Στην συγκριτική φωτογραφία που παρουσιάζουμε μπορείτε να δείτε τις ομοιότητες των ευρημάτων της Αμερικανικής ηπείρου με τα αντίστοιχα Ελληνικά (Μινωικά) ευρήματα.
Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο του
Ιωάννη Πασσά "Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΡΟΪΣΤΟΡΙΑ
Η ζωή είναι αλλαγή.``Μόνο η αλλαγή είναι αιώνια λέγει ο ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ.
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011
Ελάτη: Βρέθηκαν αρχαία σε τεράστια έκταση
Σε τουλάχιστον 455 στρέμματα εκτείνονται οι αρχαιότητες, τις οποίες ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη στη λεκάνη του ποταμού Αλιάκμονα, στη θέση Λογκάς Ελάτης, όπως αποκάλυψε σήμερα η δόκτωρ της αρχαιολογίας και προϊσταμένη της Λ’ Εφορείας Προϊστορικών και κλασικών Αρχαιοτήτων, Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη, αναφερόμενη στις ανασκαφές της περιοχής του φράγματος του Ιλαρίωνα.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, το εύρος της περιοχής στην οποία εντοπίστηκαν αρχαιότητες διαπιστώθηκε όταν διενεργήθηκαν ερευνητικές τομές «στην προσπάθειά μας να οριοθετήσουμε τα οικιστικά κατάλοιπα όλης της λεκάνης στη θέση Λογκάς Ελάτης».
Χαρακτήρισε, μάλιστα, το συγκεκριμένο χώρο ως ιδανικό στο να προσελκύει το ενδιαφέρον των ανθρώπων για μόνιμη εγκατάσταση αλλά και περιζήτητο για τη διαβίωσή τους διαχρονικά.
«Συγκεκριμένα -πρόσθεσε- διαπιστώσαμε ότι και στους αγρούς δίπλα στο ποτάμι, όπου δεν υπήρχαν επιφανειακές ενδείξεις και το χώμα ήταν λίγο, τις αρχαιότητες κάλυπτε ένα παχύ στρώμα λάσπης με πολλή άμμο, της λούνης κατά τη ντοπιολαλιά.
Στις περισσότερες δοκιμαστικές τομές εντοπίστηκε κεραμική ως ένδειξη χρήσης του χώρου, ενώ στις 60 εντοπίστηκαν αρχιτεκτονικά κατάλοιπα και κατασκευές, ταφές και ταφικοί περίβολοι. Αξιοσημείωτη είναι η ανεύρεση μεγάλου κτηρίου, πιθανότατα δημόσιου, ελληνιστικών χρόνων».
Σύμφωνα με την αρχαιολόγο, στο χώρο της λεκάνης του Λογκά έχουν ανασκαφθεί γύρω στους 100 ταφικούς περιβόλους και λιθοσωροί της Πρώιμης και Μέσης Εποχής Χαλκού, ενώ με βεβαιότητα το νεκροταφείο εκτείνεται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση.
Επίσης, αποκαλύφθηκαν 100 ανθρώπινες ταφές, καθώς και σκελετοί ιπποειδών που συνοδεύουν τους νεκρούς. Οι λίθινοι περίβολοι περιέχουν λακκοειδείς ταφές, κιβωτιόσχημες ή ταφές σε αγγεία πιθοειδή και αμφορόσχημα (εγχυτρισμοί). Ως κτερίσματα φέρουν οπλισμό ή λίθινα περίαπτα και όστρεα.
(now24.gr)
Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011
Οι μήνες των αρχαίων Ελλήνων
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώδεκα (12) μήνες, όπως έχουμε και εμείς σήμερα. Στην αρχαία Αθήνα κάθε μήνας είχε 30 ημέρες (πλήρης μήνας) ή 29 ημέρες (κοίλος μήνας).
Ταλώς
Ο Ήφαιστος ο μοναδικός Ολύμπιος Θεός με σωματικό ελάττωμα έχει συνδέσει το όνομα του με πολλά παράξενα κατασκευάσματα μηχανικής φύσης. Το ποιο τρομαχτικό όμως από όλα ήταν ο Ταλώς.
Ο Ταλώς ήταν ένα παράξενο και ασυνήθιστο πλάσμα. Ένας χάλκινος γίγαντας. Γνώριζε τρέχοντας περιμετρικά το νησί της Κρήτης τρεις φορές την ημέρα. Σύμφωνα με τις περιγραφές και αναφορές των αρχαίων συγγραφέων ήταν μια πανίσχυρη και άθραυστη ανθρωπόμορφη μηχανή.
Με την απαραίτητη τεχνητή νόηση που του έδωσε ο κατασκευαστή του, Θεός της φωτιάς Ήφαιστος, έγινε ο άγρυπνος φρουρός του νησιού, εξολοθρεύοντας κάθε εισβολέα του. Έριχνε βολές βράχων στα ξένα πλοία εξολοθρεύοντας τα και όποιον εχθρό έπιανε τον αγκάλιαζε σφίγγοντας τον στο στήθος του, αυτό πυρακτώνοντας και τον έκαιγε. Είχε όμως και την αρμοδιότητα της μεταφοράς των νόμων του Μίνωα από πόλη σε πόλη.
Μέσα στην μοναδική φλέβα, που ξεκίναγε από τον λαιμό και κατέληγε στην φτέρνα, του χάλκινου αυτού γίγαντα έρρεε ο Ιχώρ.
Εάν τώρα χωρίσουμε το όνομα Ταλώς σε Τ και άλως που σημαίνει λάμψη, έχουμε σαν αποτέλεσμα της την λέξη Θάλασσα. Σα παράγωγα, τις αλάτι και μέταλλο και προσθέτοντας το αρχικό Τ φτάνουμε στην Ταλάντωση.
Ο Ταλώς λοιπόν καταλήγοντας, δεν είναι άλλο από μια Ταλαντωμένη Ενεργεια.
Σημειωτέων δε ότι η κυκλική περιφορά εποπτείας του γίγαντα θυμίζει τον τρόπο λειτουργίας και εποπτείας των συγχρόνων Radar ενώ η δράση του να αγκαλιάζει και να καίει τον εισβολέα εξηγείτε ως εστίαση και συμπύκνωση της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στο σημείο του εισβολέα.
Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011
Παιδική κουδουνίστρα
Υλικό: ΠηλόςΠροέλευση: Κύπρος
Χρονολόγηση: Υστεροκυπριακή Ι (1600-1450 π.Χ.)
Διαστάσεις: [11956] Ύψος: 14,2 εκ., [11957] Ύψος: 8,9 εκ., [11958] Ύψος: 9.4 εκ.
Χώρος έκθεσης: Αίθουσα 64, αρ. ευρ. 11956, 11957, 11958.
Οι κουδουνίστρες σε σχήμα κουκουβάγιας ή γάταςαποτυπώνουν μία τρυφερή νότα από την καθημερινή ζωή της Προϊστορικής Κύπρου. Το σώμα είναι ωοειδές, με υπερυψωμένη λαβή από την κορυφή έως τη βάση. Τα μάτια υποδηλώνονται με δύο οπές. Στο εσωτερικό έχουν τοποθετηθεί μεταλλικά εξαρτήματα (σφαιρίδια;), ώστε να παράγεται ήχος με την κίνηση του αντικειμένου.
Οι κουδουνίστρες είναι διακοσμημένες κατά τη Λευκή Γραπτή VI Κεραμική, χαρακτηριστική της Ύστερης Κυπριακής περιόδου, με καστανέρυθρες, καστανές ή μαύρες γραμμές, με στιλπνή ή θαμπή βαφή, επάνω σε λευκό επίχρισμα.
Ζωόμορφες κουδουνίστρες είναι γνωστές κυρίως από την Κύπρο αλλά και από άλλες θέσεις της Ανατολικής Μεσογείου. Κάποια από τα γνωστά παραδείγματα έχουν βρεθεί σε τάφους και πιθανότατα είχαν την ίδια χρήση με τις σημερινές κουδουνίστρες.
Βιβλιογραφία: Καραγιώργης, Β., Αρχαία Κυπριακή Τέχνη στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Ίδρυμα Α.Γ. Λεβέντη, Εκδόσεις Καπόν 2003, 49-50. Karageorghis, V., Olenik, Y., The Potter's Art of Ancient Cyprus in the Collection of the Eretz Israel Museum, Tel Aviv 1997.
(namuseum.gr)
Χρησμικός Λόγος.
Π(τ)όλεμος πάντων μέν πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς , και τους μέν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους , τους μέν δούλους εποίησε τους δε ελεύθερους.
Ηράκλειτος, απόσπ. 53
Υπ΄αυτήν την έννοια μπορούμε να αντιληφθούμε ορθότερα και το νόημα του ελληνικού διαχωρισμού μεταξύ Ελλήνων και Βαρβάρων , ήτοι, Έλληνες = οι φορείς του Κοσμικού Λόγου και του Φωτός και Βάρβαροι = οι φορείς της Α-λογίας, του πνευματικού σκότους και των χθόνιων μολυσμών. Διαχωρισμός που καθώς φαίνετε δεν έπαψε να υφίσταται κι ούτε θα πάψει . όσο υπάρχει Κορεσμός και Ρέον Γίγνεσθαι.
Έρρωσθε και ευδαιμονείτε.
Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011
Οι μοίρες
- Οι Μοίρες παριστάνονταν, συνήθως, ως τρεις γυναικείες μορφές που κλώθουν. Η κλωστή που κρατούν στα χέρια τους, είναι η ανθρώπινη ζωή· συμβολίζεται έτσι το πόσο μηδαμινή κι ασήμαντη αποδεικνύεται τελικά, αφού κόβεται με το παραμικρό, όπως μια κλωστή. Η πρώτη Μοίρα, η Κλωθώ, γνέθει το νήμα της ζωής, η δεύτερη, η Λάχεση, μοιράζει τους κλήρους, καθορίζει τι θα "λάχει" στον καθένα. Η τρίτη Μοίρα, τέλος, η ’τροπος, κόβει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, όταν έρθει η ώρα, την κλωστή της ζωής των ανθρώπων. Οι Μοίρες είναι επομένως οι δυνάμεις που ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής του κάθε θνητού, από τη γέννηση μέχρι το θάνατό του. Σε κάποιες περιπτώσεις οι άνθρωποι πίστευαν πως δεν ήταν τρεις, αλλά μία ή δύο, όπως, για παράδειγμα, συνέβαινε στο μαντείο των Δελφών, όπου λάτρευαν μόνο τη Μοίρα της Γέννησης και τη Μοίρα του Θανάτου.Η λέξη "μοίρα" βγαίνει από το ρήμα "μοιράζω", είναι δηλαδή το "μερίδιο" και το "μερτικό", το κομμάτι που παίρνει ο καθένας από τη μοιρασιά ενός όλου. Έτσι, μοίρα σημαίνει πάνω απ' όλα το μερίδιο που διεκδικεί ο καθένας στη ζωή και την ευτυχία. Ας φανταστούμε τη μοιρασιά του κρέατος ενός ζώου. Τυχαίνει, καθώς το τεμαχίζουν, άλλος να πάρει μικρό ή μεγάλο "κομμάτι", με πολύ ή με λίγο λίπος· έτσι γίνεται και στη ζωή. ’λλοι ζουν πολλά χρόνια, άλλοι λιγότερα, άλλοι είναι ευτυχισμένοι κι άλλοι όχι.
Πίστευαν πως το νήμα της ζωής το έγνεθαν οι Μοίρες δυο φορές κατά τη διάρκειά της: μία κατά τη γέννηση και μία κατά το γάμο, γιατί ήταν δύο γεγονότα σημαντικά για την παραπέρα πορεία της. Ο Νέστορας, ο βασιλιάς της Πύλου, λόγου χάρη, αποτελούσε στην αρχαιότητα ένα ιδανικό ζωής, χάρη στην εύνοια της Μοίρας: έζησε πολύ και από το γάμο του απέκτησε πολλούς γιους. Η περίπτωση του Αχιλλέα αποτελεί, παράλληλα, χαρακτηριστικό παράδειγμα της αντίληψης ότι τα πολλά χρόνια ζωής δε σημαίνουν απαραίτητα πως αυτά είναι γεμάτα χαρά κι ευτυχία: Ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα μιλά για τη μοίρα του, που ξέρει πως είναι διπλή από τη μητέρα του τη Θέτιδα: μπορεί να έχει μια μακρόχρονη, αλλά ασήμαντη ζωή, αν γυρίσει στην πατρίδα του, ή να επιλέξει να μείνει και να πολεμήσει στην Τροία, να διακριθεί για τα πολεμικά του κατορθώματα, αλλά και να πεθάνει νέος. Το όνομά του θα συνδεθεί με τη δόξα κι όλοι θα τον θυμούνται σαν φοβερό ήρωα στο παρόν και στο μέλλον, όπως και έγινε τελικά.
Λάχεση στο Αρχαιολογικό μουσείο της Ισπανίας στην Μαδρίτη. Ενδεικτικός για το ρόλο που έπαιζαν οι Μοίρες στη γέννηση του ανθρώπου είναι ο μύθος του Μελέαγρου. Όταν μια γυναίκα θέλησε να μάθει την τύχη του νεογέννητου γιου της, παραφύλαξε τις Μοίρες, τη νύχτα που θα έρχονταν να αποφασίσουν για τη ζωή του μωρού· άκουσε λοιπόν από την Κλωθώ πως θα γίνει όμορφο και από τη Λάχεση πως θα γίνει δυνατό. Η ’τροπος όμως, φώναξε πως πρόκειται το παιδί να πεθάνει σε λίγο κι έδειξε ένα πυρωμένο ξύλο που καιγόταν στο τζάκι.
Έπειτα, είπε πως αυτό θα συμβεί μόλις το δαυλί αποκαεί. Αφού έφυγαν οι Μοίρες από την κάμαρα, η μητέρα άρπαξε το μισοκαρβουνιασμένο ξύλο, το έσβησε και το έχωσε βαθιά μέσα σε μια κασέλα. Κράτησε για χρόνια κρυφό το μυστικό της ζωής του γιου της κι εκείνος μεγάλωνε κι ομόρφαινε. Όταν κάποτε πήγε για κυνήγι μαζί με τον αδερφό της μητέρας του, μάλωσε μαζί του για τη μοιρασιά και, πάνω στο θυμό του, τον σκότωσε. ΄Οταν εκείνη το έμαθε, έτρεξε αμέσως στην κασέλα, έβγαλε το δαυλί και το έριξε στη φωτιά. Μόλις κάηκε εντελώς, ο γιος της άφησε την τελευταία του πνοή.
Οι τρεις Μοίρες σε φλαμανδικό χαλί τοίχου του 16ου αιώνα Στον Τρωικό πόλεμο ο γιος του Δία, ο Σαρπηδόνας, μάχεται γενναία εναντίον του Πάτροκλου, ο οποίος όμως τον έχει σχεδόν νικήσει. Ο Δίας παρακολουθεί τη μονομαχία και πονάει για το γιο του· σκέφτεται λοιπόν ν' αντιταχτεί στη μοίρα και ν' αποφευχθεί ο θάνατος του Σαρπηδόνα, που πολύ τον αγαπούσε. Εμπιστεύεται στην Ήρα τη σκέψη του ν' αλλάξει τα γραμμένα, εκείνη όμως τον συνεφέρει με τα λόγια της· υπενθυμίζει τη μεγάλη δυσαρέσκεια που θα προκαλέσει στους υπόλοιπους θεούς. Εκείνος, τελικά, υποχωρεί και ρίχνει στη γη ματωμένες ψιχάλες, για να δείξει τη λύπη του. Λίγο παρακάτω, όταν ο Έκτορας μονομαχεί με τον Αχιλλέα και πρόκειται σε λίγο να σκοτωθεί, ο Δίας εκμυστηρεύεται στην Αθηνά πόσο πολύ θα ήθελε να μπορούσαν όλοι οι θεοί να συμφωνήσουν, ώστε ν' αλλάξουν τη μοίρα του και να τον γλιτώσουν. Η Αθηνά του αποκρίνεται ακριβώς όπως και η Ήρα, οπότε ο Δίας συμμορφώνεται και πάλι. Στην πιο κρίσιμη στιγμή, όμως, της αναμέτρησης, παίρνει μια χρυσή ζυγαριά, ώστε να κριθεί με αντικειμενικό τρόπο το ποιος θα επικρατήσει. Σε κάθε μεριά της βάζει από μια μοίρα του θανάτου και την ισορροπεί. Τελικά, βαραίνει η μεριά του Έκτορα που πρέπει τώρα να πεθάνει. Ο Απόλλωνας, που μέχρι τότε συνεχώς τον προστάτευε, τον εγκαταλείπει. Στα ομηρικά έπη, λοιπόν, η Μοίρα είναι κάτι το δεδομένο από την αρχή της ζωής. Οι Μοίρες όμως είναι απλώς το όργανο στην υπηρεσία των θεών, που εκτελούν τη θέλησή τους. Το νήμα της ζωής το γνέθουν ουσιαστικά εκείνοι, οι οποίοι καθορίζουν τα γεγονότα, τις περιπέτειες, τον πλούτο και το θάνατο για τον κάθε άνθρωπο. Οι θεοί μπορούν και έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη μοίρα, αφού οι ίδιοι την ορίζουν στην αρχή της ζωής των θνητών. Μια τέτοια αλλαγή όμως θα είχε πολύ άσχημες συνέπειες, γιατί θα διατάρασσε την αρμονία και την τάξη. Ο Δίας, λοιπόν, μπορεί ν' αλλάξει τη Μοίρα, μα προτιμά να μην το κάνει, γιατί κι οι άλλοι θεοί θα ζητούσαν να κάνουν το ίδιο για τους δικούς τους προστατευόμενους.
φ = 1,618
Η ΧΡΥΣΗ ΤΟΜΗ
Με την γραμμική κατασκευή του πενταγώνου οι Πυθαγόρειοι οδηγηθήκαν στην ανακάλυψη του άρρητου ¨χρυσού αριθμού¨ φ που αντιστοιχεί στον λόγο της ¨χρυσής τομής¨ ή παραδοσιακά της διαίρεσης ενός ευθύγραμμου τμήματος σε μέσο και άκρο λόγο.
Ο αριθμός αυτός θεωρήθηκε από την αρχαιότητα μια ¨θεία αναλογία¨ στενά συνυφασμένη με την αίσθηση του κάλους και της αρμονίας.
Το όνομα της το οφείλει στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι όντας ο πρώτος που την ονόμασε Sectio Aurea δηλαδή χρυσή τομή.
Η εφαρμογή της στο ανθρώπινο σώμα τον οδήγησε στον Άνθρωπο του Βιτρούβιου
Η Χρυσή Τομή μπορεί να βρεθεί σε όλη την έκταση της φύσης: Στη διάταξη των φύλλων ενός φυτού, για να επιτευχτεί η μεγίστη έκθεση τους στον ήλιο, χωρίς τα επάνω φύλλα να σκιάζουν τα κάτω, στην σχέση των πετάλων με την διάμετρο του περικαρπίου τους.
Την συναντούμε εκτός από την ίδια την φύση και στις περισσότερες οικοδομικές κατασκευές των προγόνων μας.
Η εφαρμογή της στην οικοδόμηση κτιρίων αλλά και στην ίδια την πολεοδομία μιας πόλης και μάλιστα μεταξύ πόλεων είναι τέτοια που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί πως οι αρχαίοι Έλληνες είχαν προφανή σκοπό να συντονιστούν με τον σύμπαντα κόσμο.
Και βέβαια η επιλογή της θέσης του Δελφικού Μαντείου ως ομφαλού του κόσμου κάθε άλλο παρά τυχαία είναι.
Βρίσκετε σε αναλογία Χρυσής Τομής η οποία κατά τους αρχαίους φιλοσόφους και μαθηματικούς αποτελούσε την βασική αναλογία του Σύμπαντος
«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)