Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΤΟ 324 π.Χ.

(ΣΤΗΝ ΩΠΗ ΤΗΣ ΑΣΙΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ 9.000
ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΩΝ ΚΑΙ ΠΡΟΥΧΟΝΤΩΝ ΚΑΘΕ
ΦΥΛΗΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ - ΠΕΡΣΩΝ ΚΑΙ ΜΗΔΩΝ)
<< Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την Ειρήνη. Όλοι οι θνητοί, απ'εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή. Να θεωρείτε την Οικουμένη Πατρίδα σας, με Κοινούς Νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν χωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και Βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω μ'ένα μόνο κριτήριο, την Αρετή. Για μένα, κάθε καλός Ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας, είναι χειρότερος από Βάρβαρο. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Τον ΘΕΟ, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό ΠΑΤΕΡΑ όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τ'αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου, θεωρώ όλους, ΙΣΟΥΣ, λευκούς και μελαμψούς. Και θα ήθελα να μην είστε μόνο υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι >>.

Read more »

Ιππότες του τάγματος του Ναού (Ναΐτες)

Το 1118, είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τον Γοδεφρίδο ντε Μπουγιόν (Godfrey de Boullion), ο Κόμης Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) ευγενής από την Καμπανία και ο Ιππότης Γοδεφρίδος ντε Σαίντ Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer), που είχαν χειροτονηθεί Αυγουστιανοί μοναχοί, έφθασαν στους Αγίους Τόπους και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του Σολομώντος, όπου τους επέτρεψε να μείνουν ο τότε Βασιλιάς των Ιεροσολύμων Βαλδουίνος ο Β΄ (Baldwin II of Jerusalem). Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή ιδιότητα: μοναστική και στρατιωτική για να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές, που επισκέπτονταν εκείνη την εποχή τους Αγίους Τόπους, και συγκεκριμένα την ευαίσθητη περιοχή απο το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα μέχρι την Ιερουσαλήμ. ( Φαράγγι του Σατώ Πελερίν-Chateau Pelerin). Επειδή εγκαταστάθηκαν γύρω απο τον ναό του Σολομώντος, ονομάσθηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού. Σε λίγο προστέθηκαν και άλλοι 7 Ιππότες. Επειδή στην αρχή αυτοί οι Ιππότες - Μοναχοί ήταν πολύ πτωχοί, ίππευαν ανα δύο σε ένα άλογο. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στην σφραγίδα-σύμβολο των Ναϊτών. Οι δύο ιδρυτές είχαν λάβει το χρίσμα απο τον Πατριάρχη Θεόκλητο, που ήταν Βυζαντινός άγιος, απόγονος του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Για τον λόγο αυτό αποδόθηκε στους Ναϊτες μία Ιωαννιστική Διδασκαλία. Φαίνεται ότι στην πραγματικότητα, ο Θεόκλητος εγκαταστάθηκε στο πέρασμα και εκεί ήλθαν οι δύο Ιππότες, όπου τους μύησε. Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής: -Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) -Γοδεφρίδος ντε Σεντ-Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer) -Αρσαμπώ ντε Σεντ-Ενιάν (Archambaud of Saint-Aignan) -Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen of Montidier) -Τζεφρέ Μπισσώ (Geoffrey Bissot) -Ροσσάλ ή Ρολάντ (Rossal ή Roland) -Aντριου ντε Μοντμπαρ (Andrew of Montbard) -Γκοντμάρ (Gondemare) -Γκοντφρουά (Godfroi) Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ, ενώνονται με τους 3 κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη. Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνα του Τάγματος των Ναϊτών, των " Φτωχών Ιπποτών του Χριστού ". Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μίας απο τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής: του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ (Saint Bernard of Clairvaux), επικεφαλής του Μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος ( για τον οποίο λέγεται, ότι είχε μυηθεί στις Μυστικές Διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας). Ο άγιος Βερνάρδος, γύρω στο 1127, έπεισε τον Πάπα Ονώριο τον Β΄ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στην Τρουάγ (Troyes) της Γαλλίας υπό την προεδρία του καρδινάλιου Matthew και του επισκόπου Albano, ενέκρινε το Καταστατικό του Νέου Τάγματος αποτελούμενο από 65 άρθρα. Οι Ναΐτες είχαν έτσι και επίσημη παπική αναγνώριση και εκκλησιαστική υπόσταση. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών ήταν: "Όχι για μας Κύριε, όχι για μας, αλλά για την Δόξα του Ονόματός Σου." (Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam). Οι Ναΐτες, είχαν δύο λάβαρα: Το λάβαρο της ειρήνης που είχε σχέση με την προσπάθεια δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας , Λευκό με κόκκινο σταυρό στη μέση. Το λάβαρο του πολέμου (Beauceant), που είχε σχέση με τον εσωτερικό πόλεμο, ήταν μισό λευκό μισό μαύρο (άλλες φορές χωρισμένο οριζόντια και σπανιότερα κάθετα) με κόκκινο σταυρό. Το Τάγμα του Ναού, έγινε σιγά-σιγά υπολογίσιμη δύναμη τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. Η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλοί νέοι από αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης, εντάσσονταν στους Ναΐτες προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή-μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Τον 12ο αιώνα οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι και πολύ πλούσιοι. Σε ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα με τα οποία έδιναν εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. Οι Ναΐτες ήταν λοιπόν οι εφευρέτες της επιταγής. Το Τάγμα του Ναού έγινε πολύ πλούσιο και άρχισε να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλείς, που βρέθηκαν χρεωμένοι στους (πένητες) Ιππότες, γεγονός όμως που αύξησε τη δυσαρέσκεια απέναντί τους. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμής τους από την Παλαιστίνη στη Γαλλία, όπου ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Δ', γνωστός σαν Φίλιππος ο Ωραίος, χρεωμένος στους Ναΐτες και ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και τη μεγάλη περιουσία τους, συνεργαζόμενος με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε΄, αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να πάρει τους θησαυρούς του. Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους. Συνελήφθηκαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία και καταδικάσθηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες ιεροεξεταστικές δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Jacques de Μolay (που στις 20 Απριλίου του 1292 είχε εκλεγεί ως ο 23ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών), φυλακίσθηκε και αργότερα μετά από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της Γαλλίας, κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου 1314. Μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής στο συγκεντρωμένο πλήθος: " Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μία άδικη απόφαση αλλά στον ουρανό υπάρχει ένα δικαστήριο, όπου καταφεύγουν οι αδύναμοι. Σε αυτό το δικαστήριο καλώ μέσα σε 40 ημέρες τον Ποντίφικα. Τον βασιλιά, τον καλώ να παρουσιαστεί στο δικαστήριο μέσα σε ένα χρόνο ". Πράγματι, ο πάπας Κλήμης Ε΄ προσβλήθηκε από μία παράξενη ασθένεια και πέθανε στις 20 Απριλίου 1314, Ο βασιλιάς κατέρρευσε πριν περάσει χρόνος και πέθανε μέσα σε φριχτούς πόνους. Οι Ιππότες του Ναού, Πολεμιστές, Ιππότες, Μοναχοί, εκτός από τη φύλαξη των ιερών δρόμων είχαν μία άλλη πιο θαυμάσια αποστολή: να φυλάξουν τις αρετές μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και να προσπαθήσουν να αναστηλώσουν ένα κόσμο, που να είναι ένας πνευματικός Ναός για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου.

Read more »

ΑΝΤΙΣΕΙΣΜΙΚΗ Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Οι επιστήμονες που ασχολούνται με την αναστήλωση της Ακρόπολης, ανυπομονούν να συμβεί ο επόμενος ισχυρός σεισμός! Οχι βέβαια για να προκληθούν ζημιές στο σημαντικότερο μνημείο της χώρας, αλλά για να καταγράψουν με σύγχρονα μηχανήματα τον τρόπο που η δόνηση θα επιδράσει στον Ιερό Βράχο και τα μνημεία του. Στόχος είναι να αποκρυπτογραφηθεί η σεισμική συμπεριφορά της Ακρόπολης, ώστε οι αναστηλωτικές επεμβάσεις να γίνουν όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερες.

Ευνοϊκή συμπεριφορά

Η εξαιρετική αντοχή των μνημείων της Ακρόπολης στο χρόνο είναι αποτέλεσμα της ευνοϊκής σεισμικής συμπεριφοράς του Ιερού Βράχου ή της άριστης κατασκευής των χτισμάτων πάνω σ’ αυτόν; «Η απάντηση είναι εξαιρετικά δύσκολη», εξήγησε η κ. Μαρία Ιωαννίδου, προϊσταμένη της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης του υπουργείου Πολιτισμού, μιλώντας σε συνέδριο που διοργάνωσε χθες ο Οργανισμός Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας (ΟΑΣΠ) και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Πρόγνωσης Σεισμών, με θέμα τις στρατηγικές για την αντισεισμική προστασία των μνημείων. «Η δομή των μνημείων της Ακρόπολης, η επιλογή των υλικών, η υψηλή ποιότητα κατασκευής και οι κατασκευαστικές λεπτομέρειες αποδεικνύουν ότι είχε ληφθεί υπόψη από τους δημιουργούς τους το ενδεχόμενο της σεισμικής καταπόνησης», προσθέτει.

Οπως εκτιμούν οι επιστήμονες, οι ανθρώπινες επεμβάσεις ανά τους αιώνες ευθύνονται πολύ περισσότερο από τους σεισμούς για τις φθορές του μνημείου. Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ακρόπολη δεν έχει υποστεί ζημιές από σεισμούς: όπως είχε διαπιστώσει ο Μ. Κορρές στην περίφημη μελέτη του για τον Παρθενώνα, ο σεισμός του 426 π.Χ. προκάλεσε ζημιές στη βορειοανατολική γωνία του ναού, που επισκευάστηκε εκείνη την εποχή. Ρωγμές προκλήθηκαν ή επιδεινώθηκαν στο μνημείο από τους σεισμούς του 1785, 1981 και του 1999.

Μέχρι σήμερα, όμως, γνωρίζουμε για τις ζημιές των σεισμών στην Ακρόπολη, αλλά όχι με ποιο τρόπο προκλήθηκαν. Απάντηση θα κληθεί να δώσει η σύγχρονη τεχνολογία. Οπως ανέφερε η κ. Ιωαννίδου, η παρακολούθηση γίνεται σε δύο επίπεδα: στα μνημεία, για να προσδιορίσει μικρομετακινήσεις τμημάτων και παραμορφώσεις και στο Βράχο της Ακρόπολης, για να καταγράψει τις κινήσεις και τη σεισμική επιτάχυνση.

Επτά επιταχυνσιογράφοι

Τη λεπτομερή παρακολούθηση της δομικής συμπεριφοράς των μνημείων «ανέλαβαν» συστήματα οπτικών ινών με αισθητήρες παραμόρφωσης (στο τείχος της Ακρόπολης και στην πινακοθήκη των Προπυλαίων), 18 μηχανικά ρωγμόμετρα σε υφιστάμενες ρωγμές (στη νοτιοανατολική πλευρά του τείχους) και ένα εκτιασιόμετρο (για να παρακολουθήσει τυχόν μετακινήσεις στο μέσο του νότιου τείχους).

Για δε τη μελέτη της σεισμικής δραστηριότητας, τοποθετήθηκαν στον Ιερό Βράχο 7 επιταχυνσιογράφοι, με τη βοήθεια του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου. «Δυστυχώς, παρ’ ότι επιταχυνσιογράφοι υπήρχαν στην Ακρόπολη ήδη από το 1987, δεν λειτούργησαν όπως έπρεπε στο σεισμό του 1999» αναφέρει στην «Κ» η κ. Ιωαννίδου. «Επομένως, δεν έχουμε πολλές καταγραφές. Μετά την εγκατάσταση των μηχανημάτων έγιναν δύο αξιόλογοι σεισμοί, στην Ανδραβίδα (Ιούνιος 2008) και στο Μαντούδι (Οκτώβριος 2008). Περιμένουμε λοιπόν με ανυπομονησία τον επόμενο ισχυρό σεισμό!». Επίσης, σε συνεργασία με το Εργαστήριο Αντισεισμικής Τεχνολογίας του ΕΜΠ βρίσκεται σε εξέλιξη διερεύνηση των αναστηλωτικών προτάσεων των τοίχων του σηκού του Παρθενώνα.

Read more »

ΙΧΩΡ

Στον ΙΧΩΡ γίνεται αναφορά απο αρκετούς Αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους,
σοφούς και επιστήμονες, με σημαντικότερους τον Όμηρο, τον Πλάτωνα,
και τον Ιουλιανό.
Η ουσία ΙΧΩΡ (ή ιγώρ) λέγεται ότι είναι η ουσία που κυκλοφορούσε
στο αίμα των Ελλήνων θεών και ξεχώριζαν από τους κοινούς θνητούς.

Γράφει ο Όμηρος.
«ρέε δ’ άμβροτον αίμα θείο, ιχώρ, οις περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν».
(ιλιάς Ε 340 και Οδύσσεια 405).

Κατά τον Πλάτωνα «ο ιχώρ, το υγρόν, ο ορός του αίματος είναι απαλός
της μαύρης και της οξείας χολής είναι δριμύς, όταν αναμειγνύεται ένεκα
θερμότητας με αλμυρά συστατικά, τότε το ονομάζουμε οξύ φλέγμα».
(Πλάτων, Τίμαιος, 39, 3).

Κατά την άποψη των φιλοσόφων και αρκετών Ελλήνων σοφών και
ανθρώπων του πνεύματος, πιστεύεται ότι ο ΙΧΩΡ είναι αθάνατη,
άφθαρτη ουσία και δεν υπόκειται στούς νόμους σύνθεσης και αποσύνθεσης.
Είναι η ουσία που έρεε στο αίμα των Ολύμπιων θεών και ρέει στο αίμα
των πυροφόρων Ελλήνων.
Είναι η ουσία που ενεργοποιείται από την ακτινοβολία του Σείριου
και αφυπνίζει όσους έχουν Ελληνικά γονίδια.

Η Ελληνική Μυθολογία με αναφορά της στον γίγαντα Τάλω γράφει οτι
στο αίμα του κυκλοφορούσε ο ΙΧΩΡ.
Ο θείος ΙΧΩΡ του παρείχε την ιδιότητα να πυρακτώνεται και να έχει
τεράστιες δυνάμεις.

Πρίν μερικά χρόνια οι Γερμανοί βρήκαν τα συντρίμια ενός ιπτάμενου δίσκου
και σε ένα από τα κομμάτια του ήταν γραμμένη με αρχαιοελληνική γραφή
η λέξη ¨ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ¨
Μα και σε άλλες αναφορές λέγεται, οτι πολλά απο τα ιπτάμενα αντικείμενα
(UFO) φέρουν το γράμμα Ε¨
Αν όλα αυτά είναι αλήθεια ενισχύεται η άποψη ότι οι Έλληνες είναι
παιδιά των Ανρομείδειων που κατοίκοισαν τον Σείριο και κατόπιν την Γή.
Επέλεξαν σαν χώρο διαμονής την σημερινή ΕΛΛΑΔΑ που την ονόμασαν
τότε ΣΕΛΑΣ, ΗΕΛΛΑΣ ή ΕΛΛΑΣ.
Αυτό χρονολογείται 30.000 περίπου και πλέον χρόνια.
Υπό αυτήν την πραγματικότητα οι Έλληνες δεν είναι απόγονοι
των ανύπαρκτων Ινδοευρωπαίων, όπως υποστηρίζουν οι σιωνιστές.
Η αλήθεια αποκρύπτεται εσκεμμένα.

Τελευταία Γάλλοι βιολόγοι αποφάνθηκαν ότι στό D.N.A των Ελλήνων
υπάρχουν κάποια χρωματοσώματα που τους καθιστούν διαφορετικούς.

Ο ΙΧΩΡ μεταδίδεται από τον άνδρα.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες εύκολα νομίζω πως μπορούμε
να κατανοήσουμε σε τι οφείλεται το μένος κατά των Ελλήνων.
Εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε την αγωνία τους να δημιουργήσουν
μέσω της γεννετικής το νέο είδος.
Ενα είδος που θα υποτάσσεται στα σχέδια τους.
Προσπαθούν να υποκαταστήσουν τον ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ.
Ας τους λυπηθεί.
Εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί είναι στο στόχαστρο της "παγκοσμιοποίησης".
Εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί προσπαθούν 2.000 χρόνια και πλέον
τις προσμείξεις, την διάβρωση και την αφομοίωση του.

ΑΔΙΚΑ ΟΜΩΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ Ο ΙΧΩΡ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑ ΑΝΑΛΕΙΩΤΗ ΑΥΘΑΡΤΗ ΚΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ.

Read more »

ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΩΔΩΝΗΣ

Το θέατρο της Δωδώνης είναι από τα μεγαλύτερα και καλύτερα σωζόμενα αρχαία ελληνικά θέατρα, με χωρητικότητα περίπου 18.000 ατόμων. Αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του ιερού της Δωδώνης και για τον επισκέπτη, που έφθανε από το νότο, ήταν το εμφανέστερο μνημείο, που δέσποζε στο χώρο με τις καμπύλες επιφάνειες και τους επιβλητικούς αναλημματικούς τοίχους του. Κατασκευάσθηκε τον 3ο π.Χ. αιώνα, στο πλαίσιο του φιλόδοξου οικοδομικού προγράμματος που πραγματοποίησε ο Πύρρος, βασιλιάς της Ηπείρου, προκειμένου να αναμορφώσει το πανελλήνιο ιερό και να του δώσει μνημειακό χαρακτήρα.

Το τεράστιο κοίλο του θεάτρου διαμορφώθηκε σε φυσική κοιλότητα στους πρόποδες του όρους Τόμαρος. Επειδή ήταν μεγαλύτερο σε διαστάσεις, δημιουργήθηκε επίχωση, την οποία συγκρατούσαν αναλημματικοί τοίχοι, κτισμένοι κατά το ισοδομικό σύστημα και ενισχυμένοι με έξι πύργους, που προσδίδουν στην πρόσοψη του θεάτρου μνημειακό χαρακτήρα. Οι δύο πλησιέστεροι προς την ορχήστρα πύργοι ήταν μεγαλύτεροι από τους άλλους, καθώς χρησίμευαν και ως κλίμακες για την άνοδο των θεατών στο άνω διάζωμα. Το κοίλο χωριζόταν με τέσσερις οριζόντιους διαδρόμους σε τρία τμήματα (19 σειρές εδωλίων το κάτω, 15 το μεσαίο και 21 το επάνω) και με δέκα κλίμακες σε εννέα κερκίδες. Η κατώτερη σειρά εδωλίων ήταν η λεγόμενη προεδρία, είχε λίθινα καθίσματα και προοριζόταν για τα επίσημα ή τιμώμενα πρόσωπα. Η πρόσβαση των θεατών στο κοίλο γινόταν με μεγάλες κλίμακες, που ξεκινούσαν από τις παρόδους, και η αποχώρησή τους από πλατιά έξοδο στην κορυφή της κεντρικής κερκίδας. Η ορχήστρα δεν αποτελούσε ολόκληρο κύκλο και είχε διάμετρο 18,70 μ. Στο κέντρο της ένας λαξευμένος βράχος αποτελούσε τη βάση του βωμού του Διονύσου, της θυμέλης. Η σκηνή του θεάτρου ήταν διώροφο, ορθογώνιο κτήριο με ισοδομική τοιχοποιία και διαστάσεις 31,20 x 9,10 μ. Στις άκρες του υπήρχαν δύο τετράγωνες αίθουσες, τα παρασκήνια, και μεταξύ αυτών τέσσερις πεσσοί. Στη νότια και βόρεια πλευρά της σκηνής διαμορφώθηκαν δωρικές στοές, οι οποίες περιέβαλλαν το δρόμο που οδηγούσε προς το ιερό, ενώ στο ανατολικό και δυτικό άκρο υπήρχαν οι πάροδοι, από τις οποίες εισέρχονταν οι θεατές και οι ηθοποιοί στην ορχήστρα.

Μετά την καταστροφή του ιερού της Δωδώνης από τους Αιτωλούς, το 219 π.Χ., το θέατρο, όπως και τα άλλα οικοδομήματα του ιερού, επανακατασκευάσθηκαν. Τότε το προσκήνιο έγινε λίθινο και μπροστά από τα παρασκήνια προστέθηκαν δύο μικρότερα δωμάτια, στην εξωτερική πλευρά των οποίων κτίσθηκαν δύο μνημειακά πρόπυλα με ιωνικούς ημικίονες. Με τη μορφή αυτή διατηρήθηκε το θέατρο ως το 167 π.Χ., όταν πλέον η Μακεδονία και η Ήπειρος καταλήφθηκαν από τους Ρωμαίους (Αιμίλιος Παύλος) και το ιερό καταστράφηκε πάλι. Η σκηνή του θεάτρου πυρπολήθηκε, όπως δείχνουν ίχνη φωτιάς, που διαπιστώθηκαν κατά τις ανασκαφές, και ανοικοδομήθηκε με την ανασύσταση του Κοινού των Ηπειρωτών το 148 π.Χ. Στη θέση των κιόνων, που βρίσκονταν μεταξύ των παρασκηνίων, κτίσθηκαν πλέον τοίχοι με ασβέστη και λιθάρια. Η κανονική μορφή του θεάτρου, όμως, δεν διατηρήθηκε για πολύ, αφού στα χρόνια του Αυγούστου, τον 1ο αι. π.Χ., το μνημείο διαμορφώθηκε σε αρένα. Αφαιρέθηκαν οι πρώτες σειρές εδωλίων και κτίστηκε ένας τοίχος ύψους 2,80 μ. για την προστασία των θεατών από τα άγρια ζώα, ενώ η ορχήστρα και η σκηνή καλύφθηκαν με επιχώσεις ύψους 0,50 μ. Η αρένα έφθανε μέχρι τη σκηνή και είχε ωοειδές σχήμα. Σε δύο τριγωνικά δωμάτια, που σχηματίσθηκαν από τον τοίχο προστασίας και τον τοίχο της σκηνής, φυλάσσονταν τα άγρια ζώα. Το θέατρο διατηρήθηκε με αυτή τη μορφή έως τα τέλη του 4ου αι. μ.Χ., οπότε και σταμάτησε να λειτουργεί.

Το μνημείο ανασκάφηκε αρχικά από τον αρχαιολόγο Κ. Καραπάνο, το 1875-1878. Αργότερα, ερεύνησαν το χώρο ο καθηγητής αρχαιολογίας Δ. Ευαγγελίδης με τον Σ. Δάκαρη (1929-1932), οι οποίοι συνέχισαν την ανασκαφική τους δραστηριότητα μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμβάλλοντας και στην αναστήλωση του θεάτρου.

Read more »