Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, 'οχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου.
Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο.
Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν>>
Δημήτρης Λιαντίνης - ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ
ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Διοτίμα μου,Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
Στη Σπάρτη.
1973: Το προσκλητήριο του γάμου του Δ. Λιαντίνη
Πρωτοχρονιά του 1973 ο Δημήτρης Λιαντίνης περνούσε το κατώφλι της εκκλησιάς, ως γαμπρός. Καλεσμένοι στο γάμο μόνο οι πολύ στενοί συγγενείς. Λίγες μέρες αργότερα, πολλοί φίλοι του ζευγαριού έλαβαν το ακόλουθο «προσκλητήριο»:
"ήταν για πρόσκληση
στο γάμο μας που γένηκε
στον αηδημήτρη του μυστρά
-στη παληά μητρόπολη
της στερνής αγωνίας
και της στερνής ελπίδας-
τη πρωτοχρονιά του 1973
σας είχαμε σιμά μας.
αυτή η κατά κόσμον απουσία σας
ήταν το σημάδι
για την αλήθεια της πράξης σας.-
Lού
Δημήτριος"
Η ιστορία του καθηγητή της Φιλοσοφικής που εξαφανίστηκε το 1998, αφήνοντας πίσω του δεκάδες στοιχεία για το τι πρόκειται να του συμβεί, εξακολουθεί να συναρπάζει.
–
Ο θάνατος είναι κυρίαρχος στον πλανήτη. Πλανητάρχης είναι ο θάνατος, κανείς άλλος. Αλλά και στο σύμπαν είναι ο κυρίαρχος νόμος που κρατεί, άρα ο θάνατος είναι και συμπαντάρχης. Ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σφαγείο κάθε στιγμή.
Δημήτρης Λιαντίνης
Να τι έγινε: Την 1η του Ιούνη του 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης ξύπνησε πολύ νωρίς το πρωί, στο σπίτι του στην Κηφισιά, και μπήκε στην παλιά λευκή BMW του, και πήγε στη Σπάρτη. Άφησε το αυτοκίνητο στην πόλη με γεμάτο ρεζερβουάρ, και πήρε ένα ταξί με προορισμό το καταφύγιο του Ταύγετου, 22 χιλιόμετρα μακριά. Ο Κώστας Τσούνης, ο ταξιτζής, τον είχε πάει αρκετές φορές εκεί. Τον άφηνε, και τον περίμενε στο καταφύγιο μέχρι να επιστρέψει, και τότε τον γυρνούσε στη Σπάρτη. Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα τον περίμενε. Στις 2 το μεσημέρι, ο Δημήτρης Λιαντίνης κατέβηκε από το ταξί στο καταφύγιο, και άρχισε να ανεβαίνει με τα πόδια στο μονοπάτι που οδηγούσε στον Προφήτη Ηλία, την κορυφή του βουνού.
Κανείς δεν τον ξαναείδε από τότε, ζωντανό ή νεκρό.
—
Άνθρωποι εξαφανίζονται κάθε μέρα. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι παίρνουν τα πράγματά τους και φεύγουν, άλλου εγκαταλείπουν οικογένειες και φίλους. Υπάρχει ακόμα και τηλεοπτική εκπομπή που ασχολείται αποκλειστικά με τον εντοπισμό των εξαφανισμένων. Οπότε προκαλεί εύλογα έκπληξη το γιατί η ιστορία ενός 56χρονου καθηγητή πανεπιστημίου που εξαφανίστηκε πριν από επτά χρόνια εξακολουθεί να ερεθίζει την περιέργεια της κοινής γνώμης.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν καθηγητής στη Φιλοσοφική της Αθήνας, ένας άνθρωπος περίεργος, ασυνήθιστος, τον οποίο άλλοι λάτρευαν και άλλοι κοιτούσαν απλά με απορία. Λάτρης του αρχαιοελληνικού πνεύματος, άθρησκος, και πάντα γοητευμένος από την φιλοσοφική έννοια του θανάτου, σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος ούτε από τη σχολή του, ούτε από το ευρύτερο περιβάλλον του. «Ο θάνατος είναι ένα φαινόμενο κυρίαρχο», έλεγε σε μια του διάλεξη. «Ο θάνατος είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου. Ένα είναι βέβαιο και ασφαλές, απόλυτο ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε».
Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1942 στη Λιαντίνα, με το όνομα Δημήτρης Νικολακάκος, ο μεσαίος από τρία αδέρφια –ο μικρότερος Στέφανος ζει στον Καναδά, ο μεγαλύτερος Γιώργος ζει στη Λιαντίνα-, ο Δημήτρης έδειξε από νωρίς την έφεσή του στο διάβασμα και τη μελέτη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική της Αθήνας και, αφού πρώτα δούλεψε για λίγα χρόνια καθηγητής σε γυμνάσιο, αποφάσισε να πάει στη Γερμανία για να κάνει μεταπτυχιακά, και τελικά επέστρεψε για να γίνει καθηγητής. Παντρεύτηκε το 1973 τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, και έκανε μαζί της μια κόρη, την οποία ονόμασε Διοτίμα, από μια αρχαία ιέρεια του έρωτα. Ερωτευμένος με τη ζωή, λάτρης του γυναικείου φύλου, δημοφιλής στους φοιτητές του, με καλούς φίλους, δεν ήταν ο άνθρωπος που θα περίμενε κανείς να εξελιχθεί σε αυτόχειρα. Όλα δείχνουν, ωστόσο, ότι το σχέδιο της εξαφάνισής του το είχε εκπονήσει από αρκετά νωρίς. Σύμφωνα με δηλώσεις της Νικολίτσας Γεωργοπούλου στην Ελευθεροτυπία της μέρες μετά την εξαφάνιση, προετοίμαζε την αυτοκτονία του για πολλά χρόνια, και στο παρελθόν είχε γράψει κι άλλα παρόμοια γράμματα αποχωρισμού στην κόρη του, τα οποία δεν της έδωσε ποτέ.
Μετά την εξαφάνισή του, το όνομά του Λιαντίνη έγινε διάσημο. Τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το θέμα, καθώς τα σωστικά συνεργεία και η ΕΜΑΚ με τα σκυλιά της χτένιζαν τις πλαγιές του βουνού ψάχνοντάς τον. Ταυτόχρονα, ψήγματα πληροφοριών άρχισαν να έρχονται στο προσκήνιο, ενώ πολλοί άρχισαν να διαβάζουν τα γραπτά του με διαφορετικό μάτι, προσπαθώντας να αλιεύσουν στοιχεία που πιθανόν να είχε αφήσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου