Έτσι λέγονταν οι μινωικοί αρχαίοι αγώνες με τους ταύρους. Οι ταύροι που χρησιμοποιούνταν προέρχονταν από τις καλύτερες ράτσες και θεωρούνταν ιεροί. Στους αγώνες αυτούς ο ταύρος ήταν ο πρωταγωνιστής και ποτέ δεν θυσιαζόταν ή σκοτωνόταν. Θεωρείται ότι ο ταύρος συμβόλιζε τον Ήλιο.
Τι ήταν όμως ακριβώς τα ταυροκαθάψια;
Ήταν ιερή γιορτή που γινόταν με λαμπρότητα, παρουσία του βασιλιά Μίνωα και της ιέρειας της Θεάς Ρέας ή Γης, της μητέρας του Δία. Ο λαός συγκεντρωνόταν στον ιερό χώρο των ταυροκαθαψίωνν και με την είσοδο του βασιλιά και της ιέρειας έψελνε παιάνες, που τους συνόδευαν με οκτάχορδες λύρες και διπλούς αυλούς.
Και να! ο βασιλιάς Μίνωας παίρνει τη θέση κάτω από τον ιερό "Λάβρυ", τον διπλό πέλεκυ, το έμβλημα της Μινωικής
εξουσίας και η Μεγάλη ιέρεια τη δική της θέση. Η μουσική ξαναρχίζει εύθυμη, χορεύτριες χορεύουν και μετά την αποχώρησή τους ψάλλεται ξανά παιάνας, αφιερωμένος στη Μεγάλη Μητέρα Γη. Μετά τα πάντα σιωπούν. Οι πόρτες ανοίγουν και ο ταύρος εισέρχεται περήφανος στο στίβο. Κανείς δεν μιλάει για να μην εξοργιστεί το ζώο, ο λυράρης παίζει ένα ρυθμό και συγχρόνως πλησιάζει τον ταύρο, μιλώντας του απαλά. Ο ταύρος υψώνει το κεφάλι, αναγνωρίζει τη μουσική, χτυπά το μπροστινό του πόδι στο έδαφος, είναι ήρεμος και περιμένει τα παιδιά. Και να! Μπαίνουν στον στίβο δύο κορίτσια και ένα αγόρι, οι συγκεντρωμένοι τα επευφημούν, ενώ εκείνα είναι έτοιμα. Ο ταύρος τρέχει, τα παιδιά πιάνονται από τα κέρατά του, γυρίζουν στον αέρα, πατούν στην πλάτη του και πάλι στον αέρα και προσγειώνονται πίσω από τον ταύρο. Και πάλι! Από κάποιο ψηλό σημείο πάνω από το κεφάλι τού ταύρου, πέφτουν με τα χέρια στη ράχη του, γυρίζουν στον αέρα και προσγειώνονται πίσω του. Τα παιδιά εναλάσσονται σε αυτήν την επικοινωνία με τον ταύρο.΄Όταν ο λυράρης αρχίσει πάλι τη μουσική του, το τέλος πλησιάζει. Ο ταύρος σταματάει, σαν να έχει κουραστεί, τα παιδιά, το ένα μετά το άλλο, πηδούν και κάθονται και τα τρία στη ράχη του, ο ταύρος ήρεμος φτάνει και στέκεται μπροστά στον Μίνωα, ο λυράρης παίζει τη μουσική του, ο κόσμος τραγουδάει χαρούμενος και χειροκροτεί τα παιδιά και τον ταύρο. Το ιερό ζώο θα τελειώσει τη ζωή του ειρηνικά, στα λιβάδια της Μινωικής Κρήτης.
εξουσίας και η Μεγάλη ιέρεια τη δική της θέση. Η μουσική ξαναρχίζει εύθυμη, χορεύτριες χορεύουν και μετά την αποχώρησή τους ψάλλεται ξανά παιάνας, αφιερωμένος στη Μεγάλη Μητέρα Γη. Μετά τα πάντα σιωπούν. Οι πόρτες ανοίγουν και ο ταύρος εισέρχεται περήφανος στο στίβο. Κανείς δεν μιλάει για να μην εξοργιστεί το ζώο, ο λυράρης παίζει ένα ρυθμό και συγχρόνως πλησιάζει τον ταύρο, μιλώντας του απαλά. Ο ταύρος υψώνει το κεφάλι, αναγνωρίζει τη μουσική, χτυπά το μπροστινό του πόδι στο έδαφος, είναι ήρεμος και περιμένει τα παιδιά. Και να! Μπαίνουν στον στίβο δύο κορίτσια και ένα αγόρι, οι συγκεντρωμένοι τα επευφημούν, ενώ εκείνα είναι έτοιμα. Ο ταύρος τρέχει, τα παιδιά πιάνονται από τα κέρατά του, γυρίζουν στον αέρα, πατούν στην πλάτη του και πάλι στον αέρα και προσγειώνονται πίσω από τον ταύρο. Και πάλι! Από κάποιο ψηλό σημείο πάνω από το κεφάλι τού ταύρου, πέφτουν με τα χέρια στη ράχη του, γυρίζουν στον αέρα και προσγειώνονται πίσω του. Τα παιδιά εναλάσσονται σε αυτήν την επικοινωνία με τον ταύρο.΄Όταν ο λυράρης αρχίσει πάλι τη μουσική του, το τέλος πλησιάζει. Ο ταύρος σταματάει, σαν να έχει κουραστεί, τα παιδιά, το ένα μετά το άλλο, πηδούν και κάθονται και τα τρία στη ράχη του, ο ταύρος ήρεμος φτάνει και στέκεται μπροστά στον Μίνωα, ο λυράρης παίζει τη μουσική του, ο κόσμος τραγουδάει χαρούμενος και χειροκροτεί τα παιδιά και τον ταύρο. Το ιερό ζώο θα τελειώσει τη ζωή του ειρηνικά, στα λιβάδια της Μινωικής Κρήτης.Τα ταυροκαθάψια ...
...ήταν η γιορτή με την οποία οι Μίνωες ευχαριστούσαν τη μάνα Γη και η αναμέτρηση των παιδιών με τον ταύρο τα ετοίμαζε να γίνουν γενναία. Όχι σκοτώνοντας, αλλά τιμώντας τον ταύρο.
...ήταν η γιορτή με την οποία οι Μίνωες ευχαριστούσαν τη μάνα Γη και η αναμέτρηση των παιδιών με τον ταύρο τα ετοίμαζε να γίνουν γενναία. Όχι σκοτώνοντας, αλλά τιμώντας τον ταύρο.
 |
| Ταυροκαθάψια(Τοιχογραφία) |
Βλέπετε, οι αρχαίοι Μίνωες, με τον ανυπέρβλητο πολιτισμό, ήξεραν να σέβονται τη δύναμη και θέλανε να την φτάσουν. Εμείς, οι σημερινοί φθονούμε και τη δύναμη και την ομορφιά κι έτσι βρήκαμε τον τρόπο να ξεμπερδεύουμε μια και καλή με όλα αυτά τα "γελοία της φύσης". Σκοτώνοντας!!
(Η λέξη προέρχεται από το ουσιαστικό "ταύρος" και το ρήμα "άπτομαι, αγγίζω", κοντολογίς "ταυροκαθάψια= το άγγιγμα του ταύρου".)
