Εγώ, ή Παλλάς Αθηνά

Είμαι ή Σοφία. Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους καλύτερους, να με αναγνωρίσουν αμέσως, με τους πέπλους πού με σκεπάζουν και γιατί, σαν τον ουρανό, είμαι θύελλα συνάμα και γαλήνη. Αλλά εσύ, καλέ μου Έλληνα, με αναζήτησες πάντα και κάθε φορά πού με συνάντησες, έβαλες τα δυνατά σου, με όλο σου το πνεύμα και όλη την καρδιά σου, για να με αναγνώρισης. Ότι έγραψες για μένα, ω ποιητή, είναι αληθινό. Η ελληνική μεγαλοφυΐα μ' έκαμε να κατεβώ στην γη και την εγκατέλειψα όταν παρέδωσε το πνεύμα της. Οι βάρβαροι, πού εισέβαλαν στον κόσμο τής τάξεως πού έδωσαν οι νόμοι μου, αγνοούσαν το μέτρο και την αρμονία. Η ομορφιά τους προκαλούσε φόβο και τους φαινόταν σαν κάτι κακό. Βλέποντας πώς ήμουν όμορφη, δεν πίστεψαν ότι ήμουν ή Σοφία. Μ' έδιωξαν. Όταν, σκορπίζοντας μια νύχτα δέκα αιώνων, φάνηκε ή αυγή της Αναγεννήσεως, ξανακατέβηκα στην γη. Επισκέφθηκα τους ανθρώπους και τους φιλοσόφους μέσα στα κελιά τους, όπου με πάθος φύλαγαν, στο βάθος των συρταριών τους μερικά βιβλία, τους ζωγράφους και τους γλύπτες στα εργαστήρια τους, πού δεν ήταν παρά φτωχικά μαγαζιά τεχνιτών. Μερικοί προτίμησαν να καούν ζωντανοί, παρά να με απαρνηθούν. Άλλοι, όπως ό Έρασμος, διέφυγαν από τους ηλιθίους αντιπάλους τους με την ειρωνεία(...).

Από τότε, από την στιγμή πού ή σκέψη, στα ανώτερα επίπεδα της, είναι ελεύθερη, είμαι ακατάπαυστα αντικείμενο σεβασμού των επιστημόνων, των καλλιτεχνών και των φιλοσόφων. Αλλά από σένα δέχθηκα την πιο τρυφερή και την πιο λιτή ίσως λατρεία. Από σένα και τις πιο αγνές και γεμάτες πίστη προσευχές. Πάνω στην ιερή μου Ακρόπολη, μπροστά στον ερειπωμένο Παρθενώνα μου, με χαιρέτησες με τα ωραιότερα λόγια πού ειπώθηκαν ποτέ σ' αυτόν τον κόσμο, από την εποχή πού οι μέλισσες μου απέθεταν το μέλι τους στα χείλη του Σοφοκλέους και του Πλάτωνος.

Οι αθάνατοι οφείλουν περισσότερα απ' όσο νομίζεται σ' αυτούς πού τους λατρεύουν. Τους οφείλουν την ζωή. Είναι κι αυτό ένα μυστήριο στο όποιο μυήθηκες. Οι θεοί παίρνουν την τροφή τους από τους ανθρώπους. Τρέφονται από τον καπνό πού ανεβαίνει από το αίμα των θυσιών τους. Ξέρεις ότι αυτό σημαίνει πώς ή ουσία τους αποτελείται απ' όλες τις σκέψεις και απ' όλα τα αισθήματα των ανθρώπων. Οι σπονδές των αγαθών ανθρώπων τρέφουν τους αγαθούς θεούς. Οι μαύρες θυσίες τής αγνοίας και του μίσους παχαίνουν τους αγροίκους θεούς. Το έχεις πει: οι θεοί δεν είναι πιο αθάνατοι από τους ίδιους τους ανθρώπους. Υπάρχουν αυτοί πού ζουν από δυο χιλιάδες χρόνια, βραχύβιοι αν συγκριθούν με τα χρόνια τής γης, ή έστω και της ανθρωπότητας, ελάχιστη και αδιόρατη στιγμή της ζωής του σύμπαντος. Σε δυο χιλιάδες χρόνια, οι φλογεροί ήλιοι πού εκτοξεύονται στο διάστημα, δεν φαίνονται καν να έχουν μετακινηθεί.

'Εγώ, ή Παλλάς Αθηνά, ή θεά με τα ανοιχτόχρωμα μάτια, σε σένα οφείλω το ότι ζω ακόμη. Αλλά ήταν λίγο πράγμα ή παράταση της ζωής μου. Λυπάμαι τους θεούς πού σέρνονται μέσα στους άχρωμους καπνούς ενός υπολείμματος λιβανιού, την χλωμή και θλιμμένη παρακμή τους. Μ' έκαμες πιο όμορφη και πιο μεγάλη απ' όσο ήμουν. Με έθρεψες με την δύναμή σου και με την ιδεολογία σου και διά μέσου εσού και αυτών πού σου μοιάζουν, το πνεύμα μου επλάτυνε τόσο, ώστε να μπορεί να συμπεριλαμβάνει το σύμπαν του Κέπλερ και του Νεύτωνος.

(EMAIL)