Οι μοίρες

Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η ’τροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.
Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. Ας φανταστούμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στη ζωή. ’λλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι.

Λάχεση στο Αρχαιολογικό μουσείο της Ισπανίας στην Μαδρίτη.
Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της: μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους. Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά.
Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. Η ’τροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.

Οι τρεις Μοίρες σε φλαμανδικό χαλί τοίχου του 16ου αιώνα
Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή.
Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί. Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους.

Read more »

φ = 1,618

Η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ

Με την γραμμική κατασκευή του πενταγώνου οι Πυθαγόρειοι οδηγηθήκαν στην ανακάλυψη του άρρητου ¨χρυσού αριθμού¨ φ που αντιστοιχεί στον λόγο της ¨χρυσής τομής¨ ή παραδοσιακά της διαίρεσης ενός ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο.

Ο αριθμός αυτός θεωρήθηκε από την αρχαιότητα μια ¨θεία αναλογία¨ στενά συνυφασμένη με την αίσθηση του κάλους και της αρμονίας.

Το όνομα της το οφείλει στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι όντας ο πρώτος που την ονόμασε Sectio Aurea δηλαδή χρυσή τομή.

Η εφαρμογή της στο ανθρώπινο σώμα τον οδήγησε στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου

Η Χρυσή Τομή μπορεί να βρεθεί σε όλη την έκταση της φύσης: Στη διάταξη των φύλλων ενός φυτού, για να επιτευχτεί η μεγίστη έκθεση τους στον ήλιο, χωρίς τα επάνω φύλλα να σκιάζουν τα κάτω, στην σχέση των πετάλων με την διάμετρο του περικαρπίου τους.

Την συναντούμε εκτός από την ίδια την φύση και στις περισσότερες οικοδομικές κατασκευές των προγόνων μας.

Η εφαρμογή της στην οικοδόμηση κτιρίων αλλά και στην ίδια την πολεοδομία μιας πόλης και μάλιστα μεταξύ πόλεων είναι τέτοια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν προφανή σκοπό να συντονιστούν με τον σύμπαντα κόσμο.

Και βέβαια η επιλογή της θέσης του Δελφικού Μαντείου ως ομφαλού του κόσμου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.

Βρίσκετε σε αναλογία Χρυσής Τομής η οποία κατά τους αρχαίους φιλοσόφους και μαθηματικούς αποτελούσε την βασική αναλογία του Σύμπαντος

«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».

Read more »

Τελέσιλλα: η γυναίκα που νίκησε την Σπαρτιατική φάλαγγα (5ος αιώνας π. Χ.)

Στα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. κυρίαρχη στον Ελλαδικό χώρο ήταν η Πελοποννησιακή συμμαχία με κύριους ισχυρότερους εταίρους της την Σπάρτη του Βασιλιά Κλεομένη Α΄ και την Κόρινθο. Η ισχυρότερη πόλη εκτός της συμμαχίας αυτής ήταν το Άργος, ο μεγάλος ανταγωνιστής της Σπάρτης

για πάνω από 2 αιώνες. Το 495 π.Χ. περίπου ο Κλεομένης

αποφάσισε να επιτεθεί κατά του Άργους μετά από σχετικούς θετικούς χρησμούς που έλαβε από το μαντείο των Δελφών. Μετέφερε με πλοία το άνθος των Σπαρτιατών οπλιτών στο Ναύπλιο και από εκεί βάδισε προς το Άργος. Στην θέση Σήπεια νίκησε τους Αργίτες με ένα τέχνασμα και σκότωσε πολλούς.

Όσοι Αργίτες σώθηκαν κατέφυγαν στο ιερό άλσος του Άργους ώστε να προστατευθούν από το ιερό άσυλο. Ο Κλεομένης έχοντας αιχμαλώτους και αυτομόλους Αργίτες έμαθε τα ονόματα όσων είχαν καταφύγει στο ιερό και τους καλούσε ονομαστικά να βγουν δήθεν γιατί οι οικείοι τους είχαν πληρώσει λύτρα και είχαν εξαγοράσει την ζωή τους. Με αυτό τον τρόπο απέκτεινε πολλούς ακόμη. Λίγες μέρες μετά έβαλε φωτιά στο άλσος και σκότωσε και τους υπόλοιπους. Οι πληροφορίες του Ηροδότου και του Πλουτάρχου αναφέρουν 7000 νεκρούς, αλλά θεωρούνται υπερβολικές.

Το Άργος ήταν πλέον σχεδόν αφρούρητο αφού η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της πόλης είχε σκοτωθεί. Ο Κλεομένης αφού έστειλε τους οπλίτες της Σπάρτης πίσω στην πατρίδα τους και κράτησε μόνο τους χίλιους εκλεκτότερους, αποφάσισε να βαδίσει και να καταλάβει την ανοχύρωτη πόλη. Στο Άργος είχαν φτάσει τα νέα από την μεγάλη καταστροφή και όλοι βρίσκονταν σε απελπισία.

Ανάμεσα στις γυναίκες του Άργους βρισκόταν στην ακμή της ηλικίας της η ξακουστή

ποιήτρια Τελέσιλλα. Η Τελέσιλλα ήταν λεπτοκαμωμένη και φιλάσθενη στη νεανική της

ηλικία. Η ασθενική της φύση φαίνεται πως την ανάγκαζε να ζει απομονωμένη και κλεισμένη στον εαυτό της, χωρίς συναναστροφές και κοινωνικότητα, ώσπου αποφάσισε να απευθυνθεί στο Μαντείο για να μάθει για την εξέλιξη της υγείας της. Το «Μαντείο του Θεού» απάντησε στη μικρόσωμη και ασθενική Τελέσιλλα ότι θα βρει την υγεία και την επιτυχία της, εφόσον υπηρετήσει τις Μούσες. Η μαντική προσταγή «τας Μούσας θεραπεύειν» σε συνδυασμό με το έμφυτο ποιητικό της ταλέντο και την έφεσή της για τη μουσική έκαναν την Τελέσιλλα να αφοσιωθεί με πάθος στην ποίηση και τη μουσική, να βρει νόημα στη ζωή της και να κατακτήσει την πνευματική ομορφιά.

Στην κρίσιμη στιγμή για την πατρίδα της, η ποιήτρια Τελέσιλλα δημηγόρησε με θερμά λόγια πατριωτισμού στις γυναίκες της πόλης, καλώντας αυτές να πολεμήσουν και να θυσιαστούν για την ελευθερία των παιδιών τους και της πόλης τους. Ο λόγος της είχε θαυμαστό αποτέλεσμα. Όλες οι γυναίκες της πόλης φόρεσαν πανοπλίες και έζωσαν τα τείχη της πόλης σαν στεφάνι, έτοιμες να την υπερασπιστούν έναντι των οπλιτών του Κλεομένη. Ο Παυσανίας αναφέρει πως ο Κλεομένης αντικρύζοντας τις γυναίκες του Άργους, θεώρησε (ορθά) πως η εύκολη νίκη που θα ερχόταν δεν θα πρόσθετε δάφνες δόξας αλλά θα ατίμαζε τα Σπαρτιατικά όπλακαι και

έτσι υποχώρησε. Ο Πλούταρχος από την άλλη

υποστηρίζει ότι έγινε κανονικά μάχη, όπου οι Σπαρτιάτες ηττήθηκαν και υποχώρησαν, κάτι που είναι εντελώς απίθανο. Όπως και να έχει η Τελέσιλλα και οι γυναίκες του Άργους έσωσαν την πόλη τους από σίγουρη καταστροφή επιδεικνύοντας θάρρος και ευψυχία σε μια εποχή που η θέση της γυναίκας ήταν πάντως εντελώς ασύμβατη με τον πόλεμο.

Εις ανάμνησιν της θαυμαστής σωτηρίας της πόλης τους, οι Αργίτες καθιέρωσαν τη γιορτή των "Υβριστικών". Στην γιορτή αυτή, οι γυναίκες του Άργους ντύνονταν με ανδρικά χιτώνια και χλαμύδες, ενώ οι άνδρες με γυναικεία πέπλα και ενδύματα. Οι Αργείοι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης ανήγειραν προς τιμή της Τελέσιλλας μεγάλη στήλη στην οποία παριστάνονταν αυτή όρθια έχοντας στα πόδια της βιβλία και κρατώντας στα χέρια κράνος που παρατηρούσε έτοιμη να το φορέσει στο κεφάλι της. Η στήλη αυτή ήταν τοποθετημένη πάνω από το θέατρο του Άργους και μπροστά από το ιερό άγαλμα της θεάς Αφροδίτης. Η στήλη αυτή σώζονταν μέχρι το 170 μ.Χ. που την είδε ο Παυσανίας...

Read more »

Η αρχαία Ελληνική γνώση και θεωρία για το σύμπαν

Γράφει η Ιοκάστη

Η

αρχαία Ελληνική γνώση και θεωρία για το σύμπαν, τον άνθρωπο, το διάστημα και τον φυσικό κόσμο..

γύρω μας, στην οποία ακόμα και σήμερα η επιστημονική κοινότητα της αστροφυσικής, της βιολογίας, της γεωλογίας κ.α., στηρίζει τις έρευνες και τις μελέτες της.

Το άτομο.

Δημόκριτος, Μόσχος ο Φοίνιξ, Λεύκιππος, Επίκουρος. - (Παρουσιάστηκε από τον Ντάλτον το 1808)

Η κίνηση των ατόμων καί ο σχηματισμός τών ουρανίων σωμάτων από άτομα.

Δημόκριτος

Η σχετικότητα.

Θαλής ο Μηλήσιος, Αναξιμένης, Θεόπομπος, Ηράκλειτος, Ζήνων, Ελεάτης. - (Παρουσιάστηκε από τον Αινστάιν)

Η αντιστροφή του Χρόνου.

Πλάτων (Πολιτικος). - (Παρουσιάστηκε από τον Αινστάιν)

Η φύση του Σύμπαντος.

Λουκρήτιος

Η φύση του Σύμπαντος και η σφαιρικότητά του.

Πλάτων, Θαλής, Πυθαγόριοι

Χωρο-χρόνος.

Ζήνων, Ελεάτης, Δαμάσκιος.

Αντι-Υλη και παράλληλα Σύμπαντα.

Φιλόλαος

Νόμος των αναλογιών.

Ερμής, Πυθαγόρας

Το παλλόμενο Σύμπαν.

Πλάτων (Πολιτικός)

Η Μεγάλη Εκρηξη.

Ορφικοί. - (Παρουσιάστηκε από τον Ζώρζ Λεμάντρ το 1927)

Το Ηλιακό Σύστημα καί η σφαιρικότητα της Γής.

Αρίσταρχος ο Σάμιος, Πυθαγόρας, Πλάτων.

Οι πέραν του Κρόνου πλανήτες.

Δημόκριτος, Αναξιμένης

Η φύση του Γαλαξία ως αστρικό νεφέλωμα.

Δημόκριτος

Η πολλαπλότητα των Κόσμων.

Αναξαγόρας, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, Ξενοφάνης, Ζήνων, Ελεάτης, Μητρόδωρος, Θαλής.

(Παρουσιάστηκε από τον Τζορντάνο Μπρούνο)

Το απροσμέτρητο των αποστάσεων.

Ορφεύς, Αρίσταρχος

Οι Κόσμοι έχουν αρχή και τέλος.

Δημόκριτος

Τα Ηλιακά Συστήματα καί τους «μή φωτεινούς συνόδους των ηλίων».

Πυθαγόρας, Ηράκλειτος

Η ύπαρξη ζωής σε άλλα Συστήματα.

Αναξαγόρας, Ξενοφάνης, Δημόκριτος, Επίκουρος, Αναξιμένης, Ζήνων, Ελεάτης, Λουκρήτιος, Στράβων

Η ελλειπτικότητα της Γήινης τροχιάς.

Αρίσταρχος. (Παρουσιάστηκε από τον Γκάους το 1819)

Οι Αστεροειδείς καί οι συγκρούσεις τους.

Πλάτων(Τίμαιος)

Οι διαστάσεις της Υδρογείου.

Ερατοσθένης, Διακαίαρχος

Η 24ωρη περιστροφή της Γής.

Ηρακλείδης ο Ποντικός

Η αιτία της Εκλειψης.

Αναξαγόρας, Θαλής

Νόμοι κινήσεως των Πλανητών.

Εύδοξος, Πυθαγόριοι

Η φύση της Σελήνης.

Πλούταρχος, Εμπεδοκλής

Η σφαιρικότητα της Γής.

Στράβων

Οι κινήσεις της Υδρογείου.

Ηρακλείδης ο Ποντικός

Η φύση του Ηλίου.

Αναξαγόρας

Ο Πολικός αστέρας.

Ορφικοί, Ομηρος

Η ανάκλαση του Ηλιακού φωτός από την Σελήνη.

Θαλής, Παρμενίδης, Πλούταρχος. - (Παρουσιάστηκε από τον Γαλιλαίο)

Η αιτία των παλιρροιών.

Ποσειδώνιος. - (Παρουσιάστηκε από τον Κέπλερ)

Οι Υπολογιστές.

Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων. - (Παρουσιάστηκε από τον Βίνερ το 1950)

Η Αμερική.

Πλάτων, Στράβων, Βίων Προυσσαεύς

Διαστρικά ταξίδια.

Λουκιανός

Ο τρόπος σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος.

Πλάτων. - (Παρουσιάστηκε από τον Λαπλάς)

Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών.

Αναξίμανδρος. - (Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο το 1859)

Η στεριά είναι λιγότερη από το νερό.

Φιλόστρατος

Η προέλευση της Ζωής.

Δημόκριτος, Αναξίμανδρος

Η Ενέργεια

Αριστοτέλης, Αναξίμανδρος

Ο Νόμος της επιβίωσης των καλύτερα προσαρμοσμένων όντων.

Ο Λουκρήτιος τον αναφέρει ως γνώση των αρχαιοτέρων από αυτόν, Ελλήνων. - (Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο)

Οι 365.25 ημέρες του Ετους.

Ο Διόδωρος αναφέρει ότι «πρόκειται γιά πολύ παλιά γνώση» από αυτόν

Τα Ζώδια και οι ονομασίες τους.

Ορφικοί. - (Παρουσιάστηκε από τον Νεύτωνα)

Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια.

Ορφικοί

Η φύση των Κομητών.

Αριστοτέλης, Πυθαγόριοι

Οι Κοσμικοί Ηχοι

Πυθαγόρας

Ο Νόμος που ορίζει τις αποστάσεις των Πλανητών από τον Ηλιο.

Πυθαγόριοι - (Παρουσιάστηκε από τον Μποντέ)

Η απόσταση της Γής από τα άλλα ουράνια σώματα.

Ιππαρχος

Το Σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον και περικλείει όλα τα όντα.

Πλωτίνος

Η Αλληλεπίδραση των πάντων.

Πλάτων

Η έννοια της Κοσμικής Τάξης καί Αρμονίας.

Ορφικοί

Ο νόμος της Αναλογίας καί της Αντιστοιχίας Μικρόκοσμου-Μακρόκοσμου.

Ερμής ο Τρισμέγιστος

Το ωοειδές σχήμα του Σύμπαντος.

Ορφικοί, αναφορές των Μακρόβιου καί Αχιλλέως Τάτιου

Αστρο-Γέννεση και Αστρική σκόνη.

Ορφικοί

Η αρχική συγκέντρωση όλης της συμπαντικής Υλης σε ωοειδές σχήμα.

Ορφικοί

Το Πεπερασμένο του Σύμπαντος.

Ορφικοί

Η δυνατότητα εποικισμού της Σελήνης.

Λουκιανός

Το DNA.

Κηρύκειον

Read more »

Οι επτά σοφοί της αρχαιότητας (Βίντεο)

ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΤΑΙΝΙΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗΣ ΜΕ (ΕΛΛΗΝΙΚΟΥΣ ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ) ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΦΕΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥΣ , ΕΝΩ ΩΣ ΜΟΥΣΙΚΗ ΥΠΟΚΡΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ.

ΟΙ ΕΠΤΑ ΣΟΦΟΙ ΗΤΑΝ :
Ο ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ
Ο ΣΟΛΩΝ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ
Ο ΧΙΛΩΝ Ο ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΣ
Ο ΠΙΤΤΑΚΟΣ Ο ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ
Ο ΒΙΑΣ ἤ Ο ΠΡΙΝΕΥΣ
Ο ΚΛΕΟΒΟΥΛΟΣ Ο ΛΙΝΔΙΟΣ
ΚΑΙ Ο ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ο ΚΟΡΙΝΘΙΟΣ.
ΟΙΕΠΤΑ ΣΟΦΟΙ ΕΖΗΣΑΝ ΚΑΙ ΧΑΡΙΣΑΝ ΤΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ -6ο ΚΑΙ -7ο ΑΙΩΝΑ , ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ , ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΟΡΟΣΗΜΟΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ .

Read more »

Ο μύθος του Προμηθέα... Το μέλλον γράφεται στο παρελθόν

Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης

Ο Προμηθέας θεωρείο τιτάνας, δηλαδή ον με υπερβατικές δυνάμεις. Η καταγωγή του προκύπτει μάλλον Ασιατική. Πατέρας του ήταν ο Ιαπετός, γιος του Ουρανού και της Γαίας, συγγενής δηλαδή του Δία, και μητέρα του η Ωκεανίδα Ασία ή Θέμις ή Αίθρα ή Κλυμένη. Γλωσσολογικά, το όνομα του πατέρα του, αβέβαιου ετύμου, παραπέμπει στην ορμή και την ταχύτητα, και της μητέρας του στο ένδοξο και ξακουστό πέραν της Ελλάδας χώρο.

Το Ελληνικό όνομα «Προμηθεύς» σημαίνει τον προ της μάθησης - της γνώσης, αυτόν που προμηθεύεται, τον προνοητικό κι επιμελή. Αδέλφια είχε τον Επιμηθέα, τον Άτλαντα και τον Μενοίτιο. Ο Επιμηθεύς ετοιμολογικά συμβολίζει αυτόν που δεν έχει προνοήσει (το επί είναι χρονικό), συνεπώς αυτόν που σκέφτεται κατόπιν εορτής. Ο Άτλας, αυτόν που δεν υποτάσσεται επιχειρώντας πράγματα που δεν τολμούν οι άλλοι, και ο Μενοίτιος αυτόν που πράττει από την επιθυμία, τον φλογερό παρορμητισμό. ...

Ο Προμηθέας ευεργέτησε τους ανθρώπους κλέβοντας από το Δία τη φωτιά για να βελτιώσουν τη ζωή τους, αποκτώντας κατά τον τρόπο αυτό τη γνώση του καλού. Η φωτιά παραπέμπει στην πρώτη γνώση και για το λόγο αυτό ο Προμηθέας καλείτο και Εωσφόρος, δηλαδή ο φέρων το έως, την ηώ-αυγή, το φως της γνώσης στους ανθρώπους.

Ο Δίας, που ο ενικός του συμβολίζει αυτόν που ζεύει (ζεύς) και κατόπιν διαχωρίζει για να κυβερνάει (δυισμός), έστειλε το διαχειριστή της φωτιάς και του σιδήρου του, τον τρισάθλιο στην ουσία κουτσό συγγενή του τον οποίο κάποτε είχε πετάξει απο το πόδι στη Λήμνο, τον Ήφαιστο, για να τιμωρήσει τον Προμηθέα. Η τιμωρία του ήταν να αλυσοδεθεί στο ψηλότερο βουνό και να έρχεται ένας αετός να του τρώει την έδρα του επιθυμητού που τότε πίστευαν πως ήταν το συκώτι, το οποίο όμως ξαναγινόταν. Το βουνό ήταν ο Καύκασος, αρχικά ο μικρασιατικός, όταν όμως οι Έλληνες γνώρισαν τα Ιμαλάϊα, τη λεγόμενη σκεπή του κόσμου, ο Προμηθέας κατέληξε εκεί, όπου από κοντά μάλλον είχε ξεκινήσει, ίσως απο κάποιο οροπέδιο του Ινδικού Καυκάσου (Ινδοκούς). Οι τιτάνες που του έβαλαν τις αλυσίδες είχαν τα «περίεργα» ονόματα Κράτος και Βία.

Εξετάζοντας το μύθο του Προμηθέα με τις υπάρχουσες παραβολές και τη σημασίες των ονομάτων, είναι σαν το μέλλον μας να έχει γραφτεί στο παρελθόν μας. Προμηθέας στο πολιτικό σύστημα είναι ο έντιμος και προνοητικός πολίτης που τολμά να αντιστρατευτεί το σύστημα της εξουσίας, δηλαδή, ο αντικαθεστωτικός επαναστάτης. Ο Δίας εμφανίζεται σαν το κράτος, προσωπικότητα ανόητη, εγωιστική, βίαιη, αυταρχική, ανυπόστατο μόρφωμα «Λεβιάθαν» μιας ιερατοκοσμικής δομής της εξουσίας, που αναθέτει σ’ ένα φύλακα - «ανθρωπάριο» του χεριού του να δουλεύει τη φωτιά και το σίδερό του, κάνοντάς τον ανάπηρο από τη μια και δίνοντάς του την πιο ωραία γυναίκα από την άλλη, την Αφροδίτη, που τον ταράζει στο κέρατο. Στο εύλογο ερώτημα «γιατί ο Δίας δεν έστειλε τον Άρη;» η απάντηση είναι «διότι ο Άρης ποτέ δεν υπήρξε του χεριού του», είναι ζόρικος, πηδά και την Αφροδίτη (είναι γνωστό ότι όταν ο Ήφαιστος τον πιάνει στα πράσα με τη γυναίκα του και τους πάει με το δίχτυ για παράπονα στον αφέντη του τον Δία, μέχρι και ο πτερώεντας Έρμής μουρμουρίζει το περίφημο «καλά του έκανε, άμα μου καθότανε το ίδιο θα έκανα κι εγώ» - και φαίνεται ότι του κάθισε γεννώντας τον Ερμαφρόδιτο). Ανθρωπάκια σαν τον Ήφαιστο που μετέχουν στη διαχείριση της εξουσίας κατέχοντας την αναπηρία και τη γυναικεία γκλαμουριά, θα είναι πάντα υπηρέτες του συστήματος. Στο μύθο αυτό υπάρχουν φοβερές μεταφορές και παρομοιώσεις. Οι τιτάνες με τα σημαδιακά ονόματα Κράτος και Βία, που έδεσαν τον Προμηθέα, είναι φανερό πως εκφράζουν την κρατική τρομοκρατία.

Τον Προμηθέα τον ελευθέρωσε ο άνους και αιώνιος μαθητής, ο Ηρακλής. Και ο πατέρας του ο Δίας τον συγχώρησε γι’ αυτό, γιατί είτε το κράτος είτε οι θεοί συγχωρούν αυτούς που είναι δυνατοί και αμφισβητούν το σύστημα αλλάζοντας τα πράγματα κάνοντάς τα όπως θέλουν να συμβαίνουν.

Ξεχάσαμε στις παρομοιώσεις μας βέβαια, τον αετό. Δεν χρειάζεται πιστεύω να πούμε ότι είναι εδώ το ΔΝΤ που τρώει την έδρα μας του επιθυμητού που αναγεννάται στη σιγαλιά το βράδυ. Αυτό το πτηνό σκότωσε ο Ηρακλής, ελευθερώνοντας τον Προμηθέα. Ζητείται, επομένως, Ηρακλής, ηγέτης, για να ξαναγράψει τον κύκλο που επανέρχεται της ιστο-ροής της ιστορίας.

Read more »

ΟΧΙ

ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ: Ταύρος μέσα σε στεφάνι βελανιδιάς. Η εικόνα αυτή είναι η μία πλευρά αρχαίου νομίσματος των Φυλών που κατοικούσαν στην Ήπειρο τον 3ο π.Χ. αιώνα. Στην άλλη όψη του νομίσματος γράφεται η λέξη "ΑΠΕΙΡΩΤΑΝ" που σημαίνει "ΗΠΕΙΡΩΤΩΝ" γιατί η πρώτη ονομασία της Ηπείρου ήταν "ΑΠΕΙΡΟΣ". Ως λογότυπος του εμβλήματος αναγράφεται η λέξη "ΟΧΙ" που θυμίζει το μεγαλείο και τους ηρωικούς αγώνες της VIII ΜΠ στα ηπειρώτικα βουνά κατά τον πόλεμο του 1940-41. Με τα παραπάνω, δίνεται συμβολικά η ιστορική συνέχεια του Ηπειρωτικού χώρου, με τον οποίο συνδέεται άμεσα και η ιστορία της Μεραρχίας.

ΡΗΤΟ: "ΟΧΙ".

Ιστορική απάντηση του Έλληνα Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη Γκράτσι, όταν ο τελευταίος, την 3η πρωινή της 28ης Οκτωβρίου 1940, ζήτησε για λογαριασμό της κυβέρνησής του, την είσοδο του ιταλικού στρατού στην Ελλάδα.

(V II ΜΠ)

Read more »

Ηράκλειτος και δημοκρατία

Γράφει η Μυρτάλη Ολυμπιάδα

Ένα λαμπρό πνεύμα του Αρχαίου Ελληνισμού υπήρξε ο σκοτεινός φιλόσοφος της Εφέσου, ο Ηράκλειτος, ο οποίος επίσης ήταν βαθύτατα αντιδημοκράτης και επεισόδια πολλά έχουν διασωθεί για την απαξία που ένοιωθε για το πολίτευμα αυτό, το οποίο είχε επικτατήσει και στην πατρίδα του.

  Μάλιστα ο Διογένης Λαέρτιος στους βίους των φιλοσόφων αναφέρει ότι όταν του ζήτησαν να νομοθετήσει για τους Εφεσίους, αδιαφόρησε πλήρως γιατί "πονηρό πολίτευμα" είχε επικρατήσει στην πόλη. Απομονόθηκε, λοιπόν, στο ιερό της Αρτέμιδος και έπαιζε με τα παιδιά "αστραγάλους". Κάποτε μεζεύτηκαν γύρω του οι Εφέσιοι και τον κοίταζαν που έπαιζε με τα παιδιά και αυτός τους είπε: "Γιατί νοιώθετε απορία άθλιοι; Δεν είναι προτιμότερο να κάνω αυτό από το να πολιτεύομαι μαζί σας;" .- Πολλά χρόνια πριν ο Πλάτων γράψει την "Πολιτεια" του το Πνεύμα του Ηρακλείτου είχε δώσει το έναυσμα. Αυτό προκύπτει από απόσπασμα 35 του έργου του Ηρακλείτου που λέει ότι είναι απαραίτητο και αναγκάιο οι κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι. Αναφερόμενος, εξ άλλου στην γνώμη των πολλών, λέει στο απόσπασμα 104 τα εξαιρετικά αντιδημοκρατικά:

  "Ποιό είναι το μυαλό και η κρίση τους; Πιστεύουν σε λαϊκούς αοιδούς και έχουν για δάσκαλο τους τον όχλο γιατί δεν ξέρουν ότι οι πολλοί είναι κακοί και λίγοι είναι οι καλοί".

   Ένας άνθρωπος, τον οποίο ιδιαίτερα εκτιμούσε ο Ηράκλειτος ήταν ο Ερμόδωρος. Ο Ερμόδωρος, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο, ήταν αυτός που συνέταξε την Ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο, που αποτελεί την βάση του Ρωμαϊκου Δικαίου. Αυτόν τον άξιο άνθρωπο, οι Εφέσιοι τον εξόρισαν, όχι γιατί έκανε κατί κακό, αλλά γιατί ήταν ο καλύτερος από όλους. Ομιλούμε για την περίφημη διαδικασία τουοστρακισμού, που είχε επιβληθεί στην Αθήνα από τον Κλεισθένη το 509π.χ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο έπρεπε να εξορίζεται για δέκα χρόνια όποιος δημόσιος άντρας εθεωρείτο ότι είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή. Με αυτήν λοιπόν την λογική είχε εξοριστεί και ο Ερμόδωρος από την Έφεσο. Με αφορμή, λοιπόν, αυτό το γεγονός, ο Ηράκλειτος όταν για μια ακόμη φορά οι συμπολίτες του του ζήτησαν να νομοθετήσει τους απήντησε ως εξής:

  "Αξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν, οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτών ονήιστος έστω, ει δε μη, άλλη τε μετ' άλλων".

   "Όλοι οι ενήλικες Εφέσιοι θα πρέπει να πάνε να κρεμαστούν και να αφήσουν την πόλη στα αμούστακα παιδιά, αφού τον πιο άξιο άνδρα ανάμεσά τους, τον Ερμόδωρο, τον εξόρισαν λέγοντας: "Κανένας από εμάς να μην είναι πιο άξιος, κι αν υπάρχει τέτοιος, ας ζει αλλού και με άλλους".

  - Αυτή ήταν η αντίληψη για την δημοκρατία του μεγάλου σοφού της Αρχαίας Ελλάδος, του Ηρακλείτου, του πλέον λαμπρού ίσως πνεύματος της ενδόξου εκείνης αποχής.

Read more »