Το έμβολο της Τριήρους

<<Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιώς>> Έμβολο τριήρους

Η τριήρης, παρά τα ελαττώματά της, παρέμεινε καθ' όλη τη διάρκεια της κλασικής αρχαιότητας το βασικό όπλο της ναυμαχίας. Ως όπλο του στόλου είχε ως βασικό στόχο της τον εμβολισμό του αντιπάλου, το αντίστοιχο δηλαδή του δορατισμού στη μάχη της φάλαγγος ή του κριού στην έφοδο κατά την πολιορκία.
Το έμβολο ήταν η ισχυρή, ξύλινη κατασκευή που αποτελούσε κατά κάποιο τρόπο τη συνέχεια της τρόπιδος. Ήταν στερεωμένο οριζοντίως στους κατώτερους ζωστήρες που απορροφούσαν το μεγαλύτερο μέρος της σύγκρουσης και καθέτως στο κοράκι της πλώρης με ένα ενδιάμεσο ξύλο. Η σύγχρονη επιστήμη θεωρεί ότι το έμβολο ήταν μία εξωτερική, ανεξάρτητη από το σκαρί του πλοίου προσθήκη στην πλώρη. Εάν δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο, με τις πιέσεις που θα δεχόταν η τριήρης, οριζόντιες και κάθετες από τον εμβολισμό και το βάρος του εμβολιζόμενου πλοίου, θα υπήρχε κίνδυνος το έμβολο να αποκολληθεί και έτσι το πλοίο να πάρει νερά.

Για την περαιτέρω αύξηση της δύναμης κρούσης, το ξύλινο έμβολο διέθετε μάλλον ένα είδος θήκης, ένα κοίλο, ορειχάλκινο έμβολο. Το χάλκινο έμβολο μάλιστα συμπληρώνονταν υψηλότερα με το παρεμβόλιον ,την εμπρόσθια κατάληξη των ανώτερων ζωστήρων.

Ομοίωμα τριήρους των κλασσικών χρόνων.

Η μορφή του εμβόλου εξελίσσεται με το πέρασμα των χρόνων. Στα γεωμετρικά αγγεία απεικονίζεται μόνο σαν μία αιχμηρή κατάληξη, ενώ από το 725 π.Χ. και εξής καταλήγει σε μία κάθετη λάμα η οποία στον 6ο αιώνα παίρνει τη μορφή της κεφαλής κάπρου. Στην κλασική και ελληνιστική εποχή το μέτωπο κρούσης του εμβόλου απεικονίζεται ημικυλινδρικό ή σφηνοειδές και ενισχύεται με τρεις ισχυρές οριζόντιες λάμες, δίνοντας στην πλάγια όψη του τη μορφή τρίαινας.
Ο εμβολισμός είχε σαν στόχο του την αχρήστευση του εχθρικού πλοίου είτε μέσω της διάτρησης είτε μέσω της διάρρηξης των αρμών των σανίδων είτε τέλος μέσω της ανατροπής του πλοίου. Οι τριήρεις ως πολύ ελαφριά πλοία δεν βυθίζονταν, αλλά άρχιζαν να κάνουν νερά και έτσι έβγαιναν σύντομα εκτός μάχης. Οι μελετητές έχουν υπολογίσει ότι μία τρύπα περίπου 33 εκ. κάτω από τα ύφαλα είχε σαν αποτέλεσμα η τριήρης να πάρει μέσα σε 3 λεπτά 18 τόνους νερό, έχοντας καθίσει περίπου 20 εκ., γεγονός που καθιστούσε επικίνδυνους οποιουσδήποτε ελιγμούς.

Κατά τη διάρκεια του εμβολισμού, το επιτιθέμενο πλοίο διέτρεχε τον κίνδυνο είτε να σπάσει το έμβολό του είτε να μην μπορέσει να αποκολληθεί έγκαιρα από το εχθρικό πλοίο, με αποτέλεσμα να ακινητοποιηθεί από τους αντιπάλους. Ο κίνδυνος αυτός από το πλεύρισμα και την έφοδο του εχθρικού πληρώματος αποφεύγονταν μόνο με την ανατροπή του εχθρικού πλοίου. Το γεγονός αυτό επιτυγχάνονταν όταν ένα μεγαλύτερο πλοίο σήκωνε την κατάλληλη στιγμή την πλώρη ψηλά εμβολίζοντας το εχθρικό πλοίο με δύναμη πάνω από τα ύφαλα. Έτσι πολλά από τα μεγάλα αρχαία πλοία κατασκευάζονταν με την πλώρηανάστειρον, δηλαδή πολύ πιο πάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Τον ίδιο σκοπό εξυπηρετούσε προφανώς και ένα μακρύ παρεμβόλιον. Τα μικρότερα πλοία μπορούσαν να εμβολίσουν τον εχθρό χαμηλά κάτω από τα ύφαλά του, βουτώντας με την πλώρη,έμπρωρα δηλαδή.

Read more »

Οστρακισμός: η τιμωρία των πολιτικών

Εν μέσω της οικονομικής κρίσης και των νέων μέτρων για τη σωτηρία της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι λίγες οι φωνές που ζητούν την παραδειγματική τιμωρία για όσους έχουν ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση. Δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί τελικά, αλλά μπορούμε να δούμε πώς αντιμετώπιζαν οι πολίτες της αρχαίας Αθήνας τέτοιου είδους προβλήματα.

Η φροντίδα των Αθηναίων να ενισχύσουν και να διατηρήσουν το δημοκρατικό πολίτευμα ήταν σημαντική. Ως μέτρα εναντίον των επίδοξων τυράννων καθιερώθηκαν το σύστημα του οστρακισμού και η γραφή παρανόμων. Οι βουλευτές έδιναν όρκο να καταγγέλουν οποιονδήποτε θα υπονόμευε τη δημοκρατία ή θα βοηθούσε μια απόπειρα για εγκατάσταση τυραννίας στην πόλη τους.

Ο οστρακισμός ήταν η δεκάχρονη απομάκρυνση από την Αθήνα των πολιτών που θεωρούνταν επικίνδυνοι για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Στην εισαγωγή του μέτρου αυτού εναντίον των επίδοξων τυράννων συνέτεινε ο φόβος των Αθηναίων για την εγκαθίδρυση τυραννίδας και για το λόγο αυτό αρκετές φορές εξορίστηκαν πολίτες που είχαν αποκτήσει μεγάλη δημοτικότητα και πολιτική δύναμη, τις οποίες θεωρήθηκε ότι θα τις χρησιμοποιούσαν κατά των συμφερόντων του δήμου. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (Aθηναίων πολιτεία 22.4) ο νόμος καθιερώθηκε από τον Κλεισθένη το 508/7 π.Χ.

Η Εκκλησία του δήμου στην έκτη πρυτανεία συζητούσε, εάν έπρεπε το χρόνο εκείνο, να εφαρμοσθεί ή όχι οστρακισμός. Στην περίπτωση που ψήφιζε υπέρ, τότε στην όγδοη πρυτανεία κάθε πολίτης έγραφε σε ένα όστρακο, δηλαδή σε ένα θραύσμα αγγείου, το όνομα του Αθηναίου που ήθελε να τιμωρηθεί. Για να εφαρμοστεί ο οστρακισμός σύμφωνα με ορισμένους μελετητές έπρεπε η Εκκλησία να συγκεντρώσει έξι χιλιάδες πολίτες, οπότε εξοριζόταν εκείνος το όνομα του οποίου ήταν γραμμένο στα περισσότερα όστρακα ή σύμφωνα με άλλους έπρεπε να μαζευτούν έξι χιλιάδες όστρακα που θα καταδίκαζαν τον ίδιο Αθηναίο.


Ο πολίτης που καταδικαζόταν σε οστρακισμό έπρεπε να εγκαταλείψει την Αθήνα σε δέκα ημέρες και να παραμείνει εξόριστος για δέκα χρόνια. Μετά, μπορούσε να επιστρέψει στην Αθήνα. Στο διάστημα της εξορίας του δεν έχανε ούτε την ιδιότητα του πολίτη ούτε την περιουσία του. Από τους γνωστότερους Αθηναίους που εξορίστηκαν με τον τρόπο αυτό ήταν ο Αριστείδης (482 π.Χ.), ο Θεμιστοκλής (472/471 π.Χ.), ο Κίμων (462/461 π.Χ.) και ο Θουκυδίδης (443/442 π.Χ.).


Η γραφή παρανόμων ήταν η αγωγή για παράβαση του νόμου, η καταγγελία δηλαδή ενός πολίτη που είχε προτείνει ένα ψήφισμα αντίθετο με την υπάρχουσα νομοθεσία. Δεν είναι γνωστό πότε καθιερώθηκε αυτή η διαδικασία, αλλά σύμφωνα με ορισμένους μελετητές η μέθοδος αυτή αντικατέστησε τον οστρακισμό, που από το 417/16 π.Χ. χρονιά που έχουμε τον τελευταίο καταγεγραμμένο οστρακισμό, όπως μπορεί να δει κανείς στο πρόγραμμα εικονικής πραγματικότητας "Περιήγηση στην Αρχαία Αγορά" στο «Θόλο» του «Ελληνικού Κόσμου». Ο κατηγορούμενος δικαζόταν -άσχετα με το εάν η πρόταση που είχε προτείνει είχε ψηφισθεί ή όχι- κι εφόσον καταδικαζόταν, πλήρωνε βαρύ πρόστιμο. Κατά τον 4ο αιώνα π.Χ., εάν είχε παρέλθει ένας χρόνος από την ψήφιση του νόμου, τότε ο εισηγητής δεν τιμωρούνταν, όμως ο νόμος έπαυε να ισχύει.

Με τον τρόπο αυτό οι δίκες έγιναν σταθερός παράγοντας της πολιτικής ζωής και αποτέλεσαν το καλύτερο μέσο, για να απαλλαχθεί κάποιος από έναν αντίπαλο, ή για να προωθήσει μια πολιτική θέση. Η πιο γνωστή περίπτωση γραφής παρανόμων ήταν η καταγγελία του Κτησιφώντα από τον Αισχίνη για την πρότασή του να τιμηθεί με στεφανηφορία ο Δημοσθένης. Για την υπόθεση αυτή ο Αισχίνης και ο Δημοσθένης έγραψαν τους λόγους Κατά Kτησιφώντα και Περί στεφάνου, τους οποίους εκφώνησαν αντίστοιχα οι δύο ρήτορες στο δικαστήριο.

Read more »

Νομίσματα Αρχαίας Αθήνας (1)

Η Αθήνα ήταν ανάμεσα στις πρώτες Ελληνικές πόλεις, οι οποίες έκοψαν δικά τους νομίσματα. Τα ορυχεία ασημιού του Λαυρίου είχαν μεγάλα αποθέματα. Τα πρώτα νομίσματα δεν είχαν επιγραφές, παρά μόνο έφεραν εμβλήματα.
Κατά τον 6ον αιώνα π.Χ., οι Αθηναίοι έκοψαν καινούργια τετράδραχμα με την κεφαλή της θέας Αθηνάς, προστάτη της πόλεως, στην πρόσοψη και την Γλαύκα, το πουλί της σοφίας, με το όνομα της πόλης στην άλλη πλευρά. Αυτός ο σχηματισμός δεν άλλαξε επί 400 χρόνια.
Στις αρχές του δεύτερου αιώνος π.Χ. δημιούργησαν το "καινούργιο στυλ".

Ασημένιο δίδραχμο, με αμφορέα όρθιο μέσα σε κύκλο και το τρισκελές, 560 - 545 π.Χ.

 

Aσημένιο τετράδραχμο, με την Γλαύκα να στέκεται και "ΑΘΕ" εμπρός και η Αθηνά να φοράει διακοσμημένη περικεφαλαία, 520 - 480 π.Χ.

 

Aσημένιο τετράδραχμο, με την Γλαύκα να στέκεται πάνω σε κλαδί ελιάς, μ' ένα κλωνάρι επάνω αριστερά και "ΑΘΕ" εμπρός και η Αθηνά να φοράει διακοσμημένη περικεφαλαία, 454 - 449 π.Χ.

 

Aσημένιο τετράδραχμο, με την Γλαύκα να στέκεται πάνω σε κλαδί ελιάς, μ' ένα κλωνάρι επάνω αριστερά και "ΑΘΕ" εμπρός και η Αθηνά να φοράει διακοσμημένη περικεφαλαία, 449 - 419 π.Χ.

Read more »

Ίππαλος ( 100 π.Χ )

Ο επονομαζόμενος και «Κυβερνήτης» ήταν αρχαίος Έλληνας θαλασσοπόρος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μετεωρολόγος του τελευταίου π.Χ. αιώνα. Τον αναφέρουν οι Στράβων, Πτολεμαίος και Πλίνιος.

Επιγραφές του 78 π.Χ. που αναφέρουν τον Καλλίμαχο επιστράτηγο της Θηβαΐδας με τον ίδιο τίτλο και επί της Ερυθράς καθορίζουν και τους χρόνους που έδρασε ο Ίππαλος ως πολύ σημαντική προσωπικότητα στην εποχή του. Φαίνεται ότι είχε αναλάβει πολλά ταξίδια μεταξύ Αιγύπτου, Ερυθράς, Αραβίας και Ινδιών με πολύ ενδιαφέρουσες χαρτογραφήσεις, γεωγραφικές και μετεωρολογικές παρατηρήσεις ιδιαίτερα στον Ινδικό ωκεανό.

Είναι ο πρώτος που παρατήρησε και ανακάλυψε τη διεύθυνση των περιοδικών ανέμων του Ινδικού ωκεανού (των Μουσώνων) που πνέουν το μισό χρόνο με κατεύθυνση από ΝΔ. προς ΒΑ. και κατά το έτερο ήμισυ από ΒΑ. προς ΝΔ. Εξ αυτού του γεγονότος οι άνεμοι αυτοί και πρωτονομάσθηκαν «Ιππάλιοι άνεμοι».

Επίσης σ΄ αυτόν οφείλεται το άνοιγμα (ξεκίνημα) νέας θαλάσσιας εμπορικής οδού Αιγύπτου-Ινδιών, από τις ακτές της Αραβίας απ΄ ευθείας Ινδία διότι είναι ο πρώτος που τόλμησε να πλεύσει ανοικτά τον ωκεανό στηριζόμενος στις παρατηρήσεις του, αντί να ακολουθήσει τη μέχρι τότε ακολουθούμενη Aκτοπλοΐα.

Έτσι τα πλοία άρχισαν να ακολουθούν τη δική του και πρώτη ωκεανοπλοΐα ακολουθώντας τους Μουσώνες πλέοντα ταχύτερα και ασφαλέστερα.

Ο Πτολεμαίος αναφέρει ένα μεγάλο πέλαγος του Ινδικού ωκεανού ως Ιππάλιο πέλαγος.

Ο Ίππαλος επίσης χαρτογράφησε με σχετική ακρίβεια τις ακτές και τις θέσεις όλων των εμπορικών λιμένων της Ερυθράς, της εποχής του.

Read more »

Απο το πυθάρι του Διογένη

 ΠΑΡΑΒΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ

.Όταν κάποιοι είπαν στον Διογένη ότι « είσαι γέρος , από δω και πέρα πρέπει να χαλαρώσεις την προσπάθειά σου», εκείνος είπε: « μα πώς ; αν έτρεχα στους αγώνες , θα έπρεπε, φτάνοντας κοντά στο τέρμα , να χαλαρώσω την προσπάθειά μου ή αντίθετα να βάλω τα δυνατά μου ;»
Διογένης Λαέρτιος: «φιλοσόφων βίων και δογμάτων συναγωγή»

ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΜΟΥΜΙΑ ΑΝΔΡΑ Σπάραγμα λινού σάβανου Διογένη με επιγραφή με μπογιά. 2ος αιώνας μ.Χ., Βρετανικό Μουσείο, Τμήμα Ελληνικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων (GRA 1888.9-20.34). Διαστάσεις: ύψος (max) 0,26, πλάτος (max) 0,26 μ.

Επιγραφή στο εξωτερικό σάβανο που, σε μετάφραση, γράφει με μαύρο μελάνι: "Ο Διογένης, μπαλωματής, κατοικούσε όταν ήταν ζωντανός...". Το πρωτότυπο γράφει: "ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΗΠΗΤΗC ΜΕΝΩΝ ΟΤΕ ΕΖΗ...".

....Σε κάποιον που τον κάκιζε για το ότι έμπαινε σε μέρη ακάθαρτα , ο Διογένης απάντησε «και ο ήλιος μπαίνει στα αποχωρητήρια αλλά δεν λερώνεται»
Διογένης Λαέρτιος: «φιλοσόφων βίων και δογμάτων συναγωγή»

....Βλέποντας ο Διογένης Μεγαρίτες να χτίζουν μεγάλα τείχη « & άθλιοι» τους είπε « μη έχετε έγνοια πόσο μεγάλα θα είναι τα τείχη αλλά πόσο μεγάλοι θα είναι εκείνοι που θα σταθούν επάνω σε αυτά»
ΣΤΟΒΑΙΟΣ, ανθολόγιον


....Σαν ρώτησαν τον Διογένη πια στάση να κρατά απέναντι στην εξουσία απάντησε: « όποια και απέναντι στην φωτιά: να μην στέκεται ούτε πολύ κοντά , για να μην καεί, ούτε πολύ μακριά για να μην ξεπαγιάσει»
ΑΡΣΕΝΙΟΣ


....Ο Μέγας Αλέξανδρος γέμισε κάποτε ένα δίσκο με κόκαλα και τα έστειλε στο Διογένη τον κυνικό και εκείνος μόλις τα είδε , είπε: « το έδεσμα είναι αντάξιο ενός κυνικού,, όμως το δώρο Δε είναι αντάξιο ενός βασιλιά»

ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΔΙΟΓΕΝΗ 

Επειδή δεν ήταν ευχαριστημένοι από τους ανθρώπους, γιατί δεν τους έβρισκε τέλειους, άναψε κάποτε μέρα - μεσημέρι ένα φανάρι και γύριζε στους δρόμους ψάχνοντας. Και όταν κάποιος τον ρώτησε: "Τι ψάχνεις Διογένη να βρεις;", απάντησε: "Άνθρωπο ζητώ". Άλλη πάλι φορά, καθώς βρισκόταν στην αγορά, φώναξέ δυνατά: "Άνθρωποι! Άνθρωποι!" και όταν έτρεξαν κοντά του μερικοί, αυτός τους έδιωξε με το ραβδί του λέγοντας: "Εγώ δε φώναξα εσάς φώναξα ανθρώπους".
Όταν κάποτε ήρθε στην Αθήνα ο Μέγας Αλέξανδρος, πήγε περίεργος να δει αυτόν τον τόσο εκκεντρικό άνθρωπο και τον βρήκε ξαπλωμένο μακάρια μπροστά στο πιθάρι του να λιάζεται. Στάθηκε μπροστά του και τον ρώτησε: "Από τι έχεις ανάγκη; Ζήτησέ μου ότι θέλεις και θα στο δώσω". Ο Διογένης του απάντησε: "Θέλω να τραβηχτείς και να μη μου σκεπάζεις τον ήλιο. Μη μου παίρνεις εκείνο που δεν μπορείς να μου δώσεις".
Όταν ο φιλόσοφος Πλάτωνας έδωσε για τον άνθρωπο τον ορισμό ότι είναι "ζώον με δυο πόδια και χωρίς φτερά", ο Διογένης μάδησε έναν κόκορα, παρουσιάστηκε στον Πλάτωνα και τον ρώτησε: "Αυτός είναι ο άνθρωπος κατά τον Πλάτωνα;"
 

Read more »

Οινοχόη Διπύλου

Πρόκειται για το αρχαιότερο αγγείο με επιγραφή στο  ελληνικό αλφάβητο και εποχή κατασκευής στα 750-740 π.Χ. Σ' αυτή την επιγραφή περιέχονται και μερικοί φοινικικοί χαρακτήρες, άρα φαίνεται ότι εκείνη την εποχή δεν είχε αποσαφηνιστεί ακόμα το αλφάβητο. Στην οινοχόη αναγράφεται (με σημερινή ελληνική γραφή):

ΝΙΜΝΑΚΕΔΟΤΟΤΕΙΖΑΙΠΑΤΑΤΟΛΑΤΑΝΟΤΝΑΠΝΟΤΣΕΧΡΟΝΥΝΣΟΗ

(διαβάζεται από δεξιά προς τα αριστερά) και σημαίνει «όποιος χορεύει καλύτερα από όλους να αποκτήσει αυτό (το έπαθλο)». Βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, μετά την είσοδο στην αίθουσα αριστερά, στην πρώτη βιτρίνα δεξιά, δίπλα στην πόρτα.

Read more »

Η μεγαλύτερη λέξη στον κόσμο από τον Αριστοφάνη

Ο Θανάσης Βέγγος σαν Τρυγαίος στην Επίδαυρο

Αναφέρεται στις 'Εκκλησιάζουσες' του Αριστοφάνη. Η λέξη αρχίζει στον στίχο 1.169 , φθάνει μέχρι τον στίχο 1.175 και αποτελεί μια ολόκληρη μαγειρική συνταγή που προφέρεται απνευστί επί σκηνής.
Συγκεκριμένα πρόκειται για συνταγή κυκεώνα, στην οποία το φαγητό είναι συνονθύλευμα τροφών.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η αριστοφανική λέξη έχει καταγραφεί ως η μεγαλύτερη πραγματική λέξη στον κόσμο στο ΒιΒλίο των Ρεκόρ "Guinness" (Guinness Book of Records):



  

<Λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα λεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγωοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών.>

Read more »

Αρετή

Η ελληνική λέξη αρετή παράγεται από τη ρίζα αρ - που σημαίνει την γη. Αρχικά, λοιπόν, σχετίζονταν με την γη, όπως πιστοποιείται και από άλλες ομόρριζες λέξεις: άρουρα (=γη), αρόω-ώ, άροτρον. Η πρωταρχική, όπως φαίνεται, σημασία της αρετής είχε να κάνει με την δύναμη που προέρχεται από την γη (αρ-). Εν-άρετος εθεωρείτο αυτός που κατείχε γη και ήταν σε θέση να την εκμεταλλεύεται και να την υπερασπίζεται.
Η αρετή είναι εμπόλεμη κατάσταση . Για να ζούμε ενάρετα, πρέπει να παλεύουμε διαρκώς με τον εαυτό μας διότι όπως πριν από χιλιάδες χρόνια είπε ο Δημόκριτος: «ΤΟ ΝΙΚΑΝ ΕΑΥΤΩΝ ΠΑΣΩΝ ΤΩΝ ΝΙΚΩΝ ΠΡΩΤΗ ΤΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΗ ΕΣΤΙ», που σημαίνει το ότι του να επιβαλλόμαστε του εαυτού μας είναι η πρώτη και άριστη νίκη... εξάλλου όπως εύστοχα αναφέρει ο Ησίοδος: «ΑΡΕΤΗΣ ΠΡΟΠΑΡΟΙΘΕ ΙΔΡΩΤΑ ΘΕΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΘΗΚΑΝ», δηλαδή μπροστά στην αρετή οι αθάνατοι θεοί έβαλαν τον ιδρώτα. Αφού τα «ΑΓΑΘΑ ΚΟΠΟΙΣ ΚΤΩΝΤΑΙ»- Ιδρώτα και κόπο θέλει η αρετή ή, τα αγαθά αποκτώνται με την κούραση! Κατά τον Σωκράτη: «Η αρετή είναι αγαθό» και «Η Αρετή είναι κτήμα ΑΔΕΣΠΟΤΟ και καθένας θα πάρει το μερτικό του, ανάλογα με τη τιμή ή τη περιφρόνηση που θα της έχει. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για την εκλογή του… Ο Θεός ΑΝΕΥΘΥΝΟΣ…» Ο Αντισθένης μας λέει:«ΑΡΕΤΗ ΔΙΔΑΚΤΗ ΕΣΤΙ», δηλαδή η αρετή μπορεί να διδαχθεί και «η αρετή ανήκει στα έργα και δεν χρειάζεται πολλά λόγια ούτε μαθήματα».
Και αφού η αρετή, στην γραμματική, είναι «ουσιαστικό, γένους θηλυκού» η θεωρία μιας θαυμαστής γυναίκας για τις αρετές, συνολικά…
Η Υπατία διακρίνει τις αρετές κατά βαθμίδες. Την πρώτη βαθμίδα κατέχουν οι πολιτικές αρετές: οι αρετές δηλαδή της πρακτικής σοφίας, θάρρος, μετριοφροσύνη, δικαιοσύνη. Τη δεύτερη βαθμίδα την συνιστούν οι λεγόμενες καθαρτικές της σάρκας αρετές, ενώ την τρίτη και ύψιστη βαθμίδα την συγκροτούν οι ανώτερες αρετές, εκείνες δηλαδή που μας ανάγουν προς το θείο και μας βοηθούν να φύγουμε από την ύλη και εν συνεχεία να καταφύγουμε στο θεό, από τον οποίο ο ίδιος ο άνθρωπος απέκοψε τον εαυτό του και απώλεσε την ευδαιμονία του. Οι ανώτερες αρετές: πίστη, αγάπη, ελπίδα αντιπροσωπεύουν και συγχρόνως πραγματώνουν τους ύψιστους και έσχατους σκοπούς της ανθρώπινης ζωής (η άμεση επαφή με το αγαθό διασφαλίζει την εσωτερική ευτυχία και δίνει νόημα ουσιαστικό στη ζωή).
Η φωτογραφία είναι "Ο Δρόμος της Αρετής και της Κακίας" του 1857 από τον Oscar Gustav Rejlander.

Read more »