Ιππότες του τάγματος του Ναού (Ναΐτες)
Το 1118, είκοσι περίπου χρόνια μετά την ίδρυση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ από τον Γοδεφρίδο ντε Μπουγιόν (Godfrey de Boullion), ο Κόμης Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) ευγενής από την Καμπανία και ο Ιππότης Γοδεφρίδος ντε Σαίντ Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer), που είχαν χειροτονηθεί Αυγουστιανοί μοναχοί, έφθασαν στους Αγίους Τόπους και εγκαταστάθηκαν στην περιοχή γύρω από τα ερείπια του Ναού του 
Σολομώντος, όπου τους επέτρεψε να μείνουν ο τότε Βασιλιάς των Ιεροσολύμων Βαλδουίνος ο Β΄ (Baldwin II of Jerusalem). Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή ιδιότητα: μοναστική και στρατιωτική για να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές, που επισκέπτονταν εκείνη την εποχή τους Αγίους Τόπους, και συγκεκριμένα την ευαίσθητη περιοχή απο το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα μέχρι την Ιερουσαλήμ. ( Φαράγγι του Σατώ Πελερίν-Chateau Pelerin). Επειδή εγκαταστάθηκαν γύρω απο τον ναό του Σολομώντος, ονομάσθηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού. Σε λίγο προστέθηκαν και άλλοι 7 Ιππότες. Επειδή στην αρχή αυτοί οι Ιππότες - Μοναχοί ήταν πολύ πτωχοί, ίππευαν ανα δύο σε ένα άλογο. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στην σφραγίδα-σύμβολο των Ναϊτών. Οι δύο ιδρυτές είχαν λάβει το χρίσμα απο τον Πατριάρχη Θεόκλητο, που ήταν Βυζαντινός άγιος, απόγονος του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Για τον λόγο αυτό αποδόθηκε στους Ναϊτες μία Ιωαννιστική Διδασκαλία. Φαίνεται ότι στην πραγματικότητα, ο Θεόκλητος εγκαταστάθηκε στο πέρασμα και εκεί ήλθαν οι δύο Ιππότες, όπου τους μύησε. Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής: -Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) -Γοδεφρίδος ντε Σεντ-Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer) -Αρσαμπώ ντε Σεντ-Ενιάν (Archambaud of Saint-Aignan) -Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen of Montidier) -Τζεφρέ Μπισσώ (Geoffrey Bissot) -Ροσσάλ ή Ρολάντ (Rossal ή Roland) -Aντριου ντε Μοντμπαρ (Andrew of Montbard) -Γκοντμάρ (Gondemare) -Γκοντφρουά (Godfroi) Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ, ενώνονται με τους 3 κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη. 
Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνα του Τάγματος των Ναϊτών, των " Φτωχών Ιπποτών του Χριστού ". Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μίας απο τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής: του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ (Saint Bernard of Clairvaux), επικεφαλής του Μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος ( για τον οποίο λέγεται, ότι είχε μυηθεί στις Μυστικές Διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας). Ο άγιος Βερνάρδος, γύρω στο 1127, έπεισε τον Πάπα Ονώριο τον Β΄ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στην Τρουάγ (Troyes) της Γαλλίας υπό την προεδρία του καρδινάλιου Matthew και του επισκόπου Albano, ενέκρινε το Καταστατικό του Νέου Τάγματος αποτελούμενο από 65 άρθρα. Οι Ναΐτες είχαν έτσι και επίσημη παπική αναγνώριση και εκκλησιαστική υπόσταση. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών ήταν: "Όχι για μας Κύριε, όχι για μας, αλλά για την Δόξα του Ονόματός Σου." (Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam). Οι Ναΐτες, είχαν δύο λάβαρα: Το λάβαρο της ειρήνης που είχε σχέση με την προσπάθεια δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας , Λευκό με κόκκινο σταυρό στη μέση. Το λάβαρο του πολέμου (Beauceant), που είχε σχέση με τον εσωτερικό πόλεμο, ήταν μισό λευκό μισό μαύρο (άλλες φορές χωρισμένο οριζόντια και σπανιότερα κάθετα) με κόκκινο σταυρό. Το Τάγμα του Ναού, έγινε σιγά-σιγά υπολογίσιμη δύναμη τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. Η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλοί νέοι από αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης, εντάσσονταν στους Ναΐτες προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή-μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Τον 12ο αιώνα οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι και πολύ πλούσιοι. Σε ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα με τα οποία έδιναν εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. Οι Ναΐτες ήταν λοιπόν οι εφευρέτες της επιταγής. Το Τάγμα του Ναού έγινε πολύ πλούσιο και άρχισε να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλείς, που βρέθηκαν χρεωμένοι στους (πένητες) Ιππότες, γεγονός όμως που αύξησε τη δυσαρέσκεια απέναντί τους. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμής τους από την Παλαιστίνη στη Γαλλία, όπου ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Δ', γνωστός σαν Φίλιππος ο Ωραίος, χρεωμένος στους Ναΐτες και ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και τη μεγάλη περιουσία τους, συνεργαζόμενος με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε΄, αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να πάρει τους θησαυρούς του. Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους. Συνελήφθηκαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία και καταδικάσθηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες ιεροεξεταστικές δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Jacques de Μolay (που στις 20 Απριλίου του 1292 είχε εκλεγεί ως ο 23ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών), φυλακίσθηκε και αργότερα μετά από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της Γαλλίας, κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου 1314. Μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής στο συγκεντρωμένο πλήθος: " Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μία άδικη απόφαση αλλά στον ουρανό υπάρχ
ει ένα δικαστήριο, όπου καταφεύγουν οι αδύναμοι. Σε αυτό το δικαστήριο καλώ μέσα σε 40 ημέρες τον Ποντίφικα. Τον βασιλιά, τον καλώ να παρουσιαστεί στο δικαστήριο μέσα σε ένα χρόνο ". Πράγματι, ο πάπας Κλήμης Ε΄ προσβλήθηκε από μία παράξενη ασθένεια και πέθανε στις 20 Απριλίου 1314, Ο βασιλιάς κατέρρευσε πριν περάσει χρόνος και πέθανε μέσα σε φριχτούς πόνους. Οι Ιππότες του Ναού, Πολεμιστές, Ιππότες, Μοναχοί, εκτός από τη φύλαξη των ιερών δρόμων είχαν μία άλλη πιο θαυμάσια αποστολή: να φυλάξουν τις αρετές μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και να προσπαθήσουν να αναστηλώσουν ένα κόσμο, που να είναι ένας πνευματικός Ναός για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου.
Σολομώντος, όπου τους επέτρεψε να μείνουν ο τότε Βασιλιάς των Ιεροσολύμων Βαλδουίνος ο Β΄ (Baldwin II of Jerusalem). Φανερός σκοπός τους ήταν να ιδρύσουν ένα Τάγμα με διπλή ιδιότητα: μοναστική και στρατιωτική για να προστατεύει τους Ευρωπαίους προσκυνητές, που επισκέπτονταν εκείνη την εποχή τους Αγίους Τόπους, και συγκεκριμένα την ευαίσθητη περιοχή απο το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα μέχρι την Ιερουσαλήμ. ( Φαράγγι του Σατώ Πελερίν-Chateau Pelerin). Επειδή εγκαταστάθηκαν γύρω απο τον ναό του Σολομώντος, ονομάσθηκαν Ιππότες του Ναού ή Ναΐτες και το Τάγμα τους, Τάγμα του Ναού. Σε λίγο προστέθηκαν και άλλοι 7 Ιππότες. Επειδή στην αρχή αυτοί οι Ιππότες - Μοναχοί ήταν πολύ πτωχοί, ίππευαν ανα δύο σε ένα άλογο. Η σκηνή αυτή αποτυπώθηκε στην σφραγίδα-σύμβολο των Ναϊτών. Οι δύο ιδρυτές είχαν λάβει το χρίσμα απο τον Πατριάρχη Θεόκλητο, που ήταν Βυζαντινός άγιος, απόγονος του Αγίου Ιωάννη του Ευαγγελιστή. Για τον λόγο αυτό αποδόθηκε στους Ναϊτες μία Ιωαννιστική Διδασκαλία. Φαίνεται ότι στην πραγματικότητα, ο Θεόκλητος εγκαταστάθηκε στο πέρασμα και εκεί ήλθαν οι δύο Ιππότες, όπου τους μύησε. Οι 9 αυτοί ιππότες ήταν οι εξής: -Ούγος ντε Παγιάν (Hughes de Payens) -Γοδεφρίδος ντε Σεντ-Ομέρ (Godfrey de Saint-Omer) -Αρσαμπώ ντε Σεντ-Ενιάν (Archambaud of Saint-Aignan) -Παγιάν ντε Μοντιντιέ (Payen of Montidier) -Τζεφρέ Μπισσώ (Geoffrey Bissot) -Ροσσάλ ή Ρολάντ (Rossal ή Roland) -Aντριου ντε Μοντμπαρ (Andrew of Montbard) -Γκοντμάρ (Gondemare) -Γκοντφρουά (Godfroi) Οι ιππότες αυτοί, την ημέρα των Χριστουγέννων του 1119 μ.Χ. στο ναό του Αγίου Τάφου της Ιερουσαλήμ, ενώνονται με τους 3 κλασσικούς μοναστικούς όρκους για πενία, αγνότητα, υποταγή και έναν επιπλέον όρκο για προστασία των προσκυνητών, παρουσία του Πατριάρχη. 
Έτσι, λοιπόν, συγκροτείται ο πρώτος πυρήνα του Τάγματος των Ναϊτών, των " Φτωχών Ιπποτών του Χριστού ". Στα πρώτα τους βήματα οι Ναΐτες είχαν την υποστήριξη μίας απο τις μεγαλύτερες μορφές της εποχής: του Αγίου Βερνάρδου του Κλερβώ (Saint Bernard of Clairvaux), επικεφαλής του Μοναχικού Κισκερκιανού Τάγματος ( για τον οποίο λέγεται, ότι είχε μυηθεί στις Μυστικές Διδασκαλίες των Πατέρων της Εκκλησίας). Ο άγιος Βερνάρδος, γύρω στο 1127, έπεισε τον Πάπα Ονώριο τον Β΄ να δώσει την επίσημη αναγνώριση της Εκκλησίας, στο Τάγμα του Ναού. Έτσι το Συμβούλιο της Καθολικής Εκκλησίας, που συνεδρίασε το 1128 στην Τρουάγ (Troyes) της Γαλλίας υπό την προεδρία του καρδινάλιου Matthew και του επισκόπου Albano, ενέκρινε το Καταστατικό του Νέου Τάγματος αποτελούμενο από 65 άρθρα. Οι Ναΐτες είχαν έτσι και επίσημη παπική αναγνώριση και εκκλησιαστική υπόσταση. Επικεφαλής του Τάγματος ήταν ο Μάγιστρος. Η πολεμική κραυγή των Ναϊτών Ιπποτών ήταν: "Όχι για μας Κύριε, όχι για μας, αλλά για την Δόξα του Ονόματός Σου." (Non nobis, Domine, non nobis, sed Nomini Tuo da gloriam). Οι Ναΐτες, είχαν δύο λάβαρα: Το λάβαρο της ειρήνης που είχε σχέση με την προσπάθεια δημιουργίας μιας Παγκόσμιας Αδελφότητας , Λευκό με κόκκινο σταυρό στη μέση. Το λάβαρο του πολέμου (Beauceant), που είχε σχέση με τον εσωτερικό πόλεμο, ήταν μισό λευκό μισό μαύρο (άλλες φορές χωρισμένο οριζόντια και σπανιότερα κάθετα) με κόκκινο σταυρό. Το Τάγμα του Ναού, έγινε σιγά-σιγά υπολογίσιμη δύναμη τόσο στην Μέση Ανατολή όσο και στην Ευρώπη. Η επιρροή και ο πλούτος του αυξανόταν συνεχώς όσο διαρκούσαν οι Σταυροφορίες. Πολλοί νέοι από αριστοκρατικές οικογένειες της Ευρώπης, εντάσσονταν στους Ναΐτες προτιμώντας την ασκητική ζωή του πολεμιστή-μοναχού από εκείνη του ευγενή χωρίς φέουδο. Τον 12ο αιώνα οι Ναΐτες ήταν πανίσχυροι και πολύ πλούσιοι. Σε ριψοκίνδυνες χρηματαποστολές στον άναρχο κόσμο του Μεσαίωνα εκδίδουν πιστωτικά σημειώματα με τα οποία έδιναν εντολή ο ένας στον άλλο να πληρώσουν το διακινούμενο ποσό στον παραλήπτη του. Οι Ναΐτες ήταν λοιπόν οι εφευρέτες της επιταγής. Το Τάγμα του Ναού έγινε πολύ πλούσιο και άρχισε να δανείζει χρήματα σε ευγενείς και βασιλείς, που βρέθηκαν χρεωμένοι στους (πένητες) Ιππότες, γεγονός όμως που αύξησε τη δυσαρέσκεια απέναντί τους. Το 1244 έπεσε η Ιερουσαλήμ και το 1291 το λιμάνι του Αγίου Ιωάννη της ΄Ακρα, το τελευταίο οχυρό των χριστιανών στους Αγίους Τόπους. Οι Ναΐτες είχαν ήδη μεταφέρει το κέντρο βάρους της δύναμής τους από την Παλαιστίνη στη Γαλλία, όπου ο Βασιλιάς Φίλιππος ο Δ', γνωστός σαν Φίλιππος ο Ωραίος, χρεωμένος στους Ναΐτες και ζηλεύοντας τη δημοτικότητά τους και τη μεγάλη περιουσία τους, συνεργαζόμενος με τον Πάπα της Ρώμης Κλήμη Ε΄, αποφάσισε να καταστρέψει το Τάγμα του Ναού και να πάρει τους θησαυρούς του. Την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307, ο Φίλιππος κατηγόρησε τους Ναΐτες ως αιρετικούς και διέταξε τη σύλληψή τους. Συνελήφθηκαν τα περισσότερα μέλη του Τάγματος στη Γαλλία και καταδικάσθηκαν σε θάνατο ύστερα από πρόχειρες ιεροεξεταστικές δίκες. Ο τελευταίος Μάγιστρος του Τάγματος, Jacques de Μolay (που στις 20 Απριλίου του 1292 είχε εκλεγεί ως ο 23ος Μεγάλος Μάγιστρος των Ναϊτών), φυλακίσθηκε και αργότερα μετά από προσωπική διαταγή του ίδιου του βασιλιά της Γαλλίας, κάηκε στην πυρά στις 18 Μαρτίου 1314. Μόλις άναψαν οι φωτιές, ο τελευταίος Μάγιστρος των Ναϊτών είπε τα εξής στο συγκεντρωμένο πλήθος: " Η απόφαση που μας καταδικάζει είναι μία άδικη απόφαση αλλά στον ουρανό υπάρχ
ει ένα δικαστήριο, όπου καταφεύγουν οι αδύναμοι. Σε αυτό το δικαστήριο καλώ μέσα σε 40 ημέρες τον Ποντίφικα. Τον βασιλιά, τον καλώ να παρουσιαστεί στο δικαστήριο μέσα σε ένα χρόνο ". Πράγματι, ο πάπας Κλήμης Ε΄ προσβλήθηκε από μία παράξενη ασθένεια και πέθανε στις 20 Απριλίου 1314, Ο βασιλιάς κατέρρευσε πριν περάσει χρόνος και πέθανε μέσα σε φριχτούς πόνους. Οι Ιππότες του Ναού, Πολεμιστές, Ιππότες, Μοναχοί, εκτός από τη φύλαξη των ιερών δρόμων είχαν μία άλλη πιο θαυμάσια αποστολή: να φυλάξουν τις αρετές μέσα στην ανθρώπινη καρδιά και να προσπαθήσουν να αναστηλώσουν ένα κόσμο, που να είναι ένας πνευματικός Ναός για την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου