τα ερπετά, ενώ παράλληλα βοηθά στη σύλληψη παιδιού.

Η ανάλυση των αρχαίων παρασκευασμάτων-χαπιών, εκτός από τις νέες πληροφορίες, έχει δημιουργήσει και νέα μυστήρια για τους αρχαιοβοτανολόγους.

Η μελέτη του DNA δείχνει ότι τα χάπια πιθανότατα περιείχαν και ηλίανθους, ένα φυτό που οι επιστήμονες ως τώρα πίστευαν ότι δεν υπήρχε στον "παλαιό κόσμο", πριν οι Ευρωπαίοι το ανακαλύψουν στην Αμερική. Αν το εύρημα επιβεβαιωθεί, οι βοτανολόγοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν την παραδοσιακή ιστορία του φυτού και την παγκόσμια διασπορά του, όπως δήλωσε ο Τουγουέιντ, αν και παραμένει ακόμα η πιθανότητα η παρουσία ηλίανθου στα αρχαία χάπια να προέρχεται από πρόσφατη γενετική "μόλυνση".

Read more »