ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ-σοφός ανδρείος και ελεύθερος!

<<Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες τρόπους συμπεριφοράς.
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, 'οχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν το νου σου.
Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο.
Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν>>
Δημήτρης Λιαντίνης - ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.

Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου
Στη Σπάρτη.

1973: Το προσκλητήριο του γάμου του Δ. Λιαντίνη
Πρωτοχρονιά του 1973 ο Δημήτρης Λιαντίνης περνούσε το κατώφλι της εκκλησιάς, ως γαμπρός. Καλεσμένοι στο γάμο μόνο οι πολύ στενοί συγγενείς. Λίγες μέρες αργότερα, πολλοί φίλοι του ζευγαριού έλαβαν το ακόλουθο «προσκλητήριο»:

"ήταν για πρόσκληση



στο γάμο μας που γένηκε

στον αηδημήτρη του μυστρά

-στη παληά μητρόπολη

της στερνής αγωνίας

και της στερνής ελπίδας-

τη πρωτοχρονιά του 1973

σας είχαμε σιμά μας.

αυτή η κατά κόσμον απουσία σας

ήταν το σημάδι

για την αλήθεια της πράξης σας.-



Lού

Δημήτριος"



Η ιστορία του καθηγητή της Φιλοσοφικής που εξαφανίστηκε το 1998, αφήνοντας πίσω του δεκάδες στοιχεία για το τι πρόκειται να του συμβεί, εξακολουθεί να συναρπάζει.

–

Ο θάνατος είναι κυρίαρχος στον πλανήτη. Πλανητάρχης είναι ο θάνατος, κανείς άλλος. Αλλά και στο σύμπαν είναι ο κυρίαρχος νόμος που κρατεί, άρα ο θάνατος είναι και συμπαντάρχης. Ολόκληρος ο πλανήτης είναι ένα σφαγείο κάθε στιγμή.

Δημήτρης Λιαντίνης

Να τι έγινε: Την 1η του Ιούνη του 1998, ο Δημήτρης Λιαντίνης ξύπνησε πολύ νωρίς το πρωί, στο σπίτι του στην Κηφισιά, και μπήκε στην παλιά λευκή BMW του, και πήγε στη Σπάρτη. Άφησε το αυτοκίνητο στην πόλη με γεμάτο ρεζερβουάρ, και πήρε ένα ταξί με προορισμό το καταφύγιο του Ταύγετου, 22 χιλιόμετρα μακριά. Ο Κώστας Τσούνης, ο ταξιτζής, τον είχε πάει αρκετές φορές εκεί. Τον άφηνε, και τον περίμενε στο καταφύγιο μέχρι να επιστρέψει, και τότε τον γυρνούσε στη Σπάρτη. Αυτή τη φορά, όμως, δεν θα τον περίμενε. Στις 2 το μεσημέρι, ο Δημήτρης Λιαντίνης κατέβηκε από το ταξί στο καταφύγιο, και άρχισε να ανεβαίνει με τα πόδια στο μονοπάτι που οδηγούσε στον Προφήτη Ηλία, την κορυφή του βουνού.

Κανείς δεν τον ξαναείδε από τότε, ζωντανό ή νεκρό.

—

Άνθρωποι εξαφανίζονται κάθε μέρα. Άλλοι αυτοκτονούν, άλλοι παίρνουν τα πράγματά τους και φεύγουν, άλλου εγκαταλείπουν οικογένειες και φίλους. Υπάρχει ακόμα και τηλεοπτική εκπομπή που ασχολείται αποκλειστικά με τον εντοπισμό των εξαφανισμένων. Οπότε προκαλεί εύλογα έκπληξη το γιατί η ιστορία ενός 56χρονου καθηγητή πανεπιστημίου που εξαφανίστηκε πριν από επτά χρόνια εξακολουθεί να ερεθίζει την περιέργεια της κοινής γνώμης.

Ο Δημήτρης Λιαντίνης ήταν καθηγητής στη Φιλοσοφική της Αθήνας, ένας άνθρωπος περίεργος, ασυνήθιστος, τον οποίο άλλοι λάτρευαν και άλλοι κοιτούσαν απλά με απορία. Λάτρης του αρχαιοελληνικού πνεύματος, άθρησκος, και πάντα γοητευμένος από την φιλοσοφική έννοια του θανάτου, σίγουρα δεν περνούσε απαρατήρητος ούτε από τη σχολή του, ούτε από το ευρύτερο περιβάλλον του. «Ο θάνατος είναι ένα φαινόμενο κυρίαρχο», έλεγε σε μια του διάλεξη. «Ο θάνατος είναι το σημαντικότερο πρόβλημα της φιλοσοφίας. Φιλοσοφία εστί μελέτη θανάτου. Ένα είναι βέβαιο και ασφαλές, απόλυτο ότι κάποια μέρα θα πεθάνουμε».

Γεννημένος στις 23 Ιουλίου του 1942 στη Λιαντίνα, με το όνομα Δημήτρης Νικολακάκος, ο μεσαίος από τρία αδέρφια –ο μικρότερος Στέφανος ζει στον Καναδά, ο μεγαλύτερος Γιώργος ζει στη Λιαντίνα-, ο Δημήτρης έδειξε από νωρίς την έφεσή του στο διάβασμα και τη μελέτη. Σπούδασε στη Φιλοσοφική της Αθήνας και, αφού πρώτα δούλεψε για λίγα χρόνια καθηγητής σε γυμνάσιο, αποφάσισε να πάει στη Γερμανία για να κάνει μεταπτυχιακά, και τελικά επέστρεψε για να γίνει καθηγητής. Παντρεύτηκε το 1973 τη Νικολίτσα Γεωργοπούλου, και έκανε μαζί της μια κόρη, την οποία ονόμασε Διοτίμα, από μια αρχαία ιέρεια του έρωτα. Ερωτευμένος με τη ζωή, λάτρης του γυναικείου φύλου, δημοφιλής στους φοιτητές του, με καλούς φίλους, δεν ήταν ο άνθρωπος που θα περίμενε κανείς να εξελιχθεί σε αυτόχειρα. Όλα δείχνουν, ωστόσο, ότι το σχέδιο της εξαφάνισής του το είχε εκπονήσει από αρκετά νωρίς. Σύμφωνα με δηλώσεις της Νικολίτσας Γεωργοπούλου στην Ελευθεροτυπία της μέρες μετά την εξαφάνιση, προετοίμαζε την αυτοκτονία του για πολλά χρόνια, και στο παρελθόν είχε γράψει κι άλλα παρόμοια γράμματα αποχωρισμού στην κόρη του, τα οποία δεν της έδωσε ποτέ.

Μετά την εξαφάνισή του, το όνομά του Λιαντίνη έγινε διάσημο. Τα μέσα ενημέρωσης ασχολήθηκαν εκτεταμένα με το θέμα, καθώς τα σωστικά συνεργεία και η ΕΜΑΚ με τα σκυλιά της χτένιζαν τις πλαγιές του βουνού ψάχνοντάς τον. Ταυτόχρονα, ψήγματα πληροφοριών άρχισαν να έρχονται στο προσκήνιο, ενώ πολλοί άρχισαν να διαβάζουν τα γραπτά του με διαφορετικό μάτι, προσπαθώντας να αλιεύσουν στοιχεία που πιθανόν να είχε αφήσει.

Read more »

Παράκελσος, 1493-1541

Auraleus Phillipus Theophrastus Bombastus von Hohenheim ήταν το πραγματικό όνομα του γνωστού, ως τις μέρες μας, Παράκελσου. Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1493, στο μικρό χωριό Einiedein, κοντά στη Ζυρίχη. Η μητέρα του ήταν τραπεζοκόμος στο νοσοκομείο της περιοχής ενώ ο πατέρας του ήταν παθολόγος και μέγας διδάσκαλος της τεκτονικής στοάς και ήταν εκείνος που τον εισήγαγε, για πρώτη φορά, στην ιατρική, τη χειρουργική και την αλχημεία. Η αληθινή σοφία δεν περιορίζεται στα βιβλία, ούτε σε οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας, διότι η αιώνια σοφία είναι χωρίς χρόνο, είναι χωρίς αρχή και τέλος’.

Στα δεκαέξι του χρόνια μπήκε στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας όπου μελέτησε ορυκτολογία, ιατρική, χειρουργική και χημεία υπό την επίβλεψη του Sigismund Fugger. Λίγο αργότερα, μυήθηκε στην Αλχημεία από τον Abbot Trithermius, ο οποίος ήταν ένας καθοδηγητής του Henry Cornelius Agrippa. Το 1516 ο Παράκελσος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βασιλεία λόγω προβλημάτων με τις αστυνομικές αρχές της περιοχής επειδή μελετούσε νεκρομαντεία.

Στη συνέχεια, ο Παράκελσος τάχθηκε στην αναζήτηση της υπέρτατης σοφίας, μια αναζήτηση που τον ώθησε να πραγματοποιήσει ταξίδια στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και είχε ως κατάληξη τη φυλάκισή του στη Ρωσία. Ωστόσο, σύντομα αποφυλακίστηκε και με ενδιάμεσο σταθμό την Κίνα, έφτασε στην Κωσταντινούπολη. Εκεί ένας Άραβας οδήγησε τον Παράκελσο στις μυστικές διδασκαλίες της ανατολής και του αποκάλυψε το υπέρτατο μυστικό του Σύμπαντος, τη Φιλοσοφική Λίθο.

Κατόπιν, ο Παράκελσος κατευθύνθηκε προς τις Ινδίες κι από εκεί στο Θιβέτ, όπου πιθανότατα είχε επαφή με τους Μαχάτμας. Έπειτα, επέστρεψε στην Ευρώπη, στα τριάντα δύο του χρόνια και έγινε καθηγητής ιατρικής και χειρουργικής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, όπου καταδίκασε, άφοβα, τις τρέχουσες ιατρικές μεθόδους της περιόδου, προκαλώντας την έχθρα και το φθόνο των συναδέλφων του. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στον ιατρικό κύκλο της εποχής από τα σχόλια του Παράκελσου είχαν ως αποτέλεσμα τη δίωξή του που αποτέλεσε την αφορμή για ένα νέο κύκλο περιπλανήσεων. Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Σάλτζμπουργκ, μετά από πρόσκληση του βασιλιά της περιοχής μέχρι την 24η Σεπτεμβρίου 1541, οπότε και πέθανε. Ωστόσο, υπάρχει μια παλιά παράδοση που λέει ότι ο Παράκελσος δεν πέθανε, αλλά ζει ακόμα μαζί με άλλα περίλαμπα πνεύματα σ’ ένα ορισμένο σημείο της Ασίας κι από εκεί καθοδηγεί όσους μελετούν και ασχολούνται με τη διδασκαλία του.

Συγκεκριμένα, ένας υπαινιγμός υπάρχει σε ένα άρθρο του Judge, που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1887 όπου αναφέρεται ότι κάποιοι μαθητές του αποκρυφισμού θεωρούν ότι το αστρικό σώμα ενός ανθρώπου που όταν ήταν εν ζωή ονομαζόταν Παράκελσος, συναντά άλλα αστρικά σώματα σε κάποιο σημείο της Ασίας. Επίσης, στο ίδιο άρθρο, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Παράκελσος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους που πέρασε από τη γη και ίσως να θεωρείται ισάξιος του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Τα 106 βιβλία που συνέγραψε ο Δρ Johannes Huser καταδεικνύουν ότι ο Παράκελσος κατέχει τη γνώση των νόμων που κυβερνούν την εξέλιξη των φυσικών, αστρικών, ψυχικών και διανοητικών συστατικών της φύσης και του ατόμου. Επίσης, ο Παράκελσος φαίνεται ότι πίστευε πως όλη η σοφία προέρχεται από την ανατολή. Η πεποίθηση αυτή του Παράκελσου προέρχεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν μέλος μιας αδελφότητας αντέπτο που ήταν γνωστή ως «Αδελφότητα της χιονισμένης οροσειράς». Περιγράφοντας λοιπόν ο Παράκελσος αυτούς τους δασκάλους, αναφέρει ότι ορισμένοι από αυτούς έζησαν ως άνθρωποι διαγράφοντας τον κανονικό κύκλο ζωής, ενώ άλλοι ενσαρκώθηκαν ξαφνικά και ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τη γη δίχως να ξέρει κανείς τι απέγιναν(Νιρμανακάγιας).

Επίσης, ο Παράκελσος αποκαλείται Magus, δηλαδή το ον εκείνο που είναι κύριο του ουρανού και της γης λόγω της ελεύθερης βούλησής του. Επομένως, ως μαγεία νοείται η ανώτατη σοφία που μπορεί να αποκτηθεί μόνο από όσους εγκαταλείπουν τα στενά όρια του εαυτού τους και θυσιάζονται για το πνεύμα της σοφίας. Αν και οι διδασκαλίες του Παράκελσου προέρχονται από τις ίδιες πηγές με αυτές της σύγχρονης θεοσοφίας, υπάρχει μια δυσκολία - ως προς την κατανόησή τους - λόγω της ορολογίας που χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ των όρων που χρησιμοποίησε ο Παράκελσος και των όρων που χρησιμοποίησε η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.

Ο Παράκελσος αναφέρει τις λέξεις Magnus, Limbus, Yliaster για να περιγράψει τη μεγάλη μήτρα του κόσμου, όπου βρισκόταν το Σύμπαν, εν δυνάμει, ως την περίοδο της εκδήλωσης. Ο Παράκελσος έβλεπε ένα πνεύμα, μια αιτία ύπαρξης σε ό,τι υπήρχε και δε δεχόταν την άποψη ότι κάτι μπορεί να είναι νεκρό.

Έλεγε «όλα είναι οργανικά και ζωντανά, κι επομένως ο κόσμος εμφανίζεται ως ένας ζωντανός οργανισμός».

«Δεν υπάρχει τίποτα, στο οποίο να μην κρύβεται η αρχή της ζωής, απλώς αυτή η αρχή στα ορυκτά κινείται αργά, ενώ στα φυτά και στα ζώα γρηγορότερα». Ακόμα, τόνισε την ελλοχεύουσα ενότητα της φύσης και την αλληλοεξάρτηση όλων των μερών της.

«Η φύση που είναι ο κόσμος, είναι Ένα, και η προέλευσή της μπορεί να είναι μόνο η μια αιώνια ενότητα. Είναι ο μακρόκοσμος, ενώ το άτομο είναι ο μικρόκοσμος. Ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος είναι ΕΝΑ».

Αυτή η ενότητα μεταξύ ανθρώπου και Φύσης μετατρέπει το άτομο σε σημείο εστίασης, διαμέσου του οποίου οι τρεις κόσμοι της Φύσης -φυσικός, αστρικός, πνευματικός- εμφανίζονται. Έχοντας, λοιπόν, ως βάση τα παράπανω και μια διαδοχική σειρά συλλογισμών, ο Παράκελσος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος στόχος του ανθρώπου-αληθινού φιλοσόφου πρέπει να είναι η πλήρης γνώση της φύσης του, χωρίς όμως ν’ αποκολληθεί από τη Μητέρα Φύση της οποίας αποτελεί μέρος και ακριβές αντίγραφο.

Ο Παράκελσος διαίρεσε το άτομο σε δύο μέρη, έπειτα σε τρία και στη συνέχεια σε επτά ευδιάκριτες αρχές. Είπε: «το άτομο έχει μια ζωική και μια θεία φύση». Αφού ξεκαθάρισε το σημείο αυτό, μετά δίδαξε ότι το άτομο και ο κόσμος αποτελούνται από τρεις ουσίες, που είναι τρεις μορφές ή τρόποι δράσης, διαμέσου των οποίων το πρωταρχικό Σύμπαν εκδηλώνεται.

Οι ουσίες αυτές είναι συμβολικά: το άλας, που αναφέρεται στο φυσικό φορέα, το θείο, που αναφέρεται στον ψυχικό φορέα, και ο υδράργυρος, που αναφέρεται στο νοητικό φορέα. Όταν οι τρεις αυτές ουσίες διατηρούνται σε ισορροπία και αρμονία, τότε επικρατεί η υγεία, ενώ όταν επέλθει διαταραχή της ισορροπίας, τότε εμφανίζονται ασθένειες. Κατόπιν, αφού ο Παράκελσος καθιέρωσε την τριπλή φύση του ατόμου, υποδιαίρεσε τα τρία αυτά μέρη σε επτά αρχές ή στοιχειώδεις δυνάμεις, από τις οποίες οι τέσσερις αποτελούν το θνητό ή μεταβλητό μέρος και οι τρεις σχηματίζουν μια τριάδα ουράνιας δύναμης. Έτσι, κατ’ αντιστοιχία με τη διδασκαλία που μας κληροδότησε η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, ο Παράκελσος μιλάει για το ενεργειακό σώμα που ονομάζει Archeus ή Liquor Vitae, για το αστρικό που ονομάζει Siderial και για το νοητικό που ονομάζει Mumia.

O Παράκελσος παρουσιάζει την Πέμπτη αρχή του ατόμου ως λογική ψυχή, και λέει ότι αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ πνεύματος και σώματος, την έκτη αρχή ως πνευματική ψυχή, η οποία δε χρειάζεται να μάθει, απλώς γνωρίζει, και την έβδομη αρχή που, αν κατακτηθεί, τότε το άτομο μετατρέπεται σε «άνθρωπο του νέου Ολύμπου».

Τέλος, σύμφωνα με τον Παράκελσο, ο σκοπός της ζωής είναι να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο η θεότητα που κρύβεται μέσα του. Δεν υπάρχει κανένας Θεός, κανένας Άγιος, καμία δύναμη που να μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας με σκοπό τη σωτηρία μας εκτός από τη δύναμη της αιώνιας Σοφίας που υπάρχει μέσα μας. Μόνο όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της θεότητας μέσα του, θα κάνει το βήμα για να περάσει από τη σφαίρα των παροδικών αισθήσεων σ’ εκείνη της αιώνιας αλήθειας.

Read more »

ΗΤΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΛΟΜΒΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ;

Όλοι οι Έλληνες έγιναν απόδημοι από την πατρίδα τους, για διάφορους λόγους που έχουμε αναφερθεί σε άλλο άρθρο μας και τώρα θα πρέπεί να αναφερθούμε για ένα ιστορικό πρόσωπο που υπήρξε μεγάλος εξερευνητής που είναι ο Χριστόφορος Κολόμβος που έφυγε από την πατρίδα του και πολλοί εικάζουν είναι η Ελλάδα. Για αυτό τον παρουσιάσουμε στους επισκέπτες – αναγνώστες του Apodimos.com μια Συνέντευξη του voanews.com/greek της Άννα Καραγιαννοπούλου από τον έχοντα ελληνικές ρίζες κ. Τζιμ Μαρκέτος, ο οποίος πιστοποιεί με στοιχεία ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν Έλληνας.

Ιστορικές πληροφορίες για τον Χριστόφορος Κολόμβο

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήταν εξερευνητής και έμπορος που διέσχισε τον Ατλαντικό ωκεανό και έφθασε στην Αμερική στις 12 Οκτωβρίου του 1492 με τη σημαία της Καστίλης. Θεωρώντας η ιστορία ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός της άφιξής του στην Αμερική το 1492, αποκαλεί την ιστορική περίοδο πριν την άφιξή του προ Κολόμβου ή προκολομβιανή περίοδο. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν αρκετές ενδείξεις προκολομβιανής επαφής της Αμερικής με άλλες ηπείρους και είναι θέμα συζήτησης αν μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι «ανακαλύπτει» μια ήπειρο η οποία κατοικείται ήδη από γηγενείς ή μη λαούς, ο Κολόμβος συχνά πιστώνεται με την ανακάλυψη της Αμερικής, καθώς το ταξίδι του σημείωσε την έναρξη ενός βίαιου αποικισμού της Νέας Γης, όπως αποκαλείτο εναλλακτικά η αμερικανική ήπειρος. Αξιοσημείωτο είναι επίσης και το ότι ο ίδιος ποτέ δεν έφτασε στον κορμό της Ηπείρου, αλλά σε νησιά διάσπαρτα κοντά σε αυτή. Πιθανώς καταγόταν από την Γένοβα, αν και ορισμένοι ιστορικοί ισχυρίζονται πως είναι πιθανό να είχε γεννηθεί αλλού. Το βασίλειο της Αραγκόν, το Βασίλειο της ισπανικής Γαλικίας, η Πορτογαλία και το ελληνικό νησί της Χίου είναι ορισμένοι από αυτούς που διεκδικούν την καταγωγή του.

Ο Χριστόφορος Κολόμβος πέθανε στο Βαγιοδολίδ της Ισπανίας το 1506 και ετάφη σε μοναστήρι της πόλης. Τρία χρόνια αργότερα, μεταφέρθηκε σε μοναστήρι της Σεβίλλης και το 1537 στον Καθεδρικό του Αγίου Δομίνικου στο νησί Εσπανιόλα. Μαζί μεταφέρθηκε και η σορός του γιου του Ντιέγκο. Το 1795, η Ισπανία παραχώρησε το νησί Γαλλία και οι δύο σοροί μεταφέρθηκαν εκ νέου στην Ιβηρική Χερσόνησο. Ωστόσο, αρκετοί πιστεύουν ότι έγινε λάθος κατά την μεταφορά, δεδομένου ότι το 1877 ανακαλύφθηκε τυχαία στον Άγιο Δομίνικο ένας τάφος, στον οποίο υπήρχε η επιγραφή: «Ο Διαπρεπής και Εξέχων, Δον Κριστόμπαλ Κολόν».

Στοιχεία και πληροφορίες για τον Χριστόφορος Κολόμβο, από την συνέντευξη με τον Τζιμ Μαρκέτ

Στις ΗΠΑ γιορτάστηκε η Ημέρα του Χριστόφορου Κολόμβου, του τολμηρού και αινιγνατικού αυτού εξερευνητή που το 1492 που ανακάλυψε το Νέο Κόσμο. Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την καταγωγή του Χριστόφορου Κολόμβου με επικρατέστερη αυτή που τον θέλει να κατάγεται από φτωχή οικογένεια της Γένοβας. Πρόσφατα όμως, εδώ στην Ουάσιγκτον, ένας Ελληνο-Αμερικανός μελετητής της ιστορίας του Κολόμβου παρουσίασε μια ακόμη, ελάχιστα γνωστή μέχρι σήμερα, θεωρία βασισμένη σε μελέτη των αρχών του 20ου αιώνα.

Ο Τζιμ Μαρκέτος, δικηγόρος και πρόεδρος του Αμερικανο-Ελληνικού Ινστιτούτου, στην Ουάσιγκτον,

παρουσίασε το βιβλίο του Κωνσταντινοπολίτη συγγραφέα, διανοούμενου και ιστορικού, Σεραφίμ Κανούτα, με τίτλο «Χριστόφορος Κολόμβος: Ένας Έλληνας Ευγενής». Ο Σεραφίμ Κανούτας μετανάστευσε στις ΗΠΑ το 1905 και μερικά χρόνια αργότερα ασχολήθηκε με το θέμα του Κολόμβου, οπότε και έγραψε το σχετικό βιβλίο. Έγραψε επίσης σειρά άλλων βιβλίων με θέμα την Ελληνο-Αμερικανική κοινότητα.

Σύμφωνα με πολλούς μελετητές και βιογράφους του Χριστόφορου Κολόμβου ο εξερευνητής του 15ου αιώνα είχε πει ότι «κατάγεται από αριστοκρατική οικογένεια» και ότι ταξίδευε «επί πολλά χρόνια» με κάποιον «διάσημο άνδρα της οικογένειας του» που κατονομάζεται σαν «Κολόν ο Νεώτερος». Η θεωρία του Κανούτα, όπως παρουσιάστηκε από τον κ. Μαρκέτο, επικεντρώνεται σε μελέτες Γάλλων ιστορικών στα τέλη του 19ουαιώνα, οι οποίοι καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι ο «Κολόν ο Νεώτερος» δεν είναι άλλος από τον Γεώργιο Παλαιολόγο-Δισύπατο, τον Βυζαντινό πρίγκιπα της οικογένειας των Παλαιολόγων που μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης υπηρέτησε στον Γαλλικό στρατό καθώς και στην Γαλλική αυλή.

Η θεωρία αυτή του Σεραφίμ Κανούτα, λέει ο Τζιμ Μαρκέτος, εξηγεί με λογική συνέπεια πολλά συμβάντα στη ζωή του Χριστόφορου Κολόμβου. «Ο Κολόμβος θα πρέπει να είχε σχέση με τους ευγενείς», επισημαίνει ο κ. Μαρκέτος. «Γιατί αλλιώς δεν θα είχε παντρευτεί μέλος της Πορτογαλικής βασιλικής οικογένειας τόσο γρήγορα και δεν θα μπορούσε να υποβάλλει το εξερευνητικό του σχέδιο όχι μόνο στον Βασιλιά και την Βασίλισσα της Ισπανίας, αλλά και στους βασιλείς της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Αγγλίας».

Όμως αν όντως ο Χριστόφορος Κολόμβος είχε αριστοκρατική καταγωγή, τότε πως εξηγείται το ότι ποτέ δεν αναφέρθηκε σ’ αυτήν, ούτε άλλοι βιογράφοι και μελετητές της ζωής του έχουν ποτέ αναφέρει κάτι τέτοιο.

Ο κ. Μαρκέτος σημειώνει ότι η μυστικότητα του Χριστόφορου Κολόμβου για την καταγωγή του είναι ένα απ’ τα αινίγματα της ιστορίας, αλλά η σχέση του με τον Γεώργιο Παλαιολόγο- Δισύπατο ενδεχομένως να εξηγεί την έλλειψη διάθεσης από μέρους του να μιλήσει για την καταγωγή του. «Η καταγωγή του τον συνέδεε στενά με την Γαλλική βασιλική οικογένεια και την Γαλλική αυλή» σημειώνει ο Τζιμ Μαρκέτος. «Η σχέση αυτή δεν θα τον βοηθούσε καθόλου στις προσπάθειες του να προσεγγίσει την Ισπανική βασιλική οικογένεια. Δεν μιλούσε για την καταγωγή του, για να μπορέσει να επιτύχει στην Ισπανία».

Πάντως ακόμη και αν δεχτεί κανείς τα επιχειρήματα του βιβλίου του Σεραφίμ Κανούτα για την Βυζαντινή καταγωγή του Χριστόφορου Κολόμβου, ένα σημείο παραμένει, ότι δεν υπάρχει δεύτερη πηγή, πέραν απ’ τους ιστορικά κατοχυρωμένους ισχυρισμούς του ίδιου του Κολόμβου, που να επιβεβαιώνει την σχέση του με την αριστοκρατία και δεν είναι γνωστό αν αυτή η σχέση ήταν όντως συγγενική.

Συνεπώς για άκομη μια φορά στην προσπάθεια τους οι ιστορικοί να αποκρυπτογραφήσουν τον Χριστόφορο Κολόμβο, καλούνται να αγνοήσουν ορισμένα κενά στην αφήγηση της ιστορίας του. Σύμφωνα με τον Τζιμ Μαρκέτο, όμως, η θεωρία του Σεραφίμ Κανουτά φέρνει στο φως νέα στοιχεία που αξίζουν περαιτέρω διερεύνησης απ’ τους μελετητές. «Ο Κανουτάς μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες και μια πολύ λογική θεωρία. Τώρα εξαρτάται απ’ τους μελετητές να εξετάσουν τα στοιχεία που έχουμε και να προσπαθήσουν να βρουν ποια ήταν πραγματικά η σχέση του Χριστόφορου Κολόμβου με τον Γεώργιο Παλαιολόγο- Δισύπατο», καταλήγει ο κ. Μαρκέτος.

Εμείς σαν Apodimos.com πιστεύομε ότι με τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιβλίου του Σεραφίμ Κανούτα για την Βυζαντινή καταγωγή του Χριστόφορου Κολόμβου, αυτός μεγάλος εξερευνητής ίσως να είναι Έλληνας και οποιαδήποτε τα στοιχεία να βρεθούν στο μέλλον δεν αμφισβητηθεί το γεγονός ότι ήταν Απόδημος από το μέρος που γεννήθηκε και ευχόμαστε να είναι η Χίος που γέννησε πολλούς επιφανείς Απόδημους Έλληνες.

Πηγή : voanews.com/greek/

Read more »