Μια ποιητική σύνθεση του Αλκμάνα αποτελεί καλό δείγμα της ευρείας απήχησης που είχε η ποίηση στην κοινωνία.Ένας πολυμελής χορός παρθένων τραγουδούσε και χόρευε.Το άσμα ονομαζόταν <<Παρθενείον>>Η ομορφιά των δύο πρώτων κοριτσιών του χορού,της Αγίδως, και της Αγησιχόρας,παρομοιαζόταν με το φως των ουράνιων σωμάτων και με τα υπερήφανα άλογα των αγώνων,που ήταν τα σύμβολα του πλούτου της αριστοκρατίας.Η εκδήλωση λάμβανε χώρα στο πλαίσιο ενός νυκτερινού εορτασμού προς τιμήν της Αρτέμιδας Ορθίας !
Εγώ όμως τραγουδώ της Αγιδώς το φως.Τη βλέπω σαν τον ήλιο,
που αυτή για μας πιστοποιεί ότι όντως λάμπει.
Ωστόσο,ούτε να την επαινώ,μα ούτε και να την ψέγω μου επιτρέπει η ξακουσμένη πρώτη του χορού,
έτσι που υπερέχει :
σαν ίππος πλάι σε πρόβατα-στιβαρός,νικηφόρος,με οπλές θορυβώδεις-
δοσμένος σε όνειρο μεσημεριανό κάτω από το βράχο,...
Αυτή `ν` η Αγησιχόρα.
Και η επόμενη στην ομορφιά μετά την Αγιδώ
θα παραβγεί στο τρέξιμο μ`αυτές σαν άλογο Σκυθών δίπλα
σε κέλτικο.
Σε σύγκριση με μάς που φέρνουμε τον πέπλο της Ορθίας
μέσα σε θεία νύκτα,
αυτές είναι οι Πλειάδες : δείτε πως λάμπουν
σβήνοντας και τον Σείριο καθώς μεσουρανούν >>!
