Παράκελσος, 1493-1541

Auraleus Phillipus Theophrastus Bombastus von Hohenheim ήταν το πραγματικό όνομα του γνωστού, ως τις μέρες μας, Παράκελσου. Γεννήθηκε στις 26 Νοεμβρίου του 1493, στο μικρό χωριό Einiedein, κοντά στη Ζυρίχη. Η μητέρα του ήταν τραπεζοκόμος στο νοσοκομείο της περιοχής ενώ ο πατέρας του ήταν παθολόγος και μέγας διδάσκαλος της τεκτονικής στοάς και ήταν εκείνος που τον εισήγαγε, για πρώτη φορά, στην ιατρική, τη χειρουργική και την αλχημεία. Η αληθινή σοφία δεν περιορίζεται στα βιβλία, ούτε σε οποιαδήποτε περίοδο της ιστορίας, διότι η αιώνια σοφία είναι χωρίς χρόνο, είναι χωρίς αρχή και τέλος’.

Στα δεκαέξι του χρόνια μπήκε στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας όπου μελέτησε ορυκτολογία, ιατρική, χειρουργική και χημεία υπό την επίβλεψη του Sigismund Fugger. Λίγο αργότερα, μυήθηκε στην Αλχημεία από τον Abbot Trithermius, ο οποίος ήταν ένας καθοδηγητής του Henry Cornelius Agrippa. Το 1516 ο Παράκελσος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Βασιλεία λόγω προβλημάτων με τις αστυνομικές αρχές της περιοχής επειδή μελετούσε νεκρομαντεία.

Στη συνέχεια, ο Παράκελσος τάχθηκε στην αναζήτηση της υπέρτατης σοφίας, μια αναζήτηση που τον ώθησε να πραγματοποιήσει ταξίδια στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και είχε ως κατάληξη τη φυλάκισή του στη Ρωσία. Ωστόσο, σύντομα αποφυλακίστηκε και με ενδιάμεσο σταθμό την Κίνα, έφτασε στην Κωσταντινούπολη. Εκεί ένας Άραβας οδήγησε τον Παράκελσο στις μυστικές διδασκαλίες της ανατολής και του αποκάλυψε το υπέρτατο μυστικό του Σύμπαντος, τη Φιλοσοφική Λίθο.

Κατόπιν, ο Παράκελσος κατευθύνθηκε προς τις Ινδίες κι από εκεί στο Θιβέτ, όπου πιθανότατα είχε επαφή με τους Μαχάτμας. Έπειτα, επέστρεψε στην Ευρώπη, στα τριάντα δύο του χρόνια και έγινε καθηγητής ιατρικής και χειρουργικής στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας, όπου καταδίκασε, άφοβα, τις τρέχουσες ιατρικές μεθόδους της περιόδου, προκαλώντας την έχθρα και το φθόνο των συναδέλφων του. Οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν στον ιατρικό κύκλο της εποχής από τα σχόλια του Παράκελσου είχαν ως αποτέλεσμα τη δίωξή του που αποτέλεσε την αφορμή για ένα νέο κύκλο περιπλανήσεων. Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Σάλτζμπουργκ, μετά από πρόσκληση του βασιλιά της περιοχής μέχρι την 24η Σεπτεμβρίου 1541, οπότε και πέθανε. Ωστόσο, υπάρχει μια παλιά παράδοση που λέει ότι ο Παράκελσος δεν πέθανε, αλλά ζει ακόμα μαζί με άλλα περίλαμπα πνεύματα σ’ ένα ορισμένο σημείο της Ασίας κι από εκεί καθοδηγεί όσους μελετούν και ασχολούνται με τη διδασκαλία του.

Συγκεκριμένα, ένας υπαινιγμός υπάρχει σε ένα άρθρο του Judge, που δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 1887 όπου αναφέρεται ότι κάποιοι μαθητές του αποκρυφισμού θεωρούν ότι το αστρικό σώμα ενός ανθρώπου που όταν ήταν εν ζωή ονομαζόταν Παράκελσος, συναντά άλλα αστρικά σώματα σε κάποιο σημείο της Ασίας. Επίσης, στο ίδιο άρθρο, ο αρθρογράφος αναφέρει ότι ο Παράκελσος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους διδασκάλους που πέρασε από τη γη και ίσως να θεωρείται ισάξιος του Ερμή του Τρισμέγιστου.

Τα 106 βιβλία που συνέγραψε ο Δρ Johannes Huser καταδεικνύουν ότι ο Παράκελσος κατέχει τη γνώση των νόμων που κυβερνούν την εξέλιξη των φυσικών, αστρικών, ψυχικών και διανοητικών συστατικών της φύσης και του ατόμου. Επίσης, ο Παράκελσος φαίνεται ότι πίστευε πως όλη η σοφία προέρχεται από την ανατολή. Η πεποίθηση αυτή του Παράκελσου προέρχεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ήταν μέλος μιας αδελφότητας αντέπτο που ήταν γνωστή ως «Αδελφότητα της χιονισμένης οροσειράς». Περιγράφοντας λοιπόν ο Παράκελσος αυτούς τους δασκάλους, αναφέρει ότι ορισμένοι από αυτούς έζησαν ως άνθρωποι διαγράφοντας τον κανονικό κύκλο ζωής, ενώ άλλοι ενσαρκώθηκαν ξαφνικά και ξαφνικά εξαφανίστηκαν από τη γη δίχως να ξέρει κανείς τι απέγιναν(Νιρμανακάγιας).

Επίσης, ο Παράκελσος αποκαλείται Magus, δηλαδή το ον εκείνο που είναι κύριο του ουρανού και της γης λόγω της ελεύθερης βούλησής του. Επομένως, ως μαγεία νοείται η ανώτατη σοφία που μπορεί να αποκτηθεί μόνο από όσους εγκαταλείπουν τα στενά όρια του εαυτού τους και θυσιάζονται για το πνεύμα της σοφίας. Αν και οι διδασκαλίες του Παράκελσου προέρχονται από τις ίδιες πηγές με αυτές της σύγχρονης θεοσοφίας, υπάρχει μια δυσκολία - ως προς την κατανόησή τους - λόγω της ορολογίας που χρησιμοποιεί. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια αντιστοιχία μεταξύ των όρων που χρησιμοποίησε ο Παράκελσος και των όρων που χρησιμοποίησε η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ.

Ο Παράκελσος αναφέρει τις λέξεις Magnus, Limbus, Yliaster για να περιγράψει τη μεγάλη μήτρα του κόσμου, όπου βρισκόταν το Σύμπαν, εν δυνάμει, ως την περίοδο της εκδήλωσης. Ο Παράκελσος έβλεπε ένα πνεύμα, μια αιτία ύπαρξης σε ό,τι υπήρχε και δε δεχόταν την άποψη ότι κάτι μπορεί να είναι νεκρό.

Έλεγε «όλα είναι οργανικά και ζωντανά, κι επομένως ο κόσμος εμφανίζεται ως ένας ζωντανός οργανισμός».

«Δεν υπάρχει τίποτα, στο οποίο να μην κρύβεται η αρχή της ζωής, απλώς αυτή η αρχή στα ορυκτά κινείται αργά, ενώ στα φυτά και στα ζώα γρηγορότερα». Ακόμα, τόνισε την ελλοχεύουσα ενότητα της φύσης και την αλληλοεξάρτηση όλων των μερών της.

«Η φύση που είναι ο κόσμος, είναι Ένα, και η προέλευσή της μπορεί να είναι μόνο η μια αιώνια ενότητα. Είναι ο μακρόκοσμος, ενώ το άτομο είναι ο μικρόκοσμος. Ο μακρόκοσμος και ο μικρόκοσμος είναι ΕΝΑ».

Αυτή η ενότητα μεταξύ ανθρώπου και Φύσης μετατρέπει το άτομο σε σημείο εστίασης, διαμέσου του οποίου οι τρεις κόσμοι της Φύσης -φυσικός, αστρικός, πνευματικός- εμφανίζονται. Έχοντας, λοιπόν, ως βάση τα παράπανω και μια διαδοχική σειρά συλλογισμών, ο Παράκελσος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο πρώτος στόχος του ανθρώπου-αληθινού φιλοσόφου πρέπει να είναι η πλήρης γνώση της φύσης του, χωρίς όμως ν’ αποκολληθεί από τη Μητέρα Φύση της οποίας αποτελεί μέρος και ακριβές αντίγραφο.

Ο Παράκελσος διαίρεσε το άτομο σε δύο μέρη, έπειτα σε τρία και στη συνέχεια σε επτά ευδιάκριτες αρχές. Είπε: «το άτομο έχει μια ζωική και μια θεία φύση». Αφού ξεκαθάρισε το σημείο αυτό, μετά δίδαξε ότι το άτομο και ο κόσμος αποτελούνται από τρεις ουσίες, που είναι τρεις μορφές ή τρόποι δράσης, διαμέσου των οποίων το πρωταρχικό Σύμπαν εκδηλώνεται.

Οι ουσίες αυτές είναι συμβολικά: το άλας, που αναφέρεται στο φυσικό φορέα, το θείο, που αναφέρεται στον ψυχικό φορέα, και ο υδράργυρος, που αναφέρεται στο νοητικό φορέα. Όταν οι τρεις αυτές ουσίες διατηρούνται σε ισορροπία και αρμονία, τότε επικρατεί η υγεία, ενώ όταν επέλθει διαταραχή της ισορροπίας, τότε εμφανίζονται ασθένειες. Κατόπιν, αφού ο Παράκελσος καθιέρωσε την τριπλή φύση του ατόμου, υποδιαίρεσε τα τρία αυτά μέρη σε επτά αρχές ή στοιχειώδεις δυνάμεις, από τις οποίες οι τέσσερις αποτελούν το θνητό ή μεταβλητό μέρος και οι τρεις σχηματίζουν μια τριάδα ουράνιας δύναμης. Έτσι, κατ’ αντιστοιχία με τη διδασκαλία που μας κληροδότησε η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ, ο Παράκελσος μιλάει για το ενεργειακό σώμα που ονομάζει Archeus ή Liquor Vitae, για το αστρικό που ονομάζει Siderial και για το νοητικό που ονομάζει Mumia.

O Παράκελσος παρουσιάζει την Πέμπτη αρχή του ατόμου ως λογική ψυχή, και λέει ότι αποτελεί το συνδετικό κρίκο μεταξύ πνεύματος και σώματος, την έκτη αρχή ως πνευματική ψυχή, η οποία δε χρειάζεται να μάθει, απλώς γνωρίζει, και την έβδομη αρχή που, αν κατακτηθεί, τότε το άτομο μετατρέπεται σε «άνθρωπο του νέου Ολύμπου».

Τέλος, σύμφωνα με τον Παράκελσο, ο σκοπός της ζωής είναι να γίνει αντιληπτή από τον άνθρωπο η θεότητα που κρύβεται μέσα του. Δεν υπάρχει κανένας Θεός, κανένας Άγιος, καμία δύναμη που να μπορούμε να εναποθέσουμε τις ελπίδες μας με σκοπό τη σωτηρία μας εκτός από τη δύναμη της αιώνιας Σοφίας που υπάρχει μέσα μας. Μόνο όταν ο άνθρωπος συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της θεότητας μέσα του, θα κάνει το βήμα για να περάσει από τη σφαίρα των παροδικών αισθήσεων σ’ εκείνη της αιώνιας αλήθειας.