Ορφικός ύμνος Ερμού χθόνιου (θυμίαμα στύρακα)

Κωκυτοῦ ναίων ἀνυπόστροφον οἶμον ἀνάγκης, ὃς ψυχὰς θνητῶν κατάγεις ὑπὸ νέρτερα γαίης, Ἑρμῆ, βακχεχόροιο Διωνύσοιο γένεθλον καὶ Παφίης κούρης, ἑλικοβλεφάρου Ἀφροδίτης, ὃς παρὰ Περσεφόνης ἱερὸν δόμον ἀμφιπολεύεις, αἰνομόροις ψυχαῖς πομπὸς κατὰ γαῖαν ὑπάρχων, ἃς κατάγεις, ὁπόταν μοίρης χρόνος εἰσαφίκηται εὐιέρωι ῥάβδωι θέλγων † ὑπνοδώτειρα πάντα, καὶ πάλιν ὑπνώοντας ἐγείρεις· σοὶ γὰρ ἔδωκε {τιμὴν} τιμὴν Φερσεφόνεια θεὰ κατὰ Τάρταρον εὐρὺν ψυχαῖς ἀενάοις θνητῶν ὁδὸν ἡγεμονεύειν. ἀλλά, μάκαρ, πέμποις μύσταις τέλος ἐσθλὸν ἐπ᾽ ἔργοις.
*************************************************************************************************************
Ώ συ πού κατοικείς εις του Κωκυτού τον δρόμον της ανάγκης, πού δεν έχει επιστροφή (τον αγύριστο δρόμο), πού οδηγείς τάς ψυχάς των ανθρώπων εις τον κάτω κόσμον, ώ Ερμή τέκνον του Διονύσου, πού σύρει τον βακχικόν χορόν, και της κόρης από την Πάφον, της Αφροδίτης, με τα καμπυλωτά βλέφαρα. Σύ υπηρετείς εις την ίεράν κατοικίαν της Περσεφόνης, και είσαι οδηγός στις δυστυχισμένες ψυχές που πάνε εις τον Αδην αυτές τις ψυχές, όταν φθαση ο μοιραίος χρόνος, καθοδηγείς προς τον κάτω κόσμον, εσύ πού μαγεύεις τα πάντα με το ιερό ραβδί, πού υπνωτίζει, και πάλιν τους σηκώνεις από τον ύπνον διότι σε σένα παρεχώρηοεν ή θεά Περσεφόνη την τιμήν να είσαι Οδηγός στις ψυχές των ανθρώπων κατά την αδιάκοπον, την αιωνίαν πορείαν των προς τον ευρύν Τάρταρον. Αλλά μακάριε, είθε να στέλλης εις τους μύστας καλόν τέλος δια τα έργα των.