Κεραμική και μεταλλουργία 2800 ετών μελετούν οι αρχαιολόγοι στην αρχαία Θέρμη

“Δει δη χρημάτων και άνευ τούτων …” μπορεί να μην γίνεται δυνατό να συνεχισθούν οι αρχαιολογικές ανασκαφές. Αντί να σκάβουν, όμως, και πιθανότατα να αποκαλύπτουν καινούργια στοιχεία για τη ζωή των προγόνων, οι αρχαιολόγοι βρίσκουν χρόνο να μελετούν την πληθώρα των ευρημάτων που προήλθαν από τις εποχές των … παχέων αγελάδων της χρηματοδότησης.

Στο παραπάνω συμπέρασμα καταλήγει το σύνολο σχεδόν των πανεπιστημιακών και μη αρχαιολογικών ανασκαφών που πραγματοποιήθηκαν στο βορειοελλαδικό χώρο και παρουσιάζονται από αύριο (1-3 Μαρτίου) στο 25ο Αρχαιολογικό Συνέδριο της Θεσσαλονίκης.

“Καλύτερη γνώση για την κοινωνική οργάνωση και τη ζωή στην αρχαία Μακεδονία, όπως και πληροφορίες για την τεχνογνωσία της εποχής, προσέφεραν οι εργασίες που έγιναν στο Καραμπουρνάκι, το Καλοκαίρι του 2011″ υπογραμμίζει στην ανακοίνωσή του αναφορικά με την ομότιτλη εισήγησή του στο συνέδριο ο καθηγητής της κλασσικής αρχαιολογίας στο ΑΠΘ Μιχάλης Τιβέριος- μέλος της οργανωτικής επιτροπής του συνεδρίου και επικεφαλής της πανεπιστημιακής ανασκαφής στο Καραμπουρνάκι και τον αρχαίο οικισμό της αρχαίας Θέρμης από το 1994 μέχρι σήμερα.

Οι εργασίες που έγιναν το 2011 επικεντρώθηκαν στη μελέτη ανασκαφέντων από παλιότερες χρονιές, χώρων που σχετίζονταν με δραστηριότητες μαγειρέματος, εστίασης και μεταλλουργικών εργασιών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που προέκυψαν από τη μελέτη των αρχαίων «ειδών κουζίνας» [κρασοπότηρα, κανάτες (οινοχόες) , πινάκια (πιάτα) κ.ά] σε συνδυασμό με τα πήλινα ταψιά και τους μεγάλους κορινθιακούς, αττικούς και άλλους αμφορείς, αλλά και τους απορριμματικούς λάκκους ενός ευρύτερου χώρου «κουζίνας», η οποία είναι άγνωστο ακόμη αν ήταν σπιτιού ή δημόσια (ταβέρνας της εποχής) έδωσαν πολύτιμες πληροφορίες για τα σκεύη και τις τροφές που χρησιμοποιούνταν στο χώρο κατά τους υστερογεωμετρικούς και αρχαϊκούς χρόνους (8ος-6οςαι π.χ)

Σημαντικές πληροφορίες για τη μεταλλουργία της ίδιας εποχής «έδωσε» και η μελέτη ενός εργαστηρίου μεταλλουργίας (προέκυψε από τις προ πενταετίας ανασκαφές) στο χώρο του οποίου, πέραν της σειράς «προϊόντων» του (μαχαίρια και άλλα μικρά μεταλλικά αντικείμενα) εντοπίστηκε κι ένα σκεύος (σε σχήμα χύτρας), με υπολείμματα μετάλλου, το οποίο χρησιμοποιείτο ως δοχείο για τη «βαφή» του μετάλλου .

Η ανακοίνωση της ομάδας των ανασκαφέων στο Καραμπουρνάκι θα γίνει μεθαύριο, Παρασκευή, το απόγευμα, στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, στο πλαίσιο του Αρχαιολογικού Συνεδρίου.

 (ana-mpa)

Read more »

Ο Μέγας Αλέξανδρος και η αδελφή του η Γοργόνα

Στους περαζόμενους καιρούς, που οι Έλληνες ορίζαν, όταν ο βασιλιάς Aλέξανδρος, εκυρίευσε τον κόσμο, εκάλεσε τους δημογέρωντες κι ερώτησε : 
- Πώς να ζήσω πολλά χρόνια, να είμαι πάντα νέος ; Έχω τόσα πολλά ακόμα να κάμνω σ΄αυτόν τον Πάνω Κόσμο ! 
- Υπάρχει o τρόπος, αλλά είναι δυσκολότατος, του λέγουν αυτοί. 
- Και ποιός είναι αυτός ο τρόπος ; Θέλω να τον ξεύρω. 
- Είναι να πάγεις, να φέρεις και να πιείς το Αθάνατο Νερό. 
- Kαι πού εμπορώ να βρω αυτό το Αθάνατο Νερό, να τo πιώ ; 
- Στην Άκρη του Κόσμου, πέρα απ΄τα Δυό Βουνά, που διαρκώς ανοιγοκλείνουν, τόσο γλήγορα πού ο ταχύτερος σταυραετός δεν προφθαίνει να περάσει. Πολλά από τα καλύτερα βασιλόπαιδα προσεπάθησαν να περάσουν να φθάσουν στ΄Αθάνατο αυτό Νερό. Κανένα δεν το κατάφερε. Τα έφαγαν τα Δυό Βουνά. Την ζωή τους, που την ήθελαν αιωνία, την έχασαν γιά πάντα. Αλλά, και να καταφέρεις και περάσεις, πολυχρονεμένε μας βασιλιά, αυτά τα τρομερά τα Δυό Βουνά, και άλλος κίνδυνος σε περιμένει. Μπρός σου, θα΄βρείς τον Μεγάλο Δράκο, φύλακας της πηγής με το Αθάνατο Νερό. Έχει εκατό μάτια ολόγυρα στο κεφάλι του, και μέρα νύχτα, ποτέ δεν κοιμάται. Όταν κλείνει τα πενήντα τα μισά του τα μάτια, τα άλλα του τα πενήντα μένουν ανοιχτά να παραμονεύουν. Πρέπει να τον σκοτώσεις γιά να πάρεις το Αθάνατο Νέρο. Έως τώρα κανείς δεν το κατόρθωσε... 
Όταν τα ήκουσε ο Aλέξανδρος, προσέταξε να σελώσουν το αγαπημένο του το άλογο, τον Βουκέφαλο, από όλα καλύτερο και γληγορότερο, πιό γληγορο ακόμα κι από τον σταυραετό, ή κι από την αστραπή. Πείρε το τετραπίθαμό σπαθί, το τρεις οργυές κοντάρι. 
Και έφιππος λοιπόν, δρόμο πέρνει δρόμο αφήνει, και φθάνει στην Άκρη του Κόσμου, κει που συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, στα Δυό Βουνά που του΄παν οι δημογέροντες. Στέκεται ο Αλέξανδρος, τα βλέπει που αδιάκοπα, σαν να μασούν ανοιγοκλείνουν, και τόσο γλήγορα που μήτε γεράκι δεν πορεί να περάσει χωρίς να τ΄αρπάξουν. 
Ο Αλέξανδρος όμως, το γενναίο παλληκάρι, δεν εφοβήθηκε. δίνει μια καμτζικιά του Βουκεφάλου του, και σαν την αστραπήν επέρασαν, χωρίς να τους φάγουν τα δυό Βουνά κι εβγήκαν ζωντανοί. Μόνο, τρείς τρίχες της ουράς του αλόγου επιάσθηκαν... 
Ο λεβέντης βασιλιάς αντίκρησε τον φοβερόν δράκοντα με τα εκατό μάτια, τα μισά με κλειστα τα βλέφαρα. Τραβάει το τετραπίθαμο σπαθί, ορμάει και τον σκότωνει, πριν ακόμα καταλάβει ο δράκος τι του γινόταναι, και έπεσε νεκρός στον τόπο. 
Και έτσι έφθασε στην πηγή με τ΄Αθάνατο Νερό ο Αλέξανδρος... Εγέμισε τo χρυσό του το παγούρι, επότισε το άλογό του, και το καλό το παλληκάρι πήρε άλλο μονοπάτι, τον δρόμο της επιστροφής. Στον γυρισμό τα &υό Βουνά ήτον ανοιχτά και γιά πάντα πιά ακίνητα. 
Όταν έφθασε στο παλάτι του ο Αλέξανδρος εξέχασε να πει στην αδελφή του τι είχε στο χρυσό παγούρι. Και να που μιά μέρα η αδελφή του πέρνει το χρυσό παγούρι, να το καθαρίσει και να το υαλίσει και χύνει το Αθάνατο Νερό στο περιβόλι ... Tο Αθάνατο Νερό επότισε μιαν αγριοκρομμυδιά που, από τότε, ποτέ δεν εμαράθηκε. Όταν έμαθε η βασιλοπούλα τι ζημιά και τι κακό έκανε, απελπίσθηκε, κι έμηνε απαρηγόρητη. 
- Θεέ μου! λέγει, πως να πιστεύσω που μια μέρα θα πεθάνει και ο αγαπημένος μου ο αδελφός, και που εγώ θα φταίω 
; Με πρέπει όταν πεθάνει ο Αλέξανδρος, να μπορέσω να τον ξαναφέρω στο φως του Επάνω Κόσμου. 
Και από τότε, η αδελφή του βασιλιά έγινε ψάρι από τον ομφαλό ως τα πόδια της. Έπεσε γυναικόψαρο στην θάλασσα και εκεί ζει από τότε ως σήμερα. Είναι η Γοργόνα.Την πανσέλλινο, στα πλοία της ανατολής, στης δύσης τα καράβια, την βλέπουνε και την ακούν, οι ναύτες και 
ψαράδες ! Η Γοργόνα η βασιλοπούλα διαρκώς γοργογυρίζει όλες τες αρμυρές θάλασσες. Και όταν συναντήσει καράβι, πάγει κοντά του, και του ρωτά με την γλυκειά της την φωνή, σαν να τραγουδάει : 


Εσύ με τά λευκα πανιά, πελαγίσιο ταξιδιώτη, 
γιά λέγε με, να σε χαρώ, αν ζει ο αδελφός μου. 
Ζει ο βασιλιάς Aλέξανδρος ;



Aλίμονο στον καραβοκύρη, στον ναύκληρο, στους ναύτες, άμα πει κανείς που απέθανε ο βασιλιάς Αλέξανδρος.
Τότε η Γοργόνα, από μεγάλη θλίψι και τρομερή οργή, αναταράζει τα ύδατα, σηκώνει τα κύματα ως τα σύννεφα, φυσάει σαν θρακιάς, ξεσχίζει τα πανιά, σπάει τα κουπιά. Γεμίζει η θάλασσα παλληκάρια, και σε φοβερή τρικυμία βουλιάζει και χάνεται το πλοίο...

Εάν όμως ο καραβοκύρης ξεύρει τι πρέπει να πει γιά να σωθούν όλοι τους, απαντήσει στην ωραία Γοργόνα :



Zει ο βασιλιάς Aλέξανδρος, ζει και βασιλεύει, 
και τον κόσμο κυριεύει !



Tότε, η ωραία Γοργόνα χαίρεται, λύνει την κόμη της, απλώνει τα χέρια της σαν αγκαλιά και προστατεύει το πλοίο, κάμνει την θάλασσα γάλα και σαν αμέτρητο χαμόγελο τα κύματα. Ο καραβοκύρης και οι ναύτες ακούουν τότε την Γοργόνα, να τραγουδάει έτσι που φεύγει :


Zει ο βασιλιάς Aλέξανδρος, ζει ο αδελφός μου, 
ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!


[Απ΄τα παραδοσιακά μας, για τα παιδιά μας, Θ Δ Ευθυμίου] 

Read more »

Λόγω των ημερών: «et in Αrcadia ego» (Ανήκω κι εγώ στην Αρκαδία)

Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Η Καθαρά Δευτέρα είναι η εορτή της Φύσης, του εξαγνισμού και της επιστροφής του ανθρώπου στην κοιτίδα του για αναγέννηση. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν πως το έθιμο αυτό προέρχεται από την Αρκαδία η οποία το μεταλαμπάδευσε μέσω των εποίκων της στην προ της κτίσης, Ρώμη, δημιουργώντας τη βάση για τα Λουπερκάλια. Οι Απόκριες, οι οποίες στηρίζονται στα Λουπερκάλια, έχουν αρχή μια Διονυσιακή κατάσταση εξαγνισμού και ζύμωσης που καλείται «Αρκαδικό ιδεώδες».            

            Τι είναι όμως το Αρκαδικό ιδεώδες; Είναι η επιστροφή του ανθρώπου στη φύση, σε μικρές κοινότητες για βουκολική παν-φυσικά ερωτική ζωή, χωρίς ηθικοπλαστικές και τεχνηματικές δεσμεύσεις. Αποτελεί υπόμνημα για να αποτοξινωθεί ο άνθρωπος από τη διάσταση του ego με το alter ego του που επέφερε ο πολιτισμός, δηλαδή, εκφράζει τάση απογύμνωσης της λογικής χάριν των αδέσμευτων αλόγων του ενστίκτου. Σε γενικές γραμμές το Αρκαδικό ιδεώδες παραπέμπει στον φυσικό, παρορμητικό, αδέσμευτο αλλά και προσηνή στη φύση άνθρωπο, ο οποίος στις εκδηλώσεις του οδηγείται από την εσώτερη μάνα γη. Η κατάσταση αυτή παραπέμπει σε μια μορφή απελευθέρωσης της ψυχής η οποία ενπεριέχει τη φύση όλη και ανάλογα με πως αισθάνεται, δείχνει το τι αισθάνεται, ζυγίζοντας τα πράγματα στο χάος της ελευθερίας. Πρέπει όμως να τονιστεί πως θεωρεί ως βάση ότι ο άνθρωπος κατέχει μέσα του μια εγγενή σοφία και ότι δεν είναι εκ γενετής κακός αλλά γίνεται κακός από τα απωθημένα εκ της ανασφάλειάς του.   

            Όταν ο Δυτικός πολιτισμός βρισκόταν σε κρίσιμες καμπές της εξελικτικής του  διαδρομής, ας πούμε στη βιομηχανική επανάσταση είτε πιο πίσω στους τριακονταετείς πολέμους είτε ακόμα πιο πίσω στις Ρωμαϊκές ή τις Αλεξανδρινές τεράστιες πόλεις, σε αυτό το ιδανικό αναζητούσε να βρει το χαμένο του φυσικό εαυτό, στο λεγόμενο «Αρκαδικό ιδεώδες». ...

            Η Αρκαδία και ο Παν με τον επτακάλαμο συριγγωτό αυλό του ήταν και θα παραμείνει μια σύνοψη επουράνιας κι επίγειας μελωδίας ενός άρρηκτου δεσμού του ανθρώπου με τη φύση. Αυτό εκφράζει το μήνυμα των Απόκρεω που παραπέμπει σε Εξαγνισμό έχοντας κορύφωση την Καθαρά Δευτέρα, την απεξάρτηση, την ανακύκλωση και την αναγέννηση. Ελάχιστα όμως έχει γραφτεί ότι ο εξαγνισμός αυτός επικεντρώνεται στην ψυχή του ανθρώπου που κατέληξε λόγω του πολιτισμού μια ψυχρή μηχανή ή να τραβάει ένα κάρο.  

            Back to Arcadia για την ψυχή μας, τις ημέρες αυτές, λοιπόν. Θα ήταν όμως παράλειψη να μη αναφέρουμε τρεις σημαντικές μορφές που επέδρασαν στη στήριξη του Αρκαδικού ιδεώδους που επανέρχεται σε κύκλους: Τη βασίλισσα Χριστίνα της Σουηδίας ως μέγιστη Ελληνοποιό γυναίκα, τον Τόμας Μουρ με την Ουτοπία του «ούτως ποιείν ο τόπος», και τον προφήτη της Μεσσιανο - Ελληνικής λύτρωσης ποιητή Βιργίλιο, τους οποίους, καθώς ένιωθαν Πελασγο-Αρκάδες πρέπει να τους τιμούμε. Για το λόγο αυτό, καλό είναι κάποτε το Υπουργείο του εδώ πολιτισμού - αν είναι του Ελληνικού Πολιτισμού - να φτιάξει τους ανδριάντες τους και γύρω να στηθεί ο χορός των νυμφών με επίκεντρο τον Πάνα και τον αυλό του, σύμβολο μιας φαουστικής (αυτόκαυστα φωτεινής) Διονυσιακής και Απολλώνιας ψυχής η οποία πρωτο-εμφανίστηκε ως έρωτας για τη ζωή γητευτικός στο βουνό της Αρκαδίας.

            Όταν ο άνθρωπος έχασε τη γήτευση του Έρωτα για τη ζωή μέσω του λόγου και της πράξης που κατόπιν έγινε συμπεριφορά πολιτική, έχασε ένα μέρος της αγνής Αρκαδικής ψυχής του.

            Οι μικρές κοινότητες, οι φάρμες, τα μποστάνια, τα τρεχούμενα γάργαρα νερά μέσα στα ρυάκια - και κάτι πολύ σημαντικό, η ειλικρίνεια - καταντάνε για τους περισσότερους «πολιτισμένους», ουτοπία. Αλλά ό,τι ξεμακραίνει από τη μνήμη διατηρείται κατακάθι στη ψυχή μας, ανακλητό από τη γονιδιακή δεξαμενή των μιμιδίων (καθρεφτόσποροι δημιουργίας γονιδίων) που μας έχει σταμπάρει και ελέγχει το «είναι» μας. Back to Arcadia τις μέρες αυτές, λοιπόν, ενώ κλαίει ο Ασωπός και θρηνεί ο Αλφειός που είναι λίγα, φυσώντας το σουραύλι τους στα δέντρα, τα αηδόνια. Και με ελάχιστους ανθρώπους να χορεύουνε εκεί με νύμφες και θεές.

            Όμως, λόγω των ημερών αυτών προκύπτει πως ο Παν θεός δεν πέθανε αλλά βαριανασαίνει στον τάφο του. Ας κάνουμε το πρώτο βήμα εκδήλωσης τιμής σε αυτόν, ζωγραφίζοντας μια καρδιά στην πέτρα, όπως φαίνεται στον πίνακα που προσαρτάται ως εικόνα, του αναγεννησιακού φιλόσοφου - ζωγράφου, Πουσέν, ο οποίος βροντοφώναξε με τα έργα του το «ανήκω κι εγώ στην Αρκαδία» (et inΑrcadia ego - σύντμηση του ego sum ​​etiam in Arcadia ego). Η Αναγέννηση που έχει βάση τον ρομαντισμό στηρίζεται στο Αρκαδικό ιδεώδες.

            Αυτές τις ημέρες που φεύγει ο παλιός άνθρωπος για να αναδυθεί ένας νέος με την επερχόμενη ανάσταση του Πάσχα, πιο ανθρώπινος και πιο εξαϋλωμένος, ένας Μεσσίας των καιρών τον οποίο επισημαίνει ο Βιργίλιος (λατινική αρχή του Αρκαδικού κύκλου), αν είναι αληθής θα τιμάει τον Ελληνισμό και θα έχει μέσα του την Αρκαδία.   

            Δυστυχία νιώθω πολλές φορές που είμαι Αθηναίος, έχοντας σύμβολο της γνώσης ένα χοντροκέφαλο πουλί που κρώζει τα δεινά και ανοίγει τα φτερά του βράδυ. Αρκάδας θα έπρεπε να έχω γεννηθεί, να έχω ιερό σύμβολο το αηδόνι, να τσαλαβουτάω στα νερά της όποιας μικρής πηγής και να τραγουδώ το πρωί στις νύμφες. Back to Arcadia τις μέρες αυτές, φίλε αναγνώστη, και ας μην είσαι κι εσύ Αρκάδας. Την Καθαρά Δευτέρα, που γίνεται αγνό το κατακάθι του θεάτρου της ψυχής μας, κάνε σπονδές και κοιτώντας προς το Λύκειο βουνό, λέγοντας το «Ευοί - Ευάν» που σημαίνει «Καλή ζωή - (όμως) Εάν» (ευελπιστούμε) κι έγινε «Εβίβα», πες το: «ανήκω κι εγώ στην Αρκαδία». Έστω, την Καθαρά Δευτέρα.

Read more »

Ηρακλείτεια Διαλεκτική.

Ο Ηράκλειτος μίλησε και η σκέψη μορφώθηκε. «Η σκέψη αρθρώθηκε», γράφει ο Κώστας Αξελός, έγινε λόγος. Μέσα σ’ αυτό που καλείται αδιευκρίνιστα «περιέχον», υπάρχει ο άνθρωπος ∙ μα δεν υπάρχει μόνο αυτός. Τίποτα αποσπασματικό, τίποτα απομονωμένο και μερικό δε θα μας βοηθήσει να νοήσουμε τη μόνη αλήθεια που είναι αυτή: όλα είναι ένα.

«ουκ εμού, αλλά του λόγου ακούσαντες σοφόν έστιν εν πάντα είναι» (απ. 50)

Η αλήθεια ενυπάρχει στην ολότητα και είναι η ολότητα ∙ μέσα στο όλον που αλλιώς ονομάζεται Κόσμος, τα πάντα γίνονται, είναι, δημιουργούνται, αποκτούν νόημα. Ο Κόσμος αυτός είναι αιώνιος. Δεν έχει αφετηρία ούτε τέρμα χρονικό. Βασικό συστατικό του η αιώνια φωτιά που δεν είναι ξεκίνημα αλλά το ενεργειακό δυναμικό, μακριά από την ατάραχη ισορροπία που σημαίνει θάνατο.

«κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων, ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησε, αλλ’ ην αεί και έστιν και έσται πυρ αείζωον, απτόμενον μέτρα και αποσβεννύμενον μέτρα» (απ. 30)

Ο Κόσμος δεν έχει ούτε χρονική αρχή ούτε τέλος. Κι όμως ο χρόνος τον εξουσιάζει. Όχι σαν κάποια εξώτερη δύναμη, αλλ’ ως η μη αντιστρεπτή επιβεβαίωση της αλλαγής που είναι γίγνεσθαι. Όσα συμβαίνουν στο «περιέχον», το όλον Είναι, είναι μετάβαση και αλλαγή. Χωρίς σκοπό, χωρίς τελικό νόημα και στόχο, χωρίς έσχατη βούληση, όπως ένα παιδί που παίζει με τα ζάρια.

«Αιών παις εστι παίζων, πεσσεύων ∙ παιδός η βασιλίη» (απ. 52)

Αυτή η ροή του χρόνου, η συνεχής αυτή μεταβολή που τα πάντα αλλάζουν στο διηνεκές, μας επιτάσσει να συνειδητοποιήσουμε το πόσο εφήμερη είναι η εικόνα που σχηματίζουμε για τον κόσμο, καθώς είναι μια στιγμιαία εικόνα. Το επόμενο λεπτό τα πάντα είναι διαφορετικά κι ας μας φαίνονται ίδια. Το είναι δεν είναι κάτι σταθερό, παρά γίνεται αντιληπτό μόνο μέσα από την αλλαγή που οδηγεί σε μια αέναη κυκλική πορεία, όπου τα πάντα διαλύονται και ξαναδημιουργούνται.

«ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ…(θνητή ουσία) σκίδνησι και πάλιν συνάζει… και πρόσεισι και άπεισι» (απ. 91)

«ποταμοίς τοις αυτοίς εμβαίνομεν και ουκ εμβαίνομεν, είμεν τε και ουκ είμεν» (απ. 49α)

Όπου υπάρχει στασιμότητα κυριαρχεί ο θάνατος. Όπου όμως συμβαίνει η αλλαγή και η μετάβαση υπάρχει πόλεμος και διχόνοια. Η σύγκρουση των αντιθέτων είναι αυτή που φέρνει την κίνηση. Ο αέναος ανταγωνισμός και η έριδα που διαταράσσουν τον κόσμο, τον φέρνουν τελικά σε αρμονία γιατί διαγράφουν τους νόμους του γίγνεσθαι και της συνεχής ροής. Ο πόλεμος και η διχόνοια, ο αέναος ανταγωνισμός του κάθε πράγματος με το αντίθετό του είναι η μοίρα του Είναι, όχι όμως μια μοίρα έξω από το Είναι, αλλά ταυτόσημη με το Είναι, δηλαδή το γίγνεσθαι.

Ο Κώστας Αξελός γράφει: «Η Ηρακλείτεια θεώρηση, συλλαμβάνοντας την αδέκαστη και διαρκή ροή και τη διάρκεια που ενυπάρχει στην ανεπίστρεπτη ροή, τη διχόνοια και τη σύγκρουση, δεν είναι ούτε αισιόδοξη ούτε απαισιόδοξη αλλά τραγική. Μέσα απ’ όλες τις αλλαγές, ο κόσμος παραμένει Κόσμος, η δικαιοσύνη Δικαιοσύνη, δηλαδή δεσμός αναγκαίος με την ύπαρξη και τη σκέψη του καθενός που υπάρχει»[1].

Όλα συνδέονται μεταξύ τους, όλα είναι αλληλένδετα και αλληλεξαρτώμενα. Το κάθε πράγμα έχει και το αντίθετό του και η διπολική αυτή σχέση είναι η κινητήρια δύναμη του Κόσμου που θεμελιώνει το τελικό αποτέλεσμα που είναι η αρμονία μέσα στην αδιάκοπη κίνηση και αλλαγή.

«πόλεμος πάντων μεν πατήρ εστι, πάντων δε βασιλεύς, τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους» (απ. 53)

«ειδέναι δε χρη τον πόλεμον εόντα ξυνόν, και δίκην έριν, και γινόμενα πάντα κατ’ έριν και χρεών» (απ. 80)

«το αντίξουν συμφέρον και εκ των διαφερόντων καλλίστην αρμονίαν και πάντα κατ’ έριν γίγνεσθαι» (απ. 8)

Η έννοια της ολότητας είναι ο βασικός άξονας της σκέψης του Ηράκλειτου. Από το όλον προέρχεται κάθε πράγμα και το καθένα μέρος αντανακλά  την ολότητα. Ο κόσμος κινείται σε ένα κύκλο όπου όλα είναι και δεν είναι την ίδια στιγμή. Η αρμονία δεν είναι η ισόρροπη ηρεμία, αλλά η αέναη μεταβλητότητα.

«συνάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον, συνάδον διάδον ∙ εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα» (απ. 10)

Ο Λόγος είναι το ενοποιητικό στοιχείο του Κόσμου. Ο λόγος είναι φωτιά και η φωτιά λόγος. Ο λόγος συνενώνει τα αντίθετα και, όπως και ο χρόνος, διαπερνά και εξουσιάζει το «περιέχον». Δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί σε ένα σύμπαν που «ην αεί και εστι και έσται», αρχή και τέλος δεν έχουν νόημα. Παρόλα αυτά, όποιος καταλάβει τη σημασία του, νοεί τη συμπαντικότητα που γίνεται αντιληπτή μέσα από το γίγνεσθαι. Η σημασία του λόγου είναι προσιτή σε όλους τους ανθρώπους. Εντούτοις, μόνο μερικοί φθάνουν στο σημείο της κατανόησης και αυτοί είναι οι αφυπνισμένοι. Ενώ οι πολλοί συνεχίζουν να «κοιμούνται», ζώντας σ’ ένα δικό τους προσωπικό κόσμο. Ο λόγος δρα σε όλους το ίδιο. Επομένως, ο ίδιος ο κόσμος νοείται μόνο μέσα από μια κοινή λογική.

«του δε λόγου τουδ’ εόντος αεί αξύνετοι γίνονται άνθρωποι και πρόσθεν ή ακούσαι και ακούσαντες το πρώτον ∙ γινομένων γαρ πάντων κατά τον λόγον τόνδε απείροισιν εοίκασι, πειρώμενοι και επέων και έργων τοιούτων οκοίων εγώ διηγεύμαι κατά φύσιν διαιρέων έκαστον και φράζων όκως έχει ∙ τους δε άλλους ανθρώπους λανθάνει οκόσα εγερθέντες ποιούσιν όκωσπερ οκόσα εύδοντες επιλανθάνονται» (απ. 1)

«διό δει έπεσθαι τω κοινώ ∙ ξυνός γαρ ο κοινός ∙ τού λόγου δ’ εόντος ξυνού ζώουσιν οι πολλοί ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν» (απ. 2)

«ωι μάλιστα διηνεκώς ομιλούσι λόγω (τω τα όλα διηκούντι), τούτω διαφέρονται, και οις καθ’ ημέραν εγκυρούσι, ταύτα αυτοίς ξένα φαίνεται (απ. 72)

Η φωτιά είναι η αρχή που μαζί με το λόγο διαπνέει το σύμπαν. Αλλά όπως και με το Λόγο δεν είναι το αρχικό δημιουργικό στοιχείο. Φωτιά, Λόγος και χρόνος εξουσιάζουν τον κόσμο μέσα από τη συνεχή διακύμανση των αντιθέτων, μέσα από τη ατέρμονη ροή των πραγμάτων. Η φωτιά, κυρίαρχο στοιχείο του σύμπαντος, μπλέκεται σε μια κυκλική μετατροπή, σε μια μεταστοιχείωση, μέρη της οποίας είναι τα άλλα τρία στοιχεία, ο αέρας, η γη και το νερό. Όλα συντίθενται και όλα αποδομούνται μέσα από συνεχείς μεταβολές των μερών που συνθέτουν το όλον.

«πυρός τε ανταμοιβή τα πάντα και πυρ απάντων ώκοσπερ χρυσού χρήματα και χρημάτων χρυσός» (απ. 90)

«ζη πυρ τον γης θάνατον και ανήρ ζη τον πυρός θάνατον, ύδωρ ζει τον αέρος θάνατον, γη τον ύδατος» (απ. 76)

«πυρός τροπαί πρώτον θάλασσα, θαλάσσης δε το μεν ήμισυ γη, το δε ήμισυ πρηστήρ…θάλασσα διαχέεται, και μετρέεται εις τον αυτόν λόγον, οκοίος πρόσθεν ην η γενέσθαι γη» (απ. 31)

Τελικά, όλα είναι ένα, όλα κινούνται και αλλάζουν, το κάθε τι έχει το αντίθετό του και, το όλον, το περιέχον, ο κόσμος διαπνέονται από την καθολική σοφία που είναι ο λόγος. Ο λόγος μεταφράζεται σε διπολικές σχέσεις αντιθέτων, σε συμπαντική αρμονία μέσα από τον ανταγωνισμό και την αντιπαράθεση, σε αέναη κίνηση και αλλαγή, σε μεταστοιχείωση, σύνθεση, αποδόμηση. Ο λόγος μεταφράζεται επίσης σε λόγο που αρθρώνεται και εκστομίζεται, σε αλήθεια, τη μόνη αλήθεια. Γιατί ο λόγος είναι κοινός, άρα και η αλήθεια κοινή.

Η φωτιά δεν είναι η αρχή του κόσμου γιατί ο κόσμος δεν έχει αρχή και τέλος. Είναι το αέναο γίγνεσθαι στο οποίο αντανακλάται ο κόσμος το κάθε λεπτό. Η φωτιά συμμετέχει στην κυκλική πορεία της μεταβολής των στοιχείων και είναι η κινητήρια δύναμη της μεταβολής αυτής. Λόγος και Φωτιά εξουσιάζουν τον Κόσμο, αλλά εκ των ένδων. Η Ηρακλείτεια σκέψη φώτισε το δρόμο της σύλληψης του κόσμου ως μιας και μοναδικής οντότητας, και του παραμερισμού κάθε έννοιας δημιουργισμού και εσχατολογίας,  υπέρ μιας διαλεκτικής του γίγνεσθαι που φανερώνεται ως το μόνο μετρήσιμο μέγεθος, διαμέσου του οποίου εκδηλώνεται η ουσία των πραγμάτων.

Ο Ηράκλειτος μίλησε και «η σκέψη αρθρώθηκε»

Βιβλιογραφία:

-   Κώστας Αξελός, «Ο Ηράκλειτος και η Φιλοσοφία», Εκδόσεις Εξάντας

-   G. S. Kirk, J. E. Raven, M. Schofield, Οι Προσωκρατικοί Φιλόσοφοι, Εκδόσεις: Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης

Αποσπάσματα:

-          (απ. 50): Όχι εμένα αλλά το λόγο αφού ακούστε, είναι σοφό να ομολογήσετε ότι Ένα τα Πάντα

-          (απ. 30) Αυτόν τον κόσμο που είναι για όλους, ούτε κανείς θεός ούτε άνθρωπος τον έκανε, αλλά ήταν από πάντα και είναι και θα είναι αιώνια φωτιά, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο

-          (απ. 52) Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει, ρίχνοντας ζάρια ∙ ενός παιδιού η βασιλεία

-          (απ. 91) Δεν μπορούμε να μπούμε δυο φορές στο ίδιο ποτάμι…(Κάθε τι θνητό) σκορπίζεται και πάλι μαζεύεται, πλησιάζει και απομακρύνεται

-          (απ. 49^α) Στα ίδια ποτάμια μπαίνουμε και δεν μπαίνουμε, είμαστε και δεν είμαστε

-          (απ. 53) Ο πόλεμος είναι πατέρας όλων, όλων βασιλιάς ∙ άλλους ανέδειξε θεούς κι άλλους ανθρώπους, άλλους έκανε δούλους κι άλλους ελεύθερους

-          (απ. 80) Πρέπει να ξέρουμε ότι ο πόλεμος είναι κοινός κι διχόνοια δικαιοσύνη, κι ότι τα πάντα γίνονται από διχόνοια κι από ανάγκη

-          (απ. 8) Το αντίθετο (είναι) σύμφωνο, από τις διαφορές γιεννιέται η πιο ωραία αρμονία και τα πάντα γίνονται με τη διχόνοια

-          (απ. 10) (Συνδέσεις όλα κι όχι όλα), ομόνοια διχόνοια, συμφωνία ασυμφωνία ∙ από όλα (γεννιέται) το ένα κι από το ένα όλα

-          (απ. 1) Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια οι άνθρωποι γίνονται ασύνετοι και πριν τον ακούσουν κι αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ∙ γιατί, ενώ τα πάντα γίνονται σύμφωνα μ’ αυτόν το λόγο, οι άνθρωποι μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν καταπιάνονται και με λόγια και με έργα τέτοια σαν κι αυτά που εγώ διηγούμαι, διαιρώντας το καθένα κατά τη φύση του και λέγοντάς το όπως έχει ∙ οι άλλοι όμως άνθρωποι ξαστοχούν όσα κάνουν ξύπνιοι, όπως λησμονούν όσα κάνουν στον ύπνο τους

-          (απ. 2) Γι’ αυτό πρέπει να ακολουθήσουμε τον κοινό λόγο γιατί το κοινό είναι συμπαντικό. Ενώ όμως ο λόγος είναι κοινός, οι πολλοί ζουν σαν να είχαν μια δική τους φρόνηση

-          (απ. 72) Με το λόγο, αυτόν που τα κυβερνάει όλα, τον οποίο μάλιστα συναναστρέφονται αδιάκοπα, μ’ αυτόν έχουν διαφορές, κι όσα συναντούν κάθε μέρα, τούς φαίνονται ξένα

-          (απ. 90) Τα πάντα ανταλλάσσονται με τη φωτιά και με τα πάντα η φωτιά, όπως τα πράγματα με το χρυσάφι και το χρυσάφι με τα πράγματα

-          (απ. 76) Η φωτιά ζει το θάνατο της γης κι ο αέρας ζει το θάνατο της φωτιάς, το νερό ζει το θάνατο του αέρα και η γη του νερού

-          (απ. 31) Μετατροπές της φωτιάς: πρώτα θάλασσα και το μισό της θάλασσας γη, το άλλο μισό σίφουνας…Διαχέεται η θάλασσα και φθάνει στο ίδιο μέτρο της αναλογίας που ίσχυε πριν γίνει γη

(filosofia.gr) Δάκης Μαυρουδής

Read more »

Εστ` Αν Και Εις Περιή

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: :Κεφαλή της θεάς Αθηνάς, με το δόρυ. Συμβολίζει τη γνώση και την ισχύ, συνδυασμός με τον οποίο η Μεραρχία φιλοδοξεί να επιτύχει την αποστολή της.

ΡΗΤΟ: "ΕΣΤ' ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΕΡΙΗ" (Έστω και εάν ένας παραμείνει ζωντανός).
"Επίστασθέ τε ούτω ει μη πρότερον ετυγχάνετε επιστάμενοι, εστ' αν και είς περίη, Αθηναίων, μηδαμά ομολογήσοντας ημέας Ξέρξη".

Ηρόδοτος VIII, 144.

"Μάθετε δε και τούτο, αν τυχόν δεν το γνωρίζετε προηγουμένως, εφ' όσον και ένας μόνο εκ των Αθηναίων παραμείνει στη ζωή, εμείς δεν πρόκειται να έλθουμε σε συμβιβασμό με τον Ξέρξη".

Την απάντηση αυτή έδωσαν, οι Αθηναίοι στους Σπαρτιάτες, όταν οι τελευταίοι ανησύχησαν, επειδή πληροφορήθηκαν ότι ο Ξέρξης, μετά την ήττα που υπέστη στη Σαλαμίνα το 480 π.Χ., προσπάθησε να διαιρέσει τους Έλληνες, προτείνοντας ιδιαίτερα ευνοϊκούς όρους ειρήνης στους Αθηναίους.

Read more »

Παιδικοί τάφοι 3.000 χρόνων στην αρχαία Άλο!

Εντοπίστηκαν κοντά σε οικίες και περιείχαν αγαπημένα αντικείμενα των νεκρών

Σημαντικές πληροφορίες 3.000 χρόνων έφεραν στο φως οι παιδικοί τάφοι που αποκαλύφθηκαν στην περιοχή της Άλου, στο πλαίσιο των εργασιών βελτίωσης και διαπλάτυνσης της εθνικής οδού, που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Οι εξήντα οκτώ συνολικά τάφοι αποκαλύφθηκαν στο πλαίσιο εργασιών που πραγματοποιήθηκαν κοντά στο ελληνιστικό τοίχος της Άλου, με αφορμή το παραπάνω έργο, και ανάγονται στην πρωτογεωμετρική εποχή -πρώιμη εποχή του σιδήρου (1000-900 π.Χ). Οι περισσότεροι τάφοι που αποκαλύφθηκαν, περιείχαν παιδικές ταφές, οι οποίες εντοπίζονται παραπλεύρως ή εντός οικιών, γεγονός που μαρτυρά την επιθυμία των γονέων να βρίσκονται κοντά στα παιδιά τους, ακόμη και μετά θάνατον. Σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα είναι σύνηθες φαινόμενο της συγκεκριμένης περιόδου στην περιοχή μας ο ενταφιασμός των παιδιών εντός των οικισμών, στα ελεύθερα τμήματα μεταξύ των οικιών, ή ακόμη και εντός κτιρίων που δεν χρησιμοποιούνταν για κατοίκηση. 

Το συγκεκριμένο εύρημα επιβεβαιώνει την κατοίκηση της Γεωμετρικής Περιόδου στην αρχαία Άλο, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους τύμβους που ανακαλύφθηκαν προγενέστερα στην θέση Βουλοκαλύβα. Οι τάφοι που αποκαλύφθηκαν κοντά στο τείχος της Άλου είναι παιδιών και ενηλίκων, ενώ ορισμένοι εξ αυτών, οι οποίοι δεν περιείχαν κτερίσματα, εκτιμάται ότι είναι μεταγενέστερης εποχής, ενδεχομένως υστερορωμαϊκής. Οι παιδικοί τάφοι είναι κιβωτιόσχημοι και λακκοειδείς, καλύπτονταν από πλάκες, προκειμένου να είναι προστατευμένοι και περιείχαν μικροσκοπικά αντικείμενα, τα οποία χρησιμοποιούσαν ενδεχομένως τα παιδιά στην καθημερινότητά τους. Η χρήση ασβεστολιθικών πλακών στα τοιχώματα των τάφων δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς η συγκεκριμένη περιοχή, στην οποία λειτουργούσε μάλιστα λατομείο έως την δεκαετία του ’60, διέθετε πάντα άφθονα πετρώματα. Οι ηλικίες των παιδιών ποικίλουν από βρέφη λίγων μηνών έως και παιδιά ηλικίας δέκα περίπου ετών, γεγονός που μαρτυρά τα υψηλά ποσοστά της παιδικής θνησιμότητας κατά την αρχαιότητα. Εντός των τάφων βρέθηκαν, παράλληλα, μικρογραφικά πήλινα αγγεία, χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης περιόδου, πόρπες, περόνες, μικρά κοσμήματα που ήταν τοποθετημένα πάνω στην ενδυμασία των παιδιών, επίσης βραχιολάκια, χαντρούλες, μεταλλικά ελάσματα, θήλαστρα, προπομποί των σύγχρονων μπιμπερό, καθώς και ένας χρυσός σφηκωτήρας που κοσμούσε τα μαλλιά μικρού κοριτσιού. Οι ταφές, κτερισμένες και μη, εντοπίζονται σε μικρή απόσταση από την επιφάνεια του εδάφους και διατηρήθηκαν ανέπαφες επί 3.000 περίπου χρόνια, λόγω της χρήσης καλυπτήριων πλακών. Τα ευρήματα των τάφων έχουν μεταφερθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αλμυρού και για πρώτη φορά βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ, αποκαλύπτοντας πτυχές μιας ολόκληρης περιόδου. Τα μικρά αγγεία που βρέθηκαν, εξάλλου, στους τάφους είναι καλής ποιότητος, δεδομένου ότι οι κάτοικοι της Άλου γνώριζαν τα μυστικά της επιλογής και επεξεργασίας του πηλού, γεγονός που τεκμηριώνεται από την ύπαρξη κεραμικών κλιβάνων της ίδιας εποχής. Τα δεδομένα που έχουν έρθει στο φως, δείχνουν ότι η Άλος παρήγαγε κεραμικά αντικείμενα και ενδεχομένως, ορισμένα εξ αυτών, βρίσκονται μέσα στους τάφους που έχουν ανακαλυφτεί.

 

Ταφικά έθιμα

Εντύπωση προκάλεσε, εξάλλου, στους αρχαιολόγους η αποκάλυψη μικρού κιβωτιόσχημου τάφου δίπλα ακριβώς σε αψιδωτό οικοδόμημα, καθώς και δύο κλιβάνων γεωμετρικής εποχής, που δείχνουν ότι υπήρξε κατοίκηση και αξιόλογη δράση στην Άλο και στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Στο εσωτερικό της αψίδας ενός κτιρίου αυτής της εποχής, βρέθηκαν, παράλληλα, στην θέση τους, οι βάσεις επτά πιθαριών, που αποτελούν τεκμήρια κατοίκησης και χρήσης του συγκεκριμένου χώρου. «Στη διάρκεια των ανασκαφών που πραγματοποιήσαμε από το 1998 έως το 2004 στο πλαίσιο των εργασιών βελτίωσης και διαπλάτυνσης της ΠΑΘΕ, επιβεβαιώσαμε την γεωμετρική κατοίκηση στην Άλο» αναφέρει η κ. Έλσα Νικολάου, υπεύθυνη για το έργο από πλευράς ΙΓ΄ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και νυν αναπληρώτρια διευθύντρια του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Θεσσαλικών Σπουδών. «Το συγκεκριμένο μεγάλο δημόσιο έργο, προσθέτει η ίδια, μας έδωσε την αφορμή να πραγματοποιήσουμε εκτεταμένες σωστικές ανασκαφές στην Άλο και σκάβοντας γύρω από το ελληνιστικό τείχος, ανακαλύψαμε ίχνη γεωμετρικής κατοίκησης και παιδικές ταφές στα ελεύθερα τμήματα του οικισμού και κοντά στα σπίτια της ίδιας περιόδου». Τα παραπάνω ευρήματα συμπληρώνουν το παζλ των αρχαιολογικών πληροφοριών για τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν κατά την συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όπως επισημαίνει μάλιστα η κ. Νικολάου «τα ταφικά έθιμα αντανακλούν μια υφιστάμενη κοινωνική πραγματικότητα. Τα υλικά κατάλοιπα των ταφικών εθίμων μας επιτρέπουν να «μεταφράσουμε» μόνο ένα ποσοστό συγκεκριμένων πράξεων που έλαβαν χώρα πριν από περίπου 3.000 χρόνια». Οι τάφοι της Γεωμετρικής περιόδου, παράλληλα, μας δείχνουν την ιδιαίτερη συμπεριφορά των αρχαίων προς τους νεκρούς, κυρίως δε προς τα παιδιά. «Τα συγκεκριμένα ταφικά έθιμα, που είναι συνήθη, συναντώνται σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στην περιοχή μας. Έχουν βρεθεί πρωτογεωμετρικές παιδικές ταφές, κτερισμένες και μη, εντός οικισμών, γύρω από οικίες και στα ελεύθερα τμήματα των οικισμών» υπογραμμίζει η αναπληρώτρια διευθύντρια του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Θεσσαλικών Σπουδών. Οι τάφοι έχουν διατηρηθεί στην θέση όπου βρέθηκαν και σε μικρή απόσταση από την επιφάνεια του εδάφους, αποκαλύπτοντας στοιχεία μιας μακρινής εποχής, που παρουσιάζει, ωστόσο, έντονο ενδιαφέρον για τους μεταγενέστερους.


(almyrosinfo.)

Read more »

Το πολυτιμότερο κλοπιμαίο της Αρχαίας Ολυμπίας

Ένα χρυσό δαχτυλίδι-σφραγίδα, που χρονολογείται τον 16ο αιώνα π.Χ., που θεωρείται ανεκτίμητης αρχαιολογικής αξίας, υπήρξε το πολυτιμότερο από τα αντικείμενα που άρπαξανοι ληστές από το παλιό μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας. Το δαχτυλίδι ανήκε σε κάποιον ηγεμόνα της….

Άνθειας και χρονολογείται στη χρονική περίοδο 1580-1400 π.Χ., ενώ έχει βρεθεί στον περίφημο βασιλικό θολωτό τάφο «Τσαγκή 4», στη θέση «Ράχη» της περιοχής Ελληνικά στην Άνθεια Καλαμάτας.

Το χρυσό σφραγιστικό δαχτυλίδι απεικονίζει δύο άνδρες αθλητές να συμμετέχουν σε εκδήλωση ταυροκαθαψίων και γι’ αυτό αποφασίστηκε να δανεισθεί από το μουσείο της Μεσσήνης για δύο χρόνια στο μουσείο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία. Μάλιστα, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Μεσσηνίας είχε ζητήσει να επιστραφεί, αλλά το αίτημα απορρίφθηκε!

(newsbeast)

Read more »

Μυστικά αρχεία Bατικανού: Eγγραφα από την δίκη του Τζορντάνο Μπρούνο

Σαν σήμερα την 17ην  Φεβρουαρίου του 1600 ο  Τζορντάνο  Μπρούνο (Giordano Bruno) κάηκε ζωντανός στην πυρά ως αιρετικός από την ιερά εξέταση της Ρώμης και σήμερα το ΒΑΤΙΚΑΝΌ εκθέτει online  μυστικά έγγραφα της δίκης για την επέτειο του θανάτου του.

Το άγαλμα του στην πλατεία CAMPO DE FIORI

Γεννημένος το 1548 ο ΔΟΜΙΝΙΚΑΝΟΣ ΜΠΡΟΥΝΟ είχε πάντα πρόβλημα με τους ανωτέρους του και ήταν ύποπτος ως αιρετικός λόγω του  χαρακτήρα του.Το 1576 έφυγε από τη ΝΑΠΟΛΗ και άρχισε να περιφέρεται σε όλη την ΕΥΡΩΠΗ:ΕΛΒΕΤΙΑ-ΓΑΛΛΙΑ-ΑΓΓΛΊΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ.Εντω μεταξύ έγραψε και τα έργα του περί κοσμολογίας-ηθικής-και <μαγείας>.Μετά την συγγράφη τους μάζεψε αρκετούς αφορισμούς από τους ΚΑΛΒΙΝΙΣΤΕΣ στη  ΓΕΝΕΥΗ  το 1579 και από τους ΛΟΥΘΗΡΑΝΟΥΣ της το 1589.Είχε αγαπηθεί πολύ από τους μαθητές του και ήταν από τους μεγάλους στοχαστές της εποχής του,προδομένος από τους φίλους του επέστρεψε στη ΒΕΝΕΤΙΑ το 1591.Ο πατρίκιος Giovanni Mocenigo τον υποδέχτηκε σε πρώτη φάση,μόνο για να  τον καταγγείλει στο <ιερό γραφείο>.

Μετά την 22 ΜΑΙΟΥ του 1592 ο Τζορντάνο  Μπρούνο είχε χάσει οριστικά την ελευθερία του,και πέρασε τα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του  στην φυλακή,και μετά από μια κουραστική δίκη(των οποίων οι διαδικασίες έχουν χαθεί)και τις σκληρές δηλώσεις από ορισμένους συγκρατούμενους του καταδικάστηκε ως αιρετικός και κάηκε στην πυρά στην πλατεία Campo de 'Fiori δεμένος σε ένα κοντάρι.Ο φιλόσοφος <πλήρωσε τις απόψεις του περί της κόλασης,την μετενσάρκωση της ψυχής,για τους προφήτες,για τα δόγματα της Εκκλησίας και πολλά άλλα,όμως κυρίως για το άκαμπτο πείσμα του για την προάσπιση των φιλοσοφικών του θεωριών,και την άρνησή του αποκηρύξει τις ιδέες του σχετικά με την πολλαπλότητα των κόσμων  στο άπειρο σύμπαν,την τροχιά της γης γύρω από ο σύμπαν και πολλά άλλα.

Ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ σας μεταφέρει σήμερα στα απόκρυφα έγγραφα του ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ στη παρακάτη διεύθυνση Luxinarcana.org

MΥΣΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Read more »