Ευοί Ευάν και...εβίβα

Πατήστε για μεγαλύτερη ανάλυση.

Η λέξη “εβίβα”, που συχνά ανταλλάσσεται  μεταξύ των συμποτών, όσο και αν μοιάζει, δεν είναι λατινική. Συγκεκριμένα, η προέλευση της είναι αρχαία ελληνική και προέρχεται από τη συναίρεση του βακχικού-διονυσιακού επιφωνήματος “ευοί-ευάν”. Για τους αρχαίους σήμαινε κάτι ανάλογο με το υγίαινε ή χαίρε.

Αττικά Διονύσια 2012

Μην προσπάθήσετε να αναλύσετε ετυμολογικά την έκφραση. Όπως είπαμε και πιο πάνω είναι επιφώνημα, κάτι αντίστοιχο δηλαδή με τα “ουφ”, “ωχ”, “μπα” κ.α. που χρησιμοποιούνται σε διαφορετικές περιστάσεις σήμερα!

Read more »

Tο όνομά μου είναι ΜΥΡΤΙΣ.

430-426 π.Χ.: Ένας μεγάλος λοιμός αποδεκατίζει τον πληθυσμό της Αθήνας. 1994-5 μ.Χ.: Ο ομαδικός τάφος περίπου 150 θυμάτων του λοιμού αυτού ανακαλύπτεται τυχαία στην περιοχή του Κεραμεικού. Ανάμεσά τους, ένα 11χρονο κορίτσι. 2010 μ.Χ.: Η Μύρτις, όπως ονομάστηκε η σύγχρονη του Περικλή νεαρή Αθηναία, "ξαναζωντανεύει" και παρουσιάζεται, μέχρι τα μέσα Ιουνίου, στο Κέντρο Γαία του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, στους συμπολίτες της του 21ου αιώνα. Στη συνέχεια, η Μύρτις θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στο εξωτερικό, εκθέτοντας τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της τεχνολογίας και της διεπιστημονικής συνεργασίας.

Το κρανίο του άτυχου κοριτσιού βρέθηκε σε άριστη κατάσταση ανάμεσα στο σκελετικό υλικό του ομαδικού τάφου που ήρθε στο φως κατά τη διάρκεια εργασιών για το Αττικό Μετρό. Ένα επιπλέον σημαντικό χαρακτηριστικό έδωσε το έναυσμα στον επίκουρο καθηγητή Ορθοδοντικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μανώλη Παπαγρηγοράκη να επιχειρήσει την ανασύνθεση του προσώπου της. Έλληνες, Γάλλοι και Σουηδοί επιστήμονες, τεχνικοί και καλλιτέχνες μοιράστηκαν τη γνώση και την εμπειρία τους για την όσο το δυνατόν πιστότερη προσέγγιση της εποχής του λοιμού των Αθηνών.

Η τελική ανάπλαση των χαρακτηριστικών της Μύρτιδος ήταν αποτέλεσμα μια μεγάλης ερευνητικής προσπάθειας, με συντονιστή τον κ. Παπαγρηγοράκη, και πραγματοποιήθηκε χάρη στην αξιοποίηση των συμπερασμάτων της αρχαιολογικής ανασκαφής και στην ανάλυση του αρχαίου DNA για την αναζήτηση του αιτιολογικού παράγοντα του λοιμού των Αθηνών. Έτσι, 24 αιώνες μετά τον θάνατό της, η Μύρτις γίνεται το πρώτο παιδί που ξαναβρίσκει τη μορφή του, ανακτά τη φυσιογνωμία του και αντικρίζει τους πολίτες του 21ου αιώνα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μύρτις έχει επιλεγεί από τον ΟΗΕ, να πάρει μέρος στην παγκόσμια εκστρατεία για την καταπολέμηση της φτώχειας, η οποία ολοκληρώνεται το 2015.Η πρόσφατη ανάπλαση του προσώπου του εντεκάχρονου κοριτσιού, έφερε στο προσκήνιο όχι μόνο την προσωπική της ιστορία, αλλά κυρίως τον μεγάλο λοιμό της Αθήνας ο οποίος στα χρόνια του Πελοποννησιακού Πολέμου αφάνισε τον πληθυσμό της. Μια ιστορία, δηλαδή, που επαναλαμβάνεται σήμερα, κυρίως στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από λοιμούς και από έλλειψη καθαρού νερού.

Δείτε περισσότερα στο παρακάτω βίντεο:

Read more »

Ἡράκλειτος~Ὁ Ἄνθρωπος

Read more »

Η εορτή της ΕΛΕΝΗΣ την 21 Μαΐου στην αρχαιότητα.

Σύμφωνα με την μυθολογία με τις αστρονομικές της καταβολές,η Ωραία Ελένη και τα δίδυμα αδέρφια της Κάστωρ και Πολυδεύκης,οι λεγόμενοι διόσκουροι(παιδία του Διός)είχαν γεννηθεί όταν μπαίνη ο ήλιος,στον αστερισμό των Διδύμων-που αντιστοιχεί στις 21 Μαϊού του χριστανικού ημερολογίου.Καθώς η συλλογική μνήμη τιμούσε αυτήν την ημέρα την πανέμορφη Ελένη με τα αδέρφια της,το ιερατείο για να τους εξαλείψει .προσήρτησε  στην ίδια ημερομηνία την εορτή της δικής της ελένης,και του γιού της με πρώτο το όνομα το ανδρικό όπως είναι αναμενόμενο σε ένα ανδροκρατούμενο καθεστώς..

Read more »

Εορτασμός ΘΑΡΓΗΛΙΩΝ 2012 και ναός ΑΓΡΟΤΕΡΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΟΣ

Με μία σεμνή τελετή τα μέλη του συλλόγου ΕΛΛΗΝ.Α.Ι.Σ γιόρτασαν τα ΘΑΡΓΉΛΙΑ,στον ναό της ΑΓΡΟΤΕΡΑΣ ΑΡΤΕΜΙΔΑΣ σήμερα το πρωί!!!

(ΘΑΡΓΗΛΙΑ)Μεγάλη διήμερος ἑορτὴ πρὸς τιμὴν τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἀρτέμιδος [σήμερα ἑορταζόμενη εἰς 8ην-9ην Θα]. Κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν Δηλίων αἱ δύο ἐκεῖναι ἡμέραι θεωροῦνται αἱ γενέθλιαι ἡμέραι τῶν Θεῶν, ἡ 6η τοῦ Θαργηλιῶνος τῆς Ἀρτέμιδος καὶ ἡ 7η τοῦ Ἀπόλλωνος. Ἡ δεύτερη ἡμέρα ἀφιερώνεται εἰς Ἀπόλλωνα, ὅπου λαμβάνει χώρα ἡ προσφορὰ τῶν θαργήλων τῷ Θεῷ. Οἱ θάργηλοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους λαμβάνει ἡ ἑορτὴ τὴν ὀνομασίαν της, εἶναι σπόροι καὶ φύλλα παντὸς φυομένου τῆς ἐποχῆς εἴδους τὰ ὁποῖα ἔβραζαν ὅλα ἀνάμικτα εἰς χύτραν. Κατόπιν προσεφέροντο ὡς πρῶτοι καρποί. 

Ιστορική σπουδαιότητα του Ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος και της τοποθεσίας.

Τα θεμέλια του ναού της Αγροτέρας Αρτέμιδος βρίσκονται στο, προς απαλλοτρίωση από το1964, οικοδομικό τετράγωνο (1390,70 τ.μ) που περικλείεται από τις οδούς Αρδηττού, Θωμοπούλου, Κεφάλου και Κούτουλα στην περιοχή Αρδηττός, Μετς.

Βρίσκεται λίγα μέτρα από το Παναθηναϊκό στάδιο, την Βασιλική του Ιλισού, τον λόφο του Αρδηττού και της Άγρας και σε άμεση γειτνίαση με το Ολυμπίο και την Ακρόπολη στην αρχαιολογική καρδιά της Αθήνας. Ιωνικός ναός του 5^ου αιώνος κτίστηκε το 448 π.Χ. πιθανότατα από τον Καλλικράτη αρχιτέκτονα του Ναού της Απτέρου Νίκης στην Ακρόπολη με τον οποίο παρουσιάζει πολλές ομοιότητες. Αναφορές στο μνημείο κάνουν ο Πλάτων και ο Παυσανίας ενώ κατά τον Πλούταρχο στην περιοχή αυτή τελούνταν τα Μικρά Ελευσίνια Μυστήρια.

Ο ναός συνδέθηκε άμεσα με την νίκη των Αθηναίων στην Μάχη του Μαραθώνα, τον Μαραθώνιο και την άνθιση της πόλης των Αθηνών.

Κάθε χρόνο την έκτη ημέρα του Βοιδρομίου, ημέρα της επετείου της Μάχης του Μαραθώνα, τελούνταν μεγάλες θυσίες (500 ερίφια) και γιορτές ως εκπλήρωση του τάματος που είχαν κάνει οι Αθηναίοι στην θεά Αρτέμιδα  για την νίκη τους στην μάχη (Ξενοφών, Ανάβασις).

Ο ναός υπέστη πολλές μετατροπές στις μεταγενέστερες της κλασσικής περιόδου εποχές, όπως η μετατροπή του σε παλαιοχριστιανική βασιλική με εκτενές πρωτοχριστιανικό νεκροταφείο (εμφανές και σήμερα) και κατά τον 17 αιώνα με την προσθήκη τρούλου, στην εκκλησία γνωστή ως η «Παναγιά στην Πέτρα».

Κατεδαφίστηκε το 1778 και τα υλικά του χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση του τείχους των Αθηνών γύρω από την Ακρόπολη.

Η σπουδαιότητα του Ναού και η μεγάλη αρχαιολογική και ιστορική άξια για την πόλη των Αθηνών και τους μελετητές της αρχαιολογίας επισημαίνεται από επιφανείς έλληνες και ξένους αρχαιολόγους και αρχιτέκτονες από τον 18^οαιώνα μέχρι σήμερα με τεκμηριωμένα άρθρα, σχέδια και ανασκαφές. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους: Doerpfeld, Dismoor, Kerenyi, Ορλάνδο. Οι αρχιτέκτονες-περιηγητές J.Stewart και N.Revett αποτύπωσαν τον ναό με λεπτομερή σχέδια σε όψεις και κατόψεις κατά την επίσκεψη τους στην Αθήνα το 1751-53 ο οποίος σωζόταν ακόμα σχεδόν ακέραιος ενσωματωμένος με την εκκλησία την «Παναγιά στην Πέτρα.»

Αποτύπωσαν επίσης λεπτομέρειες αρχιτεκτονικών μελών όπως κιονόκρανα και τμήμα της μαρμάρινης ζωφόρου που βρίσκεται σήμερα στα μουσεία του Βερολίνου και της Βενετίας.

Η τεκμηρίωση αυτή του αρχαιολογικού χώρου, αποτελεί ύλη πανεπιστημιακής διδασκαλίας διεθνώς.

Read more »

Απότμημα γραπτού επιτύμβιου πίνακα

Υλικό: Πηλός
Προέλευση: Από τάφο στα Σπάτα Αττικής.
Δωρεά οικογενείας Βλαστού-Σερπιέρη.
Ύψος: 0,37μ. Αρ. ευρ.: ΣΒ 512
Χώρος έκθεσης: Αίθουσα 60, προθήκη 8, αρ. 4

Το θραύσμα προέρχεται από ορθογώνιο πίνακα για διακόσμηση τάφου. Εικονίζονται δύο ιματιοφόροι άνδρες βαδίζοντας προς τα δεξιά. Ο πλήρως σωζόμενος υψώνει το δεξί χέρι και ανοίγει έντονα το στόμα. Κρίνοντας από ανάλογα, ακέραια έργα, εικάζεται ότι η σύνθεση παρουσίαζε «χορό» ανδρών, οι οποίοι αποχαιρετούν με θρήνο νεκρό (πρόθεση). Με ελάχιστη και άνετη χάραξη αποδίδονται ανατομικές λεπτομέρειες και τα ενδύματα.

Το έργο αποδίδεται στον αγγειογράφο, και πιθανότατα και αγγειοπλάστη, Λυδό, ο οποίος μαζί με τον Άμασι και τον Εξηκία συνιστούν την τριάδα των σπουδαιότερων τεχνιτών του αττικού μελανόμορφου ρυθμού. Η υπογραφή του «ο Λυδός» σε ένα λέβητα και έναν αμφορέα υπαινίσσεται πιθανώς ξένο από τη Λυδία, μέτοικο ή δούλο, ο οποίος μαθήτευσε και παρήγε σύμφωνα με την αττική παράδοση. Έδρασε την περίοδο πριν από 560 έως περίπου το 535 π.Χ. Είχε πολλούς μαθητές στο εργαστήριό του και άσκησε επιρροή και πέραν της Αττικής. Ζωγράφισε θέματα σχετικά με τα νεκρικά έθιμα και σε αγγεία διαφόρων σχημάτων. Παρά την αποσπασματική διατήρηση, το έργο αποτελεί σπουδαία μαρτυρία για τα χαμένα έργα της μνημειακής ζωγραφικής των αρχαϊκών χρόνων. Η επίπεδη επιφάνειά του και το ύψος των μορφών, το οποίο υπερβαίνει εκείνων στα αγγεία, παραπέμπει στον τρόπο εικαστικής διαχείρισης και απόδοσης παραστάσεων σε μεγάλη κλίμακα.

Στο τετράδιο αγορών του συλλέκτη Μιχαήλ Βλαστού αναφέρεται ότι τα θραύσματα του ταφικού πίνακα του Λυδού από τα Σπάτα αγοράστηκαν την 11η Σεπτεμβρίου του 1934 από τον αρχαιοπώλη Θεόδωρο Γιαννόπουλο αντί 4.483 δραχμών.

Βιβλιογραφία: Μ. Τιβέριος, Ο Λυδός και το έργο του. Συμβολή στην έρευνα της αττικής μελανόμορφης αγγειογραφίας, Δημοσιεύματα του Αρχαιολογικού Δελτίου αρ. 23, Αθήνα 1976.

(namuseum.gr)

Read more »

Yπατία η Αλεξανδρινή(Maria Dzielska) Ολόκληρο το βιβλίο.

Υπατία η Αλεξανδρινή

Read more »

Το πρώτο ``Ευρωπαϊκό`` νόμισμα της Ιστορίας.

Οπως διαβάζουμε  στο Πάριο χρονικό (πρόκειται για τον μαρμάρινο κατάλογο του 3ου αι. π.Χ. όπου καταγράφονται  τα γεγονότα και οι προσωπικότητες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην αρχαία ελληνική ιστορία) :
ΑΦ’ ΟΥ Φ[ΕΙ]ΔΩΝ Ο ΑΡΓΕΙΟΣ ΕΔΗΜΕΥΣ[Ε ΤΑ] ΜΕΤ[ΡΑ ΚΑΙ ΣΤ]ΑΘΜΑ ΚΑΤΕΣΚΕΥΑΣΕ ΚΑΙΝΟΜΙΣΜΑ ΑΡΓΥΡΟΥΝ ΕΝ ΑΙΓΙΝΗι ΕΠΟΙΗΣΕΝ, ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΩΝ ΑΦ’ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ, ΕΤΗ ΓΗΔΔ-ΔΙ, ΒΑΣΙΛΕΥΟΝΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ [ΦΕΡΕΚΛ]ΕΙΟΥΣ…..  που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση : Όταν ο Φείδων ο Αργείος  κοινοποίησε τα μέτρα και τα  σταθμά  και κατασκεύασε αργυρό νόμισμα στην Αίγινα, έγινε  11ος από τον Ηρακλή, έτος ΓΗΔΔΔΙ = 631, όταν ο Φερέκλειος βασίλευε στην Αθήνα..
Αυτή είναι ίσως η παλαιότερη καταγραφή για  τη “ χελώνα “ ” της Αίγινας που και ιστορικά πιστοποιεί  ότι υπήρξε χρονολογικά το πρώτο Ελληνικό αλλά και Ευρωπαϊκό ταυτόχρονα  κερματόμορφο νόμισμα   Ουσιαστικά βέβαια δεν επρόκειτο για ενα νόμισμα  αλλά για για ενα νομισματικό σύστημα μέτρων και σταθμών με τις υποδιαιρέσεις του που έπαιξε σημαντικό ιστορικό ρόλο στην ανάπτυξη του εμπορίου   σε όλον τον γνωστό ιστορικό κόσμο της εποχής εκείνης  ( από την Ιλλυρία ώς την Αίγυπτο και από την Ισπανία ώς την Μαύρη Θάλασσα ( Κριμαία)    δεδομένου ότι γινόταν εύκολα αποδεκτό για τις εμπορικές συναλλαγές . Ήταν ουσιαστικά το πρώτο εν λειτουργία ευρωπαϊκό κοινό νόμισμα , το πρώτο ΕΥΡΩ κατά κάποιο τρόπο.  
Η χελώνα ( ο Αιγινήτικος στατήρας ) ,  είχε από την μία πλευρά  το έμβλημα της θαλάσσιας χελώνας , που ήταν σύμβολο της Αφροδίτης   που προστάτευε  τα ταξίδια και το θαλασσινό εμπόριο  και βάρος 13 περίπου γραμμαρίων καθαρού αργύρου και από την άλλη το έγκοιλο που παριστάνει σε απλή σχηματική μορφή .άνθρωπο που βαδίζει . 
Το νόμισμα βρίσκεται στην ΑΘΗΝΑ στο νομισματικό μουσείο και χρονολογείται τον 6 αι. π.Χ.

Read more »

Η λάθος ερμήνευση του χρησμού από τον ΚΥΛΩΝ.

Ο ΚΥΛΩΝ τον 7ο αι. στα χρόνια του ΔΡΑΚΟΝΤΑ επιχείρησε να επωφεληθεί της δόξας του και να επιτύχει στην πολιτική(τι διαχρονικό!)Ένας αινιγματικός χρησμός του μαντείου των ΔΕΛΦΏΝ,όπως έκανε πάντα,του ανακοίνωσε ότι οι οπαδοί του θα έπαιρναν την ακρόπολη στην διάρκεια <<μεγάλης εορτής ΔΙΟΣ>>.
Ο ΚΥΛΩΝ ερμήνευσε το χρησμό σα γεγονός που θα λάμβανε χώρα στα ΟΛΥΜΠΙΑ,επειδή αυτά ήταν αφιερωμένα στον ΔΙΑ,και έτσι επιχείρησε να καταλάβη την ακρόπολη,τον καιρό των αγώνων αλλά απέτυχε οικτρώς.Ο ίδιος και οι οπαδοί του όχι μόνο δε κατέλαβαν τον ιερό λόφο,αλλά πολιορκήθηκαν και ηττήθηκαν από τον ΑΘΗΝΑΙΚΟ στρατό, πληροφορίες που μας δίνουν οι ΗΡΟΔΟΤΟΣ,ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ,ΠΛΟΥΥΤΑΡΧΟΣ.
Ο ΚΥΛΩΝ απέδρασε αλλά οι πιστοί του δολοφονήθηκαν από την φρουρά του ΜΕΓΑΚΛΗ,και έμεινε στην ιστορία το  ΚΥΛΩΝΕΙΟΝ ΑΓΟΣ.

Read more »

ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ(Ολόκληρο το βιβλίο)

ΕΛΛΗΝΟΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ-ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ

Read more »

Από μηχανής θεός

Ο όρος »ο από μηχανής θεός» προέρχεται από την αρχαία ελληνική δραματική ποίηση και ειδικότερα απ’ την τραγωδία. Πρόκειται για μια περίπτωση θεϊκής εμφάνισης στους θνητούς, που συνέβαινε στο τέλος μιας τραγωδίας, διευκολύνοντας τον τραγικό ποιητή να δώσει μια λύση στο μύθο του έργου του. Ο »από μηχανής θεός» καθιερώθηκε; επειδή αυτό το θεϊκό πρόσωπο εμφανιζόταν στη σκηνή του θεάτρου με τη βοήθεια μιας μηχανής, δηλαδή ενός ξύλινου γερανού, ώστε να φαίνεται ότι έρχεται από ψηλά… ή επειδή; οι αρχαίοι Έλληνες θεοί κατέβαιναν με ιπτάμενα οχήματα-άρματα στη Γη και ο τραγικός ποιητής ήθελε να χρησιμοποιήσει μια εντυπωσιακή τεχνολογία ώστε να το αντιγράψει, και να ερμηνευτεί από τα μάτια των θεατών η θεϊκή παρέμβαση; Οι γνώμες για την ερμηνεία διίστανται.
Τέλος, αν αναλύσουμε την έκφραση »ο από μηχανής θεός» βγαίνει ακόμα μια πιθανή θεωρία. Ο-από-μηχανή-θεός να είναι κάποιο αρχαίο ρομπότ (από-μηχανή) που έστελναν οι θεοί στους ανθρώπους όταν δεν προλάβαιναν να παρεμβαίνουν οι ίδιοι.
Σήμερα η έκφραση αυτή ερμηνεύεται σαν »θεόσταλτος» ή »θεόσταλτη βοήθεια».


(http://newsgr.net)

Read more »

Ομιλείτε GRIKO?

Το γλωσσικό ιδίωμα του "γκρίκο" είναι μια ελληνική διάλεκτος που μιλάν οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της Νότιας Ιταλίας. Το οδοιπορικό του Αργύρη Ντινόπουλου στην Νότια Ιταλία καταγράφει στοιχεία του ελληνισμού. Αυτά διασώζονται μέσα από την μακραίωνη Ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής.

Υπάρχουν έντονα και στην σημερινή καθημερινότητα των ελληνόφωνων κατοίκων της Νότιας Ιταλίας

Παρακολουθήστε το ντοκιμαντέρ.

Read more »

EΠΙΚΛΗΣΗΣ ΔΙΟΣ ΑΚΡΑΙΟΥ.

Ζήνα θεών τον άριστον 
αείσομαι ηδέ μέγιστον, 
ευρύοπα, κρείοντα, τελέσφορον. 
Ιληθ' ευρύοπα Ολύμπιε κύδιστε μέγιστε. 

Ζεύς πρώτος εγένετο. 
Ζεύς ύστατος αρχικέραυνος. 
Ζεύς κεφαλή. Ζεύς μέσσα. 
Διός δ'εκ πάντα τέτυκται. 

Ζεύς πυθμήν γαίης τε 
και ουρανού αστερόεντος. 
Ζεύς πνοιή ανέμων. 

Ζεύς ακαμάτου πυρός ορμή. 
Ζεύς πόντου ρίζα. Ζεύς ήλιος ηδέ σελήνη. 
Ζεύς βασιλεύς. 
Ζεύς αυτός απάντων αρχιγένεθλος. 
Εν κράτος, είς δαίμων γένετο, μέγας αρχός απάντων. Εν δε δέμας βασίλειον,
εν ώ τάδε πάντα κυκλείται.
Πύρ και ύδωρ και γαία και αιθήρ,
νύξ τε και ήμαρ.

Κικλήσκω μέγαν, αγνόν, Ολύμπιον, ακραίον,
ερισμάραγον Δία, νεφεληγερέτην, περίφαντον, ηέριον, φλογόεντα,
πυρίδρομον, ηεροφεγγή, αστράπτοντα σέλας
νεφέων παταγοδρόμω αυδή, βρύμηνιν, ανίκητον θεόν αγνόν, αστραπέα Δία, υέτιον,
παγγενέτην, βασιληά μέγιστο

 (τετράκις στα 4 σημεία)
 

Κλύθι Ζεύ. Ζεύ πολυτίμητε, Ζεύ άφθιτε, τήνδε τοι
ημείς μαρτυρίην
τιθέμεσθα λυτήριον, ηδέ  πρόσευξιν. Κλύθι Ζεύ. Ζεύ Αιώνων βασιλεύ, ευρύοπα, παγγενέτα,
διά σήν κεφαλήν εφάνη τάδε πάντα
γαία θεά μήτηρ, ορέων θ'υψαύχενες όχθοι, και πόντος,
και πανθ' οπόσ' ουρανός εντός έταξε. Κλύθι Ζεύ. Ζεύ κρόνιε, Ζεύ πάτερ, υψίβρομον
πυρσαυγέα κόσμον ελαύνων, Ζεύ Ολύμπιε, σκηπτούχε, καταιβάτα, οβριμόθυμε,
παντογένεθλε, αρχή πάντων, πάντων τε τελευτή,
ακραίε, υέτιε, σεισίχθων, αυξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα,
αστράπιε, κεραύνιε, βρονταίε, φυτάλιε Ζεύ.

Κλύθι ακραίε Ζεύ, κλύθι υέτιε,
κλύθι αιολόμορφε. Δεύρο παντός κτίστα, Θεών Θεέ , κοίρανε παντός,
και χάριν λοιβής δίδου συνεχείς καρποτρόφους όμβρους επί
την Ελλήνων γήν.
 

   (σπονδή τρίς)

Χαίρε Ζεύ.
Χαίρε Μέγα Θεέ Πατρώε,
βασιλεύ μέγιστε, αυτοπάτωρ, πανυπέρτατε,
μακάρων τε θεών πάτερ ηδέ και βροτών,
ίλαος είης, ευτυχίην Ελλησι προφαίνων.
Χαίρε Πάτερ, χαίρ' αύθι Ζεύ άναξ, παντοκράτωρ.  

Read more »

Η πανάρχαια γνώση των ΟΡΦΙΚΏΝ για τα άστρα.

Ἄστρων οὐρανίων ἱερὸν σέλας ἐκπροκαλοῦμαι εὐιέροις φωναῖσι κικλήσκων δαίμονας ἁγ[ν]ούς. Ἀστέρες οὐράνιοι, Νυκτὸς φίλα τέκνα μελαίνης, ἐγκυκλίοις δίναισι † περιθρόνια κυκλέοντες. ἀνταυγεῖς, πυρόεντες, ἀεὶ γενετῆρες ἁπάντων, μοιρίδιοι, πάσης μοίρης σημάντορες ὄντες, θνητῶν ἀνθρώπων θείαν διέποντες ἀταρπόν, ἑπταφαεῖς ζώνας ἐφορώμενοι, ἠερόπλαγκτοι, οὐράνιοι χθόνιοί τε, πυρίδρομοι, αἰὲν ἀτειρεῖς, αὐγάζοντες ἀεὶ νυκτὸς ζοφοειδέα πέπλον, μαρμαρυγαῖς στίλβοντες, ἐύφρονες ἐννύχιοί τε· ἔλθετ᾽ ἐπ᾽ εὐιέρου τελετῆς πολυΐστορας ἄθλους ἐσθλὸν ἐπ᾽ εὐδόξοις ἔργοις δρόμον ἐκτελέοντες.

Επεξήγησης

Των Αστέρων των επουρανίων το ιερόν Φως επικαλούμαι, καί με φωνές αγιώτατες απευθύνω πρόσκλησιν προς αυτούς τους αγνούς θεούς. Ό Άστρα επουράνια, της μαύρης Νυκτός αγαπητό τέκνα, σεις πού περιφέρεσθε κυκλικώς με κυκλοτερείς κινήσεις γύρω από τον θρόνον, σπινθηροβόλα, πύρινα, πού είσθε αιωνίως οι γεννήτορες των πάντων σεις είσθε το πεπρωμένον, πού επισημαίνετε κάθε μοιραίον (είσθε οι άγγελοι κάθε μοίρας)· σεις των θνητών ανθρώπων καθορίζετε την θεϊκήν πορείαν σεις που φαίνεσθε σε επταφωτισμένες ζώνες καί περιπλανάσθε εις τον αέρα· επουράνιοι καί επίγειοι, πού έχετε πύρινη διαδρομή, πάντοτε ακατάβλητοι· καί καταυγάζετε (φωτίζετε) πάντοτε τον σκοτεινόν πέπλον της νυκτός, καί πάντοτε λάμπετε με ακτινοβολίας καί είσθε γεμάτοι από χαράν καί ως νυκτερινοί (νυκτοδίαιτοι)· ελάτε εις τους πολυπάθεις άθλους (μόχθους) της ιεράς τελετής φέροντες εις πέρας ως αγαθοί την διαδρομήν προς ένδοξα έργα.

Έχουμε την  πανάρχαια γνώση ότι τα άστρα κινούνται κυκλικά,γύρω από τον εαυτό τους,και περιφέρονται επίσης γύρω από το κέντρο του γαλαξία.

Η φύση τους είναι πύρινη,και εκπέμπουν φως.Από τα άστρα πηγάζει κάθε άλλη ύπαρξη.επειδή αυτά γεννούν,τους πλανήτες.

Ο αστέρας που γέννησε την γη,τον πλανήτη των ανθρώπων,είναι ο ήλιος.

Read more »

Η δωροδοκία του ΚΑΛΛΙΠΟΥ στους Ολυμπιακούς αγώνες.

Ο Αθηναίος πενταθλητής έγραψε ιστορία,όχι όμως με την νίκη του,αλλά για μια απάτη ολυμπικού μεγέθους, αφού δωροδόκησε τους αντιπάλους του,για να τον αφήσουν να νικήσει.
Φυσικά οι Ελλανοδίκες τιμώρησαν με βαρύ πρόστιμο(6 ζάνες)τόσο αυτόν όσο και την ΑθΗΝΑ.
Ο Κάλλιπος αρνήθηκε να πληρώσει,προσέλαβε μάλιστα ως δικηγόρο,τον ΑΘΗΝΑΊΟ ΥΠΕΡΕΙΔΗ,για να γλυτώσει την τιμωρία.Οι ΗΛΕΙΟΙ αρνήθηκαν βέβαια,να χαρίσουν τις ποινές,αλλά πάλι ο ΚΑΛΛΙΠΟΣ δεν πλήρωνε και οι ΑΘΗΝΑΙΟΙ αποφάσισαν να < μποϋκοτάρουν > τις ολυμπιάδες.Τελικά ο ΔΕΛΦΙΚΟΣ χρησμός,όπου κατέφυγαν τους παρήγγειλε να πληρώσουν το πρόστιμο για τα έξι αγαλματίδια του ΔΙΑ,που περιέγραψε ο ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ,πέντε αιώνες αργότερα.(5.21.5-6<<ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΚΑΛΛΙΠΟΝ..>>

ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ.ΑΝΤΙΚΑΣ (ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ)

Read more »

Η πρωτομαγιά έχει της ρίζες της στην αρχαιότητα

Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα 
Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός
 και μητέρα.

Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή 
στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.

Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο 
μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. 
Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της 
Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη.
 Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" 

τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.

Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες 
του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και 
συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη 
του καλοκαιριού απέναντι  στον χειμώνα, την κατίσχυση της 

ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται
 σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη 
γονιμότητα των αγρών και, 
κατ' επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα
 των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις.
 Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια,
 η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.

Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες
 που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά,
 ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια
 μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. 
Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο…
 σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα
 του οποίου φύτρωσε η άμπελος.

Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, 
δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν,
 ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν 
δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.

Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε
 και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές (περιφορά δέντρων, 
πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, 
ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή 
ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).

Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, 
με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών,
 οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.









ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι

Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει
 με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης
 με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά 
για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το
 μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη
 και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.

Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, 
ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, 
από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν
απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων.

Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, 
ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ 
για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών 
ως του Αϊ - Γιαννιού του Θεριστή και τότε, 
το καίγανε στις φωτιές του αγίου.

Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε "ανοιχτομάτη" 
και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.















Το αμίλητο νερό

Σε νησιά του Αιγαίου την Πρωτομαγιά, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή 
και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή
 και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το
 «αμίλητο νερό» (αμίλητο γιατί το κουβαλούσαν χωρίς να μιλούν). 
Όταν το έφερναν στο σπίτι, πλένονταν όλοι με αυτό.

Η Πρωτομαγιά των αγροτών

Οι αγρότες φτιάχνουν το Μάη τους με πρασινάδες, καρπούς, 
σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.

Στις περιοχές της Σμύρνης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, 
οι αγρότες πήγαιναν στην εξοχή, για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό: 
σιτάρι, κριθάρι, σκόρδα, κρεμμύδια, κλαδιά συκιάς 
με τα σύκα, κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.

Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια
 και βάζουν μέσα "δαιμοναριά", άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και 
κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί. 

Στη Σέριφο, από το βράδυ της παραμονής, κρεμούν στην πόρτα ένα
 στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο. 

Το Μαγιόξυλο

Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού,
σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι 
με χλωρά κλαδιά. 

Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια
 και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, 
τραγουδώντας το Μάη.

Το Πήδημα της φωτιάς

Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς,
 μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει 
αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν
 κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά
 και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.

Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές
 σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια.
 Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους 
για να φύγουν όλα τα κακά. 

Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη
 της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, 
γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) 
στο δήμο Κόζιακα, το έθιμο της πιπεργιάς στην Εύβοια, τα Ξόρκια της Πρωτομαγιάς
 για το διώξιμο των φιδιών στην Ήπειρο, κ.λπ.

 ΑΠΕ-ΜΠΕ, Δημήτρης Ταταρούνης

Read more »

Ειρεσιώνη

Ειρεσιώνη καλείται το κλαδί ελιάς ή δάφνης, πάνω στο οποίο έχουν πλέξει λευκές ή πορφυρές κορδέλες από μαλλί και έχει κρεμασμένους όλων των ειδών τους καρπούς (εκτός του πίου και του μήλου) της πρώτης φθινοπωρινής σοδειάς. Επίσης κατά την περιφορά τοποθετούσαν επάνω του άρτους, οινοχόες γεμάτες με κρασί, ορμαθούς από βελανίδια, λάδι, μέλι. Η ειρεσιώνη είναι πιθανόν να πήρε το όνομά της από το μαλλί "είρος", που έπαιρναν από το ιερό ζώο. Για τους αρχαίους Έλληνες αποτελούσε σύμβολο ευφορίας. Τις ειρεσιώνες αφιέρωναν στη θεότητα, τη χορηγό των αγαθών της Γής και άλλοτε τις έβαζαν έξω από την πόρτα του ναού της για να επικαλεστούν τη συνδρομή της κατά του λιμού (της σιτοδείας), των επιδημιών ή άλλων θεομηνιών. Άλλοτε τις αναρτούσαν πάνω στις πόρτες των οικιών τους για να αποδώσουν ευχαριστίες στη θεότητα. Ειδικά στην Αθήνα, ορισμένες ειρεσιώνες αφιερώνονταν κατά τα Θαργήλια και Πυανέψια στον Απόλλωνα και τις Ώρες, σε έκφραση ευχαριστίας για τη γονιμότητα του έτους που λήγει και παράκληση της συνέχισής της και κατά το επόμενο. Άλλοι αναφέρουν ότι τις περιέφεραν και τις κρεμούσαν προς τιμήν του "Ηλίου και των Ωρών".
Ο Πορφύριος δεν κατονομάζει ρητώς την ειρεσιώνη, αλλά σαφώς την υπαινίσσεται, όταν αναφέρεται για την πομπή που γίνονταν στην Αθήνα των ημερών του για τον Ήλιο και τις Ώρες. Άλλες ειρεσιώνες αναρτούνταν πάνω στις πόρτες των οικιών και παρέμεναν εκεί μέχρι το επόμενο έτος, όπου καίγονταν και αντικαθιστούνταν με νέες. 
Γενικά οι καρποί της ειρεσιώνης συμβολίζουν το γεωργικό χαρακτήρα των γιορτών κατά τη διάρκεια της περιφοράς της. Η ειρεσιώνη είναι προσφορά ανάλογη με τη δέσμη από στάχυα, την οποία οι Ρωμαίοι αναρτούσαν στις πόρτες του ναού της Ceres, (η οποία ταυτίζεται με τη Θεά Δήμητρα) και των οικιών τους.
Το μαραμένο κλαδί ήταν συνηθισμένο θέαμα. Ο Αριστοφάνης στον Πλούτο περιγράφει κάποιο περιστατικό με έναν νέο που προσβάλλει μία γριά γυναίκα και φέρνει το δαυλό του στο ταλαιπωρημένο της πρόσωπο, εκείνη φωνάζει: "Λυπήσου με, μη φέρνεις το δαυλό σου τόσο κοντά μου" και ο Χρέμυλος λέει: "Ναι, δίκιο έχει γιατί αν αρπάξει μια σπίθα θα καεί σαν παλιά ειρεσιώνη".
Κατά τα Παναθήναια, το κλαδί κόβονταν από ιερή ελιά που βρισκόταν στην Ακαδήμεια. Τα ελαιόδενδρα καλούνταν "μόριαι ελαίαι", διότι θεωρούνταν πως πολλαπλασιάστηκαν από καταβολάδες που αποσπάστηκαν από την πρωταρχική ελιά της Ακρόπολης. Από αυτά τα ελαιόδενδρα λαμβάνει ο Ζευς το προσωνύμιο Μόριος, ως προστάτης και φύλακας των ιερών αυτών ελαιοδένδρων. Μετά την κατασκευή της ειρεσιώνης γίνονταν περιφορά με πομπή και άσματα στην Ακρόπολη, προς τιμήν της Πολιάδας Αθηνάς.
Από τον Παυσανία διασώζεται η ακόλουθη περιγραφή της τελετής κατά την έβδομη μέρα της γιορτή των Πυανεψίων : "Η ειρεσιώνη είναι ένα κλαδί ελιάς περιτυλιγμένο με μαλλί και από αυτό κρέμονται διάφοροι καρποί της Γής. Ένα αγόρι, του οποίου ζουν και οι δύο γονείς, το μεταφέρει και το τοποθετεί μπροστά από τις πόρτες του Ιερού του Απόλλωνα, κατά τη γιορτή των Πυανεψίων". Οι "αμφιθαλείς παίδες", δηλαδή αυτοί που έχουν και τους δύο γονείς στη ζωή, περιέφεραν την ειρεσιώνη από οικία σε οικία και έψελναν ειδικό άσμα, το οποίο είχε το ίδιο όνομα και είναι ως εξής: "Ειρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αποψήσασθαι και κύλικ' εύζωρον, ως αν μεθύουσα καθεύδη". Τα παιδιά έπερναν από τους οικοδεσπότες φιλοδώρημα. Αυτό υπενθυμίζει το αρχαίο χελιδόνισμα της Ρόδου, όπως και το σύγχρονο έθιμο του τραγουδίσματος των καλάνδων από παιδιά σε κάθε οικία κατά την παραμονή των χριστουγέννων.
Τη δεύτερη μέρα της γιορτής των Θαργηλίων, η οποία θεωρούνταν από τους Δήλιους πως ήταν η μέρα γέννησης του Απόλλωνα, τα παιδιά κρεμούσαν τις ειρεσιώνες έξω από τις πόρτες των οικιών, ψάλλοντας το ομώνυμο άσμα. Το μνημονευόμενο άσμα υποδηλώνει αποτροπή αφορίας.

Πολλοί έριζαν περί της αρχής της ειρεσιώνης. Σύμφωνα με κάποιους,  πρώτα κατασκευάστηκε από τον Θησέα, ο οποίος παίρνοντας κλαδί  από την ιερή ελιά και αφού το έφτιαξε κατάλληλα, το ανέθεσε στον Απόλλωνα  ως ικετήριο και έπειτα απέπλευσε για την Κρήτη.  Από τότε και έπειτα επικράτησε η εν λόγω συνήθεια.  Ο Πλούταρχος γράφει σχετικά "Γενομένου του κλήρου παραλαβών τούς λαχόντας ο Θησεύς εκ του πρυτανείου και παρελθών εις Δελφίνιον, έθηκεν υπέρ αυτών  τωι Απόλλωνι την ικετηρίαν. Ην δε κλάδος από της ιεράς ελαίας ερίωι λευκώι  κατεστεμμένος". Σύμφωνα με άλλους, πλέοντας ο Θησέας προς την Κρήτη, παρασύρθηκε από τον  αέρα στη Δήλο, εκεί, ορκίστηκε στον Απόλλωνα να τον στέψει με κλαδί ελιάς,  εάν επέστρεφε από την Κρήτη, αφού προηγουμένως θα είχε φονεύσει τ ον Μινώταυρο. Άλλη εκδοχή είναι ότι το έθιμο γίνονταν  σε ανάμνηση των Ηρακλειδών, τους οποίους έτρεφαν οι Αθηναίοι,  με τον τρόπο που αναφέρει το άσμα ειρεσιώνη.  Υπάρχει όμως και τέταρτη εκδοχή, κατά την οποία συνέβη κάποτε  παγκόσμιος λιμός και έσπευσαν απ' όλα τα μέρη της Γής προς τα μαντεία  για να ρωτήσουν περί της απαλλαγής από το λιμό.  Τότε ο Απόλλων είπε προς όλους ομόφωνα, ότι, αν οι Αθηναίοι δεν  προσεύχονταν και δεν πρόσφεραν θυσία στη Δήμητρα,  την ημέρα των Προηροσίων (προ της αρόσεως), στο όνομα όλων των λαών,  δεν θα έπαυε ο λιμός. Αμέσως,  όλοι οι λαοί της Γής, έστειλαν πρέσβεις στους Αθηναίους,  οι δε Σκύθες απέστειλαν τον ιερέα του Απόλλωνα, Άβαρι.  Τότε πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα αυτή η ικετηρία και από τότε όλα τα έθνη  έστελναν απαρχές των καρπών προς τους Αθηναίους. Ο συγγραφέας του Βίου του Ομήρου, που εσφαλμένα αποδίδουν στον Ηρόδοτο,  διηγείται ότι ο ποιητής, περνώντας τον χειμώνα στη Σάμο,  εμφανίζονταν κατά την πρώτη μέρα κάθε μήνα μπροστά στις οικίες των πλουσίων  και πετύχαινε φιλοδωρήματα απαγγέλοντας μικρό ποίημα  που ονομάζονταν ειρεσιώνη. Αυτό το "επαιτικόν άσμα" διασώθηκε  και φέρει τον αριθμό 15 στη συλλογή των ομηρικών επιγραμμάτων.  Ο βιογράφος προσθέτει ότι τα παιδιά της Σάμου  εξακολουθούσαν για μακρύ χρονικό διάστημα να το τραγουδούν κατά τις γιορτές  του Απόλλωνα. Είναι πιθανόν ότι το όνομα ειρεσιώνη, δόθηκε αρχικά  σε θρησκευτικό άσμα, το οποίο επικαλείται την θεία εύνοια και  στη συνέχεια εφαρμόστηκε σε όλα τα είδη των ασμάτων,  τα οποία απέβλεπαν να πετύχουν χάρισμα ή εύνοια. ίσως το ρήμα είρω (ζητώ) δεν είναι χωρίς επίδραση για την αλλαγή  της σημασίας. Από αυτό προέκυψε ότι το ποίημα ειρεσιώνη ποίησε ο Όμηρος  και ότι αργότερα η ειρεσιώνη κατάντησε το γενικό άσμα των ασμάτων  που τραγουδιόταν από τους επαίτες. Οι ειρεσιώνες αναρτούνταν πάνω από τις θύρες των οικιών, όπου παρέμεναν  όλη τη διάρκεια του έτους, μετά τη λήξη του οποίου καίγονταν  και αντικαθιστούνταν από νέα κλαδιά, έχει το σύγχρονο αντίστοιχο  της ανάρτησης κλαδιών και στεφάνων από άνθη πάνω από τις πόρτες,  τα παράθυρα ή τους εξώστες των οικιών κατά την πρώτη κάθε Μαΐου.

Βιβλιογραφία : Η μυθολογία της Γεωργίας - Αλέξανδρος Λέτσας (3 τόμοι)                     Jane Ellen Harrison - Αρχαίες ελληνικές γιορτές                     H.W. Parke - Οι εορτές στην αρχαία Αθήνα

.(hellenicpantheon.gr)

Read more »

Οι πύλες της φωτιάς-Steven Pressfield-(ολόκληρο το βιβλίο)

Οι Πύλες της Φωτιάς ~ Steven Pressfield

Read more »