Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

H πλινθίς του Iππάρχου

Εφευρέτης αυτoύ τoυ oργάνoυ πιθανότατα ήταν o αρχαίoς αστρoνόμoς Ίππαρχoς, αν και απoδίδεται, εσφαλμένα, στoν Κλαύδιo Πτoλεμαίo. Πρόκειται για ένα απλό όργανo, πoυ παρoυσιάζει ένα τέταρτo διαβαθμισμένoυ κύκλoυ, ενώ από τo κέντρo (τoυ κύκλoυ) κρέμεται σχoινάκι με μια σφαίρα. Τo όργανo τoπoθετείται κάθετα επί τoυ μεσημβρινoύ τoυ τόπoυ, με την κoρυφή της γωνίας τoυ στραμμένη δυτικά. Τo σχoινάκι με τη σφαίρα ρίχνει τη σκιά τoυ πάνω στo διαβαθμισμένo τεταρτημόριo και αυτός είναι o μεσημβρινός τoυ τόπoυ τoυ παρατηρητή. Τη χρησιμoπoιoύσε πoλύ o Κλαύδιoς Πτoλεμαίoς, γι’ αυτό θεωρείται εφευρέτης και κατασκευαστής της.

KΛIM. 1:1. ΠHΓEΣ: Κ. Ν. Ράδoς, Περί των θησαυρών των Αντικυθήρων, Αθήνα 1910. Νικ. Γ. Φωτεινός, "Ναυτικά", Η συμβoλή των Ελλήνων εις την διαμόρφωσιν της θεωρητικής ναυτιλίας, Αθήνα 1955. Kατασκευή και χορηγία: Διoνύσης Κριάρης



Plinthis of Hipparchos

Inventor of this instrument was most probably the ancient astronomer Hipparchos, even though this invention is wrongly attributed to Claudius Ptolemy. It concerns a simple instrument, which demonstrates a quarter of a graded cycle, while from the centre of the cycle there is a rope hung with a sphere. The instrument is placed vertically to the meridian of the place with the top of its angle pointing to the west. The rope with the sphere drops its shadow over to the graded quadrant and that is the meridian of the place of the observer. It was broadly used by Claudius Ptolemy, and that is why he is considered to be its inventor and constructor.

SCALE 1:1. SOURCES: K. N. Rados, About the Treasures of Antikythera, Athens, 1910. See also N. G. Fotinos, "Nautical", The Contribution of Greeks to the Formation of Theoretical Navigation, Athens, 1955. Construction and sponsorship: Dionysis Kriaris

(aet.com.gr)
Read more »

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

H <τετραφάρμακος> του Επίκουρου

 - Γεννήθηκε στη Σάμο (341 π.Χ.)-- Πεθαίνει 71 χρονών από δυσεντερία (270 π.Χ.).

Πανάκεια για τη δυστυχία. Στο κέντρο της Ηθικής του φιλοσοφίας.
«Άφοβον ο θεός, ανύποπτον ο θάνατος και ταγαθόν μέν εύκτητον, τό δέ δεινόν ευεκκαρτέρητον».
- Ο θεός δεν εμπνέει φόβο (διότι η θεϊκή δύναμη δεν απειλεί εκ φύσεως).
- Ο θάνατος δε φέρνει ταραχή (διότι δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή).
- Το καλό (ό,τι πραγματικά χρειαζόμαστε) εύκολα αποκτιέται.
- Το κακό υποφέρεται εύκολα. Ακόμα και ο ισχυρότερος σωματικός πόνος μπορεί να ξεπεραστεί μέσω πνευματικής ηδονής.

Η σωστή αντίληψη για τους θεούς και το θάνατο και η σωστή κατανόηση της ηδονής και του πόνου, διασφαλίζουν την αταραξία του νου, η οποία αποτελεί προυπόθεση για την επίτευξη της απονίας του σώματος.
Οι 2 πρώτες αρχές αφορούν εξωτερικά πράγματα, τους θεούς και το θάνατο, ενώ οι 2 τελευταίες αφορούν στα εσωτερικά συναισθήματα ηδονής και πόνου και στη στάση που πρέπει να τηρείται απέναντί τους.
Με την τετραφάρμακο ωθεί τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τα εμπόδια που στέκονται μπροστά από τη διασφάλιση μιας ευχάριστης ζωής, τα οποία (εφόσον οι άνθρωποι έχουν διασφαλίσει τις βασικές υλικές τους ανάγκες (και μάλλον για έναν επικούρειο αυτό είναι δεδομένο) και δε στερούνται τίποτα από το εξωτερικό περιβάλλον τους), πρέπει να είναι εσωτερικά:
Οι μάταιες και δίχως όριο επιθυμίες
Οι παράλογοι φόβοι (φόβος θανάτου και φόβος θεών)

Πριν να δούμε πώς μπορεί ο άνθρωπος να ξεπεράσει αυτά τα εμπόδια και να φτάσει σε μια ζωή ευδαιμονίας, μια ζωή ηδονής, ας δούμε πώς ορίζει την ηδονή.
Η φιλοσοφία του επί της ουσίας είναι μια φιλοσοφία με κέντρο την ηδονή. Το πώς την ορίζει όμως διαφέρει αρκετά από τον ορισμό που της δίνουμε.
Read more »

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Το μέλι και οι άγνωστες ιδιότητές του στην Αρχαία Ελλάδα

Μέσα στο τεράστιο και ανεξερεύνητο ΜΕΤΑΛΛΕΙΟ ΧΡΥΣΟΥ της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, υπάρχει ένα βιβλίο του Αριστοτέλη το οποίο ονομάζεται «ΠΕΡΙ ΘΑΥΜΑΣΙΩΝ ΑΚΟΥΣΜΑΤΩΝ».

Το βιβλίο αυτό, που στις μέρες μας εξακολουθεί να παραμένει προκλητικά άγνωστο, μας επιτρέπει να μεταφερθούμε, όπως αποδεικνύεται τελικά, στην τελείως άγνωστη εποχή της Αρχαίας Ελλάδας και να πληροφορηθούμε για συμβάντα και γεγονότα που ο ίδιος ο Αριστοτέλης τα καταγράφει ως «αξιοθαύμαστα».

Στην σύγχρονη σημερινή εποχή θα μπορούσαμε να αποδώσουμε σε μία ελεύθερη μετάφραση τον τίτλο αυτού του Βιβλίου ως «ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΑΛΗΘΙΝΑ»
 
Ας γνωρίζουμε λοιπόν σήμερα ένα «Θαυμάσιο άκουσμα» που αφορά στον τρόπο που κάθε περιοχή παράγει και αξιοποιεί το δικό της μέλι.
Χωρίς αμφιβολία, θα διαπιστώσουμε για άλλη μία φορά το υψηλότατο επίπεδο πολιτισμού των προγόνων μας, την τεχνογνωσία και τις επιστημονικές γνώσεις που διέθεταν.

Αλήθεια, ποιος από εμάς θα μπορούσε σήμερα να φανταστεί, ότι με το ειδικό μέλι που παρήγαγε εκείνη την εποχή η Τραπεζούντα του Πόντου, μπορούσαν να θεραπεύσουν ολοκληρωτικά, όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται το αρχαίο κείμενο, την ασθένεια της Επιληψίας;

Ας απολαύσουμε λοιπόν ένα μικρό απόσπασμα, από αυτό το άγνωστο κείμενο του Αριστοτέλη:
 
…Λέγεται δ’ ὑπό τινων μέλι τὸ καλούμενον ἄνθινον περὶ Μῆλον καὶ Κνίδον γίνεσθαι εὐῶδες μὲν τῆ ὀσμῆ, ὀλιγοχρόνιον δέ, ἐν τούτω δέ καὶ τὴν ἐριθάκην γίνεσθαι.
…Λέγεται από κάποιους, σχετικά με το μέλι το οποίο αποκαλείται «μέλι ανθέων» το οποίο παράγεται στην Μήλο και στην Κνίδο, ότι έχει ωραία οσμή, η οποία διατηρείται για μικρό χρονικό διάστημα και ότι από αυτό το μέλι παράγεται και ο «βασιλικός πολτός».
(Με την ονομασία Κνίδος, ήταν γνωστές στην εποχή της Αρχαίας Ελλάδας, δύο πόλεις. Η μία βρισκόταν στην Κύπρο και η άλλη στα παράλια της Μικράς Ασίας. Δυστυχώς ο Αριστοτέλης δεν μας διευκρινίζει ποια από τις δύο πόλεις εννοεί).
  
περὶ Καππαδοκίαν ἔν τισι τόποις ἄνευ κηρίου φασὶν ἐργάζεσθαι τὸ μέλι,
Κοντά στην Καππαδοκία, σε κάποιες περιοχές χρησιμοποιούν μία τεχνική, κατά την οποία παράγουν το μέλι μέσα σε «τεχνητές κηρύθρες»,
 
γίνεσθαι δὲ τὸ πάχος ὅμοιον ἐλαίω.
Και αυτό το μέλι είναι λεπτόρρευστο, όπως το λάδι.
 
ἐν Τραπεζοῦντι τῆ ἐν τῶ Πόντω γίνεται τὸ ἀπὸ τῆς πύξου μέλι βαρύοσμον,
Στην Τραπεζούντα του Πόντου, παράγεται μέλι από το φυτό πυξός, το οποίο έχει πολύ βαριά οσμή.
  
Καὶ φασι τοῦτο τοὺς μὲν ὑγιαίνοντας ἐξίστάναι,
Και όπως λένε, αυτό το μέλι, αυτούς μεν που είναι υγιείς τους τονώνει ακόμα περισσότερο και τους διεγείρει σεξουαλικά,

 τοὺς δ’ ἐπιλήπτους καὶ τελέως ἀπαλλάττειν.
ΑΥΤΟΥΣ ΔΕ ΠΟΥ ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΕΠΙΛΗΨΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ!

 Φασὶ δὲ καὶ ἐν Λυδία ἀπὸ τῶν δένδρων τὸ μέλι συλλέγεσθαι πολύ,
Λένε επίσης, ότι και στην Λυδία παράγονται μεγάλες ποσότητες μελιού, από μέλισσες που καλλιεργούνται μέσα στα δάση.
 
καὶ ποιεῖν ἐξ αὐτοῦ τοὺς ἐνοικοῦντας ἄνευ κηροῦ τροχίσκους,
και οι κάτοικοι της περιοχής κατασκευάζουν από το μέλι αυτό, μικρούς κοπτικούς τροχίσκους, οι οποίοι δεν περιέχουν καθόλου κερί,
  
Καὶ ἀποτέμνοντας χρῆσθαι διὰ τρίψεως σφοδροτέρας.
που τους χρησιμοποιούν για να κόβουν, μετά από ισχυρό τρίψιμο, διάφορες επιφάνειες.

 Αυτό το ίδιο μέλι παράγεται και στην Θράκη, αλλά εκεί δεν το παρασκευάζουν σε στερεά μορφή, αλλά σε μία αμμώδη μορφή.
Δηλαδή, αυτή η «αμμώδης μορφή», θα πρέπει να υποθέσουμε ότι είναι κάτι που θα πρέπει να μοιάζει πολύ με την σημερινή ζάχαρη, η οποία όμως προέρχεται αποκλειστικά από το μέλι!
Βεβαίως, τέτοιο προϊόν που να προέρχεται από το μέλι, σήμερα δεν υπάρχει!
 
ἅπαν δὲ μέλι πηγνύμενον τὸν ἴσον ἔχει ὄγκον φασίν, οὐχ ὥσπερ τὸ ὕδωρ καὶ τἆλλα ὑγρά.
Πρέπει να γνωρίζουμε πώς όταν πήξει το μέλι, διατηρεί τον ίδιο ακριβώς όγκο που είχε και πριν, δηλαδή δεν διαστέλλεται καθόλου, όπως συμβαίνει με το νερό και τα άλλα υγρά.
 
ἡ Χαλκιδικὴ πόα καὶ τὰ ἀμύγδαλα χρησιμώτατα πρὸς τὸ μέλι ποιεῖν.
Στην Χαλκιδική καλλιεργούν ένα ποώδες φυτό, το οποίο προσθέτουν μέσα στο μέλι, το οποίο το ανακατεύουν επίσης και με αμύγδαλα.
 
Πλεῖστον γὰρ γόνον φασὶν ἐξ αὐτῶν γίνεσθαι.
Το μίγμα αυτό κάνει τις γυναίκες πολύ γόνιμες!
 
Τὰς μελίττας λέγουσιν ὑπὸ μύρου καροῦσθαι καὶ οὐκ ἀνέχεσθαι τὴν ὀσμὴν.
Όσον αφορά στις ίδιες τις μέλισσες, πολλοί λένε ότι δεν μπορούν να ανεχτούν την οσμή του φυτού μύρου, διότι τις ναρκώνει.
 
ἔνιοι δὲ λέγουσι μάλιστα τοὺς μεμυρισμένους τύπτειν.
Μερικοί μάλιστα λένε ότι και αν και κάποιος άνθρωπος πασαλειφθεί με μύρο, θα έχει τα ίδια αποτελέσματα.

 ἐν Ἰλλυριοῖς φασὶ τοὺς Ταυλαντίους καλουμένους ἐκ τοῦ μέλιτος ποιεῖν οἶνον.
Λένε επίσης ότι σε κάποια περιοχή των Ιλλυριών που λέγεται Ταυλάντια (πρόκειται για το σημερινό Δυρράχιο) χρησιμοποιούν το μέλι για να παρασκευάσουν οίνο.
Πρόκειται προφανώς για το ίδιο παρασκεύασμα που σήμερα αποκαλούμε «ρακόμελο»
 
ὅταν δὲ τὰ κηρία ἐκθλίψωσιν,
(Η συνταγή είναι η εξής:) Συμπιέσουν τις κηρύθρες,
 
ὕδωρ ἐπιχέοντες ἕψουσιν ἐν λέβητι ἕως ἂν ἐκλίπη τὸ ἥμισυ,
μέσα σε έναν λέβητα και βράζουν αυτό το μίγμα μέχρι να εξατμιστεί το μισό.
 
ἔπειτα εἰς κεράμια ἐκχέαντες
Στην συνέχεια το ρίχνουν μέσα σε κεραμικό σκεύος,

Καὶ ἡμίσεα ποιήσαντες τιθέασιν εἰς σανίδας.
ενώ την μισή ποσότητα την παίρνουν την βάζουν μέσα σε ένα σανιδένιο κιβώτιο.

 ἐν ταύταις δὲ φασι ζεῖν πολὺν χρόνον, καὶ γίνεσθαι οἰνῶδες καὶ ἄλλως ἡδὺ καὶ εὔτονον.
Μέσα σε αυτά τα σανιδένια βαρέλια λένε ότι διατηρείται για πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και τελικά γίνεται σαν κρασί, που είναι γλυκό και τονωτικό.


ἤδη δὲ τισι καὶ τῶν ἐν Ἑλλάδι συμβεβηκέναι λέγουσι τοῦτο,
Μερικοί μάλιστα λένε, ότι αυτό το κάνουν και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας,

ὥστε μηδὲν διαφέρειν οἴνου παλαιοῦ.
Έτσι ώστε τελικά σε τίποτα να μην διαφέρει αυτό το παρασκεύασμα από ένα παλιό κρασί
 
Καὶ ζητοῦντας ὕστερον τὴν κρᾶσιν μὴ δύνασθαι εὑρεῖν.
Όμως αυτό το κρασί από μέλι, αν θελήσει κάποιος να το αναμίξει με νερό, δεν θα καταφέρει να βρει την σωστή αναλογία.
(Δηλαδή αυτό το κρασί από μέλι, παρόλο που έχει ακριβώς την ίδια γεύση με ένα πολύ καλό παλιό κρασί, εντούτοις δεν μπορεί να αναμιχθεί με νερό, κατά την προσφιλή συνήθεια των Αρχαίων Ελλήνων, όπως συμβαίνει με οποιοδήποτε κρασί.)

: http://www.astrology.gr/(Γιώργος Χαραλαμπίδης)
Read more »

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

Βρήκαν τον τάφο της συζύγου και του γιου του Μ.Αλέξανδρου;

Περίβολος τύμβου ήρθε στο φως στην Αμφίπολη. Πιθανολογείται ότι είναι τάφος της συζύγου και του γιου του Μεγάλου Αλεξάνδρου

Κυκλικός περίβολος, ύψους τριών μέτρων, με περίμετρο που υπολογίζεται στα 500 μέτρα περιβάλλει την τούμπα (τον τύμβο δηλαδή), που βρίσκεται σε αγροτική περιοχή πλησίον της Αμφίπολης Σερρών, όπως δηλώνει η προϊσταμένη της ΚΗ' Εφορείας Αρχαιοτήτων κυρία Κατερίνα Περιστέρη.
Η τούμπα Καστά, όπως ονομάζεται είναι γνωστή από το 1965 αλλά τώρα για πρώτη φορά αποφασίστηκε η ανασκαφή της, χωρίς να έχουν εξασφαλισθεί όμως τα κονδύλια, με αποτέλεσμα να έχει αποκαλυφθεί ένα τμήμα μόνον του εντυπωσιακού όντως, περιβόλου. Πόσω μάλλον δηλαδή, να φθάσει κανείς στο βάθος της για να διαπιστώσει την ύπαρξη τάφων, να ερευνήσει και να αναζητήσει αποδεικτικά στοιχεία σε ποιους ανήκουν.
Στην Αμφίπολη όμως, φαίνεται ότι «τρέχουν» τόσο η Εφορεία Αρχαιοτήτων όσο και οι τοπικοί άρχοντες προεξοφλώντας ότι ανήκει σε γνωστά πρόσωπα, την Ρωξάνη σύζυγο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το γιο τους Αλέξανδρο Δ΄.
Σύμφωνα με την ιστορία πράγματι η Ρωξάνη πήγε στη Μακεδονία μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, όπου και δολοφονήθηκε αυτή και ο δωδεκάχρονος γιος της αλλά αν έχουν ταφεί στην Αμφίπολη, όπου κατά μία παράδοση υποτίθεται ότι είχαν εξοριστεί, αυτό πια ανήκει στη σφαίρα του μύθου και όχι της επιστήμης.
«Πρόκειται για έναν περίβολο μοναδικό στο είδος του, καθώς ούτε στη Βεργίνα ούτε αλλού στον ελλαδικό χώρο έχει εντοπιστεί κάτι ανάλογο», δήλωσε η κυρία Περιστέρη και κανείς δεν αμφιβάλλει γι΄αυτό. Αλλά η σπουδή της ταύτισης με ιστορικά πρόσωπα, καθώς και το γεγονός, ότι η συγκεκριμένη ανασκαφή δεν έχει ορατό μέλλον αυτή την δύσκολη οικονομικά εποχή, μπορεί να χαρακτηρισθούν έως και αντιεπιστημονικά

(ΤΟ ΒΗΜΑ)
Read more »

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ιππείς.Οι αριστοκράτες της Αρχαίας Αθήνας

Στην αρχαία Ελλάδα η χρήση του αλόγου, σε πολεμικά άρματα, είναι γνωστή από τον
16ο αιώνα π.Χ., ενώ κατά τη δεύτερη χιλιετία η ταφή αλόγων μαζί με τον κύριο τους
καταδεικνύει την ιδιαίτερη σημασία τους. Οι Έλληνες στον Τρωικό πόλεμο κατακτούν
την Τροία προσφέροντας στους εχθρούς «δώρο» με τη μορφή αλόγου, τον περίφημο
«Δούρειο Ίππο».
Η κατοχή αλόγου και η δαπανηρή συντήρησή του ήταν ακριβή υπόθεση. Αναφέρεται
πως το 421 π.Χ. ένα άλογο στοίχιζε το υπέρογκο ποσό των 1200 ασημένιων αττικών
δραχμών. Ως εκ τούτου μόνο η αριστοκρατική τάξη είχε αυτή τη δυνατότητα και έτσι το
άλογο αποτελούσε σύμβολο κύρους, πλούτου και κοινωνικής θέσης. Τον 6ο αιώνα π.Χ.
πολλές αριστοκρατικές οικογένειες επιδείκνυαν την υπεροχή τους, επιλέγοντας ονόματα
με πρώτο ή δεύτερο συνθετικό τη λέξη «ίππος» (π.χ. «Ιππίας» και «Ίππαρχος», γιοι του
τύραννου Πεισίστρατου, «Ξάνθιππος», πατέρας του Περικλή).
Ο νομοθέτης Σόλων (αρχές 6ου αι. π.Χ.), κάνοντας διάκριση των τεσσάρων κοινωνικών
ομάδων της αθηναϊκής πολιτείας, ενέταξε αυτούς τους αριστοκράτες στη δεύτερη ανώτερη
κοινωνική τάξη, εκείνη των Ιππέων. Κατά την περίοδο διακυβέρνησης του Περικλή
(461-429 π.Χ.), ο ρόλος των ιππέων αναβαθμίστηκε· συγκροτήθηκε σώμα χιλίων
ανδρών (ιππικό) το οποίο λάμβανε μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις και σε σημαντικές
θρησκευτικές γιορτές, όπως τα μεγάλα Παναθήναια.
Αρχαίοι συγγραφείς όπως ο Θουκυδίδης και ο Ξενοφώντας κάνουν αναφορά στη
συμβολή των ιππέων στις νίκες των Αθηναίων εναντίον των Σπαρτιατών, ενώ ο
Αριστοφάνης ονομάζει μία από τις κωμωδίες του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ιππείς»
(424 π.Χ.). Η στάση αυτή αλλάζει ριζικά με το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου, το
404 π.Χ., όταν με τη συμμετοχή της τάξης των ιππέων καταλύεται η αθηναϊκή δημοκρατία
και εγκαθιδρύεται το ολιγαρχικό καθεστώς των Τριάκοντα τυράννων.
Τα αγάλματα ιππέων στην αίθουσα των αρχαϊκών έργων του Μουσείου είναι πιθανότατα
αφιερώματα της τάξης των Ιππέων. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η σημαντικότερη
συγκέντρωση τέτοιων αγαλμάτων παρατηρείται κατά τον 6ο αιώνα στην Ακρόπολη της
Αθήνας. Κατασκευασμένα με εξαιρετική φροντίδα, καταδείκνυαν τον πλούτο και την ισχύ των
αναθετών τους.

Ο παλαιότερος και πιο φημισμένος είναι ο «ιππέας Rampin» (550 π.Χ.), του οποίου η
κεφαλή βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου (Εικ.1). Φοράει στεφάνι νίκης από φύλλα
δρυός ή αγριοσέλινου, που σχετίζεται με νίκη στα Νεμέα ή στα Ίσθμια.
Μοναδικός είναι ο «Πέρσης» ή «Σκύθης» ιππέας (520 π.Χ.), ο οποίος φοράει ανατολίτικη
ενδυμασία με διακόσμηση ρόμβων και ανθεμίων (Εικ.2). Η ομοιότητα του ενδύματός του
με αυτό ενός πινακίου στην Οξφόρδη που φέρει την επιγραφή «Μιλτιάδης καλός», έχει
οδηγήσει στην πιθανή ταύτισή του με τον στρατηγό Μιλτιάδη κατά την υπεράσπιση από
αυτόν των στρατιωτικών και εμπορικών συμφερόντων των Αθηναίων στον Εύξεινο Πόντο.
Ο δεύτερος σε μέγεθος ιππέας (520-510 π.Χ.) φέρει σημάδια απολάξευσης για
να προσαρμοστεί ή να εντοιχιστεί, κατά την αρχαιότητα, στο τείχος της Ακρόπολης.
Εντυπωσιακός είναι και ο ιππέας (τέλη 6ου αι. π.Χ.) που, ενώ είναι γυμνός, φοράει σανδάλια
και ιππεύει άλογο με γαλάζια χαίτη.
Ο «Ιππαλεκτρύονας» (Εικ.3), μια περίεργη σύνθεση αλόγου και πετεινού, είναι ένα μυθικό
ζώο, γνωστό στην αγγειογραφία, αλλά μοναδικό στην πλαστική. Ο ιππέας του ίσως να
παριστάνει τον Ποσειδώνα, προστάτη της τάξης των Ιππέων.
Το μέγεθος των αλόγων στα αγάλματα είναι ιδιαίτερα μικρό και ίσως να δημιουργείται
η εντύπωση ότι τα άλογα της εποχής ήταν μικρόσωμα. Το μέγεθός τους, όμως, μάλλον
κυμαινόταν ανάμεσα στα μικροκαμωμένα πόνυ και τα σύγχρονα αραβικά άλογα, χωρίς όμως
να μπορεί κανείς να μιλήσει με ασφάλεια για το θέμα αυτό.
Αγάλματα ιππέων δεν σώθηκαν από την αθηναϊκή Ακρόπολη του 5ου αιώνα. Ιππείς,
όμως, απεικονίζονται σε όλη τους την αίγλη στη ζωφόρο του Παρθενώνα (Εικ.4), όπου,
άλλοτε έφιπποι και άλλοτε πεζοί, συμμετέχουν στη μεγαλοπρεπή πομπή των Παναθηναίων
εκπέμποντας χάρη και περηφάνια.

.theacropolismuseum.gr
Read more »

Share